εχω μπερδευτει

καλησπερα σε ολους :starhit: εχω δει το forum εδω και πολυ καιρο..οποτε εψαχνα να βρω κατι σχετικο με νευρικη ανορεξια η βουλιμια 'επεφτα' πανω του και εβλεπα οτι τελικα ειναι πολλοι αυτοι που παιδευονται με το φαγητο..
για μενα ολα ξεκινησαν απο τοτε που ειμουνα 14 χρονων.προσπαθουσα να ειμαι τελεια σε ολα και νομιζα οτι αν προσεχω πολυ και φτιαξω το τελειο σωμα οι αλλοι θα με δεχονται και θα με αγαπουν..τελικα ολο αυτο ειναι τεραστιο λαθος.τωρα ειμαι 36.εχω περασει απο ολα τα σταδια της νευρικης ανορεξιας-βουλιμιας.το χαμηλοτερο βαρος που ειχα ηταν 35 κιλα (1.68 υψος).τοτε ηταν μια πολυ δυσκολη περιοδος στη ζωη μου που ολα-μα ολα πηγαιναν στραβα (χωρισα-εχασα τη δουλεια μου-εμεινα αφραγκη-εχασα τους φιλους μου-ειχα πολλα μικρα ατυχηματα). δεν εχω παει σε καποιον ειδικο γιατι πιστευα οτι τη δυναμη να νικησω αυτο το "πραγμα" την εχω ηδη μεσα μου.απο το 2004 που εφτασα να λυποθιμησω 2 φορες μεχρι τωρα εχω κανει αρκετη προοδο αλλα δεν το εχω νικησει και δεν ξερω τι ειναι αυτο που κανω συνεχεια λαθος και πως μπορω να το σταματησω.
ξερω οτι πρεπει να εχω περισσοτερη πειθαρχια..αλλα μολις φτανει το βραδυ και η ειμαι στενοχωρημενη η αγχωμενη ξεσπαω εκει.δε θελω να σας κουρασω πιο πολυ..τι ειναι αυτο που βοηθαει στο να κανω την υπερβαση (γιατι για μενα ειναι μια μορφη υπερβασης αυτο) και να μην ξαναεχω βουλιμικο επεισοδιο? η τελικα δε γινεται κατι και οποιος μπαινει σε αυτο τον κυκλο μενει για παντα εγκλωβισμενος και απλα προσπαθει να εχει τα λιγοτερα δυνατα επεισοδια?
:sniffle:

Δύναμαι να σου απαντήσω μόνο βάσει της προσωπικής μου εμπειρίας, καθώς αναφορικά με τις ψυχογενείς διαταραχές υπάρχουν ποικίλοι παράγοντες που δημιουργούν και συντηρούν το "πρόβλημα". Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική λοιπόν και χρήζει συνεπώς διαφορετικής αντιμετώπισης...

Εγώ παλεύω με τη βουλιμία κάποια χρόνια...από τα 17 έως 22 και μισό που είμαι τώρα...βλέπεις το δικό μου ιστορικό είναι εμφανώς μικρότερο από το δικό σου... παρά ταύτα αντιμετώπισα σοβαρά το πρόβλημα με διαιτολόγους, ψυχολόγους, ψυχιάτρο, βιβλία αυτού του γνωστικού αντικειμένου από τα 19 μου. Δύο χρόνια χρειάστηκα να πιάσω πάτο και μετά άρχισα εναγωνίως να αποζητώ γαλήνη....

Τώρα μπορώ να πω ότι τα συμπτώματα έχουν κοπάσει κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Μπορεί να μην έχω αγγίξει το 100% της επιτυχίας..ίσως να βρίσκομαι κάπου στο 70% αλλά ήδη έχω κατορθώσει κάτι σημαντικό και συνεχίζω να προσπαθώ. Δεν έχω δει ακόμα το τέλος, ίσως και να μη το δω ποτέ αλλά ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΙΝΗΤΗΡΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ... ή έστω της δικής μου επιτυχίας...

Γαλήνη με τον εαυτό μας χρειαζόμαστε ΟΛΟΙ μας... και αυτό σημαίνει να πάψουμε να κυνηγούμε το ακατόρθωτο, το τέλειο... το ΠΡΟΤΥΠΟ. Μάθε να συγχωρείς τον εαυτό σου που ενέκυψες ακόμα και για πολλοστή φορά, αγάπησε τον, κάντου και ένα χατήρι που πού...το έχει ανάγκη.

Εδώ στο φόρουμ, αν προτίθεσαι να το ψάξεις θα βρεις πολλές πληροφορίες μέσω των συζητήσεων που κατά καιρούς διεξήχθησαν. Ίσως να 'ναι μια αρχή για 'σενα...

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!:blush:

barbara_s ρίξε μία ματιά λίγο παραπάνω στην διαφήμιση που έχει το φόρουμ αυτές τις μέρες για τα σεμινάρια ;) θα σε βοηθήσουν πολύ να λύσεις τις απορίες που έχεις.

Την Τετάρτη το βραδάκι, δηλαδή αύριο θα μεταδοθεί το πρώτο διαδικτυακό σεμινάριο από έναν κύκλο 10 σεμιναρίων σχετικά με τις διατροφικές διαταραχές. Το πρώτο σεμινάριο, που θα είναι και δωρεάν, θα γίνει την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου στις 20.00-22.00 και θα έχει τίτλο
"Δίαιτα και διατροφικές διαταραχές. Πως η δίαιτα επηρεάζει την ψυχολογία μας καθώς και τους φυσιολογικούς μηχανισμούς της πείνας και της όρεξης. "

δείτε πληροφορίες εδώ

http://www.e-psychology.gr/internet-workshops
(δείτε τη διαφήμιση πάνω πάνω στην σελίδα του φόρουμ)

και εδώ

http://keadd.gr/wb/pages/diadiktyaka-seminaria.php

Επειδή έχω παρακολουθήσει κάτι ανάλογο, σας παροτρύνω να το παρακολουθήσετε, προσωπικά μου άνοιξε τα μάτια σε πολλά θέματα και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ!

shadowwave & eli ευχαριστω..αυτη η γαληνη με τον εαυτο μας ειναι οσο ευκολη τοσο δυσκολη επισης..γιατι παντα κατι γινεται και χανεται..και τελικα παρ οτι μπορει να λεω η να νοιωθω οτι αγαπαω τους αλλους αυτο που λες να κανω ενα χατηρι που και που στον εαυτο μου δεν το εχω προσπαθησει η ηταν τοσο αμελητεο που δεν το θυμαμαι..μερικες φορες σκεφτομαι οτι για να βοηθησω τον εαυτο μου να μην εχει καποιο επεισοδιο η να σταματησει να το κανει αυτο, πρεπει να του δωσω εναλλακτικες. και του εδωσα και του δινω..με κραταω μονιμως απασχολημενη με κατι αλλο..και αυτο πιανει..πιανει μεχρι την ωρα που θα μου ξανατυχει κατι και θα ξαναξεσπασω εκει..και τελικα τωρα που το σκεφτομαι εχει να κανει με το οτι δεν υπερασπιζομαι τον εαυτο μου οπως θα επρεπε απεναντι στους αλλους και το θυμο που νοιωθω για αυτο το βγαζω στον εαυτο μου..
ισως να ειναι και αυτο
σε ευχαριστω και για το link :starhit:

barbara_s αυτή η γαλήνη τουλάχιστον για μένα δεν ήρθε εν μία νυκτί, ούτε είχα κάποια θεία επιφοίτηση. Πάλεψα και παλεύω ακόμη με τους δαίμονες μου και απλά βρήκα τους κατάλληλους ανθρώπους και ζήτησα βοήθεια. Μέσα στην πορεία που ακολούθησα από τότε προσπαθώντας να αποκτήσω μία πιο ισορροπημένη διατροφή και με κάποια ψυχολογική υποστήριξη άρχισα να ξαναχτίζω ότι είχα γκρεμίσει. Θέλει δουλίτσα αλλά δεν είναι αδύνατον από τη στιγμή που θα πάρεις την γνώση και θα την κάνεις πράξη.
Το κακό είναι ότι σε ότι έχει να κάνει με τις διατροφικές διαταραχές στην Ελλάδα έχουμε μαύρα μεσάνυχτα, το αντιλήφθηκα αυτό τον τελευταίο χρόνο και τρομάζω με την σκέψη ότι τόσος κόσμος ζει στην απόλυτη άγνοια κατηγορώντας τον εαυτό του μέρα νύχτα για την αδυναμία του χαρακτήρα του. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όμως. Η διαταραχή μας δεν θρεύεται από την αδυναμία μας αλλά από τις επιλογές μας τις διατροφικές πρώτον και από την τάση μας να κατηγορούμε ανελέητα τον εαυτό μας δεύτερον. Ναι δεν ξέρουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας και προτιμούμε να τα κλείνουμε μέσα μας μέχρι που δεν αντέχουμε και καταφεύγουμε στο φαγητό για να εκτονωθούμε αλλά αυτό είναι το προφανές. Αυτό που δεν είναι προφανές είναι ότι μετά από χρόνια διατροφικής διαταραχής το σώμα μας έχει υποστεί τέτοιο στρες και έχει στερέψει από θρεπτικά συστατικά με αποτέλεσμα να υπολειτουργεί μονίμως σε σημείο που να το θεωρούμε φυσιολογικό. Αν δεν επαναφέρουμε τις βιοχημικές ισορροπίες στον οργανισμό μας πως μπορούμε να επαναφέρουμε το σώμα μας σε φυσιολογική λειτουργία όπου η πείνα και ο κορεσμός πλέον θα είναι δύο ευδιάκριτα σημάδια; Χρειάζεται χρόνος για να επανέλθουμε μετά από ένα τέτοιο χρόνιο στρες, θέλει σωστή ισορροπημένη διατροφή, διατροφικά συμπληρώματα, ψυχολογική υποστήριξη και προγραμματισμό. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται αν συνεργαστείς με τους κατάλληλους ανθρώπους.
barbara_s δες το σεμινάριο θεωρώ ότι θα σε βοηθήσει πολύ να κατανοήσεις για πιο λόγο σου συμβαίνουν όλα αυτά. Είμαι σίγουρη ότι έχεις δώσει τεράστια μάχη και έχεις θέληση αλλά για να κάνεις την υπέρβαση δεν χρειάζεται μόνο θέληση θέλει και όπλα που θα σε προστατέψουν ;)

eli συμφωνω σ αυτο που λες οτι κατηγορω ανελεητα τον εαυτο μου ακομα και για τα πιο ασημαντα πραγματα..που στους αλλους ομως τα δικαιολογω..ισως ξερω που οφειλεται ισως και οχι..το θεμα ειναι οτι οπως λεει και ο shadowwave εχω καταφερει να το φτιαξω ισως στο 70%..αλλα αυτο εχει να κανει μονο με το οτι δεν ετρωγα καθολου και τωρα εχω φτιαξει ενα λιγο καλυτερο προγραμμα διατροφης..αλλα το θεμα της βουλιμιας ειναι εκει και με κυνηγα δυστυχως..
ειλικρινα δεν το ειχα σκεφτει αυτο που εγραψες..το οτι αυτο δε θρεφεται απο την αδυναμια μας αλλα απο τις επιλογες μας..το ειχα συνδεσει ετσι..με το οτι δηλαδη οσο πιο ευαισθητος και αδυναμος ειναι καποιος οταν του συμβει κατι αρνητικο και δυσαρεστο που δεν μπορει να διαχειριστει τοσο πιο ευκολο ειναι να πεσει σε καποιον εθισμο..και η αδυναμια δεν εχει να κανει με το οτι μπορει στους αλλους να φαινεται καποιος δυνατος γιατι οταν μενει μονος του μπορει να δυσκολευεται..
και ναι ισως να φταιει και αυτο..δεν εχω οπλα η δεν εχω τα καταλληλα απο αυτα:rolleyes:
thanks για το σεμιναριο θα το δω :kiss:

barbara μου καλημέραααα!
όλοι μπαίνουμε στο τριπάκι να κατηγορούμε τον εαυτό μας για την αδυναμία που επιδεικνύουμε σε κάποιες καταστάσεις δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία. Αλλά από αυτά που έχω ζήσει και έχω μάθει τον τελευταίο χρόνο καταλήγω στο ακράδαντο συμπέρασμα ότι γινόμαστε το εύκολο θύμα. Και δεν το λέω για να σε χαϊδέψω και να σε κάνω απλά να νιώσεις καλύτερα, γιατί η βουλιμία είναι κάτι σοβαρό και δεν φεύγει με ένα χάιδεμα στην πλάτη. Αν φταίει κάτι είμαι σίγουρη ότι φταίει το θέμα της οργάνωσης της διατροφής μας και όχι η αδυναμία του χαρακτήρα μας. Σίγουρα υπάρχει και το ψυχολογικό κομμάτι το οποίο πρέπει να δουλέψουμε άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, αλλά αν φτιάξουμε το θέμα της διατροφής το ψυχολογικό κομμάτι γίνεται διαχειρίσιμο. Υπάρχουν διατροφές ειδικές για ανθρώπους με διατροφικές διαταραχές και εγώ δεν το ήξερα το έμαθα στην πορεία. Και έπειτα από ένα χρόνο που έχω πειραματιστεί με τον εαυτό μου κάνοντας μία τέτοια διατροφή έχω δει τόσες θετικές αλλαγές στον τρόπο που διαχειρίζομαι το φαγητό μου που έχω εκπλαγεί και εγώ η ίδια. Απλά σου στρέφω την προσοχή σε κάτι που ενώ θα έπρεπε να είναι προφανές δυστυχώς δεν είναι. Ούτε και για μένα ήταν, στην πράξη το έμαθα και βίωσα τέτοια απενοχοποίηση ως προς τον εαυτό μου και το φαγητό που επιτέλους για πρώτη φορά χαλάρωσα και σταμάτησα να με κατηγορώ. Όχι ότι ακόμη δεν είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου αλλά πλέον είμαι μέχρι εκεί που αντέχω, αν αρχίσει να σκάει η μύτη η αδηφαγική μου διαταραχή κάνω πίσω. Και έτσι έχω σταματήσει να τροφοδοτώ τον φαύλο κύκλο λίγο πριν ξεκινήσει, Έχω δρόμο ακόμη μπροστά μου αλλά τουλάχιστον τώρα έχω την ψυχραιμία να το διαχειριστώ χωρίς να βάζω άλλα κιλά. :bigsmile::bigsmile: