η ψυχολογια του πατου!!!

Λοιπόν, θα το πω έξω απ'τα δόντια μπας και ηρεμήσω κάπως. Βαρέθηκα τη ζωή μου, βαρέθηκα όλοι να ρίχνουν τα βάρη των καταστάσεων σε μένα, βαρέθηκα να με κατηγορούν για όλα, βαρέθηκα να έχουν απαιτήσεις από μένα σε πράγματα που ούτε οι ίδιοι δεν κάνουν σωστά.

Το πρόβλημα μου είναι ο οικογενειακός μου περίγυρος και συγκεκριμένα η μητέρα μου (το μεγάλο αγκάθι), η οποία σε κάθε της φράση στάζει φαρμάκι για μένα (ενώ για την βαφτιστήρα της και ξαδέρφη μου λέει πάντοτε τα καλύτερα). Είναι επειδή η ίδια ζυγίζει 50 κιλά και ντύνεται κομψά και με γούστο ενώ η κόρη της είναι 100 κιλά και με εξαιρετικά χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Από την άλλη πλευρά, η ξαδέρφη μου (την οποία υπεραγαπώ - ανεξάρτητα από την συμπεριφορά της μητέρας μου) είναι αδύνατη, κομψή, με γούστο, πέρασε στην Αθήνα ενώ εγώ σπουδάζω στην επαρχία, δουλεύει σε ένα γραφείο ενώ εγώ δουλεύω αμισθί και πολλά πολλά άλλα.

Και για να μην νομίζετε πως η άποψή μου είναι υποκειμενική και παρμένη εν βρασμώ ψυχής, σας παραθέτω ένα απλό παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ.

Έχουμε λοιπόν, με την ξαδέρφη μου 2 γνωστούς, με τους οποίους εγώ λόγω απόστασης δεν έχω πολλές σχέσεις ενώ η εκείνη βγαίνει αρκετά συχνά μαζί τους. Χθες λοιπόν μου είπε η ξαδέρφη μου ότι θα βγει με αυτούς και μου πρότεινε να πάω και γω. Η δική μου όμως απάντηση ήταν πως από τη στιγμή που δεν είπαν να έρθω και γω, δεν μπορώ να εμφανιστώ γιατί ενδέχεται τα παιδιά να μην με συμπαθούν. Εντέλει, πήγα αλλά όλη μέρα έχει ξεκινήσει ένας ομηρικός καυγάς με τη μητέρα μου για το κατά πόσο η συμπεριφορά μου είναι σωστή απέναντι στα παιδιά αυτά (των οποίων τον πατέρα ξέρει η μητέρα μου).

Να σας ενημερώσω λοιπόν, πως είμαι κατά γενική ομολογία ένα πολύ κοινωνικό άτομο, παρόλα τα προβλήματα αυτοπεποίθησης.

Το θέμα μου είναι πως έχω δεχτεί τόσες προσβολές και κατηγορίες που έχω αρχίσει να πιστεύω πως ίσως εγώ είμαι κάπου λάθος.
Αλλά ρε γαμώτο, δεν μπορεί για όλα να κατηγορούν εμένα..για όλα να φταίει η δική μου συμπεριφορά.
Και βέβαια, η καραμέλα που χρησιμοποιείτε κατά κόρον, είναι πως εγώ δεν τα'χω βρει με τον εαυτό μου και αυτό το βγάζω στους άλλους με το να είμαι αρνητική απέναντι τους.

Όποια σκέψη, άποψη και πρόταση βοήθειας είναι απολύτως δεκτή.

O Nikos D.ειχε γραψει καποτε πως αλλο η αγαπη αλλο η αποδοχη αν θυμαμαι καλα.Νομιζω πως αυτο ακριβως συμβαινει με την μητερα σου.Εξαλλου παρομοια ειναι η εμπειρια μου με τη δικη μου μητερα η οποια επισης ειναι 58 κιλα.Η μητερα σου εχει το λαθος τροπο.Δειχνει το ενδιαφερον της με λαθος τροπο του να σε κατακρινει κ ειναι φυσικο να αντιδρας κ να εχεις φτασει στο Αμην!Της εχεις μιλησει καθολου;Ξερει ποσο σε θυμωνει κ σε πληγωνει ο τροπος της;

αγαπητή lessing της έχω μιλήσει πάρα πολλές φορές - και το ίδιο έλεγα να κάνω και τώρα!!! Αλλά η υπομονή μου έχει φτάσει στα όρια της.
είναι πολύ άσχημο να λαμβάνεις αυτό το συναίσθημα του "δεν είσαι αρκετά καλός", και έχω κάνει τόσα πολλά για την ηλικία μου και τα περισσότερα μόνο και μόνο για να της δώσω ένα λόγο για να καυχιέται για μένα.

αυτό όμως που μου έχει πετάξει μες στα μούτρα είναι ότι ουσιαστικά ντρέπεται για μένα και για τα κιλά μου (λες και έχω καμιά μεταδοτική αρρώστια!!!)

με σχόλια τύπου "δεν είναι λογικό εγώ να φοράω το small και εσύ το xl" ή "βγαίνουμε και αντί να κοιτάνε εσένα κοιτάνε εμένα" :shocked2:

Ιωάννα μου, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να κοιτάξεις να σώσεις τον εαυτό σου και μόνο και όχι να γίνεις αρεστή στη μητέρα σου. Αν η σωτηρία του εαυτού σου συμπέσει με την αποδοχή της μητέρας σου, ακόμη καλύτερα για σένα.
Κάνε ό,τι μπορείς για να νιώσεις καλύτερα με το σώμα σου και την ψυχή σου, μόνον αν εσύ η ίδια το επιθυμείς.
Δεν φταις εσύ, αλλά όταν σε βλέπει η υπέρκομψη μητέρα σου "φορτώνει" και αρχίζει να λέει όσα έχει στο μυαλό της για σένα, για την κατάστασή σου, για την οικογενειακή σας κατάσταση, σαν να σας βλέπω, σαν να το ζω.. Δεν φταίει η ίδια. Έχει στο μυαλό της την ιδεατή κόρη, τη θυγατέρα που την επιδεικνύει περήφανα, τη συνέχειά της..
Υπομονή, κατανόηση, προσήλωση στο δικό σου στόχο, αν έχεις... Αν δεν έχεις απλώς αγνόησέ την. Αν πάλι έχεις, δώσε της σημασία, αλλά όχι πολλή. Σκέψου και δούλεψε πάνω στα δικά σου "θέλω" και όλα τα άλλα θα έρθουν με τη σειρά τους.
Κουράγιο και καλή συνέχεια σε ό,τι αποφασίσεις!

Δεν εισαι προεκταση της μητερας σου οπως νομιζει εκεινη.Εχεις τις δικες σου αξιες κ προσωπικοτητα κ το πως θα διαχειριστεις το σωμα σου ειναι δικο σου θεμα οχι δικο της.Αλλα ειπαμε αλλο αγαπη αλλο αποδοχη.Αν οι γονεις ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΝ τα παιδια τους χωρις ορια ο κοσμος θα ηταν πολυ καλυτερος κ λιγωτερο πληγωμενος γιατι οταν ενα παιδι δεν το αποδεχονται για αυτο που ειναι κ οχι για αυτο που κανει(βαθμοι,σχολειακ.λ.π.)τ ο παιδι δεν μπορει να ξεχωρισει την αποδοχη απο την αγαπη παιρνει το μυνημα οτι δεν το αγαπανε μαζι με τη-μη αποδοχη κ αντε μετα να πιστεψει στον εαυτο του.Γιαυτο λεω οτι η μανα σου σε αγαπαει φυσικα αλλα ο τροπος της ειναι λαθος οπως κ ο τροπος της δικης της μαννας κ των πιο πολλων γονεων.Αναρωτιεμαι αν υπαρχουν γονεις που να δεχονται ολοκληρωτικα το παιδι τους να το σεβονται κ να το στηριζουν ανευ ορων.Μαλλον στη σφαιρα της φαντασιας...Κι επειτα αναρωτιωμαστε γιατι τρωμε....

κορίτσια ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για τις συμβουλές σας.
αυτό που πρέπει να ομολογήσω και ίσως δεν το έκανα στο χθεσινό μου μήνυμα (λόγω νεύρων) είναι πως δεν μ'αρέσει το σώμα μου γιατί έχω υπάρξει αυτό που λένε "αδύνατη" και πάχυνα απότομα. η μητέρα μου λοιπόν βλέπει πως εμένα αυτό ουσιαστικά με κρατάει πίσω σε πολλά πράγματα και τρελαίνεται γιατί πιστεύω (τώρα με καθαρό μυαλό) πως νοιάζεται για μενα περισσότερο ίσως από όσο νοιάζομαι εγώ η ίδια για μένα.
το θέμα είναι πως ο τρόπος της είναι εξαιρετικά λάθος και όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθώ να χάσω αυτά τα ρημαδοκιλά, πάντοτε αποτυγχάνω. και η αλήθεια είναι πως - τώρα που το σκέφτομαι - δεν το έκανα ποτέ για την Ιωάννα αλλά για τη μητέρα μου..γιατί καταβάθος ήθελα να αρέσω πρώτα σε εκείνη και μετά σε μένα. (οκ αυτό ήταν ένα καλό κύμα ειλικρίνειας και συνειδητοποίησης!!!)
και απ'ότι βλέπω έχετε και σεις παρόμοιους στόχους με μένα (από τα 100 στα 70 είναι μεγάλος δρόμος!!!) θα ήθελα πολύ να με συμβουλεύσετε!!!
ελπίζω να μην σας έχω πρήξει :D

Καθολου δεν μας εχεις πρηξει τα ιδια εχουμε ολοι πολυ περασει με τις μαννουλες.Αν υποψιαζοταν ποσο σε πληγωνει ο τροπος της κ ποσα εχεις κανει για να την ευχαριστησεις.εννοω αν κατω απο τα νευρα κ την αντιδραση στο λαθος τροπο της καταλαβαινε ποσο στενοχωριεσαι δε θα αλλαζε κι αυτη;Γιατι δεν της λες ποσο ασχημα νοιωθεις;

γιατί το έχω προσπαθήσει και ενώ ξεκινάμε καλά, μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια..είναι σαν να έχεις ένα μικρό παιδί, να του λες ότι κάνει κάτι λάθος και δεν πρέπει να το κάνει, να σου λέει εντάξει δεν θα το ξανακάνω και μετά από λίγο να το επαναλαμβάνει..

και μένα η υπομονή μου δεν έχει και μεγάλα όρια, οπότε τα τελευταία 5 χρόνια που έχω παχύνει απλά την αγνοώ..όχι τίποτα άλλο απλά σκέφτομαι την ψυχική μου υγεία, που στα 20 μου έχω πιο πολλές έννοιες και προβλήματα και από 40άρη..

το θέμα είναι πως η συμπεριφορά της δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αδυνατίσω και ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως ακόμα και αν αδυνατίσω η συμπεριφορά της θα παραμείνει ως έχει..και αυτό γιατί έχει μια κόρη που μπορεί να έχει 10 παντελόνια αλλά θα φοράει αυτό που την κάνει να αισθάνεται πιο άνετα, μια κόρη που βρίζει, μια κόρη που καπνίζει, που έχει βάλει κρικάκι στη μύτη της, που αντιμιλάει όταν την αδικούν και την καταπιέζουν..μια κόρη που είναι άνθρωπος και όχι πορσελάνινη κούκλα...

Quote:

---

Originally posted by joanna1991
γιατί το έχω προσπαθήσει και ενώ ξεκινάμε καλά, μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια..είναι σαν να έχεις ένα μικρό παιδί, να του λες ότι κάνει κάτι λάθος και δεν πρέπει να το κάνει, να σου λέει εντάξει δεν θα το ξανακάνω και μετά από λίγο να το επαναλαμβάνει..

και μένα η υπομονή μου δεν έχει και μεγάλα όρια, οπότε τα τελευταία 5 χρόνια που έχω παχύνει απλά την αγνοώ..όχι τίποτα άλλο απλά σκέφτομαι την ψυχική μου υγεία, που στα 20 μου έχω πιο πολλές έννοιες και προβλήματα και από 40άρη..

το θέμα είναι πως η συμπεριφορά της δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αδυνατίσω και ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως ακόμα και αν αδυνατίσω η συμπεριφορά της θα παραμείνει ως έχει..και αυτό γιατί έχει μια κόρη που μπορεί να έχει 10 παντελόνια αλλά θα φοράει αυτό που την κάνει να αισθάνεται πιο άνετα, μια κόρη που βρίζει, μια κόρη που καπνίζει, που έχει βάλει κρικάκι στη μύτη της, που αντιμιλάει όταν την αδικούν και την καταπιέζουν..μια κόρη που είναι άνθρωπος και όχι πορσελάνινη κούκλα...

---

κοριτσακι μου, δεν ξες ποσο σε καταλαβαινω και η δικη μου η μαμα ψαχνει να δει σε μενα την ''συνεχεια'' της, η δικια μου φοραει xs , να ξερες ποσεσ φορες τη εχει πιασει το βλεμμα μου να με ζυγιζει με το δικο της βλεμμα... μονο που στη δικη μου περιπτωση ο κατακριτικος της υποθεσης ειναι ο πατερασ μου, η μανα μου οτι εχει να πει θα το πει κομψα, να τσουξει βεβαια αλλα θα το πει αγαπησιαρικα , ο πατερας μου δεν παλευεται με την καμια, οτι εχει να μου πει θα μου το πει με τον πιο αγαρμπο τροπο, να με πονεσει, να με κανει να νιωσω χαλια, να με συγκρινει... Καποτε μπηκα στο τριπακι που μπηκες και εσυ, να χασω γι αυτουσ, για να μην ειμαι η απογοητευση τους, και τα χασα οντως, αλλα τα ξαναπηρα, ξες γιατι? γτ τα χασα για λαθος λογους...ετσι τα ξαναπηρα και για λαθος λογους..
ξερω οτι ειναι δυσκολο να μην δινεις σημασια, γι αυτο θα σου πω αυτο που εκανα εγω απο ενα σημειο και μετα.. να θυμωνεις και να βγαζεις γλωσσα..μην καθεσαι να τ ακουσ, οσο πιο βολικη εισαι τοσο πιο ανετα θα τα λενε, αμα δειξεισ ομως οτι τα περνεισ και δεν σηκωνεις κουβεντα,θα το σκεφτονται και δυο και τρεις φορες πριν μιλησουν.. τουλαχιστον σε μενα επιασε..

Quote:

---

Originally posted by joanna1991
.

το θέμα είναι πως η συμπεριφορά της δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αδυνατίσω και ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως ακόμα και αν αδυνατίσω η συμπεριφορά της θα παραμείνει ως έχει..και αυτό γιατί έχει μια κόρη που μπορεί να έχει 10 παντελόνια αλλά θα φοράει αυτό που την κάνει να αισθάνεται πιο άνετα, μια κόρη που βρίζει, μια κόρη που καπνίζει, που έχει βάλει κρικάκι στη μύτη της, που αντιμιλάει όταν την αδικούν και την καταπιέζουν..μια κόρη που είναι άνθρωπος και όχι πορσελάνινη κούκλα...

---

Πολυ σωστα εγω ειμαι απολυτα μαζι σου.Μην ακους κανενα.Κανε αυτο που ΕΣΥ θεωρεις καλο για σενα αυτο που σου φερνει χαρα κ δε κανει να αισθανεσαι καλα!

Εισαι πολυ μικρη....μη χασεις τοσες χαρες που μπορεις να παρεις τωρα λογω των παραπανισιων κιλων.Στο λεω γιατι και γω στα 18 αρχισα να παχαινω και περασα τα 4 φοιτητικα μου χρονια με παραπανισια κιλα.Τωρα ξυπνησα επιτελους και σκεφτομαι και λεω τοσες ανασφαλειες και στεναχωριες για το *αμημενο το φαγητο.Η αυτοπεποιθεση και η χαρα που θα παρεις δε συγκρινεται με ολα τα φαγητα και τα γλυκα του κοσμου.Σχετικα με τη μαμα σου ειμαι σιγουρη πως οτι σου λεει ειναι γιατι θελει να σε βλεπει και εσενα καλα(χωρις ανασφαλειες κτλ),απλως ισως το κανει με λιγο πιο "σκληρο" τροπο.Και μενα οταν το ειχα παρακανει πλεον αρχισε να μου λεει να αδυνατισω.

Quote:

---

Originally posted by joanna1991
μια κόρη που είναι άνθρωπος και όχι πορσελάνινη κούκλα...

---

:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup:

dominiki μου, τελικά έχουν μεγάλο θέμα οι μαμάδες μας..είναι αυτό που λες, ψάχνουν να βρουν τη συνέχειά τους..
τώρα όσον αφορά τον πατέρα σου, τι να πω..εγώ έχω έναν πατέρα άφαντο (χωρισμένοι).. και όχι με αυτή την έννοια, αλλά αμέτοχο. ποτέ δεν με έπιασε να μου πει δυο λόγια.. βέβαια, εδώ που τα λέμε δεν ξέρω αν θα θελα κιόλας γιατί οι άντρες είναι λίγο χύμα και αυτό που θέλουν να σου πουν θα το πουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
το θέμα είναι πως επειδή από όλη την οικογένεια εγώ είμαι η πιο τσαμπουκαλού, αυτό που μου προτείνεις το κάνω ήδη..δηλαδή, κάθε φορά που πάνε να πουν κάτι εγώ τους κόβω τον αέρα αλλά να σου πω κάτι, και αυτό το τροπάριο δεν οδηγεί πουθενά..οκ,τη μία θα τους την πω, δύο θα τους την πω, ε, την τρίτη θα γίνω δολοφόνος... :P

asteropi, δεν μπορείς να φανταστείς πως περιμένω αυτή τη στιγμή..είμαι φοιτήτρια στην επαρχία και αντί να αλλάζω τους άντρες σαν τα πουκάμισα (λόγω ελευθερίας) είμαι μόνη μου εδώ και 3 χρόνια...3 ΧΡΟΝΙΑ...20 χρονών και είμαι μπακούρι.. και όσο σκέφτομαι πόσα πράγματα χάνω τρελαίνομαι..πόσα μεθύσια γιατί δεν βγαίνω επειδή δεν έχω τι να βάλω και δεν αισθάνομαι άνετα με το σώμα μου, πόσα φλερτ, πόσες γνωριμίες...πραγματικά, τρελαίνομαι.. από την άλλη κάθε φορά που ξεκινάω κάτι πάντοτε κάτι γίνεται και στραβώνει..και επειδή είμαι άτομο που ότι κι αν του συμβεί ξεσπάει στο ψυγείο, καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι...

lessing σε ευχαριστώ για όλα (και για αυτό το τόπικ και για όλα τα άλλα που έχεις απαντήσει :) )

και επίσης Καλά Χριστούγεννα!!!! :)