my story - θα ήθελα την άποψή σας
Γεια σας φίλοι μου.
Ξέρω ότι όλος ο κόσμος έχει προβλήματα. Μα για τον καθένα φαίνονται βουνό τα δικά του.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομη γίνεται, μη σας ζαλίσω. Κι αν θέλετε, μου λέτε τις σκέψεις σας.
-Είμαι μαμά ενός πρίγκιπα περίπου 2 ετών.
-Με τον άντρα μου είμαστε σε διάσταση - έφυγε (μας εγκατέλειψε να πω?), τρόμαζε πάντα με τις ευθύνες, και χωνόταν στη φούστα της μαμάς του, πόσο μάλλον με τον ερχομό του μωρού).
- Η πατρική μου οικογένεια ήθελα πάντα να νομίζω ότι είναι υπέροχη, αλλά έχω κλονιστεί την τελευταία τριετία με τα ακόλουθα (και εδώ χρειάζομαι βοήθεια από εσάς, για αρχή τουλάχιστον):
- Με αφορμή τις εξετάσεις της εγκυμοσύνης, έμαθα ότι ο πατέρας μου δεν είναι ο βιολογικός μου πατέρας. Η μητέρα μου μάλλον είναι και βιολογική μου μητέρα (αποφεύγω να λέω σίγουρα για οτιδήποτε πλέον...).
Το έμαθα σε μια πολύ ευαίσθητη περίοδο, ούσα έγκυος και έχοντας έναν άντρα δίπλα μου που ήταν τουλάχιστον ανώριμος για πατέρας.
Θα ήθελα πολύ να στηριχτώ σ' εκείνον, αλλά δεν ήταν κοντά μου. Έτσι δεν του ανοίχτηκα.
Το συζήτησα μόνο με τη μητέρα μου, η οποία παρουσίασε τον εαυτό της ως θύμα, που αναγκάστηκε να κάνει παιδί με άλλον άντρα, αφού ο δικός της δεν τα κατάφερνε...
Ήμουν το δεύτερο παιδί της οικογένειας.
Ο πρωτότοκος είναι από άλλον πατέρα, άρα ετεροθαλής αδερφός μου.
Αυτά όλα τα έμαθα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ, αλλά για χάρη του μωρού που είχα μέσα μου προσπάθησα πολύ.
Δεν ξέρω ποιος ήξερε τι. Μάλλον ήταν καλά κρυμμένα μυστικά της μαμάς μου. Έτσι είπε εκείνη τουλάχιστον. Ότι την αλήθεια δεν την έχει εκμυστηρευτεί ποτέ σε κανέναν. Ο μπαμπάς μου (αυτός που με μεγάλωσε, αυτός είναι ο μπαμπάς μου) το έμαθε από εμένα ενάμισι χρόνο μετά, όταν το μωράκι μου ήταν μικρό, σε μια φάση που τσακωνόμουν συνέχεια με τη μητέρα μου και του εξομολογήθηκα τι τραβάω με τους εκβιασμούς της...
Η μητέρα μου λοιπόν με εκβίαζε ότι αν μιλήσω ο μπαμπάς θα φύγει και θα μείνω στο δρόμο, χωρίς σπίτι, με χρέη κτλ.
Με πέθαινε όμως αυτή η κατάσταση.
Ένιωθα ότι δεν έχω φταίξει σε κάτι. Η μητέρα μου έκανε κάποιες επιλογές στη ζωή της και με έβαλε να ζήσω μ' αυτές, λέγοντάς μου με θράσος: "οι γονείς έχουν υποχρέωση μέχρι τα 18, μετά δεν φταίνε εκείνοι, αλλά τα ίδια τα παιδιά για ό,τι κάνουν".
Δηλαδή επειδή ήμουν 31 έφταιγα εγώ πια που κατέρρευσε η οικόνα που είχα για τη ζωή και την οικογένειά μου.
Τέλος πάντων. Να σας πω τι πιστεύω: δεδομένου ότι η μητέρα μου είχε πάντα αδυναμία στον αδερφό μου, η αποκάλυψη αυτή με έκανε να σκεφτώ ότι προφανώς ο αδερφός μου ήταν καρπός ενός μεγαλύτερου έρωτα απ' ό,τι ήμουν εγώ (μπλιαχ...).
Δυστυχώς ο αδερφός μου όμως έχει κι ένα θέμα υγείας, το οποίο ήρθε στη ζωή μας όταν ήμασταν στην εφηβεία (εκείνος λίγα χρόνια μεγαλύτερος). Αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζεται, αλλά δεν θεραπεύεται. Δεν τον έχει εμποδίσει να γίνει ένας σημαντικός επιστήμονας, να κάνει οικογένεια, να έχει μια γεμάτη ζωή, να κάνει από μικρός αθλητισμό κτλ.
Κανείς δεν ξέρει για την υγεία του από τον κύκλο μας.
Έτσι δεν μπορούσα ποτέ να μιλήσω πουθενά.
Η μαμά μου έλεγε: "κοριτσάκι μου ξέρω ότι σε αδικώ, αλλά προσεύχομαι για σένα στο Θεό να σου δίνει εκείνος όσα σε αδικώ και δεν σου δίνω εγώ".
Έτσι έκανά πάντα υπομονή σε όλα:
- Στο φαγητό: από μηνών έπρεπε να τρώω μόνη μου σε μια γωνιά, γιατί η μαμά τάιζε τον αδύνατο γιο (τότε δεν ξέραμε για την υγεία του, απλά ήταν δύσκολος στο φαγητό κι έκανε νάζια για να τον προσέχει η μαμά).
- Στα οικονομικά: έπρεπε να τα δίνουμε όλα στο αγόρι όταν σπούδαζε, για να μη γίνει γκέι...(!!!!!!)
- Στη βοήθεια: εκτός Αθηνών και οι δυο φοιτητές σε διαφορετικές πόλεις, η μαμά κάθε εβδομάδα σ' εκείνον να λιώνει στις δουλειές, 2-3 φορές το χρόνο σ' εμένα, για διακοπές και μπάνια (τις δουλειές μόνη μου κλασικά...).
Κάποτε μια ψυχολόγος μου είπε ότι η φροντίδα της μαμάς στο φαγητό του παιδιού είναι πολύ σημαντική κι εγώ που το έχω στερηθεί είναι βασικό (εξ ου και τα υπερφαγικά επεισόδια, να υποθέσω...)
Σήμερα ο αδερφός μου ζει μόνιμα στο εξωτερικό, σε μια σούπερ χώρα, με δυνατή επιστημονικά καριέρα, υψηλές αποδοχές κτλ.
Εγώ ζω στην Ελλάδα, γιατί οι δικοί μου είπαν:
1. δεν έχουμε λεφτά να στείλουμε 2 παιδιά έξω
2. Έφυγε ο ένας, μη φύγει και ο άλλος και μείνουμε μόνοι μας.
Έτσι ζω με τους γονείς μου, τους βοηθάω με τα προβλήματα υγείας τους, ο άντρας μου έφυγε (όχι εξαιτίας τους, αλλά μια χαρά τον βολεύει αυτό σαν δικαιολογία, αφού είναι αληθοφανές και αμέσως φαίνεται σαν να είναι το θύμα - σώγαμπρος).
- Ο αδερφός μου σήμερα δεν μου μιλάει:
1. Γιατί έκανα παιδί και είναι αγόρι (έχει 3 κόρες)
2. Γιατί δεν έγραψα την περιουσία μου στα παιδιά του (όταν ήλπιζε να μείνω γεροντοκόρη, στα 26 μου, είχε αυτήν την απαίτηση....!!!!!)
3. Γιατί μετά από 5-6 χρόνια που όλοι με τη σειρά ήμασταν στο εξωτερικό να του μεγαλώνουμε τα παιδάκια του (πρώτη πήγα εγώ, τότε στα 26, να κρατήσω την ανηψιά μου, ενώ όλοι απορούσαν γιατί δεν κοιτάζω να φτιάξω τη δική μου ζωή... - ήθελα να βοηθήσω αληθινά, από αγάπη για τον αδερφό μου που είχε "εύθραυστη" υγεία και τα ξενύχτια με το μωρό τον κούραζαν), τολμήσαμε να μαζευτούμε πια στην Ελλάδα και οι γονείς βοηθούν πια εμένα με το μεγάλωμα του δικού μου παιδιού.
4.Γιατί οι δικοί μου με τα μνημόνια και τις περικοπές δεν του στέλνουν πια λεφτά με τη σέσουλα. Εμένα στα 21 τα έκοψαν , σ' εκείνον η χρηματοδότηση σταμάτησε στα 37, γιατί πώς θα τον δεχόταν η σύζυγος τον κακομοίρη αν δεν της έστελναν γενναίο μισθό , ώστε να χαλάει το δικό της μόνο για τα λούσα της;
(υπάρχει και προγαμιαίο συμβόλαιο εκεί στα ξένα, με το οποίο ορίζεται κάτι τέτοιο κι εκείνη τρώει με χρυσά κουτάλια...)
Λοιπόν εδώ η βρύση με τα λεφτά στέρεψε.
Ο άντρας μου έτρωγε κι εκείνος από τα λεφτά της βρύσης και όταν η στρόφιγγα έκλεισε, μας εγκατέλειψε.
Οι γονείς μου έχουν αρχίσει τα νοσοκομεία και τους τρέχω μόνη μου. Ο αδερφούλης μου πατάει το πόδι του στην Ελλαδίτσα μόνο για διακοπές, σε βίλες που νοικιάζει ή του παραχωρούν οι ισχυροί φίλοι του (ισχυρός κι εκείνος, έχει πλούσιες παρέες...)
Εμένα τα εισοδήματά μου είναι κάτω από 900 ευρώ το μήνα, για να πληρώσω δάνεια, κάρτες, λογαριασμούς, φαγητό, τα πάντα και ΦΥΣΙΚΑ τα έξοδα του πρίγκιπά μου.
Ο άντρας μου το παίζει πάπια.
Οι τράπεζες απειλούν να μας πάρουν το σπίτι μας.
Ζητάω από τους γονείς μου να ξαναδούν το θέμα της περιουσίας, δεδομένου ότι ο αδερφός μου στέκεται πολύ καλά στο εξωτερικό, αλλά τρέμουν ΜΗΝ ΑΔΙΚΗΘΕΙ Ο ΓΙΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ.
Εμένα δεν με έχουν αδικήσει, να πω την αλήθεια.
Στην περιουσία όχι. Αλλά στα μετρητά και στην προώθηση πολύ.
Όλα τα χρόνια που εκείνος έκανε μετεκπαιδεύσεις επί μετεκπαιδεύσεων στο εξωτερικό, με πλήρη χρηματοδότηση από τους γονείς μας, έφευγαν τρελλά ποσά.
Ενώ εμένα οι σπουδές μου έπρεπε να γίνουν μαζεμένα, να πάρω υποτροφίες, να εργαστώ κτλ.
Σας λέω τον χρηματοδοτούσαν πλήρως (και πολύ πλούσια) ως τα 37, ενώ εμένα ως τα 21.
Γιατί εκείνος έγινε ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΡΑ, ενώ εμένα μου αρκούσε ένα πτυχιάκι, κάτι μεταπτυχιακάκια (ευτυχώς που πήρα τις υποτροφίες, αλλιώς ούτε γι΄αστείο δεν θα τα είχα...) και φυσικά μια δουλίτσα.
Άλλωστε είμαι κορίτσι και το πιο σπουδαίο για μένα ήταν να κάνω οικογένεια, όχι καριέρα. Η καριέρα ήταν για το γιο.
Κι έκανα οικογένεια. Και τη χάλασα (με μια ψυχολογία χάλια, όπως καταλαβαίνετε).
Για τα οικονομικά χάλια κάνουν όλοι τους ανήξερους.
"Τι φταίει ο αδερφός σου που μπήκαμε στο μνημόνιο;", μου λένε.¨
"Δεν μπορούμε να τον αδικήσουμε στα περιουσιακά".
Μα εκείνος είναι τακτοποιημένος, εξηγώ, χαλάει για οικιακές βοηθούς κτλ τρεις φορές το δικό μου μισθό!!!!! Και μαζί με τη γυναίκα του έχουν 7πλάσιο εισόδημα από το δικό μου!!!!! Κι εγώ είμαι μόνη μου, δεν έχω άντρα.
Ξέρετε τι μου πρότειναν ως λύση; Να βρω έναν πλούσιο!!!!
Εδώ δεν βρήκα ελεύθερη και νεότερη, θα βρω τώρα; Και πρέπει να πουληθώ επειδή εκείνοι τα έκαναν μπάχαλο; Όταν με δίδασκαν να είμαι τίμια, ειλικρινής, να αγαπάω, να συγχωρώ, να πιστεύω στην αξία του ανθρώπου και όχι στο χρήμα, ήταν άλλοι γονείς;
ΜΑΚΑΡΙ να μην είχα ανάγκη τα χρήματα αυτή τη στιγμή και να έφευγα
μακριά.
Έχω όμως ένα αγγελούδι που πρέπει να μεγαλώσω μόνη μου, έχω τεράστια χρέη, κινδυνεύει το σπίτι μου, στήριξη από σύζυγο δεν έχω, η δουλειά μου δεν αποφέρει παρά έναν πολύ μικρό μισθό και οι γονείς μου ΖΟΥΝ ΣΕ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Είμαι δυστυχισμένη στη "δουλίτσα" μου, αφού πήγαν ουσιαστικά χαμένες οι σπουδές μου (βιαζόταν ο πατέρας μου να δουλέψω, για να μη με χρηματοδοτεί και να στέλνουν λεφτά στο "μυαλό" στο εξωτερικό).
Είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου;
Ζηλεύω τον αδερφό μου που πήγε ψηλά;
Είμαι κακιά και θέλω να του φάω την περιουσία;
Μήπως φταίω τελικά που δεν παντρεύτηκα πλούσιο και τα βάζω με τους δικούς μου;!!!!!
Νιώθω εγκλωβισμένη σε μια ζωή που διάλεξαν άλλοι για μένα.
Όταν μπορούσα να φύγω στο εξωτερικό, δεν με στήριξαν.
Τώρα είναι αργά. Βρίσκομαι σε αδιέξοδο οικονομικό και πρακτικό.
Ο πατέρας μου, αφού συζητήσαμε τα περί πατρότητας, είναι σ' αυτό δίπλα μου, κάνοντας σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Είναι σπουδαίος άνθρωπος - αν και η μαμά μου λέει ότι δεν μπορούσε να κάνει παιδιά και σιωπηρά την προέτρεψε να τα κάνει με άλλον!
Τώρα ο μπαμπάς μου φαίνεται άνετος. Τα ήξερε; Μπορεί.
Η άλλη εκδοχή είναι ότι βολεύεται που τον προσέχω στην υγεία του και δεν έχει νόημα να γκρινιάξει για την πατρότητα τώρα που μεγάλωσε - και πού να πάει μόνος του πια; άλλωστε είμαστε οικογένεια, μαζί ζήσαμε. Ή ότι δεν το πιστεύει ότι τίθεται θέμα πατρότητας και ήταν λάθος εκτίμηση δική μου (καλά τέτοιο θέμα δεν υπάρχει, αποκλείεται επιστημονικά να είμαι κόρη του).
Τέλος πάντων, δεν ξέρω τι καταλάβατε και πόσο σας έμπλεξα.
Θέλω να είμαι ήρεμη, να προσπαθώ να προσέχω τη διατροφή μου (ακόμα και στη εγκυμοσύνη έκανα εμετούς μετά από υπερφαγίες), δυστυχώς έχω αυξημένη όρεξη λόγω του θηλασμού...
Λατρεύω το παιδάκι μου και θέλω να του δώσω το καλύτερο.
Θέλω να ξεφύγει από όλη τη μαυρίλα.
Να είναι γερό και τυχερό, να μην έχει τις δικές μου ατυχίες.
Δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναφτιάξω τη ζωή μου.
Πιστεύω στην οικογένεια και νιώθω απαίσια που το παιδί μου ίσως δεν μεγαλώσει με τον πατέρα του το βιολογικό, όπως εγώ δεν γνώρισα ποτέ το βιολογικό μου πατέρα...
Αν προσπαθήσω να τα ξαναβρώ με τον άντρα μου, μπορεί πάλι να με απογοητεύσει, γιατί είναι πολύ ανώριμος και κοιτάζει πρώτα τον εαυτό του και την καλοπέρασή του. Το παιδί σπάνια έρχεται να το δει.
Αναγκαστικά στηρίζομαι στους γονείς μου, που με τα χίλια προβλήματα βοηθούν με το μωρό.
Αλλά οι κακομοίρηδες δεν ξέρουν πώς να χειριστούν το θέμα με τον αδερφό μου.
Εκείνος όλο εκβιάζει ψυχολογικά, λέγοντας "το ξέρετε ότι με το πρόβλημα υγείας που έχω δεν θα έπρεπε να δουλεύω;"
κι εκείνοι τα χάνουν...
Φέρεται λες και με μισεί που δεν έχω κι εγώ το ίδιο πρόβλημα υγείας.
Έχω άλλα προβλήματα. Νομίζει ότι μου αρέσει που ήμουν πάντα η χοντρούλα και κάνω δέκα χρόνια υπερφαγίες και εμετούς;;;;
Είναι εύκολο να μεγαλώνεις μόνος σου ένα παιδί, με τεράστια χρέη να σε πνίγουν ;
Το θέμα της υγείας του δεν τον έχει εμποδίσει να κάνει μια λαμπρή καριέρα και να ζει πολύ άνετα.
Το γεγονός όμως ότι οι γονείς μας έστρεψαν όλη την προσοχή πάνω του, αφήνοντας εμένα "στο Θεό", δεν καταλαβαίνει κανείς πόσο με διέλυσε;
Με στραπατσαρισμένη αυτοπεποίθηση, πήγα και παντρεύτηκα κάποιον που με είδε σαν ευκαιρία (τότε, όχι τώρα), έπιασα μια "δουλίτσα" μου με κάνει να νιώθω πολύ δυστυχής και καθόλου δημιουργική και δυστυχώς δεν βλέπω πουθενά φως.
Ελπίζω όμως στο παιδί μου.
Θα μπορέσω ωστόσο με τα διαλυμένα οικονομικά να το πρωθήσω και να μπορέσει να κυνηγήσει τα όνειρά του;
Πρέπει να είμαι σε πόλεμο με τον αδερφό μου;
Δεν το θέλω, δεν ωφελεί κάπου.
Τον αγαπάω πολύ. Πάντα τον αγαπούσα πολύ. Προσευχόμουν να είναι γερός, να περάσει στο πανεπιστήμιο - κι ας μην περνούσα εγώ στο πανεπιστήμιο, εκείνος ως αγόρι έπρεπε να πάει ψηλά.
Υποχωρούσα επειδή έτσι είχα διδαχτεί και το ευχαριστιόμουν, γιατί το ένιωθα ως έμπρακτη απόδειξη αγάπης.
Με αυτήν την υποχωρητικότητα όμως έγινα το "κορόιδο" σε όλες μου τις σχέσεις, ακόμα και στη δουλειά...
Τώρα που η μητρότητα με έκανε να βάλω κάποιον άλλον πάνω από τον αδερφό μου (τον οποίο είχα πάνω από τον εαυτό μου ως τη στιγμή που γέννησα), ο αδερφούλης μου έπαψε να μου μιλάει.
Δεν φταίει εκείνος για την υγεία του.
Είναι σωστό όμως να το χρησιμοποιεί πάντα για να μας πονάει;
Είναι ήρωας, πάλεψε στη ζωή του και κατάφερε να κάνει σπουδαία πράγματα και κανείς να μην ξέρει τι κρύβει μέσα του.
Είναι αξιέπαινος γι΄αυτό.
Αλλά είναι σωστό που στην οικογένεια που τον προώθησε για να τα κάνει όλα αυτά φέρεται τόσο σκληρά;
Δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό του ότι ίσως το άλλο παιδί της οικογένειας αδικήθηκε για να πάει εκείνος μπροστά και να ξεπεράσει το θέμα της υγείας του;
Κάποτε η μητέρα μου είπε ότι έχει διαβάσει πως όταν υπάρχει θέμα υγείας σε μια οικογένεια, πρέπει να προσέχουν πολύ οι γονείς και το άλλο παιδί, μην το παραμελήσουν. Με τα λόγια τα καταλαβαίνει. Περιμένει όμως από εμένα να έχω πάντα ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ και μου είναι δύσκολο πια να το κάνω, όχι για τον εαυτό μου, αλλά για το παιδί μου.
Δεν με πειράζει να αδικηθώ εγώ, αλλά τι φταίει το μωράκι μου;
Σας αφήνω, σας ζητώ συγγνώμη που σας κούρασα.
Δεν ξέρω αν κάποιος άντεξε να το διαβάσει όλο.
Δεν κράτησα την υπόσχεση να είμαι σύντομη.
Σας ευχαριστώ θερμά όλους.
Να είστε καλά και πάντα με χαμόγελο.
:wink2:
