Είναι τελικά λυτρωτικό για έναν άνθρωπο το να χάσει κιλά; (Topic No0)

Ούτε και ξέρω γιατί ανοίγω καινούργιο τόπικ τέτοια ώρα, μετά από τόσο καιρό. Αν είναι πολύ άκυρο παρακαλώ τους administators να το μεταφέρουν...

Θέλω, όπως ήθελα τότε, να γράψω κάπου τις σκέψεις μου. Και να μου απαντήσει κάποιος, να κάνουμε κουβέντα. Να ξεχαστώ.
(Μακάρι να λειτουργούσε το chat!)

Νιώθω πολύ μόνη ρε παιδιά...
Και ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι που έχω φίλους και οικογένεια που νοιάζεται... Δεν είμαι καλά με τον εαυτό μου.
Μάλλον γι'αυτό νιώθω μόνη!

Τα κιλά που προσπάθησα να χάσω, τα πήρα αμέσως πίσω.
Η ψυχολογία μου ανεβοκατεβαίνει συνεχώς, και πάνω που νομίζω πως έκανα κάποια βήματα, πέφτω πάλι.

Προσπαθώ να πηγαίνω καλύτερα στη σχολή, προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά και νεανικά.

Δε θέλω πια να γκρινιάζω, έχω όρεξη για ζωή...

ʼραγε είναι λυτρωτικό για έναν άνθρωπο το να χάσει κιλά;
Τελικά, όλος αυτός ο πόνος θα φύγει μαγικά αν ποτέ καταφέρω να φτάσω τον επιθυμητό μου στόχο...;

Τέλος, γιατί ρε παιδιά να είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάποιον που μπορεί να δώσει και να πάρει συναισθήματα; Εννοώ ερωτικά.
Υπάρχει ρομαντισμός στην εποχή μας ή εγώ ζω σε μια φούσκα που αναγκαστικά κάποια στιγμή θα σπάσει;


Χιλιοειπωμένες σκέψεις. Αλλά θα το εκτιμούσα αν λάμβανα κάποια απάντηση απόψε...
Αναρωτιέμαι αν απόψε νιώθει και κάποιος άλλος απογοητευμένος όσο εγώ...

Μη στενοχωριέσαι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν τις ίδιες ακριβώς αναζητήσεις με σένα.
Ξέρεις πού βρίσκω τη χαρά; Στα μικρά και στα καθημερινά. Αλλιώς δεν την παλεύεις. Μην περιμένεις να γίνεις ευτυχισμένη επειδή αδυνάτισες ή επειδή παντρεύτηκες ή επειδή πήρες πτυχίο ή σε άλλους σταθμούς της ζωής. Το έχεις χάσει το παιχνίδι. Φρόντισε να χαίρεσαι κάθε μέρα. Αυτό, από μία που έχασε πολλά, αλλά φροντίζει να χαίρεται καθημερινά.

Και εγώ πιστεύω πως για καιρό έχανα πολλά...

Προσπαθώ πλέον να απολαμβάνω τα μικρά και καθημερινά.

Ας πούμε, μου είχε λείψει ο ήλιος... όχι επειδή δεν έβγαινα, αλλά επειδή είχα καιρό να τον απολαύσω, να δώσω πραγματική αξία σε μια ηλιόλουστη μέρα που μου χαρίζεται...

Και ναι, είναι από τις ομορφότερες στιγμές ο καφές με μια αγαπημένη παρέα, η συζήτηση, οι εικόνες γύρω μας...

Πιστεύω παρόλα αυτά πως καταλαβαίνεις ότι δεν είναι η αγνωμοσύνη μου που άνοιξε το τόπικ... Είναι η απογοήτευση της στιγμής.
Γιατί όσες φορές και αν γελάω, πάντα μέσα μου κάτι λείπει.

Θα συνεχίσει να λείπει αν αδυνατίσω; Είναι τα κιλά που φταίνε ή ο αχάριστος άνθρωπος;

Ούτε τα κιλά είναι, ούτε η "αχαριστία". Κιλά έχασα, ίσως όχι όσα θα ήθελα, αλλά έχασα. Ναι, κέρδισα πολλά, δεν είμαι αχάριστη. Αλλά πάντα θέλουμε και κάτι ακόμη. Η υγεία μας ίσως εξαρτάται από τα κιλά μας, η ευτυχία μας όχι.
Από ότι καταλαβαίνω, βιώνεις μία ερωτική απογοήτευση ή απόρριψη ή κάτι συναισθηματικής φύσεως. Πίστεψέ με, δεν έχει να κάνει μόνο με τα κιλά. Είναι και οι συγκυρίες.
Φρόντισα και έκανα τη ζωή μου όσο πιο άχαρη μπορούσα. Παρόλα αυτά, φροντίζω και όποτε μπορώ -γιατί δε μπορώ πάντα- βρίσκω αφορμές και χαίρομαι. Δε σκέφτομαι αυτά που θα μπορούσα να έχω, αυτά που θα άξιζα ίσως, αλλά ζω τη στιγμή. Από τον τρόπο που γράφεις είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοώ..

Αλλά πάντα θέλουμε κάτι ακόμη...;
Συνεπώς είμαστε αχάριστοι. Κατά μια έννοια τουλάχιστον;

Όσο αφορά τις επιλογές σου... (γιατί μάλλον σε αυτές αναφέρεσαι),
προφανώς κάποιες σε εξυπηρέτησαν καλύτερα από κάποιες άλλες...
Αλλά, όσο και αν συμφωνώ μαζί σου στο θέμα της στιγμής,
μήπως η υπόνοια ότι αξίζεις κάτι διαφορετικό - ομορφότερο ίσως - αποτελεί από μόνη της ένα σημαντικό θέμα που χρήζει προσοχής;

Ο άνθρωπος είναι αχάριστο ον. Όσα και αν επιτύχει ή άν του χαριστούν δεν είναι αρκετά. Πάντα θέλει και κάτι επιπλέον. Στη ζωή μου έβαζα στόχους και έλεγα, μόνο αυτό να πετύχω και δε θέλω τίποτε άλλο.. Το πετύχαινα και μετά έβλεπα το μάταιο της ιστορίας. Αυτό για το οποίο είμαι περήφανη είναι ότι μου χαρίστηκαν ελάχιστα. Τα περισσότερα τα πέτυχα, μετά από αγώνα, θυσίες και προγραμματισμό. Το μόνο που μου ξέφυγε είιναι το προσωπικό κομμάτι και αυτό γιατί εκεί απαιτείται μία αρετή που δε διαθέτω, η πονηριά. Έξυπνη υπήρξα, πονηρή ποτέ.
Αν δώσω όση προσοχή χρειάζεται στο τι αξίζω και τι έχω, θα τρελαθώ στο τέλος. Αυτό που σου περιγράφω, η χαρά της στιγμής δηλαδή, είναι μηχανισμός επιβίωσης. Έτσι πορεύομαι και δεν τα καταφέρνω και άσχημα..

Μακάρι να είχα τη δύναμη να πραγματοποιήσω ένα-δυο από τους στόχους που κατά καιρούς θέτω...
Νομίζω πως αυτό, σε συνδυασμό με την ωριμότητα, σε έχει οδηγήσει τώρα σε καλύτερους δρόμους.
Πέτυχες κάποια πράγματα στη ζωή σου.

Πιστεύω πάντως πως δε χρειάζεται πονηριά για να μαζέψουμε τα προσωπικά μας.
Δε ξέρω τι χρειάζεται. Ίσως λιγότερο συναίσθημα. Γιατί οι ευάλωτοι πέφτουν ευκολότερα...
Οι πονηροί, αν εννοείς αυτό, είναι και άνθρωποι αναίσθητοι κατά βάση.

Για 'μενα, είναι σημαντική η διαφοροποίηση μεταξύ των πραγμάτων/ συναισθημάτων που αξίζουμε
και των πραγμάτων που η αχαριστία μας κάνει να νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη.
Αυτό προσπάθησα να εννοήσω πριν.

Πολύ φιλοσόφησα :P Ελπίζω να έβγαλες άκρη :P Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου...
Καληνύχτα και τα ξαναλέμε! :love:

Υπάρχουν διαφορετικές οπτικές για το κάθε θέμα."ο άνθρωπος είναι αχάριστο ον",δείχνει να μην ικανοποιείται με τίποτα...
Ίσως όμως αυτή του η ανησυχία τον ωθεί να θέτει κάθε φορά νέους στόχους,να προχωρά στην εξελικτική του διαδικασία.
Είναι πολύπλευρες οι ανάγκες μας.Δεν ησυχάζουν όλες αν ικανοποιηθούν κάποιες,όσο σημαντικές κι αν δείχνουν να μας είναι...
Επίσης πολλές φορές αλλιώς τα φανταζόμαστε κι αλλιώς τα βρίσκουμε όταν τ'αξιωνόμαστε.Ενδεχομένως υπερτιμούμε κάτι,
που όταν με το καλό το αποκτούμε δεν έχει να μας προσφέρει τελικά όλα όσα υποσχόταν στη λαχτάρα μας νωρίτερα...
ʼλλες φορές κάνουμε λάθος στις προτεραιότητες μας,στο τι είναι πραγματικά σημαντικό για μας.Δανειζόμαστε ξένα κυάλια
ν'αγναντεύουμε τον κόσμο κι όταν φτάνουμε στους πολυπόθητους προορισμούς διαπιστώνουμε πως δεν είναι οι δικοί μας
ευλογημένοι τόποι της καρδιάς κι ως εκ τούτου δε δύνανται να χαλαρώσουν τις αισθήσεις...Για μένα είναι σοφή η φύση μας.
Εμείς δεν την ερμηνεύουμε πάντα σωστά και δεν αξιοποιούμε στο μέγιστο τις δυνατότητες μας,αλλά κι αυτό είναι μια επιλογή
της ελεύθερης βούλησης,που κάνει τη διαφορά στον καθένα μας.Ας κρατήσουμε τις κεραίες μας τεντωμένες να διακρίνουμε
στα τόσα ερεθίσματα,που αξιωνόμαστε,ποιά μας δονούν πιο συγκινητικά και προς τα εκεί ας κατευθυνθούμε.Όσο μεγαλώνουμε
τόσο η σοφία της αυτογνωσίας και της εμπειρίας βοηθά να μένουμε ορθά προσανατολισμένοι.Κι αυτή δε διδάσκεται.Μόνο βιώνεται.
Να ζούμε τη στιγμή,το "τώρα" πριν γίνει "πριν" και χαθεί.Το "μετά" κατακτιέται μόνο τώρα με το τώρα.Ας απολαύσουμε το ταξίδι!

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...

Quote:

---

Originally posted by Aquarium

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...

---

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ : ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ