14 χρόνια... τελευταία απόπειρα απεξάρτησης.

Καλησπέρα σε όλους....
Γραμμένη στο φόρουμ είμαι κάτι χρόνια, αρχικά το παρακολουθούσα, όμως μετά σταμάτησα αφού είδα οτι ψυχολογικά δε με βοηθούσε να διαβάζω παρόμοια περιστατικά, αλλά με ωθούσε στο να "αποποινικοποιώ" τη δική μου συμπεριφορά και πρόβλημα.

Μιας και πλησιάζουν τα γενέθλια των πρώτων -άντα, και ως συνήθως υπόσχομαι αλλαγές στον εαυτό μου (άραγε είμαι η μόνη; ) θα ήθελα να κάνω μία νέα δυναμική προσπάθεια απεξάρτησης από τη βουλιμία που με βασανίζει τα τελευταία 14 χρόνια.
Έχω περάσει από πολλά στάδια ψυχολογικά ως προς αυτό το θέμα και πλέον, μετά από τόσα χρόνια, ειμαι στην κατάσταση που ειναι απλά ένα γεγονός για μένα, δε με απασχολεί ιδιαίτερα, δε νιώθω τύψεις, δε με "ρίχνει" το κάθε βουλιμικό επεισόδιο και πλέον το θεωρώ δεδομένο ότι θα ετοιμάσω και προμελετήσω μία επίσκεψη (κάθε μέρα) στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσω πράγματα αποκλειστικά και μόνο που θα φάω και μετά θα βγάλω.

Πριν 2 χρόνια είχα αρχίσει ψυχοθεραπεία (gestalt) και είχα συνειδητοποιήσει κάποιες συνδέσεις μεταξύ των επεισοδίων μου και της ψυχολογίας μου... και ήταν η πρώτη φορά που μου τέθηκε το ερώτημα πριν το βουλιμικό επεισόδιο να κάτσω λίγα λεπτά να σκεφτώ πώς νιώθω.
Ψυχοθεραπεία έκανα περίπου 5 μήνες, το ξέρω, όχι αρκετό, αλλά μετα έφυγα για εξωτερικό και σταμάτησα...

Αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ δεν ειναι η υγεία μου (παρόλο που πριν 2 χρόνια είχα ένα επεισόδιο οισοφαγοκοίλης και έπαθα έναν πανικό...) αλλά το ότι πλέον δε μπορώ να μπω σε σούπερ μάρκετ και να ψωνίσω πράγματα που απλά θα τα φάω και δε θα τα βγάλω. Ίσως σας φαίνεται αστείο, δεν ξέρω... αλλά δε μπορώ να μπω σε μαγαζί που πουλάει τρόφιμα... Βλέπω τον κόσμο μέσα στα σούπερ μάρκετ που αγοράζουν φαγητό, κανονικό φαγητό, συζητάνε πώς θα το μαγειρέψουν, τι θα κάνουν... και ... ζηλεύω. Το φαΐ για μένα έχει χάσει το νόημά του. Δε μαγειρεύω, αγοράζω μόνο πολύ συγκεκριμένα πράγματα (3-4) τα οποία έχουν πάντα τον ίδιο σκοπό. Το ψυγείο μου μέσα έχει μόνο γιαούρτι, ίσως και φρούτα ή σαλάτα.

Σκέφτομαι σαν τελευταία απόπειρα να πάω στο κέντρο ΑΝΑΣΑ. Διάβασα ένα παλιό τόπικ αλλά θα ήθελα να ρωτήσω αν κάποιος έχει ακολουθήσει το πρόγραμμα που προσφέρουν εκεί για μεγάλο διάστημα και αν μπορεσε να απεξαρτηθεί.

Ευχαριστώ πολύ.

κυβελη μου,στα προθυρα των πρωτων -αντα και εγω,προσπαθω να αλλαξω την εικονα μου,τη ψυχολογια μου,τον εαυτο μου.
καλο κουραγιο κοριτσι μου και καλη συνεχεια.
μακαρι εκει στο κεντρο να βρεις τη βοηθεια που ζητας.

τη ψυχοθεραπεια πως και δε τη συνεχισες;

'Οπως έγραψα και στο ποστ, ξεκίνησα, όλα καλά, αλλά μετά από 5 μήνες πήγα εξωτερικό.
Βρίσκομαι Γερμανία, το να βρω κάποιο να κάνουμε ψυχοθεραπεία στα αγγλικά... μοιάζει ουτοπικό. Η τιμή επίσης θα φαντάζει εφιαλτική αν υπάρχει αυτός ο κάποιος τέλεια αγγλόφωνος στη Γερμανία που να μπορεί να κάνει όλο αυτό... και τα χρήματα δεν υπάρχουν. Ούτε όμως και οι γνωριμίες, επαφές κλπ ώστε να βρω το κατάλληλο άτομο.

Ίσως τελικώς η ψυχοθεραπεία να με βοήθησε πιο πολύ στο γεγονός οτι κατάλαβα οτι δεν υπάρχει κάποιο "μαγικό κουμπάκι" που ο ψυχοθεραπευτής θα το πατήσει και μετά εγώ θα απεξαρτηθώ. Έτσι νόμιζα αρχικά, οποτε πέρασα και από το στάδιο της απογοήτευσης κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Νόμιζα οτι όπως βλέπουμε στις ταινίες (είχα πλήρη άγνοια), θα πάω, θα μιλήσουμε, θα μου πει "ταντά!!! Έχεις ΑΥΤΟ! και οφείλεται η βουλιμία σου σε ΑΥΤΟ ακριβώς... Αν κάνεις το ΤΑΔΕ επακριβώς, θα απεξαρτηθείς!"... Βαθιά νυχτωμένη δλδ! αχαχαχαχα....

Δεν αναζητώ πλέον μαγικά κουμπάκια, το έχω ξεπεράσει αυτό είπαμε, κατάλαβα οτι ήταν λάθος.
Θα ήθελα όμως μετά από τόσα χρόνια να αποκτήσω μία άλλη σχέση με το φαγητό γιατί η κατάστασή μου, ειδικά τα τελευταία 2-4 χρόνια έχει επιδεινωθεί πολύ. Δε θέλω να πάω έξω για φαγητό με κανέναν, δεν τρώω παρέα με κανέναν, δεν πάω σε σπίτι για φαγητό κανενός, δεν καλώ για φαΐ κανέναν. Δεν το απολαμβάνω καν!
Για μένα το φαΐ ειναι μία απόλυτα ενοχική πράξη, εξολοκλήρου ταυτισμένη με το να το βγάλω. ΠΡΕΠΕΙ να φάω συγκεκριμένα πράγματα (ένα πρέπει που ο εαυτός μου το έχει ορίσει δλδ) και μετά να τα βγάλω.

Υπάρχει περίπτωση να ξαναμπώ σε σούπερ μάρκετ και να αγοράσω ψώνια για μία εβδομάδα; Νομίζω οτι πολλοί το κάνουν αυτό. Δεν ξέρω καν πώς γίνεται.... Μου φαίνεται εξωγήινο. Ή αγοράζουν για 2-3 μέρες; Δεν ξέρω. Κάνουν συνδυασμούς στο μυαλό τους από πριν για το θα μαγειρέψουν για όλες αυτές τις μέρες; Και ξέρουν και ποσότητες?!
Εγώ πάω κάθε μέρα. Ψωνίζω πολύ συγκεκριμένα πράγματα...
Με βασανίζει πάρα πολύ αυτή η διαδικασία. Μόνο αυτό θέλω....

Κυβέλη καλησπέρα,
να σε ρωτήσω μόνο αυτό... έχεις πλέον επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα;
Επίσης να σου ευχηθώ καλή επιτυχία στην νέα σου προσπάθεια και καλή δύναμη. Να σου πω λίγα για την δική μου ιστορία και εμπειρία και πως έχω βιώσει εγώ την λύση του δικού μου προβλήματος. Είμαι παχύσαρκη εδώ και 4-5 χρόνια, πριν από αυτό είχα το φαινόμενο γιο-γιο, πάσχω από αδηφαγική διαταραχή, δηλαδή από τάσεις υπερφαγίας χωρίς όμως τους εμετούς, εξού και το αυξανόμενο βάρος. Για πολλά χρόνια ένιωθα το ίδιο με εσένα μόνο σε μικρότερη ένταση. Δηλαδή δεν μπορούσα να διαχειριστώ την τροφή μου, κάθε έξοδος για φαγητό ήταν ένα τεράστιο άγχος και ζήλευα ότι περνούσε από μπροστά μου λες και ήμουν παιδάκι της κατοχής που ξαφνικά βρήκε φαΐ! Οι βαρυστομαχιές ήταν σχεδόν καθημερινές και μετά τα 30 συνοδεύτηκαν από καούρες, δυσπεψίες και ενίοτε και κολικούς εντέρου αυξανόμενης συχνότητα.
Όταν έφτασα στο αμήν και είδα ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο αποφάσισα να κάνω κάτι πρωτόγνωρο για μένα και να πάω σε διαιτολόγο. Μέχρι τότε δεν είχα την γνώση περί διατροφικών διαταραχών ούτε και την ύπαρξη του φόρουμ. Ευτυχώς ο διατροφολόγος που πήγα ήταν εξειδικευμένος στις διατροφικές διαταραχές, εν αγνοία μου (μεγάλη τύχη), και δεν του πήρε πολύ καιρό να διαγνώσει την διαταραχή μου. Για να μην στα πολυλογώ από τότε διάβασα, πήγα σε σεμινάρια περί διατροφικών διαταραχών, πάλεψα με την διατροφή μου με την καθοδήγηση του διατροφολόγου μου, έβαλα στην άκρη την επιθυμία μου για απώλεια βάρους μιας και αποτελούσε δευτερεύον πρόβλημα για την ακρίβεια σύμπτωμα της διαταραχής μου, πήγα σε ψυχολόγο και σιγά σιγά άρχισα να ανακτώ ισορροπίες. Έχει περάσει 1,5 χρόνος από τότε και νιώθω ήδη πολύ καλύτερα, τολμώ να πω πως αρχίζω να νιώθω φυσιολογικός άνθρωπος γύρω από το φαγητό και δεν νιώθω μονίμως στερημένη και καταπιεσμένη. Η χαοτική διατροφή αποτελεί πλέον παρελθόν και στην θέση της έχουν μπει ισορροπημένα γεύματα σε συγκεκριμένες ώρες, χωρίς απαγορευμένες τροφές και ταμπέλες.
Η περίπτωση σου είναι σαφώς πιο δύσκολη και αυτό που την κάνει ακόμη πιο περίπλοκη είναι η μεγάλη διάρκεια της διαταραχής σου. 14 χρόνια βουλιμίας δεν σβήνονται σε λίγους μήνες. Θέλει συνεχή δουλειά και προσήλωση στον στόχο σου. Από προσωπική εμπειρία διαπίστωσα ότι πλέον στην Αθήνα αρχίζουν να υπάρχουν αρκετοί διατροφολόγοι & ψυχολόγοι οι οποίοι εξειδικεύονται στην αντιμετώπιση διατροφικών διαταραχών και κάνουν και καλή δουλειά. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να πλαισιώσεις την προσπάθεια σου με την βοήθεια τόσο ψυχολόγου όσο και διατροφολόγου για να μπορέσεις όχι μόνο να ελαττώσεις σταδιακά τους εμετούς αλλά παράλληλα να επανεκπαιδευτείς στο τι σημαίνει σωστή διατροφή και τι είναι φυσιολογικό και τι όχι. Επίσης ο σωστός διατροφολόγος θα σε βοηθήσει συστήνοντας σου μετά από εξετάσεις να πάρεις συγκεκριμένα διατροφικά συμπληρώματα διατροφής για να επαναφέρεις τις βιοχημικές σου ισορροπίες ώστε να μειωθούν και οι βουλιμικές τάσεις, θα σου δώσει ένα πρότυπο πλήρους διατροφής με συνδυασμούς όλων των ομάδων τροφών για να μάθεις να τρως σωστά και με πλήρη θρεπτική αξία. Θα σου δώσει ιδέες για συνταγές και πως να μαγειρεύεις την τροφή σου, μπορεί ακόμη να σε εκπαιδεύσει και πως να ψωνίζεις από το σούπερ μάρκετ. Όλα αυτά ένας σωστός διατροφολόγος είναι υποχρεωμένος να τα γνωρίζει και να στα μεταδώσει ως γνώσεις. Ο ψυχολόγος από την άλλη που καλό είναι να συνεργάζεται με τον διατροφολόγο θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς τους εμετούς και σταδιακά να τους μειώσεις. Θα πρέπει να σε βοηθήσει να επαναπροσδιορίσεις την σχέση σου με την τροφή και κυριώς να την απενοχοποιήσεις. Θα σε εκπαιδεύσει να μάθεις να απολαμβάνεις την τροφή σου και κατ επέκταση την ζωή σου και να διαχειρίζεσαι καλύτερα τα συναισθήματα σου και να μπλοκάρεις τις αυτοματοποιημένες σκέψεις και πράξεις που έχεις παγιώσει τόσα χρόνια στην ζωή σου και άλλα πολλά...
Αν βρεις τους κατάλληλους ειδικούς θα διαπιστώσεις ότι ο δρόμος δεν είναι και τόσο δύσκολος, θα έλεγα ότι είναι και αρκετά ευχάριστος, γιατί είναι ένας δρόμος συνειδητοποίησης. Στον δρόμο αυτό θα μάθεις καλύτερα τον εαυτό σου, θα μάθεις να διαχειρίζεσαι καλύτερα τα συναισθήματά σου, τα προβλήματα σου, την φορτωμένη σου καθημερινότητα, θα αποκτήσεις περισσότερη αυτοπεποίθηση και καλύτερη ποιότητα ζωής από κάθε άποψη! Είναι τόσα πολλά τα κίνητρα που πραγματικά αξίζει να δώσεις ολόκληρο τον εαυτό σου σε αυτή την προσπάθεια. Το σημαντικό όμως είναι να βρεις τους κατάλληλους συνοδοιπόρους!
Εύχομαι καλή επιτυχία και πάλι στην προσπάθεια σου και ελπίζω από την εμπειρία μου να κατάφερα να σε βοηθήσω ώστε να έχεις κάποια σωστά κριτήρια για το αν οι ειδικοί που θα επιλέξεις είναι σωστοί επαγγελματίες. Μπαίνεις σε μία υπέροχη δεκαετία της ζωής σου στην διάρκεια της οποίας θα γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και θα νιώσεις σιγά σιγά να ωριμάζεις και να σταθεροποιείσαι. Τι πιο όμορφο να αλλάξεις παράλληλα τις λανθασμένες σου πεποιθήσεις σχετικά με την διατροφή!
Ότι χρειαστείς είμαι εδώ :grin:

Kyveli, δεν ξέρω πόσα χρόνια βρίσκεσαι στο κύκλο της βουλιμίας ( 14;;;; ) ,αλλά σκέψου κάτι πολύ απλό:Μπορείς να συνεχίσεις όλη σου τη ζωή με τις σκέψεις και τις πρακτικές που έχεις περί του φαγητού;Για μένα βάσανο ήταν...

Σίγουρα μια αλλαγή δε θα γίνει αμέσως και θέλει πολλή δουλειά και χρόνο ( όπως για όλους μας μέσα εδώ ).Γι αρχή σταμάτα τις «εξαγωγές»,είδες τι κάνουν.Δε γίνεται δουλειά,ούτε και «βγαίνει μια ζωή έτσι».Το πως θα ξεφύγεις , δε θα στο πει κανείς,γιατί στον καθέναν λειτουργεί διαφορετικά.Γι'άλλους το ερέθισμα ήταν τα συμπτώματα,οι κοινωνικές σχέσεις,η ψυχοθεραπεία κοκ.

Βρες τη δική σου αιτία για θεραπεία...

ΥΓ:Ωραία η Γερμανία έτσι;:):):)

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας....

Πήρα μέσα στη βδομάδα που διανύσαμε τηλέφωνο, έκανα το τεστ και μου είπαν οτι θα επικοινωνήσουν μαζί μου μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες. Για να δούμε.

Δεν ελπίζω ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά νιώθω οτι θέλω να προσπαθήσω.
Kleianthis "για αρχή σταμάτα τις εξαγωγές..."
Χεχε... αυτό που γράφεις δεν ειναι η αρχή, αλλά το τέλος. Δεν ξέρω αν υπήρξες βουλιμικός ποτέ και αν ναι, πόσα χρόνια, αλλά το να σταματήσεις να κανεις εμετό, είναι δυστυχώς το τελευταίο στάδιο από την περίοδο ψυχοθεραπείας κλπ... Μου είναι δυστυχώς αδύνατο προς το παρόν "απλά να σταματήσω".

Eli σε ευχαριστώ για τις διευκρινίσεις, χρήσιμες.
Νομίζω οτι αυτός που με φοβίζει πιο πολύ από ΟΛΑ είναι ο διατροφολόγος και όχι ο ψυχοθεραπευτής. Δε μπορώ να φανταστώ να μπαίνω σε μία διαδικασία προγραμματισμένων γευμάτων, η ιδέα και μόνο με πανικοβάλλει. Νιώθω οτι από το πρωί μέχρι το βράδυ το μόνο που θα σκέφτομαι θα ειναι το φαγητό και πότε θα ειναι το επόμενο γεύμα. Συν του ότι με αγχώνει να προετοιμάζω - μαγειρεύω. Είναι κάτι που δεν το κάνω.

Αν υπάρχει κάποιος πάντως που να έχει κάποια εμπειρία από την ΑΝΑΣΑ, σας παρακαλώ, γράψτε μου εδώ.
Ευχαριστώ πολύ!

είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με το σουπερμάρκετ!!!! αναρωτιόμουν κι εγώ "πως να σκέφτονται οι άλλοι όταν αγοράζουν τρόφιμα"

Εγώ πήγα σε ψυχολόγο και με βοήθησε πάρα πολύ. Από την στιγμή που παραδέχτηκα την μεγαλύτερη πηγή του προβλήματος (άρθρο) άρχισα σταδιακά να χάνω βάρος, δηλαδή να μην με μπουκώνω μέχρι θανάτου. Φυσικά ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το παραδεχτώ, αλλά μετά σιγά σιγά αισθάνεσαι καλύτερα, αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά, να βλέπεις φως στο τέλος του τούνελ.
Όπως γράφεις είχα σταματήσει κι εγώ να απολαμβάνω το φαγητό, κάτι που με πόναγε απίστευτα. Ήταν η εμμονή μου, δεν έκανα τίποτα άλλο όλη μέρα από το να σκέφτομαι τι θα φάω όταν μπορώ να ξανακαταπιώ και δεν το ευχαριστιόμουν. Σιγά σιγά το απενοχοποίησα (όχι εντελώς φυσικά, ακόμα το παλεύω αλλά έχω περάσει τα δύσκολα). Επίσης άρχισα να έχω κι άλλες δραστηριότητες που ευχαριστιόμουν. Σε αυτό βοήθησε ο ψυχολόγος μου και οι ασκήσεις που με έβαζε να κάνω :smilegrin: να προσπαθήσω να θυμηθώ τι μου άρεσε να κάνω πριν πέσω με τα μούτρα στο φαί. Θα σου φανεί περίεργο αλλά δεν θυμόμουν. Είχα ξεχάσει ποια ήμουν και τι μου άρεσε, έπρεπε να κάνω ερωτήσεις στους δικούς μου που μου υπενθύμησαν τι συνήθιζα να κάνω που το έκοψα ξαφνικά όταν άρχισα να τρώω. Και μετά άρχισα να ξανακολουθώ χόμπι με μηχανικό τρόπο στην αρχή απλά και μόνο επειδή κάποτε μου άρεσαν, και ξέρεις τι, άρχισα να ξυπνάω από τον λήθαργο!
Προσπάθησε το αυτό το τελευταίο βοηθάει. Και μην αφήσεις τους δαίμονες σου να νικήσουν, ο Κοέλιο έγραψε να κυνηγήσεις τα όνειρα σου γιατί θα σου γίνουν εφιάλτες. Τουλάχιστον εγώ έτσι μπήκα στον εφιάλτη, όταν είχα εγκαταλείψει εντελώς τα όνειρα μου.

Καλησπέρα!
μόλις γράφτηκα στο φόρουμ κι είπα να ενταχθώ κι εγώ στο group therapy!

kyveli μου σε νιώθω 100%! είμαι κι εγώ στο ίδιο λούκι. Από "πρέπει" και τι είναι σωστό και τι λάθος άλλο τίποτα, τα ξέρω μια χαρά αλλά ποιος τα εφαρμόζει? αν μπορούσα δεν θα ήμουν εδω τωρα...είναι περίπου 5 χρόνια τώρα που έχω βουλιμικά επεισόδια σχεδόν καθημερινά, πολλές φορές και πάνω από 1 φορά τη μερα. μέχρι τώρα δεν ένιωθα ιδιαίτερες τύψεις, ούτε είχα αίσθηση τι κακό μπορεί να μου κάνει όλο αυτό στην υγεία και την ψυχολογία μου, νόμιζα ότι όταν το αποφασίσω απλά θα το σταματήσω. ίσα ίσα που ένιωθα και ότι έχω το πλεονέκτημα να τρώω όσο θέλω και να μην έχω επιπτώσεις.

Ας πω ενα μικρό ιστορικό του βάρους μου...ξεκίνησα από 70-75 κιλά (δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί δεν με απασχολούσε τότε το βαρος μου) στο γυμνάσιο και καθώς μεγάλωνα έκανα λίγο δίαιτα, λίγα ακραία πράγματα όπως να μην τρώω για 2-3 μέρες σχεδόν τίποτα και ημουν γύρω στα 60 κιλά όταν άκουσα από μια τότε φίλη για τους εμετούς σαν κάτι το τόσο φυσιολογικό! έτσι από τα 17 μου περίπου ξεκίνησα και μέχρι τώρα ουτε καν σκεφτόμουν να το σταματήσω γιατί με βόλευε κιόλας. από τα 18 μέχρι τα 21 (και λίγο παραπάνω) ήμουν σταθερά 50-52 κιλά με καθημερινά επεισόδια βουλιμίας και εμετών.

Ας φτάσουμε στα πιο πρόσφατα γεγονότα όμως...τώρα είμαι σχεδόν 23 και έχω σιχαθεί τον εαυτό μου από αυτό, στερούμαι μια φυσιολογική ζωή, δεν ξέρω πώς είναι να τρως φυσιολογικά, αν εχω καλό μεταβολισμό ή αν τον έχω καταστρέψει. θυμάμαι μια διαιτολόγος μου είχε πει σε κάποια φάση να καταγράφω το τι τρώω καθημερινά και ειλικρινά δεν ήξερα τι να γράψω, ένιωσα τόσο μη-φυσιολογική και μεγάλη ντροπή για τον εαυτό μου. Εννοείται δεν τολμάω να το πω στους δικούς μου και αυτή η μυστικότητα με κάνει να βασανίζομαι ακόμα πιο πολύ. Πλεόν ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΓΥΡΙΣΕΙ ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ, όσο περίεργο κι αν ακούγεται...κατέληξα να βάλω 25 κιλά μέσα σε 9 μήνες περίπου! έχοντας συνηθίσει να τρώω απίστευτες ποσότητες φαγητού, πλέον σιχαίνομαι τόσο την όλη διαδικασία που όλο το αναβάλλω, προσπαθώ να κοιμάμαι μετά το φαγητό για να μην σκέφτομαι την ενοχή μου, κι ενώ λέω δεν γίνεται να μην κάνω εμετό, τελικά καταλήγω να κοιμάμαι και να βάζω τελικά όλες τις θερμίδες που έχω φαει σε κιλά... (γύρα στα 2-3 κιλά τη μέρα, έτσι?) δεν έχω σταματήσει να κάνω εμετούς, δεν με βοηθάει πλέον σε τίποτα απλά έχει γίνει κομμάτι της ζωής μου.

Σήμερα έκανα την 2η επίσκεψή μου σε ψυχίατρο κι ελπίζω να καταφέρω να απεξαρτητοποιηθώ. Νιώθω κανονικά σαν ναρκομανής, απόλυτα εξαρτημένη...πολλές φορές σκέφτομαι "μακάρι να υπήρχε κέντρο απεξάρτησης και για μας και να πάω να κλειστώ μέσα γιατί είμαι άρρωστη". Κάτι τέτοιο πρέπει να κάνει το ΑΝΑΣΑ απο ότι καταλαβαίνω...αλλά εγώ δεν μπορώούτε καν να σκεφτώ να πάω γιατι δεν ξέρω τι θα πω στους δικούς μου, δεν τολμάω να ομολογήσω το έγκλημά μου...

ουφ! πολλά εγραψα (κι έχω ακόμα τόσα πολλά να πω). ακόμα και τώρα θα πάω να κάνω εμετό, εφαγα κατα τις 22.00 και τωρα παω, ποτέ δεν πηγαινα κατευθειαν μετα το φαγητο. από αύριο ξεκινάω τα χάπια που μου έγραψε η ψυχίατρος για κατάθλιψη-βουλιμία: LADOSE! Για να δούμε...

Η ΑΝΑΣΑ δε σε "κλείνει μέσα"...
Θα σου πρότεινα να πάρεις τηλέφωνο στο κέντρο και να ρωτήσεις.

Όπως πας στον ψυχίατρο θα μπορούσες να πηγαίνεις και στην ΑΝΑΣΑ. Επίσης πιστεύω οτι ειναι πολύ καλύτερο να πας σε ένα κέντρο που ειναι εξειδικευμένο στη βουλιμία, παρά σε έναν ψυχίατρο που ίσως να μην έχει εμπειρία στο συγκεκριμένο θέμα. (δεν ξέρω αν ο δικός σου έχει, απλά λέω τι πιστεύω οτι ειναι καλύτερο)

Τη φάση όπου σιχαίνεται κάποιος τον εαυτό του για τους εμετούς, την έχω περάσει κι εγώ... Έκανα εμετό και μετά έκλαιγα γιατί με απεχθανόμουν. Πολύ μεγάλο ψυχολογικό λούκι ήταν.
Πλέον όμως έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που ούτε καν το θυμάμαι... ήταν στις αρχές.

Τώρα η αναισθησία και η ψυχρή εκτέλεση που κάνω είναι χειρότερη νομίζω γιατί έχω απευαισθητοποιηθεί εντελώς γύρω από τη συγκεκριμένη πράξη.

Το οτι δε μπορείς να μιλήσεις στους γονείς σου το καταλαβαίνω... κι εγώ δε μπορούσα. Και ακόμη οταν μίλησα, η μαμά μου ειναι σε άλλον κόσμο, δεν θέλει να κατανοήσει ούτε το πρόβλημα, ούτε τη σοβαρότητα. Βρίσκεται σε άρνηση. Έχω προσπαθήσει 2 φορές μαζί της να μιλήσω, αλλά δείχνει να απέχει.
Παρόλα αυτά οι δικοί σου γονείς πιστεύω θα ήταν πιο ανοιχτοί από τη στιγμή που ξέρουν πως πας σε ψυχίατρο. Θα τους ήταν και διαφορετικό το να ξέρουν κάποιους από τους λόγους που σε οδηγούν στο να ψάξεις λύσεις και ίσως δεις πως και εκείνοι θέλουν να συμμετέχουν στην αλλαγή σου.

Έχεις δίκιο, κοτσάνα είπα! :/
καλό ακούγεται, απόλυτα εξειδικευμένο στα θέματά μας. Μόνο που είναι μόνο στην Αθήνα...Εδώ Θεσ/νίκη τιποτα αντίστοιχο?

ένα διάστημα στις αρχες το ήξερε η μαμα μου, δεν το έκρυβα. αλλά όλοι νομίζουν ότι το έχω σταματήσει εδώ και χρόνια.
η μαμα μου γενικά είναι αναίσθητη οποτε δεν περιμενω καμια βοηθεια. και ξέρει οτι παω σε ψυχιατρο ενώ ο μπαμπας μου δεν εχει ιδεα... αυτον ειναι που φοβαμαι οτι θα με αποκληρώσει!
παντως η γιατρός λεει πως ολο αυτο το ξεκινησα λογω κακου οικογενειακου περιβαλλοντος και ελλειψεων που εχω από το σπιτι.

εσυ μένεις μόνη σου τόσα χρόνια? οι δικοι σου το ηξεραν απο την αρχη? πάντως εγώ η μόνη περίοδος που καταφέρνω να απέχω από εμετούς είναι όταν πηγαινω διακοπες και ειμαι με αλλα ατομα στο ίδιο δωματιο οπότε δεν τολμάω να αποκαλυφθώ. Μήπως να το καθιερώσω να είμαι σε μόνιμες διακοπές? :Ρ

υπάρχει κανεις που να είχε το ίδιο πρόβλημα και να το εχει σταματήσει τελειως? ας μας πει κι εμας τον τρόπο! γενικά τι συμβουλευουν οι ειδικοι? να το ελαττώνεις σιγά σιγά ή να το κόψεις μαχαίρι από την στιγμή που το πήρες απόφαση?

Θα πω οτι είμαι αισιόδοξη.... Κάνω τις εξετάσεις και περιμένω να πάρω "σειρά".

Ελπίζω, ελπίζω και θέλω να πετύχω.