Η δική μου ιστορία

Καλημέρα σε όλες!
Χαιρομαι πολύ που μπορώ να διαβάσω πως υπάρχουν άνθρωποι σαν εμένα που το παλεύουν, που ψάχνουν να βρουν την αιτία πίσω απ'το πρόβλημα και να εστιάσουν εκεί.
θα ξεκινήσω αυτό το post με ένα αισιόδοξο μήνυμα για να το διαβάσουμε όλες και κυρίως να το διαβάσω εγώ και να το υπενθυμίζω καθημερινά στον εαυτό μου! :yes:
Πως η ζωή είναι πολύ όμορφη, πως δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να κάνουμε όνειρα! Τα πιο μεγάλα όνειρα! Ως εκεί που φτάνει η φαντασία μας! Γιατί είμαστε υγιείς, έχουμε όλα τα εφόδια για να είμαστε υγιείς! Εχουμε θέληση και πίσμα και νιότη και γιατί "δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν θέλω"

Συνεχίζω....

και συνεχίζω με το να παρουσιάσω τον εαυτό μου...

Είμαι 25 χρονών, ζω στην Αθήνα μαζί με τους γονείς μου. Έχω δύο καλές φίλες και μία σχέση.
Πάνε γύρω στα 10 χρόνια που παλεύω με τη βουλιμία. Παλεύω στην κυριολεξία καθημερινά και αδιάκοπα, τουλάχιστον τα τελευταία 5-6 χρόνια που αποφάσισα να ζω όπως όλες οι φυσιολογικές κοπέλες, που μια μέρα ξύπνησα και κατάλαβα τι μου συμβαίνει...
Υπάρχει μια φράση που άκουσα κάποτε σε μία ταινία και που μέχρι σήμερα την θυμάμαι. Με βοηθάει να καταλαβαίνω το μέγεθος του προβλήματος. Έλεγε λοιπόν πως ορισμένοι άνθρωποι ζουν με έναν ελέφαντα στο σαλόνι τους. Ο ελέφαντας είναι τόσο μεγάλος που δυσκολεύει την καθημερινότητά τους, ότι κι αν κάνουν ο ελέφαντας είναι πάντα εκεί, γνωρίζουν την υπαρξή του κι όμως τον αγνοούν, κάνουν πως δεν τον βλέπουν και αρνιούνται πως αποτελεί πρόβλημα. Τη μορφή αυτού του ελέφαντα λοιπόν έχει πάρει για μένα το πρόβλημα της βουλιμίας....αλλά εγώ έχω πάρει απόφαση να τον ξεφορτωθώ...

Εχθές το βράδυ αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το topic για να βοηθηθώ και να βοηθήσω.Πιστεύω σε μένα και στις δυνατότητές μου, πάντα πετυχαίνω ό,τι κι αν προσπαθώ...

Είμαι 1,70 και μάλλον αυτές τις μέρες πρέπει να είμαι γύρω στα 58 κιλά. Δεν ζυγίζομαι και πολύ συχνά! Είμαι πολύ ενεργητική και μέσα σε όλα! Ντύνομαι σχετικά απλά, μ'αρέσει το στυλ, λατρεύω τα παπούτσια! Μ'αρέσουν οι ταινίες και τα βιβλία.
Τις καθημερινές το πρόγραμμά μου είναι λίγο στάνταρ, το πρωί δουλειά, το απόγευμα γυμναστήριο ή βόλτα ή σπίτι για δουλειές και ξεκούραση.
Είμαι κοινωνική, πολύ κοινωνική. Είμαι χαμογελαστή, πολύ χαμογελαστή!!!! Όλοι μου το λένε!! Είμαι αστεία, μπορώ να σε κάνω συνέχεια να γελάς! Είμαι ψυχοπονιάρα και δοτική, μπορώ να σου δώσω τα πάντα αν μου πεις πως δεν είσαι καλά. Τέλος πάντων, για τους άλλους είμαι πολλά καλά! Για μένα είμαι πολλά άσχημα! Φυσιολογικό θα μου πεις, οι περισσότερες έτσι είμαστε! Μου αναγνωρίζω πολύ εύκολα την παραμικρή αποτυχία και πολύ δύσκολα την μεγαλύτερη επιτυχία!
Όλοι με θεωρούν επιτυχημένη, πολλοί ίσως να με ζηλεύουν, αλλά κρυφά, γιατί είπαμε, για τους άλλους είμαι η καλύτερη κοπέλα, δεν έχω εχθρούς!
Οι κοπέλες με θέλουν για φίλη τους και οι άντρες για κοπέλα τους, οι γονείς με θέλουν για κόρη τους!
Φαινομενικά λοιπόν, όλα μοιάζουν τέλεια με μένα.....

Εγώ όμως ξέρω, πως μέσα μου έχω πολλά θέματα να λύσω ακόμα, ξέρω πως έχω κατάθλιψη, χρόνια, πως με βασανίζουν οι ανασφάλειες και οι φοβίες μου και τρομάζω στη σκέψη να χάσω κάποιο απ'τα ασφαλιστικά τοίχη που έχτισα γύρω μου...σταθερή δουλειά, σταθερή σχέση, γονεικό περιβάλλον...

θυμάμαι ότι στην παιδική μου ηλικία είχα παραπάνω κιλά (όχι πολλά), δεχόμουν καθημερινά την κοροιδία και την απόρριψη των γύρω μου. Οι γονείς μου με πιέζανε, η μητέρα μου μου απαγόρευε κάποιες τροφές. Αρχισα να διαβάζω και να ενημερώνομαι γύρω στις αρχές του γυμνασίου, είχα μάθει απ'εξω όλες τις τροφές που προκαλούν κυτταρίτιδα, όλες τις υγιεινές τροφές, τι είναι τα trans λιπαρά, τι είναι η διαιτα Atkins, κτλ κτλ κτλ....ΟΛΑ!
Αρχισα τις δίαιτες....τις στερήσεις...θυμάμαι ότι από την ψυχολογική στέρηση όταν έκλεινα τα μάτια μου να κοιμηθώ έβλεπα όλα αυτά τα φαγητά που ποθούσα τόσο πολύ να φάω... Πέρασα μια περίοδο κατά την οποία φλέρταρα έντονα με την ανορεξία..
Ξεκίνησα γυμναστήριο μαζί με την μητέρα μου...η οποία δεν έχανε ποτέ ευκαιρεία να μου θυμίσει ότι πρέπει να αδυνατίσω, ότι δεν είναι δυνατόν να φοράμε το ίδιο νούμερο...
Με κάποιο τρόπο που δεν μπορώ να θυμηθώ ανακάλυψα τον εμετό και αρχισε σιγά σιγά να γίνεται συνήθεια...
Γύρω στο λύκειο ένα καλοκαίρι έχασα χωρίς δική μου προσπάθεια 10 κιλά..έπεσα 2 νούμερα, τα κιλά αυτά δεν τα πήρα ποτέ ξανά.
Πέρασαν τα χρόνια, άρχισα να βλέπω το σώμα μου όπως το βλέπαν και οι άλλοι, να μου αρέσω που είχα αδυνατίσει, να θέλω να αδυνατίσω κι άλλο, να μου γίνεται εμμονή, να ζυγίζομαι καθημερινά και να παθαίνω πανικό κάθε φορά που έπαιρνα ένα έστω κιλό. Οι εμετοί ήταν πλέον καθημερινό φαινόμενο, σχεδόν σε κάθε γεύμα. Τα λιγότερα κιλά που είχα ποτέ ήταν 53....χάλια...
Πέρασα στο πανεπιστήμιο και η ζωή μου άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει....
Σιγά σιγά όμως και λίγο λίγο γίνονται τα μεγαλύτερα και σταθερότερα βήματα....
Θέλω να πω ότι τα πάω καλά! Και μ'αρέσει πολύ! Μ'αρέσει πολύ όταν παίρνω 3 κιλά και μου λένε όλοι "έχεις παχύνει?" και λεω "ναι, αλλά με προτιμώ έτσι!" και τους αποστομώνω!
Μ'αρέσει πολύ που μπορώ να εκτιμήσω το φαγητό, να αντιληφθώ το πόσο σημαντικό είναι για τον οργανισμό μου.
Οι εμετοί έχουν μειωθεί αρκετά, η μέθοδος των συχνών μικρών γευμάτων με έχει βοηθήσει πολύ. Βέβαια όλα τα πράγματα έχουν τα πάνω και τα κάτω τους αλλά δεν απογοητεύομαι, όλα στο παιχνίδι είναι.
Για μένα στόχος δεν είναι το να σταματήσουν εντελώς όλα τα βουλιμικά επεισόδια σε μία μέρα, άλλωστε δεν είναι συχνά πλέον. Πλέον ο συνήθης λόγος για τον οποίο μπορεί να κάνω εμετό είναι οι τύψεις, από μικρές παρασπονδίες. Εστω δηλαδή και μία μικρή λιχουδιά μπορεί να με οδηγήσει στην τουαλέτα. Στόχος μου λοιπόν είναι να μπορώ να φάω πίτσα χωρίς να κάνω εμετό μετά. Να την φάω χωρίς να με φάει δηλαδή! χαχαχχα :wink1:

Καλώς την Καίτη - zouzouka :bigsmile:
Ο διαιτολόγος μου λέει ότι η βουλιμία "χτυπά" κυρίως ταλαντούχα άτομα που δεν έχουν καταφέρει ποτέ να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους :)
Το ότι είσαι δυνατή, πετυχημένη και αγαπητή προς όλους Καίτη μου δεν σημαίνει απαραίτητα και πως είσαι και καλά. Το γνωρίζω αυτό γιατί πολλά άτομα με διατροφικές διαταραχές έχουν το ίδιο πρόβλημα. Μάλιστα και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Θεωρούμαι από τους γύρω μου ένας ιδιαίτερα χαμογελαστός και αισιόδοξος άνθρωπος, δυναμικός που ότι και να βάλω στο μυαλό μου μπορώ να το κάνω πράξη και γενικά έχω καταφέρει πολλά στην ζωή μου για τα οποία είμαι περήφανη. Παρόλα αυτά να ξέρεις ότι οι διατροφικές διαταραχές "χτυπάνε" κυρίως τα ικανά και τελειομανή άτομα. Στην προσπάθεια μας να είμαστε τέλειες προσπαθούμε να τελειοποιήσουμε και την εξωτερική μας εμφάνιση. Ξεκινάμε δίαιτες από πολύ μικρές με στερήσεις και επειδή είμαστε δυνατά άτομα τα καταφέρνουμε αλλά μετά το σώμα μας γυρνάει πίσω για να μας "εκδικηθεί" με την βουλιμία. Βασικά το σώμα μας δεν θέλει να μας εκδικηθεί αλλά να πάρει πίσω αυτά που με τόσο σθένος του έχουμε στερήσει. Αν βάλουμε και την ψυχολογία στο παιχνίδι που ουσιαστικά το φαγητό για εμάς αποτελεί διαφυγή για ξέσπασμα από ότι μας στεναχωρεί ε δεν θέλει και πολύ για να αποκτήσουμε διαταραγμένη σχέση με το φαγητό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είσαι μόνη σου, όλοι μας εδώ μέσα παλεύουμε με τους δαίμονες μας. Υπάρχει τρόπος για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της βουλιμίας, απλά χρειάζεται πρώτον να το θέλουμε πολύ, να έχουμε υπομονή και να ακολουθήσουμε ένα ισορροπημένο τρόπο διατροφής για να ισορροπήσουμε το σώμα μας.

Θέλεις να μας πεις αν κάνεις ακόμη εμετούς και με τι συχνότητα; Πόσα χρόνια τους κάνεις; Έχεις προσπαθήσει να ζητήσεις βοήθεια από ψυχολόγο ή από κάποιον διατροφολόγο ειδικό στις διατροφικές διαταραχές; Υπάρχει κάποιος δικός σου άνθρωπος που να του έχεις εκμυστηρευτεί το πρόβλημα σου;

Συγνώμη για τον καταιγισμό ερωτήσεων. Αν δεν νιώθεις έτοιμη δεν χρειάζεται να απαντήσεις :)
Εδώ στο φόρουμ μπορείς να πάρεις σημαντική βοήθεια αρκεί να το θέλεις και εσύ ;)

Καίτη μπράβο σου που το παλεύεις. Πράγματι οι εμετοί δεν μπορούν να σταματήσουν εν μία νυκτή ειδικά όταν γίνονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και με μεγάλη συχνότητα, εκεί πλέον αποτελούν έναν εθισμό και χρειάζεται να διακοπούν σταδιακά. Για να ξεπεράσεις εντελώς βέβαια τα βουλιμικά επεισόδια θα πρέπει σταδιακά να σταματήσουν πρώτα οι εμετοί. Όσο πιο σπάνια κάνεις εμετούς τόσο πιο λίγα γίνονται και τα βουλιμικά ξεσπάσματα. Και εφόσον ακολουθείς και μία διατροφή με συχνά μικρά γεύματα τότε είσαι σίγουρα σε έναν καλό δρόμο :thumbup:

Λοιπόν κορίτσια, θα απαντήσω πρώτα σε κάποιες ερωτήσεις σας πριν συνεχίσω την εξιστόρηση!
Ναι, φυσικά το ότι είμαι πετυχημένη δεν σημαίνει πως είμαι καλά! Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο! Είμαι όμως καλά γιατί έχω επίγνωση της κατάστασής μου και δεν εθελοτυφλώ, γιατί το προσπαθώ και δεν το παρατάω, γιατί δουλεύω καθημερινά με μικρά βήματα πάνω στον εαυτό μου.
Όσο για τους εμετούς που με ρωτάτε, όπως είπα, η προσπάθεια έχει τα πάνω και τα κάτω της, οπότε ναι υπάρχουν και εμετοί. Λόγω τύψεων καθαρά, όχι πλέον λόγω συνήθειας, όχι πλέον λόγω εμμονής. Μπορεί για παράδειγμα να τα πάω καλά όλη μέρα και το βράδυ να φάω ένα γεύμα που περιέχει τυρί.....θα το σκέφτομαι.....θα το σκέφτομαι ....θα το σκέφτομαι....μπορεί να το κάνω, μπορεί και όχι, εξαρτάται συνήθως από πολλούς παράγοντες, κυρίως ψυχολογικούς.

Κανένας δεν το ξέρει.
Υπήρξε ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ, η ψυχολόγος που με παρακολουθούσε για 3,5 χρόνια. Κανένας άλλος.
Κάποτε θυμάμαι ότι το είχα πει σε μία παθολόγο, η οποία όμως με κοιτούσε σαν να είμαι τρελή και με ρωτούσε συνέχεια "γιατί κάνεις εμετό? δεν είναι σωστό!". Ε, απογοητεύτηκα κι εγώ! Μα είναι δυνατόν, ένας παθολόγος να μην γνωρίζει???

Ναι είναι δυνατόν Καίτη πράγματι πολλοί επαγγελματίες υγείας ειδικά στην Ελλάδα έχουν μαύρα μεσάνυχτα! Και ναι τι ωραία που τα λένε, "πάχυνες μην τρως" ή "μην κάνεις εμετό σου κάνει κακό". Αν ήταν τόσο απλό όλοι θα το κόβαμε το ριμάδι το φαΐ και δεν θα είχε κανένας πρόβλημα! Το θέμα είναι ότι δεν μπορούν να μας καταλάβουν όλοι και σίγουρα πολλοί θα μας αντιμετωπίσουν ως αδύναμους ή ότι απλά ότι δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από το πρόβλημά μας αλλά δεν είναι έτσι. Και εγώ θέλω να σταματήσω να τρώω και να αδυνατίσω αλλά μετά από τόσα χρόνια δίαιτας - υπερφαγίας πλέον δεν μπορώ. Ο οργανισμός μου αντιδρά και η ψυχολογία μου είναι εύθραυστη πλέον. Και όταν πήγα σε ψυχολόγο οι φίλοι μου και οι γονείς μου μου λέγανε "μα καλά αφού είσαι μια χαρά τι πας σε ψυχολόγο;" , το ότι έχω βάλει 35 κιλά τα τελευταία 3 χρόνια δηλαδή δείχνει ότι είμαι καλά;;;;;; Ε όχι λοιπόν δεν είμαι καλά!!! Θέλω βοήθεια!!! Ευτυχώς και εμένα η ψυχολόγος με βοήθησε πολύ, αλλά κυρίως ο διατροφολόγος μου που είναι ειδικευμένος ο άνθρωπος και ξέρει να χειριστεί περιστατικά με διατροφική διαταραχή. Εγώ βέβαια να διευκρινίσω ότι δεν έκανα εμετούς αλλά αντίθετα ότι έτρωγα το κρατούσα και τα κιλά ανέβαιναν και ανέβαιναν και η αυτοπεποίθηση και η ποιότητα ζωής μου είχαν πιάσει πάτο...

Πράγματι οι γονείς μας είναι λίγο δύσκολο να μας καταλάβουν, εγώ να σου πω δεν ασχολούμαι πλέον με την άποψή τους για το βάρος μου, ας λένε ότι θέλουν δεν με απασχολεί. Βέβαια εγώ δεν μένω μαζί τους. Αν έμενα μαζί τους θα αναγκαζόμουν φαντάζομαι να τους εξηγήσω τι κάνω και γιατί. Τώρα περιορίζομαι σε λίγα πράγματα ίσα ίσα για να ξέρουν ότι είμαι καλά και το παλεύω. Το σημαντικό είναι να ζητάμε βοήθεια από ανθρώπους που γνωρίζουν και μπορούν και ξέρουν να βοηθήσουν. Σίγουρα όμως αν έχεις και την οικογένεια στο πλευρό σου είναι πιο εύκολο.

Εκεί λοιπόν η ζωή μου άρχισε να αλλάζει, κοινωνικοποιήθηκα πολύ, διασκέδασα πολύ, είχα κατακτήσεις, είχα φίλους, είχα καινούργια ενδιαφέροντα! Είχα όμως και έναν ελέφαντα στο σαλόνι μου που ένιωθα πως δεν τον χρειαζόμουν πιά.
Αρχές δευτέρου έτους αποφασίζω να πάω σε ψυχολόγο. Λόγω οικονομικής στενότητας, διάλεξα την ψυχολόγο του πανεπιστημίου. Ας την πούμε ʼννα.
3,5 χρόνια λοιπόν 1 ώρα την βδομάδα(λίγο, το ξέρω), η ʼννα με καθοδηγούσε ενώ εγώ έψαχνα στο βάθος της ψυχής μου όσα έχω κρύψει απ'όλους αλλά κι απ'τον εαυτό μου. Μου εξηγούσε τα όνειρά μου, με παρακινούσε να ανοίξω τα φτερά μου. ʼλλοτε μου μιλούσε σκληρά και απότομα, με έφερνε αντιμέτωπη με την αλήθεια, άλλοτε μου υπενθύμιζε όλα τα όμορφα πράγματα που δεν αναγνωρίζα στον εαυτό μου, δηλ. τις ικανότητές μου, τις γνώσεις μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της όταν μου είπε πως πάσχω από βαθειά και βαριά κατάθλιψη, ότι καταπιέζω τον εαυτό μου πάρα πολύ γιατί έτσι έμαθα πως πρέπει να κάνω. Πως δεν απολαμβάνω ποτέ τίποτα το ωραίο, το θεωρώ ένοχο, θεωρώ πως δεν μου αξίζει καμία απόλαυση. Πως πρέπει σίγουρα να κάνω χρόνια ψυχοθεραπείας για να αντιμετωπίσω όσα με κυνηγούν. Μου είπε όμως και ότι είμαι η πιο δυνατή φοιτήτρια που την επισκέπτηκε ποτέ. Πως αξίζω πολλά περισσότερα απ'όσα περιέχονται στα πιο τρελά μου όνειρα!
Η ʼννα μου είπε πως δεν πρέπει να πιεστώ με το θέμα των εμμετών γιατί σίγουρα σιγά σιγά θα σταματήσω, να μην δόσω δηλαδή τόσο βάρος στο σύμπτωμα όσο στην αιτία του συμπτώματος.
Μου εξήγησε την άρρωστη σχέση που έχω με την οικογένειά μου, με τους άντρες, με την γιαγιά μου, με το φαγητό.....
και σιγά σιγά θα σας τα πω όλα.
Ελπίζω ίσως ότι με τα λόγια της Αννας, πολλές μπορεί να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα της ζωής τους, να δούν ένα κομμάτι του εαυτού τους στη δική μου ιστορία. ʼλλωστε λίγο πολύ οι περισσότερες από μας, έχουμε ένα κοινό προφίλ!

Quote:

---

Originally posted by Eli
Ναι είναι δυνατόν Καίτη πράγματι πολλοί επαγγελματίες υγείας ειδικά στην Ελλάδα έχουν μαύρα μεσάνυχτα! Και ναι τι ωραία που τα λένε, "πάχυνες μην τρως" ή "μην κάνεις εμετό σου κάνει κακό". Αν ήταν τόσο απλό όλοι θα το κόβαμε το ριμάδι το φαΐ και δεν θα είχε κανένας πρόβλημα! Το θέμα είναι ότι δεν μπορούν να μας καταλάβουν όλοι και σίγουρα πολλοί θα μας αντιμετωπίσουν ως αδύναμους ή ότι απλά ότι δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από το πρόβλημά μας αλλά δεν είναι έτσι. Και εγώ θέλω να σταματήσω να τρώω και να αδυνατίσω αλλά μετά από τόσα χρόνια δίαιτας - υπερφαγίας πλέον δεν μπορώ. Ο οργανισμός μου αντιδρά και η ψυχολογία μου είναι εύθραυστη πλέον. Και όταν πήγα σε ψυχολόγο οι φίλοι μου και οι γονείς μου μου λέγανε "μα καλά αφού είσαι μια χαρά τι πας σε ψυχολόγο;" , το ότι έχω βάλει 35 κιλά τα τελευταία 3 χρόνια δηλαδή δείχνει ότι είμαι καλά;;;;;; Ε όχι λοιπόν δεν είμαι καλά!!! Θέλω βοήθεια!!! Ευτυχώς και εμένα η ψυχολόγος με βοήθησε πολύ, αλλά κυρίως ο διατροφολόγος μου που είναι ειδικευμένος ο άνθρωπος και ξέρει να χειριστεί περιστατικά με διατροφική διαταραχή. Εγώ βέβαια να διευκρινίσω ότι δεν έκανα εμετούς αλλά αντίθετα ότι έτρωγα το κρατούσα και τα κιλά ανέβαιναν και ανέβαιναν και η αυτοπεποίθηση και η ποιότητα ζωής μου είχαν πιάσει πάτο...

Πράγματι οι γονείς μας είναι λίγο δύσκολο να μας καταλάβουν, εγώ να σου πω δεν ασχολούμαι πλέον με την άποψή τους για το βάρος μου, ας λένε ότι θέλουν δεν με απασχολεί. Βέβαια εγώ δεν μένω μαζί τους. Αν έμενα μαζί τους θα αναγκαζόμουν φαντάζομαι να τους εξηγήσω τι κάνω και γιατί. Τώρα περιορίζομαι σε λίγα πράγματα ίσα ίσα για να ξέρουν ότι είμαι καλά και το παλεύω. Το σημαντικό είναι να ζητάμε βοήθεια από ανθρώπους που γνωρίζουν και μπορούν και ξέρουν να βοηθήσουν. Σίγουρα όμως αν έχεις και την οικογένεια στο πλευρό σου είναι πιο εύκολο.

---

Σωστά τα λές γλυκιά μου...ούτε εγώ δίνω βαρύτητα πλέον στις δηλώσεις τους. Αυτό όμως που μπορώ πλέον να κάνω είναι να τους παρατηρώ, να τους φωνάζω, να εκφράζομαι μπροστά τους. ʼλλοτε δίνουν σημασία στα λόγια μου και άλλοτε όχι. Μπορώ λοιπόν και παρατηρώ το πόση μανία έχουν μαζί μου, μπορούν να καταλάβουν ακόμη κι αν έχω πάρει ένα κιλό χωρίς εγώ να έχω προλάβει να το καταλάβω! Και μου κάνει εντύπωση αυτό! Το κακό με τους γονείς μου είναι ότι παρατηρούν μόνο αυτό που φαίνεται...δηλαδή δεν με παρατηρούν με τον σωστό τρόπο..

Θα ήθελα να αναφερθώ και σε ένα πρόσφατο περιστατικό το οποίο είναι λίγο άσχετο βέβαια αλλά είμαι πολή περήφανη γι'αυτό. Είχα φτάσει από τα 56 στα 59 κιλά......δεν είχα καταλάβει τίποτα! Νομίζω πως πλέον δεν με απασχολεί το σώμα μου. Φαντάσου ότι ένας ξάδερφός μου μου το είπε μια μέρα και εδγώ του είπα "όχι ρε, είμαι σταθερά στα ίδια κιλά! άλλο κακό σχόλιο έχεια να κάνεις?" και μου είπε πως δεν το είπε για κακό, άλλωστε αυτός με παρότρυνε πάντα να παχύνω λίγο! Την επόμενη μέρα ζυγίστηκα και είδα πως όντως είχα πάρει αυτά τα κιλά και
γέλασα με τον εαυτό μου, ένιωσα όμορφα!
Ξέρεις είναι απλά πράγματα που σε μας φαίνονται τεράστια! όπως αυτό το μικρό γεγονός σε μια απλή κοπέλα φαίνεται ασήμαντο, για μένα όμως ήταν πολύ σημαντικό.

Έλη μου, ελπίζω κι εγώ να μπορέσω κάποια στιγμή να φύγω απ'το σπίτι, η ʼννα πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να το κάνω. Έχω φύγει μία φορά ενώ ήμουν υπό την εποπτεία της...αλλά δεν τα πήγα καλά...δεν ήμουν έτοιμη ακόμα ίσως..... πολλές φορές κοιμάμαι εκτός σπιτιού, σε φίλες μου π.χ., έτσι για να ξεφεύγω λίγο...
όλες λίγο πολύ έχουμε τα μυστικά μας όπλα στον αγώνα μας..

Έλη, συνεχίζεις τις συνεδρίες στον ψυχολόγο? Μένεις μόνη σου ή συγκατοικείς?

Πραγματικά εντυπωσιακό να μην έχεις καταλάβει καν ότι έχεις βάλει βάρος! Αυτό αξίζει πολλά μπράβο!!! Και πράγματι για κάποιον που δεν έχει διατροφική διαταραχή δεν είναι σημαντικό αλλά για εσένα που έχεις περάσει από ανορεξία και νευρική βουλιμία είναι τεράστιο κατόρθωμα!:thumbup::thumbup::thumbup:
Αυτό προφανώς σημαίνει ότι έχεις σταματήσει να έχεις πλέον εμμονή με την εξωτερική σου εικόνα και αυτό πράγματι είναι μεγάλο επίτευγμα :)

Εγώ μένω μόνη μου από πολύ μικρή, έφυγα από το σπίτι μου στα 19 μου για να σπουδάσω στην Θεσσαλονίκη στην πόλη της απόλυτης κοκονιάς! :lol: Ήδη από το γυμνάσιο με απασχολούσε πολύ το βάρος μου και να πεις ότι ήμουν υπέρβαρη; Μόνο στον εγκέφαλο. Ήμουν φυσιολογική, αθλούμουν και είχα απλά εκείνα τα 3-5 κιλάκια παραπάνω που πάντα με ενοχλούσαν γιατί πετούσε το στομάχι μου. Εγώ λάμβανα περισσότερη πίεση από τον πατέρα μου ο οποίος μια ζωή είχε ψύχωση με το βάρος του και το μετέφερε και στην μητέρα μας και η μητέρα μας το μετέφερε σε εμένα και στην αδερφή μου που είχε πάντα κατά τα δικά τους μέτρα παραπάνω κιλά. Δεν τρώγαμε πρωινό στο σπίτι ποτέ, πράγμα που μόλις πρόσφατα διαπίστωσα ότι ήταν τραγικό λάθος αλλά γενικά υπήρχαν νορμάλ διατροφικές συνήθειες στο σπίτι. Παράλληλα όμως από πολύ νωρίς οι γονείς μας μας μετέφεραν ότι κάποιες τροφές είναι "απαγορευμένες" ή τουλάχιστον ύπο περιορισμό :flaming:. Η μαμά μας μας έκανε δίαιτα και εμένα και την αδερφή μου από την εφηβεία, τραγικό λάθος και αυτό απ' ότι έμαθα επίσης πρόσφατα. Με λίγη προσπάθεια στην εφηβεία είχα καταφέρει να χάσω εκείνα τα έξτρα 5 κιλά που με ενοχλούσαν στην 2α Λυκείου αλλά μετά στην 3 Λυκείου με τις πανελλήνιες και το άγχος, το έριξα στο φαγητό και στα γλυκά και σε συνδυασμό με την έλλειψη άσκησης έβαλα σε ένα χρόνο 20 κιλά! Τον επόμενο χρόνο που έδινα για 2η φορά πανελλήνιες κατάφερα να τα χάσω τα περισσότερα, αλλά από τότε δεν μπόρεσα να ισορροπήσω ποτέ στην ζωή μου.
Πήγα λοιπόν να σπουδάσω στην Θεσσαλονίκη όπου εκεί πλέον το άγχος για την εμφάνιση μου ήταν απίστευτα μεγάλο, ήμουν νέα κοπέλα, πάλευα με την σχολή μου, ήθελα να φλερτάρω, να κάνω νέους φίλους, να διασκεδάσω όλα αυτά τελοσπάντων που θέλει να κάνει μία νέα φοιτήτρια που επιτέλους είχε αποδεσμευτεί από την ασφυκτική αγάπη και έλεγχο των γονιών. Τότε έμενα μαζί με την αδερφή μου. Από τότε μέχρι τώρα έχω βάλει και έχω χάσει αρκετά κιλά. Έφτασα από 65 μέχρι και 105! Επίσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα έπασχα και εγώ από ελαφριά κατάθλιψη την οποία την έκρυβα επιμελώς ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Πλέον εδώ και 4 χρόνια μένω Αθήνα και μένω μαζί με τον σύντροφο μου με τον οποίο πρόσφατα παντρευτήκαμε. Διανύω μία φάση της ζωής μου όπου επιτέλους γνωρίζω τον εαυτό μου και προσπαθώ να αντιμετωπίσω την αδηφαγική μου διαταραχή με σωστή διατροφή, υπομονή και κυρίως ψυχραιμία. Στην ψυχολόγο αν και θα ήθελα πάρα πολύ να συνεχίσω να πηγαίνω, γιατί με είχε βοηθήσει πάρα πολύ, δεν μπόρεσα να πάω για πολύ καιρό γιατί το οικονομικό δεν το σήκωνα, παράλληλα μάλιστα και με τον διατροφολόγο. Οπότε από ένα σημείο και μετά την σταμάτησα. Συνεχίζουμε όμως να έχουμε επαφή. Ο διατροφολόγος μου που κάνει και σεμινάρια πάνω στις διατροφικές διαταραχές και εκπαιδεύει επαγγελματίες υγείας μου πρόσφερε να παρακολουθήσω τα σεμινάρια δωρεάν για να με βοηθήσει και εκεί ξανασυναντήθηκα και με την ψυχολόγο μου που διδάσκει και η ίδια. Εκεί έμαθα πολλά χρήσιμα πράγματα και έκανα και από μόνη μου ψυχοθεραπεία παρακολουθώντας τα σεμινάρια περί ψυχολογίας. Γενικά είμαι σε μία καλή ψυχολογική φάση και έχω πολλή υποστήριξη και από την αδερφή μου που το περνάμε όλο αυτό μαζί. Ευτυχώς και ο άντρας μου αντιμετωπίζει το πρόβλημά μου πολύ ψύχραιμα και με πολλή αγάπη οπότε νιώθω την ελευθερία πλέον να κάνω αυτό που είναι σωστό για εμένα.
Πάντως για εμένα το να φύγω από το σπίτι ήταν μονόδρομος. Καταπιεζόμουν πάρα πολύ από τους γονείς μου, γιατί ανέκαθεν ήμουν ένας πολύ ανεξάρτητος άνθρωπος και δεν μπορούσα να μου λένε συνεχώς τι να κάνω και τι να μην κάνω. Ευτυχώς τα έφερε έτσι η ζωή και από τα 19 μου δεν ξαναγύρισα ποτέ στο πατρικό μου.

Eli μου, αυτό που έκανες, δηλαδή το να φύγεις απ'το σπίτι , το ζηλεύω πάρα πολύ!!!!!!!! Βέβαια τα έφερε έτσι η ζωή που σε βοήθησε να φύγεις χωρίς συγκρούσεις και καυγάδες, έφυγες δηλαδή για να σπουδάσεις! Ενώ εγώ σπούδασα στην Αθήνα...:sniff:
Να σε ρωτήσω κάτι? Τώρα ποιές είναι οι σκέψεις σου για τους γονείς σου? Σε ρωτάω γιατί βλέπω πως οι δικές μου σκέψεις και συναισθήματα περνάνε από διακυμάνσεις...άλλοτε τους κατηγορώ, θυμώνω, άλλοτε τους δικαιολογώ, ρίχνω το φταίξιμο σε μένα.....Λέω ότι οι γονείς είναι κι αυτοί άνθρωποι και κάνουν λάθη και δεν είναι εύκολο να γίνεις ο τέλειος γονιός, σίγουρα ούτε εγώ θα το καταφέρω. (Μπορώ βέβαια να σε βεβαιώσω ότι δε θα τους κάνω δίαιτα!!!!:smilegrin:)Από 'κεί και πέρα είναι θέμα παιδιού, δηλαδή θέμα της προσωπικότητας του κάθε παιδιού. ʼλλα παιδιά είναι δυναμικά, δε δίνουν σημασία, άλλα είναι ανασφαλή. Εγώ για παράδειγμα ήμουν ένα πολύ ανασφαλές παιδί, δεν μπορώ όμως εύκολα να βρω την αιτία αυτής της παιδικής ανασφάλειας, γιατί από την εφηβεία και μετά μεταμορφώθηκα. Ήταν άραγε η κοροιδεία και η απόρριψη που δεχόμουν λόγω του βάρους μου? ίσως! ʼλλωστε ένιωσα την αποδοχή αφού έχασα τα δέκα κιλά που σου έλεγα.
Η ʼννα μου έλεγε ότι οι παιδικές μου ανασφάλειες δεν έφυγαν απλά μεταλλάχθηκαν σε βαθύτερες και κρύφτηκαν. Ότι σιγά σιγά έμαθα να τις κρύβω και να μεταμορφώνομαι σε έναν άνθρωπο που είναι κοινωνικά αποδεκτός ώστε να νιώσω την αγάπη από τους άλλους (οι ανασφαλείς άνθρωποι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτοί!). Γιατί (σύμφωνα με την ʼννα) η αγάπη μου έλειψε πολύ στην παιδική ηλικεία. Μου είπε ότι ακόμα και το γεγονός ότι δεν θήλασα έπαιξε μεγάλο ρόλο στο αίσθημα αγάπης που (δεν!) ένιωθα απ'τη μητέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι όταν μου το 'πε αυτό έπεσα απ'τα σύννεφα! Δεν περίμενα ότι ο θηλασμός είναι τόσο σημαντικός σε ψυχολογικό επίπεδο!
Και επανέρχομαι λίγο στο θέμα της προσωπικότητας του κάθε παιδιού για να σου πω ότι για παράδειγμα ο αδερφός μου που επίσης πιέστηκε πολύ δεν έδειχνε να ενοχλείται ούτε το προσπάθησε ποτέ για να τους κάνει το χατήρι. Ακόμα και τώρα που είναι γύρω στα 30 οι δικοί μου μπορεί να κάθονται να του μετράνε τις μπουκιές και να του κάνουν κήρυγμα. Σε πληροφορώ ότι περισσότερο νευριάζω εγώ παρά αυτός!

Και να σε ρωτήσω κάτι άσχετο...περίπου πόσο κοστίζει ένας ψυχολόγος? Πόσο καιρό πήγαινες στην ψυχολόγο σου?

πάντως ήθελα να σου πω για το θέμα των κιλών που πήρα τώρα τελευταία χωρίς να το προσέξω και κυρίως χωρίς να με πειράζει. Ναι για μένα είναι κατόρθωμα αυτό όπως και πολλά άλλα μικρά πραγματάκια. Διαβάζω κάποιες κοπέλες που προσπαθούν αμέσως να κόψουν εντελώς τους εμετους...θεωρώ πως είναι ο μεγαλύτερος στόχος που μπορείς να βάλεις αλλά πολύ δύσκολος. Έίναι σαν να ακούω κάποιον που είναι 120 κιλά να λέει ότι μέχρι το καλοκαίρι θέλω να έχω χάσει 50 κιλά και να έχω τετραγωνάκια στους κοιλιακούς! Όλοι οι διατροφολόγοι λένε να βάζουμε ρεαλιστικούς στόχους αλλιώς απογοητευόμαστε και τα παρατάμε. Δηλαδή να μη λέμε "θέλω να χάσω 50 κιλά" αλλά "θέλω μέχρι το τέλος του μήνα να έχω χάσει 5 κιλα". Εσύ τα ξέρεις καλά Ελη, που έχει φάει τα χρόνια σου στους διατροφολόγους και σίγουρα θα έχεις απογοητευτεί από λάθος στόχους.
Έτσι λοιπόν έκανα κι εγώ. Ξεκίνησα λέγοντας "κάθε μέρα θα κρατάω κάποιες τροφές στο στομάχι μου". Ακούγεται τρελό, το ξέρω! Αλλά ο οργανισμός μου είχε συνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τους εμετούς που αν δεν το έκανα μου ερχόταν το φαγητό επάνω, είχε χαλαρώσει πολύ και ο σφιγκτήρας...άστα....Οι πρώτες φορές που το κατάφερα ήταν πανηγυρικές! Έβρισκα κόλπα που με βοηθούσαν, π.χ. μικρές ποσότητες, στεγνές τροφές, και φυσικά υγιεινές (οι ενοχές δεν μειώνονται εύκολα).
Έτσι λοιπόν σιγά σιγά έχω φτάσει να τρώω σχεδόν κανονικά, να μην ζυγίζομαι συχνά(πλέον γύρω στη μία φορά κάθε 2 βδομάδες), να μπορώ (όχι συχνά, ακόμα τουλάχιστον) να κρατήσω στο στομάχι μου κάποιες "απαγορευμένες" τροφές(π.χ. σουβλάκι), να μην με απασχολεί ΚΑΘΟΛΟΥ η κυτταρίτιδα (ναι, θεωρώ ότι είναι φυσιολογικό να έχω και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό)......κτλ κτλ κτλ....

Καίτη μου χαίρομαι που στα 25 σου έχεις συνειδητοποιήσει τόσα πολλά, έχετε κάνει καλή δουλειά με την ʼννα :thumbup:!
Εγώ στα 25 μου ακόμη δεν είχα ιδέα τι μου συνέβαινε, έπρεπε να φτάσω στα 32 μου για να αρχίσω να σκαλίζω το παρελθόν μου και να βλέπω τι μου έφταιξε πραγματικά.
Ναι είμαι τυχερή που ζούσα επαρχία και έπρεπε ούτως ή άλλως να φύγω από το σπίτι για να σπουδάσω και έτσι η μετάβαση ήταν πιο εύκολη και αποδεκτή και από τους γονείς μου. Για εσένα είναι όντως διαφορετικό και ελπίζω να μπορέσεις σύντομα να τα καταφέρεις και εσύ, αν και ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις σύντομα, προσπάθησε το πάντως. Ξέρω ότι και τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν πολλές φορές ή και οι γονείς δυσκολεύονται να αφήσουν τα παιδιά να ανοίξουν τα φτερά τους.
Όσο για τους γονείς μου τα συναισθήματά μου και εμένα είναι μικτά πολλές φορές. Είναι καλοί γονείς και τους αγαπώ πολύ και έχουμε μία πολύ καλή σχέση, αλλά και εγώ σε φάσεις θυμώνω μαζί τους όταν σκέφτομαι τι λάθη έχουν κάνει με εμένα και την αδερφή μου, προσπαθώ όμως να τους συγχωρώ και να προχωράω τη ζωή μου με αυτά που έχω. Και εγώ και η αδερφή μου δεν θηλάσαμε απ' όσο γνωρίζω και με ταρακούνισες με αυτό που είπες γιατί και εγώ δεν το ήξερα ότι είναι τόσο σημαντικό σε ψυχολογικό επίπεδο, αλλά για να πω την αλήθεια επειδή τώρα είμαι σε φάση που προσπαθούμε με τον άντρα μου να κάνουμε παιδάκι θέλω σα τρελή όταν με το καλό έρθει ένα μωρό να το θηλάσω και να αναπτύξω αυτόν τον δεσμό :) μαζί του. Απορώ πως στην εποχή των γονιών μας ήταν κάτι που το θεωρούσαν μη απαραίτητο. Είχα και εγώ πολλές ανασφάλειες από μικρή και πιστεύω ότι μάλλον προέρχονται από το γεγονός ότι οι γονείς μας δεν είναι πολύ τρυφεροί άνθρωποι. Γενικά δεν εκφράζουν εύκολα συναισθήματα και την αγάπη τους την έδειχναν πιο πολύ με πρακτικό να το πω τρόπο. Η μάνα μας δεν μας αγκάλιαζε πολύ και δεν μας έλεγε γλυκά και τρυφερά λόγια συχνά απ' όσο θυμάμαι. Δεν θυμάμαι να μου λένε συχνά "σ'αγαπώ". Ίσως γι'αυτό και εγώ όταν επέλεξα σύντροφο από αντίδραση επέλεξα έναν άνθρωπο πολύ συναισθηματικό και εκφραστικό στην αγάπη του γιατί αυτό μου είχε λήψει και το είχα πολύ ανάγκη. Ο άντρας μου είναι άνθρωπος που εκφράζει την αγάπη του και με λόγια αλλά και με πολλά χάδια και τρυφερές ματιές και αυτό είναι βάλσαμο στην ψυχή μου. Και μόλις τώρα συνειδητοποιώ γιατί αυτό με τράβηξε τόσο πολύ κοντά του :wow:. Τον τελευταίο καιρό πάντως και εγώ και η αδερφή μου που τα συζητάμε πολύ όλα αυτά και ψάχνουμε την ψυχή μας παρέα για να βρούμε τι έφταιξε και καταλήξαμε να έχουμε τόσα θέματα με το βάρος μας έχουμε και οι δύο θυμώσει αρκετά με τους γονείς μας, γιατί ενώ πριν λίγα χρόνια νομίζαμε, ή μας κάνανε να πιστεύουμε ότι έχουν κάνει τα πάντα για εμάς και μας έχουν βοηθήσει πολύ, διαπιστώσαμε ότι σε σύγκρισή με άλλους γονείς δεν έχουν κάνει αρκετά και κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο! Πάντα μας λέγανε ότι πρέπει να είμαστε ανεξάρτητες και να στηριζόμαστε στα πόδια μας και αυτό το καταφέραμε αλλά από την άλλη τώρα που τους έχουμε ανάγκη δεν είναι δίπλα μας όπως τους χρειαζόμαστε. Τολμώ να πω πως είναι εγωιστές σε κάποια θέματα και δεν θέλουν να χαλάσουν την βόλεψη τους για να βοηθήσουν εμάς. Όσο τα σκέφτομαι φουντώνω!!! Για να μην σε κουράζω λοιπόν θα έλεγα ότι ναι μεν τους αγαπώ πολύ και μου έχουν προσφέρει αρκετά αλλά έχω φτάσει σε μία φάση της ζωής μου που βλέπω ότι θα μπορούσαν να είχαν προσφέρει πολύ περισσότερα και δεν το κάνανε, είτε από δικές τους ανασφάλειες είτε σε άλλες φάσεις γιατί δεν θέλουν να ξεβολευτούν.

Όσο για τον αδερφό σου, είναι άντρας και οι άντρες λειτουργούν διαφορετικά. Καταρχήν οι άντρες έχουν μεγαλύτερη παραγωγή σεροτονίνης στον οργανισμό τους άρα και μικρότερες πιθανότητες να πάθουν κατάθλιψη και γενικά γι'αυτό εμφανίζουν και πιο σπάνια διατροφικές διαταραχές. Γι'αυτό και εμείς οι γυναίκες πολλές φορές τους λέμε αναίσθητους :lol:. Δεν είναι αναίσθητοι απλά λιγότερο ευάλωτοι σε εξωτερικά ερεθίσματα και η σεροτονίνη παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό!

Όσο για την ψυχολόγο μου χρέωνε 50? την επίσκεψη, οπότε καταλαβαίνεις γιατί δεν μπορούσα να την συνεχίσω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πήγαινα για 4 μήνες περίπου 2 φορές το μήνα. Δεν ήταν πολύ αλλά ήταν αρκετό για να απενοχοποιήσω τουλάχιστον συμπεριφορές μου απέναντι στο φαγητό. Δεν ψάξαμε πολύ το παρελθόν μου εκτός από την γραμμή ζωής που της έκανα για να ξέρει το ιστορικό μου. Η γραμμή ζωής είναι ένα διάγραμμα που δείχνει την διακύμανση των κιλών μου καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου και τους παράγοντες (συναισθήματα και καταστάσεις) που με επηρέαζαν σε κάθε αλλαγή βάρους. Από εκεί και πέρα επικεντρωθήκαμε στο πως να διαχειρίζομαι τις τωρινές καταστάσεις τις ζωής μου και με βοήθησε πολύ σε αυτό. Σίγουρα δεν μου ήταν αρκετό αλλά τι να κάνω πορεύομαι με αυτά που μπορώ να έχω, τώρα είμαι και άνεργη εδώ και 4 μήνες οπότε δεν το συζητώ ότι δεν μπορώ να ξαναπάω. Περιορίζομαι στα σεμινάρια που με έχουν βοηθήσει επίσης πολύ.

Καίτη πόσο χαίρομαι για την κουβέντα που έχουμε ανοίξει! :bigsmile:

Πάντως να σου πω ότι αυτά που μου λες για το πως διαχειρίζεσαι τους εμετούς είναι πολύ σωστά και καθόλου κουλά! Επειδή μέσα από τα σεμινάρια παρακολούθησα και το θέμα της ανορεξίας και της νευρικής βουλιμίας, η πιο σωστή μέθοδος για να τους κόψεις είναι αυτή που κάνεις ήδη! Γι'αυτό και στο κάτω κάτω έχεις και αποτέλεσμα ;). Πρέπει σιγά σιγά και μικρούς και εφικτούς στόχους όπως λες. Στην αρχή αν κάνει κάποιος 4 εμετούς κάθε μέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα απλά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ να τους σταματήσει με την μία, είναι αδύνατο. Θέλει σιγά σιγά. Είτε π.χ. να προσπαθεί να κάνει 3 κάθε μέρα, ή αν δεν μπορεί αυτό τουλάχιστον να προσπαθεί να καθυστερεί λίγα λεπτά τον εμετό και κάθε μέρα να προσπαθεί να παρατήνει λίγο περισσότερο την καθυστέρηση. Και σιγά σιγά από 4 να τους κάνει 3. Είναι μία πολλή αργή και βασανιστική διαδικασία αλλά μόνο αυτή έχει μακροχρόνιο αποτέλεσμα.
Το ίδιο ισχύει και για την αδηφαγική διαταραχή. Μικροί στόχοι, μικρές αλλαγές οι οποίες όμως παγιώνονται με τον χρόνο. Και εγώ δεν μπορώ να πω ότι θα χάσω 20 κιλά σε 4 μήνες και ας ακούγεται εφικτός στόχος. Η διαταραχή μου δεν το επιτρέπει αυτό γιατί μετά θα πλακωθώ στο φαγητό και θα βάλω και ότι έχασα. Κάνω μικρές αλλαγές και τις παγιώνω και μετά προχωράω. Και έτσι μπορεί να μου πάρει και 2 χρόνια για να χάσω 25 κιλά αλλά όταν θα γίνει θα είναι για πάντα!