Ρατσισμός από άτομα της οικογένειας

Καλημέρα...
Είχα ξαναγράψει παλιότερα όταν "το είχα πάρει απόφαση", αλλά μάλλον δεν το είχα πάρει απόφαση τελικά και σαν αποτέλεσμα όχι μόνο δεν έχασα βάρος, αλλά αυξήθηκε κιόλας.

Είμαι 35 χρονών, με ύψος 1,63 και βάρος 110 kg. Από την εφηβεία μου βρισκόμουν γύρω στα 80 kg με κάποιες μικρές διακυμάνσεις. Οι γονείς μου μια ζωή μου έλεγαν διάφορα, από το "μόνο εσύ είσαι έτσι, καμιά άλλη στο δρόμο δεν είναι σαν εσένα" μέχρι το "σαν αρκούδα έγινες, φόρα κανένα ριχτό". Αυτά βέβαια λεγόντουσαν πάντα στα πλαίσια του "εμείς σε αγαπάμε και στα λέμε αυτά για το καλό σου, γιατί είναι θέμα υγείας κτλ κτλ". Το ότι με αγαπούν το έχουν αποδείξει με άπειρους τρόπους, κι έτσι επειδή είναι άνθρωποι χαμηλής μόρφωσης είχα αποφασίσει να τους αγνοώ και να προσπερνάω τα αγκάθια.

Ήρθε λοιπόν η στιγμή που έμεινα έγκυος. Ξεκίνησα στα 82 κιλά, γέννησα στα 100, και μετά από 2 χρόνια είμαι τώρα 110 kg. Το ξέρω πως δεν υπάρχουν δικαιολογίες, αλλά επειδή μένω στο σπίτι με το παιδί, δεν εργάζομαι και δεν έχω κανέναν να μου την κρατήσει για να πάω ένα γυμναστήριο ή έστω να βγω να περπατήσω, έχει γίνει όλο αυτό ένας φαύλος κύκλος που σε συνδυασμό με την γενική ψυχολογία μου με ωθεί στο φαγητό. Ξέρω τους λόγους και τις αιτίες, αλλά δεν βρίσκω τη δύναμη από κάπου για να φροντίσω τον εαυτό μου, να γυμναστώ, να κόψω την υπερφαγία...

Κάπου εδώ μπαίνουν και οι γονείς μου. Το "πώς είσαι έτσι" που άκουγα στα 80 κιλά, φαντάζεστε τι έχει γίνει... Απίστευτες προσβολές (για το καλό μου κι επειδή με αγαπάνε), θα με παρατήσει ο άντρας μου και θα βρει άλλη (αδύνατη), θα πεθάνω και θα μείνει ορφανό το παιδί μου και χίλια δυο άλλα. ʼσε που αν αδυνατίσω θα λυθούν όλα τα προβλήματα ως δια μαγείας, θα βρω δουλειά, θα με αγαπάει η πεθερά μου κτλ κτλ.Και συνεχίζω να τα αφήνω ασχολίαστα όλα αυτά, γιατί συν τοις άλλοις, λόγω της κρίσης αναγκάζομαι να δέχομαι οικονομική βοήθεια από εκείνους.

Ο άντρας μου δεν ξέρει τίποτα από όλα αυτά. Δεν του τα λέω γιατί αν ακούσει τι μου σούρνουν, θα κόψει κάθε επαφή μαζί τους, δεν θα δεχτεί να μιλάει κανείς έτσι για'μένα.

Περισσότερο τα έγραψα για να τα βγάλω από μέσα μου. Τα θέματά μου είναι δύο
α. πώς να βρω δύναμη, κουράγιο και την ψυχολογία να κάνω αυτό που θέλω (για τον εαυτό μου, όχι για τους γονείς μου ή οποιονδήποτε)
και β. πώς να τους αντιμετωπίσω.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας
Λ.

Λοιπόν να με συγχωρείς αλλά εμένα με πιάσαν τα γέλια με αυτά που τραβάς απ' τους γονείς σου.
Κι εγώ έχω ακούσει διάφορα, νομίζω όλοι οι χοντροί κάποια στιγμή την ακούσαν άσχημα από συγγενικά τους πρόσωπα.
Το πιο σπαστικό είναι πως αν αδυνατίσεις και πας στα 80 θα σου λένε "Πως έγινες έτσι; Φάε λίγο να καρδαμώσεις."
Το κακό είναι πως αναγκάστικα μετά από πολύ μεγάλη καρτερικότητα, να πω κι εγώ διάφορα στη γυναίκα μου που έχει θέμα με τα κιλά. Τέλος πάντων. Οι πράξεις μας, μας ορίζουν κι όχι τα λόγια.

Τι έχω να σου πω. Θα μπορούσες να πάρεις ένα ποδηλατάκι στο παιδί, να πας σε ένα κοντινό γήπεδο και να κάνεις γύρες όσο αυτό θα κάνει ποδήλατο. Δεν είναι ακατόρθωτο. Πιστεύω ότι μπορείς να συνδυάσεις τη γυμναστική σου με τη βόλτα του παιδιού. Αρκεί να μη δίνεις σημασία στο τι μπορεί να σκέφτεται και να λέει ο κάθε κακεντρεχής. Η μπορείς να πας τσάρκα με το καροτσάκι. Το γρήγορο περπάτημα είναι μια πολύ καλή αρχή για γυμναστική.

Προσπάθησε να αδυνατίσεις για να έχεις καλύτερη υγεία και να αυτοαρέσκεσαι παραπάνω, που δεν είναι και τόσο σίγουρο το τελευταίο. Ξέχνα τους γύρω σου. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν κι έχουν μια τάση να μας χτυπούν εκεί που πονάμε.

και μενα η μανα μου, μου ελεγε στη πλακα μπιχτες οταν παχαινα, που γυρισανε σε πραγματικο φοβο οταν εφτασα 120 (ειμαι και εγω 160-163), τα προβληματα δυστυχως δεν λυνονται με το βαρος, δεν ξερω γιατι ετσι νομιζα και εγω, ελεγα πως θα αλλαζε ο κοσμος μου οταν θα εχανα το βαρος, εριξα 70 κιλα, αλλα το μονο που λυθηκε, ηταν η κινητικοτητα μου, η χοληστερινη και τα ρουχα μου. Ο,τι υπηρχε πριν, που δεν ηταν σχετικο με το βαρος, υπαρχει ακομα (ανεργια, οικονομικα, κοινωνικα κτλ).

Το "μεγαλο" μυστικο ειναι η συνεχης κινηση (αν εχεις χωρο, παρε ενα στατικο ποδηλατο, αν και εγω θα προτεινα ελλειπτικο η διαδρομο, εγω ειχα διαδρομο στη αρχη αρχη) εστω μες στο σπιτι, account σε καποια ιστοσελιδα να ελεγχεις τι τρως, ζυγαρια κουζινας, πολυ νερο και προσεχε στα συντηρητικα/χημικα στα συστατικα.

Αυτα που παιρνας δυστυχως τα περνανε πολλες κοπελες,ιδιαιτερα μετα απο εγκυμοσυνες.Βεβαια δε ξερω αν ειναι σε τοσο μεγαλο βαθμο απο τους γονεις οπως σε σενα ,αλλα δυστυχως συμβαινει.Ισως οι γονεις σου δε ξερουν πως να σου εκφρασουν πιο ευγενικα οτι θελουν να σε δουν πιο αδυνατη και στο λενε ετσι οπως ανεφερες.Σε ολους μας μας εχουν κανει οι γονεις μας "σχολιακια" κατα καιρους,ολοι το καλο μας θελουν αλλα το θεμα ειναι πως το λενε.Τωρα τι να σου πουμε,ολα ειναι λιγο "κλισε".Εφοσον δε μπορεις να γυμναστεις προς το παρον ξεκινα με το φαγητο,σιγα σιγα αρχισε να μην παιρνεις απο το σουπερ μαρκετ ολες τις "βλακιιτσες", και ειδιαιτερα ο,τι περιεχει ζαχαρη και ετσι σιγα σιγα θα αρχισουν να αδειαζουν τα ντουλαπια απο αυτα.Ψαξε λιγο τα ειδη διατροφων που υπαρχουν και αναλογα με το τι σου αρεσει να τρως διαλεξε,πχ αν σου αρεσει το κρεας ξεκινα με μια πρωτεινικη διαιτα,αν δε σου αρεσει και πολυ κανε την κλασσικη διατροφη λιγο απ'ολα.:spin:

Καλησπερα και απ μενα...

Ειναι πολλοι ανθρωποι με επιπλεον βαρος που ερχονται αντιμετωποι με τετοιες καταστασεις τοσο απ "φιλους" γνωστους συγκενεις οικογενεια... Λεν οποιος δεν εχει περασει απ αυτη την κατασταση,των περιτων κιλων, δεν μπορει να καταλαβει το πως νιωθεις αλλα καν εχει περασει???
Οταν αγαπας προσεχεις τι λες... οταν αγαπας οταν βλεπεις οτι πληγωνεις τον αλλο κοιτας την επομενη φορα να το πεις αλλιως,αν αγαπας στηριζεις δεν στεινεις στον τοιχο!!!Κανεις δεν ειναι τελειος αλλα αξιζει τουλαχιστον μια προσπαθεια....
Δεν ξερω αν ειναι λογο ηλικιας,ειμαι 23, η οχι αλλα εγω δεν το θεωρω αγαπη... κι ετσι σταματησα να ελπιζω.... Το να σαι στα 14-15χρ να ζητας μια αγκαλια και η απαντηση να ναι "αντε μωρε ολοκληρο γαιδιουρη 100κ θες αγκαλια" η καπου εκει παλι να ετοιμαζεσαι να πας να παιξεις να χεις ετοιμαστει και να σουν λενε οχι δεν θα βγεις ετσι πως εισαι!(το πα με κομψο τροπο) η να σε βαζουν να φορας ολο μαυρα και κληστα ρουχα μην δει κανεις τιποτα και σου βγει τ ονομα...και ενα σορο αλλα...
Οποιο δεν μπορει να σ αγαπησει οπως εισαι δεν αγαπαει εσενα αλλα αυτο που θα θελε να σουν!!
Τωρα για το τι να κανεις συμφωνω με τους αλλους βολτα στο παρκο με το μικρο η γυμναστικη μεσα σπιτι...αλλα ισως θα μπορουσες να βαλεις και τουσ δικους να το κρατανε λιγο για να πας γυμναστηριο ισως το εκτημησουν και αυτοι!αν και προσωπικα δεν θα τους αφηνα με το παιδι μου...
Συγνωμη αν μιλαω σκληρα αλλα.....

Le.κα μου, όλες οι παχουλές / υπέρβαρες είμαστε η ήμασταν στον ίδιο δρόμο με τους συγγενείς και τους γονείς. εμενα η μαμά μου δεν είχε τρόπο , ο μπαμπάς μου είχε. ο μπαμπάς μου ο συγχωρεμένος έλεγε με έκφραση τις εποχής του "A!! ρε Νουνού (έτσι με φώναζε) άμα έχανες λίγα κιλά καραμπόλα στο δρόμο θα γινόταν" (ήμουν τόσο όμορφη που άμα αδυνάτιζα λίγο θα γινόταν χαμός δηλαδή "ξιχιξιχι") .

η μάνα μου από την άλλη ήταν του τύπου "μην "τρος" άλλο παιδί μου βόδι έγινες" 'δεν στο λέω για το φαΐ παιδάκι μου δεν τσιγκουνεύομαι το φαΐ για σένα το λέω" και πάντα στο τραπέζι και συνήθως σε γιορτές ..ωραία e? e ! εγώ που είμαι / ήμουν πολύ αντιδραστική άνοιγα την κατσαρόλα και έμπαινα μέσα.

όμως όταν με δίαιτες έχανα κιλά δεν μπορώ να πω έπαιρνα επιβράβευση.

στο τέλος όμως έφτασα να κάνω δίαιτα για να παραμείνω 105 κιλά και 95 που κατάφερα να φτάσω λόγο διαβήτη . όταν άρχισα να βάζο ισνουλίνη πήρα 30 κιλά και για αυτό τώρα παο για επέμβαση.

Θα σου πω το δικό μου κολπάκι. Αν και είμαι 123 κιλά τώρα με πολλά προβλήματα υγείας έχω ένα jack ράσελ σκυλάκι που είναι και εξαιρετικά ενεργητικό παρα τα 11 του χρονια. το βγάζω έξω 3 φορες τι μέρα περίπου για 15 λεπτά τι φορα . δεν χρειάζεται να τρέχεις κούκλα μου ..να κίνησε λίγο όμως χρειάζεται. σκέψου πως επειδή έχει και ρευματοειδής "αρθιτιδα" τώρα πονάω πολύ στις κλειδώσεις μου σε συγκεκριμένα σημεία και κάνω πάλι υπομονή μέχρι να κάνω την επέμβαση και να μπορώ να παο γυμναστήριο πάλι.

Να πω πως ο πρώην μου (είχα 12 χρονια σχέση πριν γνωρίσω τον σημερινό μου σύντροφο) ποτε δεν μου είπε κάτι για τα κιλά η αν μου έλεγε ήταν του τύπου.."νινακι" μου θα είναι καλύτερα και για τι δουλειά μας αλλα δεν έγινε και τίποτα άμα δεν χασίς έχεις φωνή εσύ" (καθότι τραγουδίστρια και αυτός μπουζουξής) . το ίδιο πράγμα με έλεγε με τους άλλους αλλα με πολύ ωραίο τρόπο ;)

να μην αφήνεις κανέναν να σε καταβάλει και αν ξεκινήσεις δίαιτα μην το πεις σε κανέναν ;) έτσι δεν θα έχουν κάτι να πουν . έχεις εμάς εδώ να σε στηρίζουμε πάντα :)

αχου! και μενα με λεει ο αδερφος μου Νουνου η Νούκια, ουτε που ξερω γιατι.... τον εχω ρωτησει αλλα αλλαζει η ιστορια, μια λεει οτι εχω "Νου" η αλλη ιστορια επειδη επινα 1-2 λιτρα γαλα τη ημερα (ειχαμε κατσικα που εβγαζε καπου 3 λιτρα τη ημερα, ο,τι δε επινα το εκανε η μανα μου γιαουτρι/τυρι) και ηταν πιο δημοφιλης το γαλα Νουνου.

xaxaxaxa Mary :D:D:D

εμενα είναι παραφθορά του Nina. στην οικογένεια με φωνάζουν Νουνού, Νίνου, Ninouta. και οι φίλοι "νινακι" (ο πρώην μου ακόμα και όταν μαλώναμε "νινακι" με έλεγε :D) έχω μια ξαδέρφη που όταν είμασταν" μικρές με φώναζε carnation (νουνού/carnation) xaxaxa

Αυτό που αρχικά θεωρώ ως δεδομένο είναι ότι οι γονείς μας κινούνται με κίνητρο την αγάπη. Αλλά αυτή η αγάπη μπορεί να μας τσακίσει, όταν ξεπεράσει τα όρια. Γιατί, ναι, και στην αγάπη ακόμη υπάρχουν όρια.
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι να ατσαλώσεις όσο γίνεται τον εαυτό σου, ώστε να τους αντιμετωπίσεις καίρια. Είναι δύσκολη διαδικασία, με πολλά πισωγυρίσματα (τη δουλεύω τώρα για μένα), αλλά όλα ξεκινούν από σένα.
Δεν είναι ότι δε θέλουν το καλό σου, απλά δεν έχουν τρόπο. Κι εμένα έχουν πει στο παρελθόν και συνεχίζουν να λένε απίστευτες χοντράδες. Μάθε και κάτι ακόμη: Ποτέ δε θα σταματήσουν. Όσο και αν αδυνατίσεις, ποτέ δεν θα τους είναι αρκετό. Αυτά τραβάω τώρα, που υποτίθεται ότι αδυνάτισα και έχουν κολλήσει στα πέντε κιλά. Τι καλή που θα ήσουν, αν είχες καταφέρει να χάσεις πέντε κιλά ακόμη, ενώ τώρα... Προσπαθώ να τους αγνοώ, όσο γίνεται. Τα κιλά γίνονται εμμονή στους γονείς, όταν έχουν άλλα θέματα στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Αδυνατίζοντας, απέκτησα καλύτερη υγεία, αυτοπεποίθηση, εμφάνιση εννοείται, αλλά όσα βαθύτερα θέματα με απασχολούσαν, εξακολουθούν να με απασχολούν και τώρα. Δε θα λυθούν όλα μαγικά και αυτό μπορείς να τους το πεις από τώρα. Καλή δύναμη, κοπέλα μου και για ό,τι χρειαστείς είμαστε εμείς εδώ.

Lekaki mou σου έχω στείλει pm ;)

Oι γονείς κινούνται με γνώμονα τα τρελά τους απωθημένα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους.

Γιώργο μου, διακρίνω θυμό ή μου φαίνεται;
Δεν είμαι μητέρα, αλλά αν ήμουν, αυτό που θα ήθελα από το παιδί μου θα ήταν πχ η μόρφωση, άσχετα με το τι θα ακολουθούσε μετά ως επάγγελμα. Ίσως και να γινόμουν ακραία, αν έβλεπα μπροστά μου ένα παιδί να διαβάζει μόνο αθλητικές εφημερίδες, να ασχολείται με θέματα που δεν το βοηθούν ως προς την καλλιέργειά του.
Έτσι σκέφτομαι και για τα κιλά. Η μητέρα μου είναι ηλικιωμένη και ακόμη κάνει δίαιτες γιατί θέλει να είναι εμφανίσιμη, ενώ εμένα προσωπικά δε με αγγίζει τόσο αυτό το ζήτημα. Το θέμα είναι, όταν έχουμε να κάνουμε με ψυχές, είτε είναι παιδιά μας είτε όχι, να έχουμε το σωστό τρόπο προσέγγισης.

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Τα δύο θέματα, το να πάρω την απόφαση να ξεκινήσω δίαιτα δηλαδή αλλά και το να αντιμετωπίσω τους γονείς με κάποιον τρόπο είναι αλληλένδετα για'μένα. Υπάρχουν πολλές φορές που ενώ ξεκινάω μια προσπάθεια, αντί να μου δώσουν κουράγιο για τα 2-3 κιλά που χάνω, αυτοί δεν το παρατηρούν καν με αποτέλεσμα εγώ να παραιτούμαι. Δεν λέω ότι φταίνε αυτοί που τρώω εγώ, σε καμία περίπτωση, αλλά συμβάλλουν στην ψυχολογία μου που είναι ήδη στα τάρταρα...

Ξέρω πως έτσι αντιδρούν πολλοί γονείς, συγγενείς και φίλοι, έχω μιλήσει με αρκετά άτομα που βρέθηκαν κάποια στιγμή στη θέση μου, αλλά αυτό δεν παύει να με πληγώνει. Πραγματικά απορώ πώς δεν το καταλαβαίνουν?!?!?? Εγώ βλέπω από το παιδάκι μου, για παράδειγμα μια φορά ήρθε πίσω μου αθόρυβα και κατά λάθος την πάτησα και έκλαιγε, κι εγώ ήθελα να πεθάνω γιατί έκανα το παιδάκι μου να κλάψει. Τόσο ακατόρθωτο είναι για τους δικούς μου να σκεφτούν έτσι? Βέβαια εγώ έχω σταματήσει να κλαίω γι'αυτά που ακούω, αντίθετα από την στεναχώρια μου το ρίχνω στο φαϊ.

Σας ευχαριστώ και για τις προτάσεις. Ξέρω πως αυτά που χρειάζεται να κάνω είναι να ασκηθώ και να βρω μια διατροφή που μου ταιριάζει για να χάσω βάρος. Να ασκηθώ είναι μια κουβέντα πάντως. Έχω διάδρομο γυμναστικής σκεπασμένο στο σαλόνι, αλλά έχω να ανέβω από πέρυσι. Η μικρή είναι λίγο ζόρικη, και όταν με δει να κάνω κάτι ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει κι αυτή. Για αποφυγή τραυματισμών λοιπόν, δεν το προσπαθώ. Ο άντρας μου λείπει πολλές ώρες στη δουλειά και οι δικοί μου μένουν σε άλλη πόλη (ναι, όλα αυτά μου τα λένε από το τηλέφωνο και εννίοτε από κοντά) άρα δεν μπορώ να αφήσω κάπου το παιδί για να γυμναστώ. Τις βόλτες τις έχω προσπαθήσει κατά καιρούς, αλλά πάλι μπαίνει στη μέση η μικρή, είτε με τη ζέστη τώρα το καλοκαίρι είτε με το κρύο το χειμώνα, ελάχιστα πράγματα καταφέρνω να κάνω.

Βασικά το θέμα είναι να το πάρω απόφαση, να χάσω λίγο και να ανέβει η ψυχολογία μου. Τώρα νιώθω συνεχώς χάλια με τον εαυτό μου, δεν μου αρέσω όπως είμαι, με είχα συνηθίσει αλλιώς και αισθάνομαι άσχημη, πράγμα που με κάνει να πέφτω ακόμα πιο πολύ στο άγχος και το άγχος με οδηγεί στο ψυγείο. Φαύλος κύκλος.

Quote:

---

Originally posted by giorgosdelta
Oι γονείς κινούνται με γνώμονα τα τρελά τους απωθημένα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους.

---

...και τη ζήλια καμιά φορά (αυτή που ούτε στον εαυτό τους δεν θα παραδέχονταν ότι έχουν μέσα τους).

Και για'μένα να μιλάς, μέσα έπεσες...!

Πολλές φορές έχω ακούσει το "τι έχω φταίξει και με τιμωράει έτσι ο Θεός, δεν μπορούσες να είσαι σαν τον αδερφό σου?". Νταξ, δεν μπορεί να κυκλοφορεί στην κοινωνία έχοντας παιδί με "πρόβλημα". :smilegrin: