Μια ακόμα ιστορία (η δική μου :) )
Γεια σας!Χάρηκα πολύ όταν βρήκα αυτό το φόρουμ, έχω κι εγώ μια πονεμένη σχέση με τον φαγητό και την εικόνα μου στον καθρέφτη. Σκέφτηκα να γράψω την δική μου ιστορία, ίσως βοηθήσω ή βοηθηθώ.
Έως τα 18 μου είχα φυσιολογικό βάρος. Τώρα που βλέπω φωτογραφίες μου παθαίνω πλάκα που ως έφηβη έκανα δίαιτες για να χάσω 2-3 κιλά, είχα τέλειο κορμί... τέλειο = αυτό που θεωρώ σήμερα ιδανικό.
Τέλος πάντων. Στα 18 έφυγα από το πατρικό για να σπουδάσω, στα 19 μια σειρά από τραγικά συμβάντα με συγκλόνησαν. ʼρχισα να τρώω, περίπου 5 φορές την ημέρα, διπλή και τριπλή μερίδα φαγητό. Έβλεπα εφιάλτες, είχα περίπου 3 μήνες να κοιμηθώ πάνω από 2-3 ώρες. Έφτασα περίπου τα 125-30 κιλά (ξεκινώντας από 70 περίπου). Στα 24 μου, άρχισα να δουλεύω και αναγκαστικά δεν ήμουν στο σπίτι για να τρώω, οπότε σταδιακά έφτασα στα 110.
Τώρα είμαι 29 ετών. Βλέποντας την αντίστροφη μέτρηση για τα πρώτα -άντα αποφάσισα να κάνω κάτι.ʼρχισα μαθήματα χορού (μέσω youtube - δοκιμάστε το, έχει πλάκα :starhit: ), κάθε βράδυ κάνω εξάσκηση από 20 λεπτά έως 1 ώρα.Επίσης προσπάθησα να σκέφτομαι πριν φάω... γιατί θέλω να φάω τώρα? Εάν κάτι με ενοχλεί προσπαθώ να το λύσω πρώτα και μετά ξανασκέφτομαι εάν θέλω να φάω. Φυσικά δεν λύνονται όλα τα προβλήματα τόσο απλά, γρήγορα και ανώδυνα. Σίγουρα με καταλαβαίνετε ;) Τώρα έχω χάσει ήδη 15 κιλά.
Ένα ανακάτεμα στον εργασιακό χώρο και άρχισα πάλι να τρώω, παράτησα και το χορό.Με ενοχλούν πολλά... Με απογοήτευσα που άρχισα να τρώω πάλι, που δεν έχω διάθεση για χορό και λέω "καλύτερα είμαι εδώ που κάθομαι και τρώω", ενώ πριν από λίγους μήνες δεν το σκεφτόμουν έτσι καθόλου. Είχα μια ενεργητικότητα που εξαφανίστηκε.
Από την άλλη αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι οι καταστάσεις που βιώνω μετά από αυτό το χάσιμο βάρους δεν συνάδουν με τις προσδοκίες μου. Δεν είναι όλοι χαρούμενοι ή ίδιοι με τη νέα μου εμφάνιση, ούτε κι εγώ είμαι τόσο χαρούμενη με αυτό που βιώνω. Το σώμα μου έχει υποστεί βλάβες - ραγάδες, παραπανίσιο μη σφριγηλό δέρμα - που τώρα γίνονται πιο πολύ αντιληπτές. Μια φίλη μου νομίζει ότι θέλω τον σύντροφο της, δεν με βλέπει με καλό μάτι από τότε που άρχισα να αδυνατίζω. Κάποια άλλη φορά μέσα στην παρέα μια άλλη φίλη μου ανέφερε το ό,τι κάνω εξάσκηση στον χορό της κοιλιάς και πρότεινε να τους δείξω φιγούρες, κάποιοι χασκογέλασαν.
Σκέφτομαι ότι μαλλον τους φαίνομαι αστεία.Νομίζω ότι όταν είσαι παχύς το κοινωνικό κατεστημένο σου σε καλύπτει με έναν μανδύα: είσαι κάτι αδιάφορο, μη ερωτικό και μη απειλητικό συνάμα. Έναν μανδύα που συνήθισα να φοράω για 10 χρόνια, έναν μανδύα που μου έδωσε μια απόσταση ασφαλείας από ένα κάρο κοινωνικές καταστάσεις στις οποίες δεν είμαι εξασκημένη να ανταποκρίνομαι... δεν νιώθω άνετα με τη νέα μου εικόνα. Όταν πλακώνομαι αυτές τις μέρες στο φαί αισθάνομαι την γλυκιά θαλπωρή αυτού του μανδύα να με τυλίγει και πάλι.
Δεν ξέρω γιατί σας τα γράφω αυτά. Σκέφτηκα ότι ίσως κάποιος εδω μέσα έχει ζήσει τα ίδια και έχει σηκώσει άμυνες που δεν μου περνάνε από το μυαλό αυτή τη στιγμή.
