ποτε καταλαβατε οτι δεν παει αλλο

Θα ηθελα να μου πείτε ποτε καταλάβατε οτι
<<πιάσαμε πατο δεν παει πιο κατω>> ... δηλαδή ποτε ηρθε αυτη η στιγμη στην ζωη σας που καταλαβατε οτι επρεπε να αναθεωρησετε καποια πραγματα στις διατροφικες συνηθειες , ποια στιγμη η πιο γεγονος εκανε αυτο το κλικ και αλλάξατε την ζωη σας η για να το εκφρασω καλυτερα , θελησατε να αλλάξετε την ζωη σας προς το καλυτερο . Εμενα αυτο μου εχει γινει δυο φορές το 2000 μετα το φανταριλικι και το περασμενο καλοκαιρι που συνειδητοποιησα οτι επιασα πατο , οτι δεν μπορω να συνεχισω να ζω ετσι .

Ενδιαφέρον θέμα, που επιβεβαιώνει την ανωμαλία του ατόμου μου.

Τώρα καταλαβαίνω οτι δε πήγαινε άλλο και στη πραγματικότητα δεν ήταν ζωή αυτή που έκανα αλλά ήταν κάτι εντελώς διεκπεραιωτικό. Το ήξερα δλδ αλλά δε το παραδεχόμουν...

Πως συμβαδίζουν ο συμβιβασμός με την αλλαγή που έγινε; Δε ξέρω... πάντως τώρα είμαι λιγότερο ικανοποιημένος αν και η ζωή μου στους περισσότερους τομείς είναι καλύτερη, πλέον τολμώ να θέλω το καλύτερο για τον εαυτό μου.

πολλές φορές ζούμε μέσα στην άρνηση fil, έχοντας "αποφασίσει" ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν, και δήθεν το παίρνουμε απόφαση ότι μέχρι εκεί μπορούμε και προσπαθούμε να πείσουμε και τον εαυτό μας και τους άλλους ότι είμαστε οκ ακόμη και αν δεν είμαστε καθόλου..Πραγματικά όταν βιώνεις το καλύτερο, το ποιοτικότερο, το πιο κοντά στον πραγματικό σου εαυτό, συνειδητοποιείς το μέγεθος της προηγούμενης κατάστασης..
το δικό μου καμπανάκι χτύπησε δυνατά πρώτη φορά το 2010 όταν έπαθα κατάθλιψη και χρειάστηκε για κάποιους μήνες να πάρω αντικαταθλιπτικά και ξανά χτύπησε -κουφαίνοντάς με- το 2011 όταν αποφάσισα να χειρουργηθώ.. πάντα έπαιρνα γρήγορες αποφάσεις και αυτή ήταν μια από αυτές, Απρίλιο το αποφάσισα, Μάη χειρουργήθηκα..

άνοιξα το τοπικ , για να ανοιξω την καρδια μου , να πω τους φόβους μου , να εξωτερικεύσω αυτα που αισθανομαι , σε ανθρωπους που περνάνε η εχουν περασει αυτα που περναω εγω, επιανα τον εαυτο μου να θελει να κλάψει για το πως αφησα το εαυτο μου να ερθει σε αυτο το σημειο , στο κρεβατι μονος μου να ξυπναω την νυχτα και να σκεφτομαι πως εφτασα εδω , θελησα να κατηγορησω κάποιον , κατι , μια κατασταση που μου εκανε κακό , δεν μπορούσα όμως να δώσω μορφη σε αυτο το κατι διοτι αποκλειστικος υπευθυνος ημουν εγω , εγω παρατησα τον εαυτο μου , οι επιλογες που εκανα με εφτασαν σε αυτην τη κατασταση , οπως και τωρα οι επιλογες μου με εχουν φερει στα μισα απο τον μακροπροθεσμο στοχο μου. Θελω να πω οτι απο τοτε που γραφω και διαβαζω σε αυτο το φορουμ μπορω και συνειδητοποιω κάποια πράγματα , δουλευω περισσότερο στο κοματι της ψυχολογιας , είναι παράξενο .... αλλά ο άνθρωπος για λόγους άμυνας έχει μια διαστρεβλωμενη εικονα του εαυτου του ... ακόμα και 108 κιλά έβλεπα τον εαυτό μου φυσιολογικο , οχι αδυνατο αλλά φυσιολογικό ... σας ευχαριστω όλους για το κουραγιο που εχω πάρει μεσα απο το φορουμ.:thumbup:

Kαλά εγω στα 148 είχα πείσει τον εαυτό μου οτι 5-10 κιλάκια να χάσω και θα είμαι τέλεια. ʼβυσσος η ψυχή...

Κι εμένα το φόρουμ με έχει βοηθήσει απίστευτα στο ψυχολογικό κομμάτι, ήταν ένας τομέας που ποτέ δε του έδινα σημασία. Ήμουν και είμαι πρακτικός άνθρωπος, και τώρα δεν αποτελεί το φόρτε μου να δουλεύω με(για) τον εαυτό μου αλλά έχω κάνει τρομερή πρόοδο σε αυτό τομέα, το νιώθω. Ίσως ακόμη μεγαλύτερη και από την εμφάνιση...

και τις δυο φορες παχυνα πολυυυυυυυ μετα απο εγκυμοσυνη....Υπηρξα εντυπωσιακη κοπελα πριν γινω μαμα και την πρωτη φορα, απο το σοκ που επαθα οταν με ειδα καλα :o, τα εχασα γρηγορα. Την δευτερη φορα ειχα κουραστει, απο τη μια, και ισως εφταιγε και η αισθηση 'τα ειχα καταφερει μια φορα, αρα μπορω και τωρα'...δυσκολευτηκα παρα πολυ ομως....
Μεχρι που ειδα το βλεμμα ενος ανθρωπου που ειχε να με δει πολυ καιρο...αυτον τον οικτο και την απογοητευση....δεν αντεξα, ξεκινησα την αλλη μερα.

Aυτο το βλέμμα που λες mamadyo όντως, πόσο μπορεί να σε πειράξει..Από την μία δεν πρέπει να μας νοιάζει η γνώμη των άλλων για το τι κάνουμε εμείς, αλλά από την άλλη πόσο ντροπή μπορεί να αισθανθείς όταν βλέπουν πως έχεις αλλάξει προς το χειρότερο...
ʼρχισα να παίρνω κιλά σε άσχημη ψυχολογική φάση και έχοντας συνεχώς ξεσπάσματα υπερφαγίας που δεν μπορούσα να ελέγξω..ʼρχισα να συνειδητοποιώ πόσο πολύ είχα παχύνει όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου, σε μια εκδρομή,μια συμφοιτήτριά μου με είπε χοντρή, και όταν αμέσως μετά είδα φωτογραφίες που δεν φαινόταν τίποτα άλλο παρά μάγουλα και το σώμα μου έτοιμο να σκάσει μέσα στα ρούχα..Γενικά διάφορα γεγονότα με ωθούσαν να ξεκινήσω πάλι διατροφή και άσκηση,άλλα που με σταμάταγαν ,αλλά σε γενικές γραμμές πάντα προσπαθούσα να επανέλθω στα παλιά μου κιλά, είτε με επιτυχία είτε όχι..Επίσης,καθοριστικό για μένα, ένιωθα πως άρεσα λιγότερο πλέον στα αγόρια..όταν έβγαινα πλέον στο δρόμο, ένιωθα ότι περνούσα απαρατήρητη και όταν σκεφτόμουν πόσες κατακτήσεις είχα παλιότερα και πως πάντα σε ένα χώρο με προσέχανε, ένιωθα κακάσχημη με τον εαυτό μου..Ίσως ακούγεται ψωνίστικο, αλλά πάντα ήθελα να αρέσω στους άλλους( και σε εμένα εννοείται) και απολάμβανα αυτό το ενδιαφέρον προς το μέρος μου..μου τόνωνε την αυτοπεποίθηση..μετά το έχασα..Και επίσης εννοείται,με κινητοποίησε το γεγονός ότι άτομα που είχαν να με δουν καιρό, με θάβανε πίσω από την πλάτη μου και σχολιάζαν χαιρέκακα πόσο έχω παχύνει...Τέσπα, δεν πτοούμαι τόσο πλέον, συνεχίζω ακάθεκτη για να φτάσω εκεί που θέλω,αλλά για μένα πρώτα από όλα!

Α, επίσης θυμήθηκα που παραμονές πρωτοχρονιάς πέρυσι,πήγα να πάρω φόρεμα και από όσα δοκίμαζα δεν μου έκανε κανένα ή δεν μου καθόταν καλά. Είδα και ένα φοβερό φόρεμα και ειπα να το βάλω,αλλά κούμπωνε με τα χίλια ζόρια, προσπάθούσε η πωλήτρια να το κλείσει, εγώ με το ζόρι ανάσαινα και σε κάποια φάση,κλακ!πάει το φερμουάρ!Καταστράφηκε!εκεί αισθάνθηκα θεόχοντρη και σκεφτόμουν συνέχεια τι θα έλεγε αυτή από μέσα της!κωμικό και δραματικό μαζί!:P

Απο το καλοκαίρι..
Μας είχαν χωρίσει στην σχολή σε ομάδες και είχαμε κάτι σαν διαγωνισμό και κέρδισε η δική μου ομάδα!
Το έπαθλο??
ένα μάθημα κατάδυσης!!
Τραγικό!
όχι τόσο η κατάδυση όσο το οτι έπρεπε να εμφανιστώ με μαγιό μπροστά σε ανθρώπους που δεν ήταν κάν φίλοι μου..
Πήγαμε πρώτα για μπάνιο και μετά για να βάλουμε την στολή της κατάδυσης!(άλλο και αυτό,3 δοκίμασα!!)
είχα πάρει μαζί μου και φωτογραφική!!
Την επόμενη μέρα που πέρασα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή έπαθα σοκ!!
Μα στα αλήθεια ήμουν τόσο τεράστια δίπλα σε έναν φυσιολογικό άνθρωπό??
Τότε ήταν που είπα δεν πάει άλλο!

Quote:

---

Originally posted by filipparas
πλέον τολμώ να θέλω το καλύτερο για τον εαυτό μου.

---

:thumbup:

χαχαχαχαχ...παντως οι γυναικες εχουμε πολυ πλακα!!!!!! σε καθε ηλικια!!!!

Οταν εκλεισα τα 26, καλοκαιρι του '10 ενιωσα οτι δεν ζουσα τη ζωη μου. Απλα εβλεπα τα χρονια να περνανε, τα ονειρα μου να σβηνουν και γω απλα να καθομαι θεατης. ειναι πολυ περιεργο να νιωθεις οτι εισαι αλλος ανθρωπος μεσα σου και αλλο να βγαζεις στους αλλους. ειχα πολλες φορες το συναισθημα οτι τα κιλα με κρατουσανν πισω σε πολλα πραγματα, αλλα παντα πιστευα οτι ειχα καιρο μπροστα μου να κανω την αλλαγη.
στα 26 καταλαβα οτι τελικα μαλλον δεν εχω οσο καιρο νομιζω. Μαλλον αυτα ειναι τα χρονια που πρεπει να κυνηγησεις τα θελω σου, ωστε στα 40 να μπορεις να λες οτι επελεξες τη ζωη σου και δεν στη σερβιρανε απλα γιατι δεν προσπαθησες περισσοτερο.
δεν ξερω ακομα και τωρα αν υπαρχει αυτο που λεμε το "κλικ". Πιστευω οτι γεμιζεις με πονο, δυσαρεσκεια ή οτι αλλο θελετε πειτε το, που καπια στιγμη απλα πρεπει να κανεις κατι για αυτο.
Πολλα χρονια της ζωης μου περασα ασχημα λογω των κιλων μου, αλλα δεν νομιζω οτι αυτα ειναι που με ωθησαν στο να αλλαξω. Νομιζω οτι η καταθλιψη με βοηθησε να εκτιμησω την ζωη μου, τιποτα δεν ειναι δεδομενο και τιποτα δεν ειναι για παντα.

Στο τελος του καλοκαιριου που μας περασε και αφου αισθανομουν για αλλη μια χρονια χαλια στην παραλια+οτι η μανα μου ειχε αρχισει να μου χτυπαει το καμπανακι+οτι δεν αντεχα πια να μην βρισκωτιποτα να μου "καθεται" ωραια, ηρθε και εγινε το ΚΛΙΚ.....Σκεφτηκα ειμαι πολυ μικρη για να χανω τοσα που μπορω να ζησω και τα κιλα μου τα στερουν!!!!Λιγα λεπτα ευχαριστης δεν ειναι τιποτα μπροστα στις υπολοιπες ωρες ντροπης,θυμου και απογοητευσης.

πολλές φορές κατάλαβα οτι δεν πάει άλλο.
δυστυχώς ήταν παροδικό το συναίσθημα και δεν έφτασε για να τα καταφέρω...

η τελευταία φορά ήταν, όταν ο φίλος μου που ήταν ανέκαθεν απο λεπτός έως κανονικός, επειδή είχε βάλει για κάποιο διάστημα γύρω στα 4 κιλά, έχασε μέσα σε μερικούς μήνες, απλά περιορίζοντας λίγο το φαγητό, περίπου 7.
το ΙΔΙΟ διάστημα, εγώ που όντως έχω πρόβλημα βάρους, ενώ είχα πει γενικώς και αορίστως οτι θέλω να χάσω άλλα 12 κιλά, ΕΒΑΛΑ 7!!!
πρόκειται για μεγάλη ξεφτίλα και κατάντια όπως καταλαβαίνετε.
ελπίζω να τα καταφέρω . δεν μου αξίζει το σώμα που έχω φιάξει και δεν αξίζει και σε εκείνον...

Οταν ειδα μια φωτογραφια μου και ειχα φτασει στα 82 κιλα,δεν φανταζομουν οτι φαινομουν τοσο παχια,εκει ειπα οτι δεν παει αλλο.
Ξεκινησα διαιτα και εβλεπα καθημερινα την φωτογραφια αυτη για να μου δινει κινητρο να συνεχισω :D