Πόσοι το μοιράζεστε?

Αλήθεια, πόσοι από σας μοιράζεστε το πρόβλημά σας, με ποιον, και κατά πόσο αυτό σας έχει βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματός σας?

Κατάφερα επιτέλους για πρώτη μου φορά να ανοιχτώ στον μόνο άνθρωπο έξω από την οικογένειά μου που πιστεύω ότι με αγαπάει αληθινά και ανιδιοτελώς, και με έχει ανεχτεί ακόμη και στις δυσκολότερες μέρες μου.

Δε σας κρύβω ότι ένιωσα ήδη μια ανακούφιση.. μια αίσθηση ελευθερίας, ότι όλα μπορούν να πάνε καλύτερα.

Νόμιζα πως αν κάποιος με δει όπως είμαι πραγματικά, θα δω τον οίκτο στο βλέμμα του. Χαίρομαι πολύ που αποδείχτηκα λάθος.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μας νοιάζονται... Βρείτε τους, και μη τους αφήσετε απ τα μάτια σας :)

Κανεις δεν το ξερει...η οικογενεια μου ξερει οτι εχω "βουλιμια" αλλα δεν ξερει οτι κανω εμετους καθημερινα...δεν ξερει οτι παιρνω καθαρτικα οταν δε μπορω να κανω εμετους για να μη με ακουσουν...
Το εχω πει μια φορα σε μια φιλη μου αλλα δεν το συζητησαμε... απλα το ξερει.
Νιωθω τοσο μονη!
Ο μονος με τον οποιο μπορω να μοιραστω τους προβληματισμους μου ειναι ο ψυχιατρος μου... Ποσο τραγικο μπορει να ειναι αυτο; :(

είναι πολύ τραγικό αγάπη μου... και γω το είχα πει σε έναν άνθρωπο 2 χρόνια πριν, αλλά αντέδρασε ακριβώς όπως η φίλη σου. ποτέ δεν ένιωσα να ενδιαφέρεται πραγματικά. ακόμη και τώρα δε με έχει ρωτήσει ποτέ αν είμαι καλά.

δεν είναι όλοι το ίδιο κορίτσι μου, στο λέω αλήθεια... απλά θα πρέπει να σκεφτείς καλά σε ποιον θα μιλήσεις.
Δεν είναι ντροπή αυτό που μας συμβαίνει, και δεν είναι ντροπή να το μοιραστούμε και να ζητήσουμε βοήθεια.
Μακάρι να μπορούσα και γω να πάω σε κάποιον ειδικό, δεν μπορώ όμως..

Αλλά το να μιλήσεις σε κάποιο δικό σου άνθρωπο που θα σε καταλάβει, είναι λυτρωτικό.
Προσωπικά μιλώντας σε αυτόν τον άνθρωπο, έμαθα για άλλους 3γνωστούς μου που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα και δε θα το φανταζόμουν ποτέ, γιατί φαίνονται δυναμικά και ανεξάρτητα άτομα... ποτέ δε ξέρεις.. είναι μια παρηγοριά και αυτό.

Εγω παλι το ειπα σε καποιον που υποτιθετε οτι νιαζοταν και μου ειπε οτι ειμαι αρρωστημενη και οτι εχω προβλημα!στο διαολο να παει!στο κατω κατω ολοι μας εχουμε προβληματα και ψυχολογικα και ανασφαλειες!δεν υπαρχει τελειος ανθρωπος ο καθενας μας εχει κολληματα

Α επισης η καλη μου η μανουλα μου ειπε πως της λερωνω την τουαλετα και μην τολμισω να λερωσω το χαλακι του μπανιου γιατι θα με σκοτωσει...τι να πεις!

Δυστυχώς πολλές φορές όση απόγνωση και να νιώθουμε,ακόμη και αν το δείξουμε επιτέλους μήπως και κάποιος απλώσει ένα χέρι προς τα εμάς,δεν έχουμε τα αποτελέσματα που περιμέναμε.. evanescence2 καταλαβαίνω πόσο σε πληγώνουν αυτά που άκουσες και πόσο σίγουρα υπάρχουν συνέχεια στο μυαλό σου.. Και εγώ όταν επιτέλους άρχισα να το παραδέχομαι και να το συζητάω με την οικογένεια μου,όλοι άρχισαν να λένε ότι το πρόβλημα μου είναι να είμαι πολύ αδύνατη οπότε ας κάνω δίαιτα και όλα καλά.. Είναι πολύ σκληρό να νιώθεις ότι ακόμη και οι δικοί σου άνθρωποι είναι τόσο μακριά σου.. Προσωπικά όσο τρελό και να ακούγεται,τρώγοντας νιώθω να γεμίζω ένα κενό αγάπης και συμπαράστασης,είναι παροδικά ένα τόσο γλυκό και ολοκληρωτικό συναίσθημα που προφανώς νιώθεις κενός χωρίς αυτό.. Αυτό που κατάλαβα από τότε που άρχισα να το μοιράζομαι είναι ότι σε όλους τους 'απ'έξω' φαίνονται τόσο τρελά και υπερβολικά όσα λέω,που αν μια μέρα ένιωθαν και ζούσαν όπως εγώ δεν θα το άντεχαν.. Δύσκολα θα σε νιώσει κάποιος εκτός αν ζει ή έχει ζήσει το ίδιο..

εγω το εχω μοιραστει σε 2 πολυ καλες μου φιλες και παλευουν μαζι μου και επισης σε ακομα 2 που απλα το κουβεντιαζουμε__οταν εχω καπου να το μουραστω νοιωθω και εγω καλυτερα!

Ισχύει αυτό που είπε η artemi89, δύσκολα θα σε βοηθήσει κάποιος εκτός αν έχει ζήσει το ίδιο. Εγώ αρχικά το είπα σε 2 στενές μου φίλες. Η αντίδραση αναμενόμενη, παγωμένο βλέμμα, δεν ήξεραν τι να πουν κ ουσιαστική βοήθεια μηδέν. Ποτέ ξανά δε με ρώτησαν κάτι γι'αυτό (αν είμαι καλά, αν το συνεχίζω ακόμα, αν χρειάζομαι κάτι, κτλ.) Μετά από μεγάλη απογοήτευση κ απόγνωση, στράφηκα στους γονείς μου. Όπως περίμενα, δεν ήξεραν καν τι είναι, αλλά αφού τους εξήγησα, με βοήθησαν πάρα πολύ, πήγα σε ψυχίατρο κ διαιτόλογο. Το ξεπέρασα (η χαρά τους μεγάλη!) αλλά για λίγο... Πώς να πεις σ'αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν ήδη τόσα, ότι το ξανακάνεις (επειδή είσαι ηλίθια κ σ'αρέσει να καταστρέφεις τον εαυτό σου). Δε θέλω να τους ανησυχήσω κ να τους στενοχωρώ. Ο φίλος μου από την άλλη, δν ήξερε ούτε την λέξη (πόσο απογοητευτικό), οπότε τι να κάτσεις να εξηγήσεις κ πού να καταλάβει την ψυχολογία σου. Άρα καταλήγω με αυτό που άρχισα, μόνο κάποιος που το έχει ζήσει ΞΕΡΕΙ τι περνάς, κανείς άλλος.

εγω σε οσους το εχω πει σε φιλους διαφορων ηλικιων ειναι ολοι διπλα μου......ολοι μαζι στον αγωνα !