Μερικα λογια μονο...

Καλησμερα σε ολα τα μελη του φορουμ! Θα ηθελα να πω μερικα λογια για την νευρικη ανορεξια, καποια πραγματα που σκεφτηκα πριν απο καιρο, οταν μου χτυπησε κι εμενα την πορτα αυτη η διατροφικη διαταραχη... Ημουν 15 χρονων οταν αρχισα να προσεχω υπερβολικα τη διατροφη μου...Για να μην τα πολυλογω εφτασα να ζυγιζω 50 κιλα ενω ειχα υψος 1.80...Εμενα μου φαινοταν ωραιο...Αλλα μονο ωραιο δεν ηταν..Συχνοι καυγαδες με τους γονεις μου, κλαματα, επεισοδια...Ειχα καταλαβει πως αν δεν εκανα κατι συντομα και εγω και οι γονεις μου δεν θα βρισκαμε ποτε την ηρεμια μας... Με βοηθεια απο τους γονεις στους οποιους χρωσταω τοσα πολλα πραγματα διοτι χαρη σε αυτους κυριως καταφερα να γινω καλα αλλα και με την συμβολη μιας καλης θειας μου, διαιτολογου καταφερα να βρω παλι τον εαυτο μου...
Αυτο που θα ηθελα να πω σε ολους οσους μιλανε για το τελειο σωμα και για τις θυσιες που απαιτει η σημερινη μοδα, ειναι το εξης... Κυριαρχοι του εαυτου μας ειμαστε εμεις οι ιδιοι, και αξιοι της μοιρας μας... Εγω αποφασισα πως δεν θα μεινω κολλημενη πισω απο το κουτακι καθε συσκευασιας που μετραει τις θερμιδες και ανησυχωντας αμα δεν καταφερω να γυμναστω επι 3 ωρες για μια μερα... Παντα στη ζωη μου ηθελα να ειμαι δημιουργικη και αποφασισα πως πλεον τιποτα δεν θα με εμποδισει να απολαυσω τη ζωη μου! Ειμαι αυτη που ειμαι και κανω αυτα που κανω επειδη εγω το επελεξα και οχι καποιος μοδιστρος ή καποια διεστραμενη κοινωνια που βρισκει τροπους να ελεγχει και να συμπιεζει τα ατομα σε μαζες... Αποφασισα να κανω τη διαφορα! Υπαρχουν πολυ σημαντικοτερα πραγματα στη ζωη απο το να εχεις το "τελειο" σωμα...Ειμαι πολυ νεα ακομα και σκοπευω να ανακαλυψω πολλα πραγματα μην αφηνοντας πλεον τιποτα να με εμποδισει! Για μενα εχω κερδισει ενα σημαντικο αγωνα και προχωραω μπροστα...
σας ευχαριστω!

πραγματικα δεν ειναι λιγακι παραξενο το οτι οι μισοι απο εμας προσπαθουμε με καθε τροπο να χασουμε τα παραπανω κιλα , και αλλα ατομα οπως εσυ πρεπει να παρετε τα χαμενα σας κιλα πισω...? :wink1: ευχομαι και στους μεν και στους δε , να τα καταφερουν και σου ευχομαι και σενα να σου πανε ολα καλα απο εδω και περα και να κανεις ολα αυτα που θες!!!!! :smilegrin: ( και αφου εσυ εστω μπορεις ευχαριστησου και λιγακι το φαγητο αντι για εμας ;) )

mary mary dan συγχαρητήρια που βρήκες το θάρρος να το αντιμετωπίσεις.
Μου άρεσε η λέξη "δημιουργική"

όταν ήμουν έφηβη ήμουν ασθενικά λεπτή (έτρωγα μισό βραστό αυγό και 6-7 φέτες αγγούρι για κυρίως γεύμα, είχα φτάσει σε σημείο να λιποθυμήσω στο σχολείο και μερικές φορές μια φίλη μου με βοηθούσε να σηκωθώ από την καρέκλα στα διαλείμματα)
όταν έκλεισα τα 19 έβαλα 60 κιλά (έτρωγα Ό,ΤΙ έβρισκα)

πήγα σε ψυχολόγο
του είπα ότι ήμουν δυστυχισμένη και δεν έβρισκα χαρά σε τίποτα και ότι παλιά μπορούσα. Το "παλιά" δεν ήταν όταν ήμουν ανορεξική αλλά πιο πριν, πριν ξεκινήσω να ασχολούμαι με το τι δεν θα φάω και αργότερα με το τι θα φάω.

άρχισα να δουλεύω στο τι με γεμίζει, εμένα, μόνο εμένα
π.χ. η δουλειά μου ήταν δημιουργική και ένιωθα ότι έπαιρνα κάτι πίσω (είναι καταπληκτικό να βλέπεις τους μαθητές σου να τα πηγαίνουν καλά, να αρχίζουν να νιώθουν αυτοπεποίθηση και να νικούν τον φόβο της αποτυχίας) αλλά δεν ήταν κάτι που με γέμιζε άμεσα αλλά έμμεσα. Ένιωθα ότι δεν είχα δώσει στον εαυτό μου ακριβώς αυτό που ήθελε. Έτσι ακολούθησα το όνειρο μου, όλοι αναρωτιόντουσαν γιατί κάνω κάτι τέτοιο και σε τέτοια ηλικία, κι όμως έχω μειώσει κατά πολύ τον χρόνο και την ενέργεια που σπαταλώ στο να αποφασίσω το τι θα φάω, νιώθω ευτυχισμένη κι εχω χάσει τα πρώτα 40 κιλά (παρενέργεια, δεν το επιδίωξα συνειδητά, προσπάθησα να αλλάξω τρόπο σκέψης και να καλυτερέψω την ποιότητα ζωής μου)

Παραμελούμε άθελα μας τις συναισθηματικές μας ανάγκες. π.χ. το "προσέχω τον εαυτό μου" κάποτε το εκλάμβανα ως λιμοκτονώ, κάνω αποτρίχωση, σουλουπώνω τα νύχια μου, ελέγχω τι θα φορέσω, συγυρίζω το σπίτι... φυσικά δεν αισθανόμουν καλύτερα. Τώρα το "προσέχω τον εαυτό μου" είναι κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, οργανώνω βραδιές ταινιών (φίλες, φαγητό, ταινία, συζήτηση-ανάλυση), κάνω στρέτσινγκ (τρελαίνομαι όταν φτάνω να κάνω κινήσεις που δεν μπορούσα πριν), δίνω πολλές ώρες στην κουζίνα μέχρι να φτιάξω φαγητό πραγματικά νόστιμο, ακριβώς όπως το θέλω και φυσικά θα το ευχαριστηθώ :) Πρέπει να ακούσουμε τον εαυτό μας και να τον "ταίσουμε" συναισθηματικά για να μην αρχίσει να παραπονιέται (ανορεξία ή βουλιμία)