υπαρξιακά

Απασχολούν κάποιες φορες όλους μας τα υπαρξιακά, πως το αντιμετωπίζεται;
Αποδοχή; Φόβος; Τι είναι μετα; Ερωτήματα αναπάντητα που ο χρόνος θα τα απαντήσει....
Το μυαλό είναι φτιαγμένο ετσι που πολλες φορες δεν κατανοεί ορισμενα πράγματα...αλλα αν μπει μια ιδέα;
Όλα αυτα τα γραφώ γτ λόγο αποπραγματωσης μπήκα σε μια διαδικασία σκέψεων για τα υπαρξιακά που προφανός δε θα επρεπε να μπώ...
Μήπως στην θέση του "γιατι" να βάζαμε το "διότι" ;;;;
Ολες οι γνώμες δεκτές :)

Όλους πιστεύω απασχολούν τα υπαρξιακά. Κι αν κάποιους δε τους έχει απασχολήσει μέχρι τώρα, νομίζω πως είναι απλά θέμα χρόνου να τους απασχολήσει και αυτούς.
Κι αυτό γιατί? Διότι είτε το θέλουμε είτε όχι, η φύση μας (του ανθρώπου σαν ΟΝ) είναι διπλή. Η ύπαρξη μας αποτελείται απο το υλικό και το μη υλικό. Στις μέρες μας όπως έχουν τα πράγματα, είναι αναγκαίο και επείγον ίσως η αναζήτηση αυτή... του υπαρξιακού περιεχομένου. Είναι αναγκαίο γιατί απο τις πρώτες μας μέρες σε αυτό τον κόσμο ασχολούμαστε με μεγάλη ακρίβεια και φυσικά τεράστιο προσανατολισμό ως προς την υλική μας ύπαρξη. Μαθαίνουμε οτι πρέπει να φροντίιιζουμε το σωματάκι μας για να μην πάθει κάτι (προσέχοντας πχ τι τρώμε, προσέχοντας να μην πηδήξουμε απο το μπαλκόνι και σπάσουμε κανένα πόδι κλπ) αποκτάμε εμπειρία και μαθαίνουμε τα απαραίτητα για να εξασφαλίσουμε την υλική μας ύπαρξη για καιρό.
Επίσης πηγαίνουμε στο σχολείο, μας μαθαίνουν ολα τα σχετικά με τον υπαρκτό κόσμο. Μας διαμορφώνουν το μυαλό ώστε να περάσει ο υλισμός και η αναζήτηση της ευτυχίας/ηρεμίας μέσω αυτών. Το να σπουδάσεις να ταλαιπωρήσεις το μυαλό σου για χρόνια ώστε να μπορέσεις και συυυ να πάρεις το πανέμορφο BMW που έχει ο πλούσιος γείτονας σου. Να έχεις και εσύ ενα μεγάαλο σπίτι με πισίνα... Να είσαι και εσύ σε βολική θέση όπως ο άλλος.
Ασχολούμαστε λοιπόν ... κολάμε στα υπαρκτά ... Με την δεύτερη όμως φύση μας τι κάνουμε ? Ας πάρουμε πρώτα τι μας κάνουνε και μετά εξετάζουμε και το τι κάνουμε εμείς.
Με τον ίδιο τρόπο που διαμορφώνουν την υλιστική αυτή ματαιοδοξία στο μυαλό μας, έτσι βάζουνε και τη σύγχυση στο μυαλό μας,ως προς το μη υπαρκτό. Μια ζωή έχουμε την \"ατυχία\" (ισως? δε ξέρω) να βρισκόμαστε ανάμεσα σε άτομα με ...αδούλευτη τη δεύτερη φύση τους. Κακα τα ψέμματα, ξέρουμε ελάχιστα για την -μη υπαρκτή- ύπαρξη μας. Ίσως όχι απο ατύχημα άλλα για σκοπιμότητες χειραγώγησης του κόσμου (...στην εποχη που ζουμε....) .

Τέλος πάντων είπα ήδη πολλά ...δε θέλω να αναπτύξω άλλο γιατί φοβάμαι θα χάσω την ουσία η οποία είναι μια ...και αυτό προσπαθώ να πω τόση ώρα:
Μια ζωή καλλιεργούμε την υπαρκτή μας φύση, αλλά αφήνουμε στο σκοτάδι την δεύτερη φύση μας. Και αυτό σίγουρα δεν έχει καλά αποτελέσματα. Αυτό ίσως να είναι και η αιτία όλων των ψυχοσωματικών προβλημάτων ...
Όπου μεγαλώνουμε ,φτάνουμε κάποια ηλικία ...18 ? 20 ? 25 ? Και ξαφνικά ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ οτι έχουμε και ΨΥΧΗ! ...και αυτή ειναι ΔΥΝΑΤΗ. και ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ. Οτι αυτή αν δε της δώσουμε την πρέπουσα σημασία μπορεί να μετατρέπει τη ζωή σε ΚΟΛΑΣΗ. Ανακαλύπτουμε πράγματα που ΔΕΝ μας μίλησαν ποτέ για αυτά. Και νοιώθουμε μόνοι...τρελοί.... να χάνουμε τον έλεγχο.
Αν όμως το καλλιεργούσαμε κ αυτό όσο καλλιεργήσαμε όλα τα υπόλοιπα, λιγότερο σημαντικά, πράγματα...ίσως να μην υποφέραμε όπως υποφέρουμε.

Όλοι μας λοιπόν φίλε Georgz θα περάσουμε απο τον δρόμο αυτό ...των υπαρξιακών ζητημάτων, γιατί απλά είναι ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ.
Και όσοι ακόμα είναι \"υγιείς\" και δεν έχουν κρίσεις πανικού και μαλακίες...Άραξε και περίμενε ...όλοι θα πάθουν ... και όλοι θα υποφέρουν.... όσοι δε φροντίσανε ....

Εγω είμαι στην ηλικία τον 21 (οπου και λενε πως τότε σε πιάνουν τα υπαρξιακά) και πάντα είχα την τάση να \"τρέχει\" το μυαλό μου πιο μπροστά απο την ηλικία μου με αποτέλεσμα ποτε να μην ζω το τώρα... αλλα ανεξάρτητα απο αυτο, πιστέυω πως τα υπαρξιακά ναι μεν θα μου χτύπαγαν κάποτε την πόρτα αλλα έτυχε εμφανιστούν μέσο αποπραγμάτώσης σχετικό post
http://e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=3231
και όπως καταλαβαίνεις έχασα λίγο τον μπούσουλα.
Συμφωνώ με όλα όσα λες, αλλα πιστεύω πως αν προσπαθούσαν να μας μάθουν για την
\"δεύτερη φύση μας\" δε θα το έκαναν τεκμηριωμένα και εμπεριστατωμένα γιατι πολυ απλα υπάρχουν λίγες γνώσεις πανω στο θέμα και δύσκολα το να τις κατανοήσεις...
Κατα την γνώμη μου πρέπει όλοι καποια στιγμη να μπούμε σε αυτο το \"τριπάκι\" αλλα κάπως ομαλά, προς θέου ΟΧΙ οπως εγω....

Ναι καλά τα λες, δε μπορούν να μας μάθουν... γιατί στην τελική αυτά δεν μεταδίδονται, πρέπει να ψαχτεί ο καθένας μόνος του. Απλά θα μπορούσαν να μας δώσουν ερεθίσματα με τα οποία θα ξεκινούσαμε να ψάχνουμε απο μόνοι μας...

Υπαρξιακα πιστευω εχουν ολοι οι ανθρωποι κατα την διαρκεια ολης τους της ζωης...ακομα και οταν ειναι παιδια,η πρωτη σκεψη που θυμαμε σαν παιδι ειναι τετοιου στυλ.
Απλως τα προβληματα αρχιζουν οταν αυτες οι σκεψεις σε καβαλησουν κατα καποιο τροπο...καταλαβαινετε τι εννοω.

Στην εφηβεία πολλοί άνθρωποι έχουν υπαρξιακά. Δέν θεωρείτε αφύσικο αλλά όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει και συνεχίζει να έχει υπαρξιακά αυτό ίσως να δείχνει κάποιο ψυχικό πρόβλημα. Προσωπικά όταν πέρασα απο το ψυχικό σοκάκι μου είχα πολλά υπαρξιακά. Επομένως μπορείς να υποθέσεις οτι οι υπαρξιακές ανησυχίες σχετίζονται με έναν εγκέφαλο που δεν σκέπτεται τα προβλήματα της καθημερινότητας αλλά τα αναπάντητα ερωτηματα περί ανθρώπου και σύμπαντος.

Συγκεκριμένα είχα φάει κόλημα με τον αριθμό πέντε.
Κοσμολογικά εάν το δείς με τα σημερινά γνωστικά δεδομένα ζούμε σε τέσσερις διαστάσεις (η τέταρτη είναι ο χρόνος). Το εάν το σύμπαν έχει πέντε διαστάσεις είναι κάτι το οποίο έχει προβληματίσει τους επιστήμονες. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί μου είχε γίνει έμμονη ιδέα το πέντε μιας και ένας αριθμός δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί θεικός. Είναι απλά ένας αριθμός. Όταν όμως δίνουμε σημασία σε κάτι τότε αυτό αποκτάει νόημα για εμάς, το νόημα που εμείς θέλουμε να του δώσουμε. Δεν έχω διαβάσει λεπτομερώς τα ποστ σου αλλά και μόνο στο άκουσμα οτι ταλαιπωρείσαι απο υπαρξιακά θέλησα να σου πω κάποια πράγματα. Άσε τα υπαρξιακά για τους κοσμολόγους και κοίτα να περνάς εσύ καλά. Άν θέλεις να συζητήσεις κάτι να το κάνεις, αλλά μην αφήσεις τα ερωτήματα σου να επιβληθούν της λειτουργικότητας σου στα απλά ζητήματα.