ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Printable View

19-12-2011, 17:46
TzTonia

ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Συγχαρητήρια σε όσους έχουν καταφέρει να χάσουν και να συνεχίζουν για να ολοκληρώσουν το στόχο τους.
Εγώ είμαι μια μεγάλη απογοήτευση... :(
Όσες φορές έχω ξεκινήσει... έχω κάνει μια καλή αρχή και μετά αντί να συνεχίσω προς τη μείωση κιλών και ολοκλήρωση του στόχου...
κάνω στροφή 180 μοιρών και συνεχίζω με την επαναφορά των χαμένων.

Νομίζω μου λείπει η ψυχολογική δύναμη να αντισταθώ στο φαγητό... αφού και τελικά όταν λυπάμαι ή χαίρομαι για κάτι καταφεύγω στο φαγητό.

Εσείς έχετε ποτέ αισθανθεί τον εαυτό σας να βρίσκει "παρηγοριά" στο φαγητό?

Τι να πω... δεν ξέρω από που να αρχίσω... νομίζω ειδικά αυτόν τον καιρό οι ψυχολογικές δυνάμεις μου με έχουν εγκαταλείψει.

Φαντάζομαι ότι υπάρχουν και άλλα άτομα που σκέφτονται κάποιες φορές το φαγητό ως τρόπο διαφυγής... εσείς πως το αντιμετωπίζετε?
19-12-2011, 18:25
ΛΟΡΑ

TzTonia στο ποστ σου ειδα τον εαυτο μου εναν χρονο ακριβως πισω που ζουσα ακριβως την ιδια κατασταση. απειρες οι διαιτες ,καθε φορα και διαφορετικη και καθε αρχη με πολλες ελπιδες που εσβηναν πολυ γρηγορα...
στο φαγητο δεν εβρισκα μονο παρηγορια αλλα και παρεα στην μοναξια μου και κατι ενδιαφερον στην αννοια μου... δεν ξερω τι ακριβως ηταν αυτο που εκανε την διαφορα στην τελευταια προσπαθεια ισως ηταν το νουμερο στην ζυγαρια που με σοκαρε ισως η παρεα και η αλληλουποστηρηξη που βρηκα εδω μεσα αλλα καταφερα και συμβιβαστηκα σε πιο υγειινες τροφες και αφου περασαν οι 2-3 πρωτες και πιο δυσκολες εβδομαδες μετα εγινε συνηθεια... θυμαμαι αυτο που με βοηθησε πολυ ηταν οτι εκατσα και κατεγραψα τους λογους για τους οποιους ηθελα να αδυνατησω και ανατρεχα εκει οποτε εβλεπα τα σκουρα. αυτο με βοηθουσε να οραματιζομαι τον αδυνατο εαυτο μου και να μην ξεχναω τον στοχο. επισης δυναμη επαιρνα κοιτοντας την πορεια τοσων μελων που τα ειχαν καταφερει κι ετσι εβλεπα οτι ειναι κατι εφικτο. δεν εβαλα ποτε χρονικα περιθωρια να με αγχωνουν , ηθελα να γινει αβιαστα ωστε να κρατησει.
συμβουλη μου ειναι να ξεχασεις τελειως τις αποτυχημενες προσπαθειες γιατι οσο τις σκεφτεσαι καταδικαζεις τις επομενες. χαλαρωσε και βαλε σαν πρωτο στοχο να μην παρεις αλλο βαρος. προετοιμασε τον εαυτο σου ψυχολογικα, ενθαρυνε τον και μολις νιωσεις ετοιμη και χωρις αρνητικες σκεψεις ξεκινα. σιγα σιγα και βημα βημα με ψυχραιμια και νηφαλιοτητα...
ευχομαι καλη επιτυχια και πολη δυναμη
19-12-2011, 19:05
dora_th

TzTonia
και παρηγοριά , και φάρμακο και ναρκωτικό να κοιμηθούν οι αισθήσεις και οι σκέψεις . Και στροφες 180 μοιρων . Δεν είσαι η μόνη .
Όλοι λίγο ή πολυ εδώ μέσα ψάχνουμε τον τρόπο να δούμε το φαγητό σαν ενέργεια για το σώμα μας κι όχι υποκατάστατο .
Εμένα προσωπικά αυτό που με βοηθάει είναι να σκέφτομαι οτι έτσι δεν λύνω όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζω , ΑΝΤΙΘΕΤΑ , προσθέτω ακόμη ένα . Κι όπως κάνουμε τη στροφή των 180 μοιρών και γυρίζουμε στον κακό μας εαυτό , μπορούμε να κάνουμε άλλες 180 και να επαναφέρουμε το τιμόνι της ζωης μας στο δρόμο .
Χαλάρωσε , ηρέμησε και θα βρεις τη δύναμη να το ξαναπιάσεις απ την αρχή .
Σου εύχομαι δύναμη
19-12-2011, 19:05
joanna1991

TzTonia σε νοιώθω απόλυτα...βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια φάση με σενα..το φαγητό είναι για μενα ο "φίλος" που θα μοιραστώ τη χαρά και τη λύπη μου χωρίς να με κρίνει, χωρίς να με μειώσει, χωρίς να αισθανθώ μειονεκτικά..

και μενα πάντοτε οι δίαιτες μου ξεκίναγαν με τις καλύτερες προδιαγραφές..συνέχεια όμως κάτι θα συνέβαινε και θα στράβωναν λίγο πριν μου γίνει η υγιεινή διατροφή συνήθεια..

ψάχνω εδώ και πολύ καιρό να βρω την δύναμη που χρειάζεται αλλά δεν μπορώ με τίποτα..

εντωμεταξύ, εγώ έχω και έναν περίγυρο που έχει απαίτηση από μένα να αδυνατίσω..και όταν λέω περίγυρο δεν εννοώ τους φίλους μου, οι οποίοι παραδόξως είναι ιδιαίτερα υποστηρικτικοί, αλλά την οικογένειά μου και πιο συγκεκριμένα την μητέρα μου, η οποία κάθε φορά που με βλέπει αισθάνομαι ότι ντρέπεται για μένα..9 στις 10 φράσεις της θα περιέχουν τις λέξεις : πάχος, ζυγαριά, κιλά, γλυκά, θερμίδες, λίπος κ.ά κοσμητικά επίθετα που κάθε φορά ρίχνουν την ήδη μικρή μου αυτοπεποίθηση 10 πόντους..

ειλικρινά, δεν νομίζω ότι μπορώ να σε βοηθήσω κάπως πέρα από τα κλασσικά τύπου "κάντο για σενα και όχι για τους άλλους", "όλα είναι μια απόφαση", "όλα είναι στο μυαλό σου" αλλά πιστεύω πως και μόνο το γεγονός πως δεν είσαι η μοναδική που αισθάνεται έτσι είναι ένα είδος στήριξης, το οποίο έλαβα και γω με το που διάβασα το post σου..
19-12-2011, 19:54
asteropi

Ολοι λιγο πολυ βλεπαμε το φαγητο ως ισως τη μεγιστη ευχαριστηση.Θυμαμαι οταν ξυπναγα το πρωι και ηξερα οτι υπαρχει στο σπιτι οτιδηποτε σκατολοειδι περιειχε σοκολατα σηκωνομουν πιο ορεξατη να τρεξω να το καταβροχθισω.Εμενα εκει ηταν ο εθισμος μου στα γλυκα...οχι οτι ελεγα οχι στα πιτογυρα αλλα δεν τρελαινομουν κιολας και χωρις αυτα.Ο,τι και να σου πουμε εμεις αν δε γινει το "κλικ" σε σενα τιποτα δεν θα αλλαξει.Σε ολους μας γινεται καποια στιγμη αυτο το ¨κλικ¨....που λεμε ΤΕΛΟΣ δε παει αλλο να μας *αμαει την ψυχολογια κατι τοσο απλο,κατι το οποιο για τους αλλους ειναι απλως πηγη ενεργειας για μας να ειναι ο λογος που ζουμε.
19-12-2011, 21:15
TzTonia

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας και εύχομαι κάθε επιτυχία στους στόχους σας.

Ψάχνοντας στο δίκτυο για συμβουλές πάνω στο θέμα εξάρτηση από το φαγητό (και σε σχετικά θέματα) όντως είναι γεγονός ότι αν δεν βρεις από μόνος σου την δύναμη να πεις το μεγάλο ΟΧΙ δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα από την πιο επιτυχημένη διατροφή και διαιτολόγο.
Το θέμα είναι πως καταφέρνεις να βρεις αυτή τη δύναμη.

Βρήκα επίσης και ένα δικτυότοπο με τους Ανώνυμους Υπερφάγους.. έχετε ακούσει σχετικά για αυτήν την ομάδα?
Είναι μία ομάδα που μέσω συναντήσεων και κανόνων προσπαθεί να σου μάθει τρόπους στο πως τελικά να πεις το μεγάλο ΟΧΙ.

Κάθε συμβουλή και βοήθεια περισσότερο από ευπρόσδεκτη.
20-12-2011, 00:50
mamadyo

εχω ζητησει και εγω απειρες φορες τετοια βοηθεια απο γνωστους και φιλους....δεν μπορουσε κανεις να βοηθησει αν δεν το αποφασιζα εγω...
Για αυτο ειπα να ξεκινησω χαλαρα μετα το καλοκαιρι...για να εχω μπροστα μου 9-10 μηνες ωστε να ερθει παλι το μαρτυριο της παραλιας....
Καπως ετσι δες το και εσυ...βαλε ενα μακροπροθεσμο σχεδιο, ευκολο ομως..χωρις μεγαλους περιορισμους και ολα θα πανε καλα...
Φυσικα και το φαγητο ειναι απολαυση...και φυσικα ειναι και ΄ξεσπασμα΄.....αν δεν ηταν δεν θα φταναμε σε τριψηφια νουμερα κιλων :)
Αλλα μεσα μας εχουμε τεραστια δυναμη...ανακαλυψε το κινητρο σου και θα την βρεις.
20-12-2011, 00:57
NADINE_ed

Δύο διαφωνίες και μία απορία:

Quote:

Originally posted by TzTonia

Εγώ είμαι μια μεγάλη απογοήτευση... :(

Δεν είσαι.

Quote:

Originally posted by TzTonia

Νομίζω μου λείπει η ψυχολογική δύναμη να αντισταθώ στο φαγητό...

Λανθασμένη οπτική.

Quote:

Originally posted by TzTonia

... να πεις το μεγάλο ΟΧΙ.

Ποιό είναι αυτό το μεγάλο ΟΧΙ;
20-12-2011, 11:57
TzTonia

NADINE, όταν λέω να πεις το ΟΧΙ,
εννοώ να καταφέρεις να αντισταθείς τελικά σε αυτό που λέγεται υπερφαγία... ή κατανάλωση φαγητού γιατί έτσι μου γυάλισε στο μάτι και μου έκατσε στον εγκέφαλο...
όχι γιατί πεινάω αλλά γιατί μου την έδωσε.
Αυτό εννοώ με το όχι... να καταφέρεις να πεις όχι στους δαίμονες του μυαλού που κάθε φορά πετυχαίνουν το σκοπό τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
20-12-2011, 16:07
NADINE_ed

Το ξέρω πως αυτό εννοείς,Τόνια,απλά ήθελα να το διατυπώσεις εσύ,ώστε να παρατηρήσω και τις λέξεις,που θα χρησιμοποιούσες.

Quote:

Originally posted by TzTonia

... κατανάλωση φαγητού γιατί έτσι μου γυάλισε στο μάτι και μου έκατσε στον εγκέφαλο...
όχι γιατί πεινάω αλλά γιατί μου την έδωσε.

... να καταφέρεις να πεις όχι στους δαίμονες του μυαλού που κάθε φορά πετυχαίνουν το σκοπό τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Ώστε κατά τη γνώμη σου πρόκειται για δάιμονες μυαλού,για κάτι που έκατσε στον εγκέφαλο,που μας τη δίνει ή μας γυάλισε το μάτι;

Δεν αποκλείεται κάποιες φορές να βλέπουμε μια δελεαστική τροφή και να θέλουμε να την καταναλώσουμε χωρίς να πεινάμε.
Δε θεωρώ πως αυτό είναι το πρόβλημα στην περίπτωση μας.Αυτό συμβαίνει και στους φυσιολογικού βάρους ανθρώπους
χωρίς να φτάνουν στα δικά μας επίπεδα.Σκέψου λίγο ποιές στιγμές αποζητάς τροφή χωρίς να πεινάς.Τι σου συμβαίνει τότε,
τι αισθάνεσαι,σε ποιά κατάσταση βρίσκεσαι,ποιές ανάγκες σου ζητούν ικανοποίηση,τι νιώθεις πραγματικά να χρειάζεσαι;
20-12-2011, 22:42
TzTonia

το δαίμονες του μυαλού μου άρεσε και το δανείστικα από το topic της lessing αλλά δαίμονες είναι, το διαβολάκι είναι που κάθεται από τη μεριά μεριά (στην άλλη κάθεται το αγγελάκι που προσπαθεί να σε μεταπείσει)....
η βλαμμένη ψυχολογία είναι?

όλα τα βαζω μέσα στο ίδιο τσουβάλι που μακάρι να μπορούσα να το κλείσω και να το πετάξω μέσα στη θάλλασα και να μην ξαναβγεί στην επιφάνεια.
20-12-2011, 23:55
Mak

Ναταλία, εκτός από όλα όσα μας συμβαίνουν μέσα μας και μας ωθούν στην υπερφαγία και τα οποία δεν είναι δυνατόν πάντα να τα έχουμε βρεί με ακρίβεια ώστε να πολεμησουμε την αιτία του κακού, η υπερφαγία είναι ως γνωστόν και θέμα εθισμού. Κανονικού εθισμού, όπως το τσιγάρο και το αλκοόλ. Είναι λοιπόν δαίμονας και , όπως νιώθει και η ΤζΤόνια, είναι τραγικά δύσκολο να τον ξορκίσεις. Εγώ ακόμη και τις εποχές που είχα βρει πάνω κάτω τι μου συμβαίνει και είχα αρκετά μεγάλη επίγνωση για ό,τι με τυραννά και πως έφτασα ως εκεί ψυχολογικά, δυσκολευόμουν ωστόσο να ξεφύγω από την υπερφαγία, την είχα δαιμονοποιήσει και ήταν πια και αυτή ένα από τα προβλήματά μου, δεν ήταν απλά ένα σύμπτωμα. Σε βρίσκω λίγο απόλυτη σε αυτά που γράφεις στην ΤζΤονια, τι σημαίνει "λανθασμένη οπτική" στο ότι δεν έχει τη ψυχολογική δύναμη να αντισταθεί στο φαγητό? Προφανώς εκείνη ξέρει καλύτερα αν έχει ή δεν έχει τις ψυχικές δυνάμεις, δεν μπορούμε εμεις να της πουμε ότι είναι θέμα οπτικής η δυσκολία της να πειθαρχήσει. Είναι απλά, νέτα και σκέτα, δ υ σ κ ο λ ί α. Από ένα σημείο και πέρα, όταν δεν μπορείς να πεις όχι στο φαγητό, είναι απλά αυτό και τίποτα άλλο από πίσω, είτε εσωτερικό, είτε υπαρξιακό ή ψυχολογικό. Απλά είσαι εθισμένος και αδυνατείς να πεις όχι.
Είναι διπλός ο αγώνας για μένα. Και να πολεμήσεις όσα σε βαραίνουν και να απαλλαχθείς από την εξάρτηση.
Καλή συνέχεια στην προσπάθειά σου TzTonia :thumbup:
21-12-2011, 12:55
NADINE_ed

Το ότι η τροφή μπορεί να δημιουργήσει εθισμό(ειδικά τα γλυκά)είναι κάτι που καθόλου δεν υποτιμώ και γνωρίζω.
Κι εγώ άλλωστε στο παρελθόν έχω συγκρίνει τον εαυτό μου με τους ναρκωμανείς,που ψάχνουν να βρουν τη δόση τους.
Κι η συνήθεια έχει ασφαλώς τη δυναμική της.Καθόλου δε διαφωνώ.Αυτό που ήθελα να τονίσω κι ο λακωνικός μου τρόπος
προφανώς δεν έκανε σαφές,είναι πως "δαιμονοποιώντας"την τροφή είναι σα να παραδινόμαστε σε μια ανώτερη δύναμη,
μη ελεγχόμενη από εμάς,με συνέπεια να παραιτούμαστε,νιώθοντας ολοένα πιο ανίσχυροι να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Όσο για τη λανθασμένη οπτική,με στεναχωρεί κάθε φορά που διαβάζω άτομα να χρεώνουν στον εαυτό τους,στην έλλειψη
δύναμης και πειθαρχίας τους το γεγονός πως δεν τήρησαν μια δίαιτα,να παίρνουν αυτό το συναίσθημα και να το γενικεύουν
στην προσωπικότητα τους,να επηρεάζεται όλη τους η ενέργεια κι η αυτοπεποίθηση και για όλα αυτά να ευθύνεται το στερητικό
σύνδρομο μιας δίαιτας,που εκ των πραγμάτων οδηγείται στο να τη χαλάσει κάποια στιγμή αυτός που καταπιέζεται να την εφαρμόσει.

Δεν ένιωσα ποτέ πως ξέρω καλύτερα τα της Τζίνας από τη Τζίνα,αλλά κάποια συναισθήματα,κάποιες συμπεριφορές πάνω κάτω είναι κοινά
και βάσει αυτών μίλησα.Τέλος ήθελα να της δώσω μια άλλη διάσταση,που ενδεχομένως να μην είχε σκεφτεί,χωρίς να θεωρώ πως
στάνταρ αυτή μόνο ευθύνεται για όσα την ταλαιπωρούν.Είναι σύνθετο και δισεπίλυτο το θέμα των κιλών,το οποίο κατά τη γνώμη μου
έχει κατεξοχήν να κάνει με δικά μας κομμάτια που δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε με υγιέστερο και βοηθητικότερο για μας τρόπο.
Η γνώση, η συνειδητοποίηση της κατάστασης,του τι κάνουμε και γιατί,αποτελεί σημαντικό πρώτο βήμα χωρίς ασφαλώς να εγγυάται λύση.

Quote:

Originally posted by TzTonia
το δαίμονες του μυαλού μου άρεσε και το δανείστικα από το topic της lessing αλλά δαίμονες είναι, το διαβολάκι είναι που κάθεται από τη μεριά μεριά (στην άλλη κάθεται το αγγελάκι που προσπαθεί να σε μεταπείσει)....
η βλαμμένη ψυχολογία είναι?

όλα τα βαζω μέσα στο ίδιο τσουβάλι που μακάρι να μπορούσα να το κλείσω και να το πετάξω μέσα στη θάλλασα και να μην ξαναβγεί στην επιφάνεια.

Μακάρι να γινόταν να κλείναμε σ'ένα τσουβάλι και να πετούσαμε μακριά όλα όσα μας ταλαιπωρούν!
Αυτή η ιδέα είναι ακόμα πιο δελεαστική από εκείνη της φυγής,όπου αναπόφευκτα τα παίρνουμε μαζί μας,μέσα μας...

Το διαβολάκι και το αγγελάκι εκατέρωθεν στους ώμους μας είναι οι διαφορετικές μας ανάγκες και πλευρές,που βρίσκονται σε αμφιθυμία.
ʼλλοτε υπερισχύει η μια,άλλοτε η άλλη...κι ο εαυτός μας στη μέση,σε σύγχιση μέσα στην έντονα συγκρουσιακή αυτήν κατάσταση.
Οι βαθειά παγειωμένες απόψεις του τι είναι καλό και τι κακό,τι ηθικό και τι ανήθικο,καθώς κι οι ψυχοφθόρες ενοχές όποτε νιώθουμε
να προδώσαμε το πρέπει για ένα μη επιτρεπόμενο θέλω,είναι αλήθεια πως όλους μας βασανίζουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Το να δίνουμε βήμα στις εσώτερες φωνές αυτές να μας μιλήσουν για τις ανάγκες μας,έναν χώρο ελεύθερης έκφρασης και στη συνέχεια
ν'αποφασίσουμε εμείς,αφού έχουμε ακούσει προσεκτικά τους εκατέρωθεν εσωτερικούς μας συμβούλους είναι μια δημοκρατική διαδικασία,
ικανή να οδηγήσει σ'επιλογές πιο κοντινές στην αλήθεια μας,στις πραγματικά σημαντικές για μας ανάγκες,που χρήζουν ικανοποίησης.
Θέλω πιο απλά να πω πως και το "διαβολάκι"έχει κάτι σημαντικό να μας πει.Μερικές μάλιστα φορές κάτι πολύ πιο σημαντικό απ'ό,τι το "αγγελάκι".
Φέρνει μήνυμα από ολόδικα μας κομμάτια,που εκλιπαρούν για προσοχή με όποιον δεικτικό τρόπο έχουν.Μακάρι να βρούμε γαλήνη κι ισορροπία!