είμαι ελαττωματική

Καλησπέρα, έχω καιρό να συμμετάσχω στις συζητήσεις στο φόρουμ, αν και μπαίνω που και που, αφού δεν το ξεχνάω ότι με βοήθησε. Ομολογώ ότι στο πρώτο ειρωνικό σχόλιο που άκουσα έφυγα. Μου αρκεί η ειρωνεία και οι μπηχτές στην καθημερινότητα, ας μην έχω να τα αντιμετωπίσω και εδώ. Σήμερα όμως χτύπησα πάτο. Πάλι.

Είμαι 26 χρονών, δουλεύω (πρώτος χρόνος στη δουλειά) και έχω δεσμό εδώ και 6 χρόνια, τα κλείσαμε εχθές. Εδώ και ένα μήνα είμαι χάλια. Πρώτη φορά στη ζωή μου την προηγούμενη εβδομάδα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ από το άγχος και τον πόνο στο στομάχι, νόμιζα αν δε μιλούσα σε κάποιον θα έσκαγα. Τη νύφη πλήρωσε η ξαδέρφη μου που ήρθε σπίτι μου μέσα στη νύχτα και μόλις την είδα έβαλα τα κλάματα και άρχισα τις φωνές.

Το αγόρι μου τον Οκτώβρη είπε ότι μέχρι τα 33 του θέλει να έχει οικογένεια. Τώρα είναι 31. Εγώ ζω στην Κρήτη, εκείνος στην Κω, και λόγω της δουλειάς του (ναυτικός) είμαστε συνέχεια στο πόδι. Από τη στιγμή που μου το είπε δεν μπορώ να βρω ησυχία. Εγώ και η εγκυμοσύνη/τα παιδιά ποτέ δεν είχαμε καλή σχέση. Η μόνη σχέση που είχαμε είναι σε ένα εφιάλτη που έβλεπα, ότι ήμουν σε ένα κρεβάτι μαιευτηρίου, με ένα μωρό αγκαλιά, να κλαίω και να λέω "δεν το θέλω δεν το θέλω" και όλοι γύρω μου να με αγνοούν και να λένε τι γλυκό που είναι το μωρό.
Και τώρα είμαι εδώ, πραγματικά αγαπώ το αγόρι μου, αλλά δεν είμαι έτοιμη για γάμους και παιδιά. Και τώρα μιλάω ψύχραιμα και ωραία. Μπράβο μου.

Σήμερα πάλι με κλάματα του είπα τι θέλει να κάνω, πως να το λύσω μαγικά το πρόβλημά μου. Πως τον αγαπώ και πως τόσα έχω κάνει για εκείνον που μου ήταν δύσκολα και τα ξεπέρασα. Και αυτός με μία κουβέντα με γείωσε, λέγοντας ότι όταν αγαπάς δεν υπάρχουν εμπόδια.

Μετά από 8 χρόνια, μετά από τόσο κλάμα μία στιγμή σκέφτηκα να χαρακώσω πάλι τα χέρια μου για να μην πονάει το κεφάλι μου. Παλιά δύσκολο μου φαινόταν να σηκωθώ από το κρεβάτι, να ντυθώ όπως πρέπει, να πάω σχολείο. Δύσκολο μου φαινόταν να χαμογελάω, να είμαι με κόσμο. Πάει αυτό όμως, αποφάσισα θα ξεκινήσω από την αρχή χαρούμενη πριν 8 χρόνια και τα κατάφερα. Μόνο εγώ ξέρω πόσο δύσκολο ήταν, αλλά τα κατάφερα. Και σήμερα κατάλαβα ότι μπούρδες κατάφερα. Πάντα όλα δύσκολα μου φαίνονται. Πάντα πιέζω τον εαυτό μου να είμαι όπως πρέπει. Απλά τώρα είμαι πιο σουλουπωμένη από παλιά. Τώρα "ταιριάζω" απλά με το πλήθος.
Και αφού του είπα πόσο δύσκολα μου φαίνονταν κάποια πράγματα και όμως τα κατάφερα για εκείνον, αφού με γείωσε κανονικά λέγοντας μου ότι "έτσι είναι κοπελιά", μου είπε να κάτσω να σκεφτώ αν θέλω ποτέ να κάνω οικογένεια, και πότε το τοποθετώ χρονικά. Να οργανωθούμε να ζήσουμε μαζί μπας και μπω στο τρυπάκι.

Και τώρα θέλω μόνο να κοιμηθώ. Είμαι ελαττωματική. Πάλι βλέπω στον καθρέφτη αυτό που έβλεπα και παλιά. Πάλι δεν είμαι αρκετή, δεν είμαι όπως πρέπει.

ψαράκι μου δεν είσαι ελλατωματική!Μην το ξαναπείς αυτό!!και δεν υπάρχει "δεν είμαι όπως πρέπει",υπάρχει το πως νιώθεις!Δεν μπαίνουν κανόνες και όρια στο τι επιτρέπεται κάποιος να σκεφτεί ή να νιώσει.Ο φίλος σου για μένα είναι απαράδεκτος....δηλαδή όταν αγαπάς δεν υπάρχουν εμπόδια ε?δηλαδή το δικό του αποκλειστικά και μόνο "θέλω παιδί μέχρι τα 33" δεν είναι εγωιστικό??σε μία σχέση,πόσο μάλλον σε έναν γάμο υπάρχουν δύο και παίρνουν από κοινού αποφάσεις,δεν δίνει τελεσίγραφα ο ένας στον άλλον!Αλήθεια έχεις σκεφτεί γιατί έβλεπες εφιάλτες με μωρά?έτσι ξαφνικά είχαν αρχίσει ή ύστερα από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός?Ειλικρινά πιστεύω πως κάποιες γυναίκες όντως δεν έχουν το μητρικό ένστικτο,ή από την άλλη μπορεί επειδή είσαι αρκετά μικρή ακόμα να μην μπορείς να σκεφτείς γάμους και παιδιά.

Με το να χαρακωθείς γλυκιά μου,ούτε το κεφάλι σου πρόκειται να σταματήσει να πονάει,ούτε τα όποια προβλήματα να περάσουν.ίσως να έπρεπε να κάνεις κάποιες συνεδρίες με κάποιον ειδικό να δουλέψετε λίγο αυτό το θέμα.Από ότι καταλαβαίνω από όσα λες μέχρι πριν 8 χρόνια ζούσες μέσα σε κάποια ήπια κατάθλιψη (εγώ το χαραχτηρίζω έτσι,κάποιος που έχει ζήσει κάτι παρόμοιο ίσως μπορεί να μας πει πως λέγεται η όλη κατάσταση που ζούσες ).Τι σε έκανε να αλλάξεις μία μέρα?τι πυροδότησε αυτή την αλλαγή σου?Αν θυμάμαι καλά είχες χάσει τον τελευταίο καιρό κάποια κιλά και για αυτό τον λόγο νιώθεις πως ταιριάζεις μέσα στο πλήθος?

Στο να κάτσεις να σκεφτείς τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου δεν είναι κακό,δύσκολο είναι!Σκέψου με ηρεμία,και αν όντως αγαπιέστε είμαι σίγουρη πως θα καταλήξετε σε μία κοινή πορεία κάνοντας ο καθένας κάποιες υποχωρήσεις.Προς Θεού όμως μην σκέφτεσαι πως το πρόβλημα είσαι εσύ!!!!

ουφ ελπίζω να μην σε μπέρδεψα όπως τα έγραψα

Αγγελουδάκι μου σε ευχαριστώ για την απάντηση.

Πριν κάποια χρόνια σίγουρα ζούσα μέσα στην κατάθλιψη. Τέλειωσε όταν κατάλαβα ότι το πράγμα άρχισε να γίνεται επικίνδυνο όταν ήθελα να κάνω κακό στον εαυτό μου. Είναι αλήθεια τρομακτικό εκείνη τη στιγμή να καταλαβαίνεις ότι θέλεις να προκαλέσεις σωματικό πόνο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν έγινα "καλά" μαγικά, πήρε χρόνο, και πολύ γράψιμο. Αλλά μάλλον δεν πέρασε.
Ήδη σήμερα επικοινώνησα με μία ψυχολόγο. Δε θέλω πάλι να έχω πράγματα μέσα στο κεφάλι μου.

Τώρα αγγελουδάκι εμφανισιακά είμαι ένας μέσος άνθρωπος. Μη σου πω είμαι και συμπαθησιάρα. Ότι μπορώ κάνω να διώξω τη μιζέρια από την καθημερινότητα μου με το χαμόγελο. Προσπαθώ.
Απλά θα ήθελα να μην είμαι διαφορετική. Όλα θα ήταν πιο εύκολα αν ήμουν σαν τους άλλους. Τις άλλες φίλες μου που ονειρεύονται γάμους και παιδιά.

Να σκεφτώ τι θέλω. Τώρα θέλω ηρεμία. Να ησυχάσει θέλω το κεφάλι μου.
Ξέρω ότι τον αγαπώ, δε θέλω να τον χάσω. Αλλά θέλω να είμαι και ψυχικά καλά. Δυστυχώς από ότι φαίνεται δεν μπορώ να του αλλάξω τη γνώμη του περί προγραμματισμού οικογενείας. Και δε θέλω να πάρω και λάθος αποφάσεις. Βουνό μου φαίνεται. Μακάρι μόνο να είναι ευτυχισμένος σε αυτό το πλάνο που έχει κάνει για τη ζωή του, και ας μην είναι μαζί μου αν τελικά δεν μπορώ να του το προσφέρω. Για να κάνεις ένα παιδί πρέπει να νιώσεις έτοιμος και ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος. Και εγώ μόνο ολοκληρωμένη που δε νιώθω.

γλυκια μου,

σε αυτα τα πραγματα δεν υπαρχει λαθος ή σωστο. ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι πλασμενοι για παιδια, και αυτο στο λεω εγω που εχω τρια!!! δεξου τον εαυτο σου οπως εισαι. σκεψου και τις 2 πλευρες. και αυτος αξιζει μια οικογενεια οπως τη θελει αλλα και εσυ δικαιουσαι να κανεις τη ζωη σου οπως θελεις.

τωρα στα 26 σου δεν εισαι ετοιμη, μπορει ομως σε π.χ 5 χρονια να εισαι . κανεις δεν ξερει. μην εισαι αυστηρη με τον εαυτο σου.

εγω στα 26 εκανα τον 1 μου γιο και ημουν τρισευτυχισμενη αλλα αυτο ηταν που ηθελα διαφορετικα θα ημουν μιζερη . το παιδι δεν μπορεις να το κανεις και αν δε σου παει να το επιστρεψεις, οποτε καλα κανεις και το σκεφτεσαι πολυ!!.

εισαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ. μη σου πω κιολας πανεξυπνη.

φιλια

Με κάνετε και νιώθω καλύτερα, ευχαριστώ. Σίγουρα έχω δουλειά με τον εαυτό μου. Μπορεί ουσιαστικά τα πράγματα να είναι απλά και εγώ να έχω κάνει και το μυαλό μου κιμά από την πολλή σκέψη τον τελευταίο μήνα και να μου φαίνονται τραγικά.
Όπως και να έχει πιστεύω (το λέω μπας και το πιστέψω όντως) ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος, όπως και έρθουν τα πράγματα με το αγόρι μου.

Ton76, αυτό το "δέξου τον εαυτό σου όπως είσαι", πολυυυυυυυυυυυυυυυ μεγάλη κουβέντα! Κάνω ότι μπορώ...!

βρε ψαρακι, τι χαζομαριτσες ειναι αυτες? ακου ελλατωματικη, την υγεια σου την εχεισ τον φιλο σου να σου λεει οτι σε θελει και οτι θελει τον καρπο του ερωτα σας εχεις, εχεις επισης την δουλιτσα σου! και να σου πω, και μονο π αναρωτιεσαι για τον αν μπορεις να γινεισ καλη μανουλα σε καθιστα ενα σκεπτικο ανθρωπο π εχει μυαλο στο κεφαλι του και τα ''ζυγιζει '' ολα.. τωρα το ποτε θα γινει θα σου ρθει σιγα σιγα, μην το σκεφτεσαι καθε μερα.. δεν σου πε οτι θελει και αυριο.. και για τον εφιαλτη εχω να σου πω οτι εκφραζει εναν φοβο σου και φοβους ολοι εχουμε, το ιδιο και εφιαλτες... :wink1: μη μασας κοριτσακι μου, το χεις.. και πολυ μαλιστα..:tumble:

Το να νιώθεις κάπως διαφορετικά απέναντι σε ένα κλισέ, όπως η μητρότητα, δεν σε καθιστά ελαττωματική. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ερευνήσεις γιατί συμβαίνει. Το μόνο που θα έπρεπε ίσως να σε προβληματίσει αυτή τη στιγμή είναι ότι δε συμβαδίζουν τα δικά σου "θέλω" με αυτά του συντρόφου σου. Ένα πρώτο βήμα είναι να τα βάλετε κάτω και να δείτε τι θέλετε, πότε και πώς το θέλετε.
Όσο για το "ελαττωματικό", αυτό δεν ισχύει. Δεν θέλεις γάμους και παιδιά, με γεια σου με χαρά σου! Δεν είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία. Μπορεί άλλωστε να αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου. Μπορεί να θελήσεις μετά τα 35 σου. Στο μεταξύ, όμως, δες τι θα κάνεις με το σύντροφό σου, που προφανώς έχει άλλα οράματα στη ζωή. Μπορεί να κάνει υπομονή? Σε αγαπάει αρκετά, για να συμβαδίσει μαζί σου? (για να αναστρέψω την ερώτηση που σου έκανε). Το εμπόδιο είναι μπροστά σας και η αγάπη δεν έχει να κάνει με αυτό. Το θέμα είναι ποιος θα κάνει την υπέρβαση.
Ψυχραιμία και κανένας δεν είναι ούτε παράξενος, ούτε τίποτα. Θέλετε άλλα πράγματα από τη ζωή σας, αυτό είναι όλο.

Βλέποντας το πρόβλημα απ' έξω όσα μου λέτε είναι πολύ λογικά. Όσο όμως το σκέφτομαι στεναχωριέμαι.
Κρίμα δεν είναι βρε Ava δύο άνθρωποι να αγαπιούνται και επειδή θέλουν άλλα πράγματα, ή επειδή το timing δεν είναι σωστό να φτάνουν ακόμα και στο χωρισμό? Χάθηκε να ήταν τα πράγματα πιο εύκολα....
Τι να πω... απορώ αν χρειαστεί πως θα βγάλω αυτό τον άνθρωπο από τη ζωή μου και την καρδιά μου και από το μυαλό μου. Θα δείξει.

Ευχαριστώ πολύ όλους για την παρέα και την συμπαράσταση. Όλα θα πάνε καλά όπως και να χει...

Όπως το λές είναι όλα θα πάνε καλά!
Όταν την διάβασα την ιστορία σου για πρώτη φορά σκέφτηκα ''μα γιατί δεν θέλει να κάνει οικογένεια και παιδιά?''
αλλά η ερώτηση μπορεί να γίνει και αντίστροφα.. ''γιατί να θέλει να κάνει οικογένεια και παιδιά?''
δεν είσαι ούτε ελλατωματική ούτε περίεργη ούτε τίποτα!
Απλά νιώθεις καλά με την ζωή σου τώρα και δεν θες να αλλάξει!
Μπορεί αργότερα να θες μπορεί και όχι..
Είναι σίγουρα πιο σωστή η επιλογή να μην κάνεις παιδάκι απο το να κάνεις και να μην σε κάνει να νιώθεις καλά γιατί πολύ απλά θα το νιώσει και κάποια στιγμή και εκέινο..
Εξήγησε στον σύντροφό σου πως νιώθεις και ελπίζω να πιάσει το νόημα..
Γιατί και στην χειρότερη αν δεν ειστε μαζί στο μέλλον τι θα γίνει θα ψάχνει μία γυναίκα για να κάνει παιδια?
δεν νομίζω! δεν ψάχνουμε τον άνθρωπο που θα γίνει μπαμπάς ή μαμά του παιδιού μας αλλά τον άνθρωπο που θα είναι ουσιαστικά μαζί μας και θα μας γεμίζει.. :roll: :love:

Πολλά ζευγάρια, psaraki μου, φτάνουν στο χωρισμό, για διάφορους λόγους κι ας αγαπιούνται. Πάντα έλεγα πως η ζωή δεν είναι δίκαιη. Δυο άνθρωποι συναντιούνται, ερωτεύονται, κάνουν σχέση και στην πορεία ανακαλύπτουν ότι μπορεί να μην ταιριάζουν για χίλιους δυο λόγους. Μπορεί μορφωτικά, κοινωνικά, μπορεί οι επιθυμίες τους να μην ταυτίζονται, μπορεί να επιθυμούν ο ένας τον άλλον και να τους χωρίζει η χιλιομετρική απόσταση, μπορεί, μπορεί... ʼστο, γιατί είναι μεγάλη κουβέντα. Εκφράζοντας προσωπική πάντα άποψη, θα πω πως η αγάπη δεν είναι ο μόνος οδηγός. Η αγάπη είναι αυτό που γλυκαίνει τη σχέση και τη στηρίζει, όταν έχει γερές βάσεις από μόνη της. Το να προσπαθήσεις να στηρίξεις μια σχέση χρησιμοποιώντας ως "κόλλα" την αγάπη και μόνο πάνω σε σαθρά θεμέλια, μπορεί να προκαλέσει αβάσταχτο πόνο.
Προσπάθησε να συζητήσεις όμορφα μαζί του. Δες αν βγαίνει κάτι ή αν χάνετε το χρόνο σας. Μικρή είσαι ακόμη, μπορείς να χάσεις μερικά χρόνια ακόμη, αλλά προσπάθησε να δεις αυτή την εμπειρία ως δίδαγμα για το μέλλον. Κατά πόσο, δηλαδή, και με ποιον τρόπο μπορούμε να ανακαλύψουμε τις επιθυμίες του συντρόφου μας όσο το δυνατό νωρίτερα, πριν ακόμη δεθούμε συναισθηματικά μαζί του. Όπως και να'χει σου εύχομαι τα καλύτερα! Φιλιά!

psaraki γλυκο... φυσικα και δεν εισαι ελαττωματική!!

Κρατάω μια σοφή κουβέντα της Ava ....''Κατά πόσο, δηλαδή, και με ποιον τρόπο μπορούμε να ανακαλύψουμε τις επιθυμίες του συντρόφου μας όσο το δυνατό νωρίτερα, πριν ακόμη δεθούμε συναισθηματικά μαζί του.''

Είναι πολυ δύσκολο αυτο, αλλα βασικό βήμα πριν προχωρήσουμε μια σχέση....

psaraki υπομονή και επειδή τα εχω ακούσει κι εγω αυτα.... ''εγω στα 35 ειχα βάλει στοχο στη ζωη μου να εχω 2ο παιδι'' κτλ κτλ.... καλα θα κανουμε ολοι μας να βάζουμε πέρα τους προσωπικούς στόχους κ τα στοιχηματα στο μεγα θέμα Οικογένεια.... οι στοχοι θα πρέπει να ειναι κοινοί.... δεν μπορουμε ολοι οσοι εχουμε μαλακό Κ@λ@ να ειμαστε τα σκαλοπατια για την εκπληρωση των στοχων που εχουν ορισμενοι!!!!

αντε γιατι τα πήρα τωρα :)

Έχετε πολύ δίκιο.... Και το ξέρω ότι είναι η ζωή μου (και αντίστοιχα του φίλου μου) και ο καθένας έχει δικαίωμα να τη ζήσει όπως θέλει και στην τελική όπως προγραμματίσει. Απλά το θέμα του "πλάνου" της οικογενείας σε σχέση με την ηλικία και χωρίς να υπάρχουν τα κατάλληλα θεμέλια όπως λέτε, μου φαίνεται λίγο παράλογο.... Στην τελική ποτέ δεν ξέρεις πως θα τα φέρει η ζωή... Νόμιζα η οικογένεια και τα παιδιά θα έρχονταν από μόνα τους. Σίγουρα δεν μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου σε ένα τέτοιο θέμα, το ξέρω.

Απλά και μόνο που το σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι αυτό το τέλος στεναχωριέμαι. Το ξέρω ότι μάλλον είναι το καλύτερο και για τους δύο μας, άλλα και μόνο η συνήθεια να έχω αυτό τον άνθρωπο μέσα στη ζωή μου θα με δυσκολέψει αν χρειαστεί να τον βγάλω. Μιλάμε στο τηλέφωνο 20 φορές τη μέρα... καλημέρα, καλή όρεξη, καληνύχτα... ουφ! Εντάξει, όλα καλά θα πάνε, το ξέρω, την υγεία μας να έχουμε, στην τελική και εγώ και αυτός είμαστε μικροί, έχουμε χρόνο (αφού περί αυτού πρόκειται). Απλά πιέστηκα και φρίκαρα. Μέσα στο κεφάλι μου μου φάνηκε ότι είναι αποκλειστικά δικό μου το πρόβλημα.

Θα μου περάσει. Το σίγουρο είναι ότι με βοηθάτε πολύ. Πολλά ευχαριστώ, να είστε πάντα καλά! Και να έχουμε καλά μυαλά (εγώ δηλαδή που έχω μία τάση να τα κάνω όλα αχταρμά στο κεφάλι μου :P ) Και πάλι ευχαριστώ.....

Δεν εισαι ελλατωματικη.Εχεις δικαιωμα να εχεις τα πιστευω σου κ να θες το χρονο σου χωρις πιεσεις.Εισαι μοναδικη κ ευαισθητη.