Printable View
Μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι δεν είναι το πρόβλημα μου το φαγητό αλλά το πώς το καταβροχθίζω...
1η φορά αδυνάτισα με τη βοήθεια της γυμναστικής... σταμάτησα τη γυμναστική κ τα ξαναπήρα
2η φορά τρέξιμο...σταμάτησα τα ξαναπήρα
3η διαιτολόγος....έχασα μόνο 3 κιλά
4η weight watchers ... -6 kg τα πήρα με το παραπάνω
5η διαιτολόγος και γυμναστική ... -2 kg
Τώρα είμαι πιο παχιά από ποτέ.
Τελικά μήπως το θέμα θέλει ψυχίατρο????
Εσείς τι κάνετε???
καλημέρα,
νομίζω οτι δεν είναι το ένα η το άλλο. Η παχυσαρκία είναι πολυπαραγοντική ασθένεια. Νομίζω ότι ο συνδιασμός όλων είναι το καλύτερο. Και διαιτα και γυμναστική και ψυχολόγος.
για τα κιλά σου τι να πώ δεν είναι φοβερά. Κατανοώ ότι σε ενοχλούμε αλλά νομίζω οτι είσαι απλώς υπέρβαρη.
αυτό που πρέπει να προσέξεις είναι το γιο-γιο. Χάνω παίρνω. Πραγματικά είναι το χειρότερο και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παχυσαρκία.
Μήπως για λίγο καιρό πρέπει απλώς να σταθεροποιθεις εκεί και να δώσεις βάρος στο "δεν παίρνω κιλά" και παιρνάω καλά?
το άγχος είναι ο χειρότερος σύβμουλος.
Καλημέρα polivia. Σε ευχαριστώ για τη συμβουλή σου.
Είναι ότι εδώ και καιρό παίρνω κιλά όταν τα φυσιολογικά μου για το ύψος μου είναι τα 53.
Ίσως σαν νούμερο το 70 για κάποιους να είναι ιδανικό, δυστυχώς όχι για μένα.
'Οταν η ζυγαριά ανεβαίνει, προσωπικά με καταθλίβει. Μάλιστα με ενοχλεί ακόμα περισσότερο όταν, λόγο πάχους, έχω προβλήματα υγείας, και δεν μπορώ να αθληθώ όπως πριν.
Εσύ πώς καταφέρνεις και αντιμετωπίζεις το όλο θέμα με τόση ψυχραιμία?
η απαντηση ειναι πολυ ΠΑΡΑ πολυ απλη, αλλα καθολου ευκολη.Quote:
Originally posted by pieceofcake
...σταμάτησα τα ξαναπήρα
.........
Τώρα είμαι πιο παχιά από ποτέ.
Τελικά μήπως το θέμα θέλει ψυχίατρο????
Εσείς τι κάνετε???
και βρισκεται στην επαναλαμβανομενη φραση σου (μας) "σταματησα,τα ξαναπηρα".
οσο "σταματαμε", παντα θα τα ξαναπαιρνουμε. ΤΕΛΟΣ.-
ολοι οι τροποι, αδυνατιζουν. το θεμα ειναι στο "μετα"...
η το παιρνουμε αποφαση, οτι η διατροφικη επαγρυπνηση και προσπαθεια θα γινει τροπος ζωης, η θα ξαναγυρναμε στα ιδια και χειροτερα...
δεν κατάφερα αλλά όταν συμβουλεύεις τους αλλους είναι πάντα πιο έυκολο να κάνεις την έξυπνη!!!
πραγματικά δεν είναι ότι λέω ότι τα 70 κιλά δεν είναι τίποτα. έχω περάσει και από κεί και ξέρω τι είναι. Απλώς όταν έφτασα στα 153 συνειδητοποίησα πόσο κακό μου είχε κάνει αυτό το παίρνω χάνω.
ήμουν 63 ήθελα να πάω 58. Πήγα και μετά πήρα 10 κιλά. τα έχασα και μετά πήρα 20. τα έχασα και μετά πήρα 30 και κλπ. πριν απο 2 μήνες έκανα χειρουργείο και τώρα βλέπουμε.
όταν ήμουν 70 πήγα ψυχολόγο. Αυτή μου είχε πεί: μήν χάσεις, τακτοποιήσου μείνε στα ίδια, παίρνα καλά και αφού ισοροπήσεις ξαναξεκινάς. Δεν το έκανα.
δεν λέω ότι εσύ θα φτάσεις 150. όχι, επειδή το έκανα εγώ δεν σημαίνει ότι θα το κάνουν όλοι.
Πραγματικά όμως προσοχή στο γιο γιο. Καλύτερα κάποια κιλά πάνω και να μην αυξομοιώνεις παρά αυτό. Το να κάνεις ψοχοθεραπεία είτε έτσι είτε αλλιώς κάνει καλό.
ελπίζω να μην σε πρόσβαλα
2sweet, έχεις δίκιο.... τι να πω.... είναι συνάμα τόσο εύκολο όσο και δύσκολο.
Για μένα είναι καθαρά ψυχολογικό. Όταν η ψυχολογία μου είναι στα κάτω της, δεν καταλαβαίνω πώς τα παίρνω, λες και είναι χαπάκια... χαπάκι και κιλό. Να΄ταν έτσι κι όταν τα χάναμε...
Εκείνες τις ώρες, μιλάμε για ώρες, μέρες κλπ, δεν λειτουργεί καμία βούληση πέρα από αυτή του φαγητού. Θέλω να φάω τα πάντα, και δε σταματάω μέχρι να με πιάσει πονόκοιλος και αηδία...
polivia, το ότι δεν έχω πάει 150 με σώζουν οι διατροφικές δυσανεξίες-αλλεργίες στο δέρμα από τα λιπαρά φαγητά και τα ψωμιά ... διαφορετικά, με τις ποσότητες που καταναλώνω, θα ήταν δεδομένο. Είμαι στα 70 πάνω από 6μηνο.
Νομίζω ότι δεν είναι το νούμερο που είμαστε στα κιλά, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό....
Για μένα είναι η ανακούφισή μου από τα πάντα
[quote]Originally posted by polivia1
Πραγματικά όμως προσοχή στο γιο γιο. Καλύτερα κάποια κιλά πάνω και να μην αυξομοιώνεις παρά αυτό. [quote]
πόσο δίκηο έχεις. αν δεν άρχιζα το παιγνίδι με τις δίαιτες στην εφηβεία μου δεν θα χάλαγα τον μεταβολισμό μου, δεν θα άκουγα μετά ΔΙΑΙΤΑ και να αλλάζω συζήτηση και θα είχα όρεξη να προσέξω παραπάνω τον εαυτό μου χωρίς το απωθημένο της παλιάς αποτυχίας. Το γεγονός ότι ήμουν ένα παιδί 80 κιλών (και φαινόμουν μια χαρά γιατί ήμουν αρκετά ψηλό παιδί) και πήγαινα να χάσω 5, μετά έβαζα 10. Από το λύκειο κι έπειτα πάτησα τα 100 και δεν ξαναείδα ποτέ μου ξανά διψήφιο αριθμό.
Να σας πω την εμπειρία μου από την πρώτη επίσκεψη στον ψυχολόγο
πήγα εχθές, και ενώ ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα κιλά, καταλήξαμε να μιλάμε για την ψυχολογική στήριξη στην παιδική μου ηλικία και την εφηβική....τυχαίο???
μου είπε ότι το μεγαλύτερο χάρισμα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι... το συναίσθημα
οπότε, συνοδοιπόροι, όπως μου ανάφερε, δεν πειράζει εάν είμαστε θυμωμένοι, στενοχωρημένοι, προβληματισμένοι, αγχωμένοι... αισθανόμαστε και αγαπάμε, αυτά έχουν σημασία
Pieceofcake εισαι πολυ τυχερη που πας σε ψυχολογο!!!
μακαρι να ειχα και γω τη δυνατοτητα,ξερω οτι θα εβλεπα πολλα οσο αφορα τα διατροφικα μου λαθη αν και ξερω οτι οφειλονται στη παιδικη και εφηβικη ηλικια,αλλα παιζει μεγαλο ρολο οχι να τα γνωριζεις,αλλα να τα λυνεις
Καθόλου τυχαίο. ʼβυσσος η ψυχή του ανθρώπου κι αν πραγματικά η σχέση μας με το φαγητό είναι προβληματική τότε πιθανότατα να πηγάζει από τα παιδικά μας χρόνια.Quote:
Originally posted by pieceofcake
Να σας πω την εμπειρία μου από την πρώτη επίσκεψη στον ψυχολόγο
πήγα εχθές, και ενώ ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα κιλά, καταλήξαμε να μιλάμε για την ψυχολογική στήριξη στην παιδική μου ηλικία και την εφηβική....τυχαίο???
Εγώ αυτό που πρόσεξα αυτό το μήνα είναι ότι είμαι πολύ πιο ευσυγκίνητη και ευάλωτη σε συναισθηματισμούς. Το φαί έκλεινε τρύπες που τώρα καλούμαι να κλείσω μόνη μου
καλημέρα,
φυσικά και όλα ξεκινούν από την ψυχολογία. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας ανακουφίζουν και μας ηρεμούν. Δυστυχώς όταν φτάσεις σε πάρα πολλά κιλά. Δεν μπορείς να κάνεις τα υπόλοιπα-να πας για περπάτημα, να βγείς βόλτα για ψώνια (τι να ψωνίσεις αφού δεν σου κάνει τίποτα?), να πας για μπάνιο, να πας για ποτό(πως θα κάτσεις στο σκαμνί του μπάρ?) Οπότε αυτό που σου μένει είναι ο παλιός "κακός" σου φίλος, που σε ναρκώνει και δεν σκέφτεσαι τίποτα, το ΦΑΙ.
Πάντως pieceofcake, η ψυχοθεραπεία είναι μια εμπειρία πολύ έντονη. Αλλάζεις τον τρόπο που σκέφτεσαι. Για κάποιους πονάει. Για μένα ήταν μεγάλη ανακούφιση. Επιτέλους συσορευμένος πόνος πολλών ετών έβγαινε έξω και ένιωθα ότι έπερνα την ζωή μου στα χέρια μου. Θέλει υπομονή όμως. ΠΟλύ υπομονή.
ενδιαφερον πολυ...
pieceofcake, αν δεν αισθανεσαι καταπατησει των προσωπικων σου στιγμων, πες μας και αλλα απο αυτη την εμπειρια σου.
οπως συναισθηματα σου μετα ή και κατα τη διάρκεια της συνεδριας.. Αν άλλαξε καθολου η αντίληψή σου (ενταξει ειναι νωρις ακομα... αλλα οσο να 'ναι η πρωτη φορα), κατι άλλο που να σου έκανε εντύπωση... :roll:
ξεκίνησα να γράφω δικαιολογία, γιατί δεν ξαναπήγα... ο φόβος και τίποτα άλλο με κρατάει πίσω.... θα τον πάρω πάλι τηλ να του κλείσω ραντεβού, έχει πολύ δουλειά και μου είπε να πάω όποτε νιώσω ανάγκη... είναι ψυχαναλυτής και παίρνει και πιο βαριές περιπτώσεις, από ό,τι έχω καταλάβει....
πάντως είναι αλήθεια ότι την πρώτη φορά μπλάνταξα στο κλάμα....πολύ κλάμα, χωρίς να είναι απαραίτητα κακό, μάλλον ανακουφιστικό ήταν :saint:
όμως είναι απίστευτο πόσο επαναλαμβάνω τον ίδιο πόνο ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Γιατί τι άλλο είναι αυτό που κάνω στον εαυτό μου, στα συναισθήματά μου, από το να αδιαφορώ, να τα μειώνω και να προσπαθώ να τα πνίξω στο φαγητό
όλα αυτά για να μη νιώθω :puzzled::puzzled:
πήγα πριν το πάσχα
η επίσημη διάγνωση είναι μια ελαφριά κατάθλιψη....ω, ναι...
μου έπεσαν όλα μαζεμένα, χωρίς δουλειά, λεφτά κλπ.
βάλε και τα προηγούμενα και έχεις μια...σούπα καυτή
δε θα αλλάξει το σκηνικό??? θα αλλάξει και ίσως έπρεπε να γίνουν αυτά για να απαλλαγώ από τα παλιά :love:
έπεται συνέχεια...