Βοήθεια!Ξεκίνημα διατροφής πάνω σε δύσκολη φάση

Καλησπέρα... είμαι ένα "σιωπηλό" μέλος (είχα πρωτομπεί πριν καιρό & μετά διέκοψα) που πλέον νιώθω και πάλι την ανάγκη για υποστήριξη, μιας και (ξανα)ξεκινάω, για πολλοστή φορά, τις προσπάθειες!!!

Από κιλά είμαι στα πιο πολλά που ήμουν ποτέ: 116, ύψος 1,60 και ΒΜΙ τεράστιο όπως καταλαβαίνετε!! Ποτέ δεν ήμουν τόσα. Ενώ παλιά ήμουν φυσιολογική, έχω πλέον μια 10ετία που είμαι υπέρβαρη και μετά παχύσαρκη, αλλά αυτό είναι το ανώτατο!!

Μόλις πριν λίγο καιρό είχα μια ατυχία με την εγκυμοσύνη μου που έπρεπε να την διακόψω λόγω επιπλοκών (άσχετων με την παχυσαρκία), στον 4ο μήνα. Ψυχολογικά λοιπόν όπως καταλαβαίνετε είμαι ένα ράκος... χάλι μαύρο.. ουσιαστικά είναι σχεδόν σαν να έχασα μωρό..

Και ερχόμαστε στη δίαιτα.. Εννοείται ότι γυναικολόγοι κλπ γιατροί πιέζουν για απώλεια κιλών. Πλέον λόγω αποβολών παίζει πολύ το ενδεχόμενο να πάω για εξωσωματική - όπου προφανώς ΠΡΕΠΕΙ να χάσω το συντομότερο δυνατόν όσα περισσότερα κιλά επιτρέπεται. Προσπάθειες ξαναρχίζουμε τον Οκτώβρη.

Ενώ 4 μήνες στην εγκυμοσύνη κατόρθωσα να μην πάρω κιλά (τόσα ήμουν όταν ξεκίνησα), μετά το ατυχές συμβάν πέρασα 1 εβδομάδα που το ρίξαμε στο φαγητό, για ψυχολογικούς λόγους βέβαια. Το τι ντελίβερι έπεσε.. Έπνιγα τον πόνο μου στο φαγητό, κυριολεκτικά.

Στη βδομάδα πάνω αηδίασα τη ζωή μου, κάθισα έφτιαξα ένα διαιτολόγιο φυσιολογικό και ωραιότατο (υγιεινό και όχι "πείνας") και μετά από 4 ημέρες διαπιστώνω ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το τηρήσω ούτε αυτό!! Ή θα θέλω να πιω (που δεν κάνει) ή να φάω πράγματα που δεν κάνει, ή τέλος πάντων δεν ξέρω τι θέλω!!

Τι να κάνω;; Να περιμένω λίγο ακόμα όταν είμαι πιο "έτοιμη" ψυχολογικά, να περάσει ο πόνος από το πρόσφατο γεγονός, ή να πιέσω τον εαυτό μου τώρα, και θα αισθανθώ καλύτερα όταν αρχίσω να χάνω κιλά; Δεν ξέρω είμαι πολύ μπερδεμένη......

Εν τω μεταξύ να πω, δεν ξέρω τι γίνεται με μένα: να είναι η έλλειψη άσκησης (λόγω έλλειψης χρόνου);; ο κακός μεταβολισμός;; ο κακός ύπνος (κοιμάμαι 2 με 4 ώρες λόγω συχνών ξενυχτιών λόγω δουλειάς - διάβασα κι αυτό παίζει ρόλο);; Πάντως το αποτέλεσμα είναι ότι τα τελευταία 2 χρόνια κατάφερα να χάσω σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ από κιλά, εννοώ βέβαια τις περιόδους που έκανα σωστή διατροφή, χωρίς παρεκκλίσεις. Οπότε τα παρατάω γρήγορα γιατί δεν βλέπω και αποτελέσματα....

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!! ΒΟΗΘΕΙΑ!!

Καλό μου κορίτσι, μη ψυχαναγκάζεσαι. Δε γίνεται έτσι δουλειά. Πάρε το χρόνο σου, φάε και πιες ό,τι θέλεις και μετά, όταν νιώσεις πραγματικά έτοιμη ξεκινάς τον αγώνα. Για να χάσεις πολλά κιλά χρειάζεται ή τρομερή θέληση ή χειρουργείο.
Είχες μια σημαντική απώλεια και είναι σεβαστά όσα κάνεις προκειμένου να την ξεπεράσεις. Μη μου αγχώνεσαι και όλα θα γίνουν με την ώρα τους. Φιλιά!

Σ' ευχαριστώ Ava για την εμψύχωση... Επειδή χειρουργείο θα ήθελα αν γίνεται να το αποφύγω, χρειάζομαι τρομερή θέληση.

Αυτό το "βουρ στη δίαιτα" που μας έπιασε (και ο άντρας μου είναι παχύσαρκος) ήταν λίγο σαν αντίδραση του στιλ, γυρνάμε σελίδα, διαγράφουμε το παρελθόν, κάνουμε νέα αρχή νέο ξεκίνημα για να πάνε καλά όλα στο εξής!!

Στην πορεία όμως, και μάλιστα πολύ γρήγορα, είδα ότι δυσκολεύομαι!!

Σαφώς είναι πρώτη προτεραιότητα να χάσω βάρος. ΠΡΕΠΕΙ. Το θέλω. Δεν το συζητώ!

Σίγουρα θα με κάνει να νιώσω καλύτερα και ψυχολογικά!

Αλλά ... στη φάση που είμαι.... δεν ξέρω... το θέμα είναι αυτό που λες: όταν νιώσεις πραγματικά έτοιμη.. θα νιώσω ποτέ άραγε; Ή πάντα δικαιολογίες θα βρίσκω;;;

Και πάλι ευχαριστώ.. κάθε συνεισφορά ευπρόσδεκτη!

Μου πήρε γύρω στα δέκα χρόνια να το αποφασίσω.. Δε στο λέω για να σε αποκαρδιώσω, κάθε περίπτωση είναι μοναδική άλλωστε..
Έκανα πάρα πολλές δίαιτες, πήγα σε πολλά ινστιτούτα, κατάπια μαντζούνια, έκανα τη δίαιτα της σούπας, του ανανά, του καρπουζιού, της βλακείας... Έχανα κάποια κιλά και τα ξαναέπαιρνα. Στο τέλος διπλασίασα το βάρος μου. Όλα ξεκίνησαν από κάτι παρόμοιο με το θέμα σου και το γράφω για πρώτη φορά. Η πληγή τρομερή, αγιάτρευτη, μόνο μέσα από ασταμάτητο φαγητό γινόταν ηπιότερος ο πόνος και πάλι δεν κατάφερα τίποτα. Στο τέλος χειρουργήθηκα και ησύχασα, αφού πρώτα κινδύνευσε η υγεία μου, λόγω αυξημένης πίεσης.

Πο πο... μπράβο για το κουράγιο σου που τελικά ανταπεξήλθες.

Εννοείται δε, ότι όσα περιγράφεις για πριν, τις χημικές δίαιτες, σούπες, μηχανήματα, χάπια, μαντζούνια, κλπ τα έχω κάνει και εγώ όλα και είναι ένας από τους λόγους που είμαι στα κιλά που είμαι. Κάθε φορά αυτά που έχανα τα έπαιρνα με το παραπάνω...

Ευχαριστώ πολύ για την εμψύχωση και πάλι, και εκτιμώ το γεγονός ότι μοιράστηκες το θέμα αυτό. Αυτά που περιγράφεις αυτά ακριβώς νιώθω και εγώ.

Θα τα καταφέρεις, αρκεί να το θελήσεις πραγματικά και να έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Χρόνια και χρόνια πορεύτηκα με τα περιττά κιλά μου και δεν είχα και ένα σύζυγο να με εμψυχώνει. Μόνο μούτρα και επικρίσεις είχα από το στενό μου περιβάλλον. Αλλά τα κατάφερα. Έτσι θα τα καταφέρεις κι εσύ, όταν αισθανθείς έτοιμη. Ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός, μην υποτιμάς καθόλου αυτό το γνωμικό. Θα το δεις ότι θα νιώσεις καλύτερα. Να είσαι καλά, στο εύχομαι ολόψυχα!

Ευχαριστώ πολύ!! Μακάρι!...

Ο σύζυγος είναι και αυτός παχύσαρκος - με εμψυχώνει και τον εμψυχώνω, αλλά και παρασύρουμε ο ένας τον άλλον, όταν δεν είμαστε καλά...

Οπως και να χει είναι προσωπικός ο αγώνας. Επικρίσεις ευτυχώς δεν έχω.. μα, επικρίσεις από το στενό σου περιβάλλον; Δεν καταλαβαίνουν ποσο δύσκολο είναι;;!

Και πάλι, ευχαριστώ!