Ψάχνοντας μια παρέα με κατανόηση..

Καλησπέρα!Αν και κατά καιρούς έψαχνα διάφορες ιστοσελίδες που πρότειναν τρόπους να καταπολεμήσει κανείς τη βουλιμία ή την κατάθλιψη-μια που πιστεύω ότι είναι αλληλένδετα- και πολλές φορές μου εμφανιζόταν το φόρουμ αυτό,τώρα πήρα επιτέλους την απόφαση να μοιραστώ μαζί σας και εγώ την κατάσταση μου.Διαβάζοντας τις περιγραφές κάθε ενός από εσάς,ειλικρινά βρίσκω τον εαυτό μου σε κάθε σχεδόν ιστορία.. Είμαι πλέον! 23 ετών και παλεύω με την διατροφή μου από όταν πήγαινα γυμνάσιο..Είμαι 1.75 και ομολογώ ότι από το γυμνάσιο είχα αυτό το ύψος,οπότε δεν άλλαξαν και πολλά.. Κάπου γύρω στα 15 και νιώθοντας πάντα τεράστια σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιδιά!-λογικό!-,αποφάσισα ότι τα περίπου 70 κιλά που ήμουν τότε έπρεπε να φύγουν-αν και βλέποντας φωτογραφίες μάλλον φυσιολογική φαινόμουν- και σε 2-3 μήνες ήμουν πλέον 55. Αυτό βέβαια με άπειρες ώρες στο γυμναστήριο και 1 ποτήρι γάλα τη μέρα-άντε και κανένα μαρούλι.. Παράλληλα βέβαια,επειδή ήμουν και μαθήτρια του 20,πίεζα σε όλους τους τομείς τον εαυτό μου,σωματικά και νοητικά.. Μετά από ζαλάδες και λιποθυμίες,άρχισα σιγα σιγα να τρώω.. Σύντομα έγινα γύρω στα 65 κιλά και από εκεί και πέρα άρχισε η μάχη.. Μισούσα το σώμα και τον εαυτό μου και παλεύοντας να τα καταφέρω τέλεια παντού,νομίζω ότι το μυαλό μου άρχισε να τρελαίνεται.. Από τότε το βάρος μου έγινε εμμονή.. Κοιμάμαι και ξυπνάω με τη σκέψη τι θα φάω,πότε θα το φάω,τι πρέπει να φάω... Και δυστυχώς και οι φίλοι,οι γνωστοί,οι άνθρωποι που με περιέβαλλαν συνήθως,μάλλον δεν βοηθούσαν την κατάσταση.. Απ'τη μια έλεγαν ότι έπρεπε να γίνω μοντέλο γιατι είμαι πολύ όμορφη αλλά πρέπει να αδυνατίσω και άλλο και από την άλλη ότι ήμουν πολύ καλή μαθήτρια πάντα για να είμαι κάτι λιγότερο από γιατρός.. Μπήκα λοιπόν στη σχολή και ξεκινάω πλέον το τελευταίο έτος, αλλά όντας μια απαιτητική σχολή,ήταν ένα επιπλέον βάρος στο ήδη υπάρχον πρόβλημα μου..Για να μην μακρηγορώ,εδώ και 6 χρόνια παλεύω με αυτόν τον εφιάλτη,βάζω και χάνω 10 κιλά κάθε μήνα..Έχω καταφέρει να μισήσω τον εαυτό μου.. Έφτασα σε απόγνωση..Εδώ και 3 χρόνια δεν έχω φίλους,δεν βγαίνω έξω γιατι δεν αντέχω να με βλέπουν και να συγκρίνομαι με όλους και να νιώθω πάντα κατώτερη.. Νομίζω πως έχω κατάθλιψη εδώ και καιρό και δυστυχώς προσπαθώντας να μην το δείχνω στο περιβάλλον μου,μάλλον ούτε οι δικοί μου άνθρωποι μπορούν να το κατανοήσουν πια.. Δύσκολα κάποιος που δεν έχει περάσει αυτά που περνάμε μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της πίεσης που νιώθουμε..Έχω πάει σε διαιτολόγους και έπαιρνα κατά καιρούς και χάπια αδυνατίσματος.Η αλήθεια είναι ότι δεν ξεπερνάω τα 72 κιλά κάθε φορά που παχαίνω,αλλά στο βάρος αυτό σιχαίνομαι τον εαυτό μου..Να αναφέρω βέβαια ότι από το υπερβολικό στρες,έχω και υποθυρεοειδισμό από το λύκειο και μετά.. Το πήρα λοιπόν απόφαση και ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο.. Και γιατι θέλω να σωθώ από αυτό που μου κατέστρεψε και συνεχίζει να το κάνει τη ζωή και γιατι έχω μια σχέση εδώ και 3 χρόνια με ένα παιδί (επίσης γιατρός και ως ένα σημείο αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα) και βλέπω ότι έχει κουραστεί και χάνω πολύτιμες στιγμές απλά επειδή καταπιέζομαι υπερβολικά και χάνω το μυαλό μου..

Συγνώμη αν σας κούρασα,απλά ήθελα να σας κατατοπίσω.. Ευχαριστώ για την κατανόηση και την υποστήριξη που ξέρω ήδη ότι θα βρω..

Καλωσόρισες στην παρέα με κατανόηση, Άρτεμη!
Καταρχήν, ως αρκετά μεγαλύτερή σου και με την πείρα που έχω, θα σου πω ότι είσαι μια χαρά! Είσαι ένα νέο κορίτσι, στο ξεκίνημα της ζωής του, στην προσπάθεια για μια λαμπρή καριέρα, με ένα σύντροφο, έστω και προσωρινό, κούκλα από ό,τι υποψιάζομαι..
Ανέφερες δύο φορές κάτι για το μυαλό σου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ξέρεις καλά πως είσαι μια χαρά, αλλά κάτι σε προβληματίζει έντονα.
Ξεκινώ, λέγοντάς σου ότι καλά έκανες και δεν έγινες μοντέλο. Η πρόταση αυτή έγινε και στην ξαδέλφη μου και οι γονείς της ανακουφίστηκαν απίστευτα που διάλεξε να σπουδάσει, αντί να ακολουθήσει μία αμφίβολη και σίγουρα σύντομη σταδιοδρομία. Η ιατρική είναι μία επιστήμη που είναι αυτό που λέμε "γερό χαρτί", όχι πλέον οικονομικά, αλλά για σένα. Για την κατάρτιση, την καταξίωσή σου. Θα βοηθήσεις ανθρώπους, θα προσφέρεις έργο σημαντικό, θα σε θαυμάσουν, όχι για τα σωματικά σου προσόντα, αλλά για την ανθρωπιστική και επιστημονική προσφορά σου. Είναι σπουδαίο αυτό και θα το δεις στην πορεία.
Φτάνουμε στο θέμα της διατροφής σου και της επερχόμενης ψυχολογίας σου. Εδώ δε μπορώ να βοηθήσω, γιατί λειτούργησα τελείως διαφορετικά. Έφτασα τα 100 κιλά, αλλά ούτε μία στιγμή δε στερήθηκα τους φίλους μου και τις εξόδους μου. Ποτέ δε μπήκα στη διαδικασία σύγκρισης, ακόμη και αν ήταν εκεί, μπροστά στα μάτια μου. Τολμώ να πω πως ήμουν χαριτωμένη, αλλά το σώμα μου με αδικούσε. Άρα οι άντρες προτιμούσαν τις αδύνατες, έστω και πιο άσχημες φιλενάδες μου κι εγώ το θεωρούσα λογικό και το δεχόμουν χωρίς πικρία. Επίσης ποτέ δεν έχασα την κοινωνικότητά μου, ακόμη και στο απώγειο του βάρους μου. Όποτε έβρισκα την ευκαιρία, έβγαινα και διασκέδαζα.
Όσο για τη σχέση σου.. Οι άντρες γιατροί, συγνώμη που θα το πω, αλλά είναι λίγο "υπεράνω", για να το πω ευγενικά. Δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου. Μπορεί κι εγώ να έβγαλα μία γερή σχολή, αλλά τους πολύ υπερόπτες μόνο στην ιατρική τους συνάντησα. Δεν ξέρω το φίλο σου και δε μιλώ γι' αυτόν προσωπικά, απλά σου λέω να προσέχεις και τον εαυτό σου και γενικότερα.
Προς το παρόν, το θετικό βήμα είναι ότι πήγες σε ψυχολόγο. Δεν είχα τη χαρά, αλλά πολύ θα το ήθελα. Ας περιμένουμε να μας πουν και οι υπόλοιποι τη γνώμη τους. Πάντως, σαν πρώτη εκτίμηση, σου λέω να μη στενοχωριέσαι, γιατί έχεις πολλά προσόντα και ικανό μυαλό, ώστε να τα εκτιμήσεις. Όλα θα πάνε καλά, θα δεις..

Kάνοντας μια περιήγηση και σε άλλα ποστ,να αναφέρω ότι φύσικα και η σεξουαλική μου ζωή πάει από το κακό στο χειρότερο,πλέον δεν έχω διάθεση για τίποτα και κανέναν..Ακόμη και τα φαγητά μου φαίνονται άνοστα.. Δεν μου αρέσει τίποτα,είμαι μέσα στα νεύρα και υπερβάλλω στα πάντα.. Απορώ πολλές φορές όσοι δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται μέσα στο μυαλό μου,πώς με αντέχουν... Ελπίζω με τη βοήθεια του ψυχολόγου,να απαλλαγώ πλέον από αυτό το μαρτύριο.. Δεν το πιστεύω τόσο όσο παλιά αλλά ας πούμε ότι είναι η τελευταία μου ελπίδα..

Ava,ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.. Να σου πω την αλήθεια,περνώντας διάφορες φάσεις απόγνωσης και ατέλειωτες ώρες διαλόγου με τον εαυτό μου-αφού είμαι συνεχώς μόνη,μόνο με αυτόν μιλάω-έχω καταλάβει ότι το πρόβλημα είναι στο μυαλό μου και γι'αυτό πήγα στον ψυχολόγο αφού και να κάνω δίαιτα,θα αδυνατίσω,θα φτιάξει η διάθεση μου και μετά θα ξανακυλήσω όπως πάντα.. Απλά μετά από τόσα χρόνια που απογοητεύω η ίδια τον εαυτό μου και τιμωρώντας τον απίστευτα χωρίς λόγο,έχω πάψει πλέον να ελπίζω και πολύ ότι είναι κάτι που θα ξεπεράσω.. Δυστυχώς μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που με έκανε αρρωστημένα τελειομανή και ότι και να καταφέρω,ποτέ δεν μου είναι αρκετό..Έτσι ξανακυλάω.. Όσων αφορά το αγόρι μου,ειλικρινά για μένα ήταν η σωτηρία μου.. Μεγαλώνοντας προσπαθούσα πάντα να είμαι τέλεια σε όλα με το κόστος να είμαι ψυχρή,απόμακρη και έπειτα σκληρή με τον εαυτό μου..Η σχέση μου αυτή-που είναι και η πρώτη και μοναδική στη ζωη μου μέχρι σήμερα-μάλλον με ξύπνησε..Αν δεν είχα την στήριξη από αυτόν τον άνθρωπο και αν δεν με είχε κάνει να νιώσω συναισθήματα πραγματικά-όχι μόνο γι'αυτόν,γενικότερα-δεν ξέρω καν αν σήμερα θα ήμουν εδώ.. Είμαι υπερβολικά πειθαρχημένη γενικά-εκτός από το φαγητό που είναι η μόνη εκτόνωση μου-που δεν πιστεύω ότι θα έκανα κακό στον εαυτό μου,αλλά ομολογώ ότι το έχω σκεφτεί...

Αυτό, το καταραμένο το περιβάλλον, να το πάλι μπροστά μου! Μη φοβάσαι, απλά αστειεύομαι, γιατί έχω κι εγώ θέματα με την οικογένεια και τον τρόπο που μεγάλωσα. Αλλά, όπως είπα, μεγάλωσα πια και έχω πια την ευθύνη του εαυτού μου. Αλήθεια, οι γονείς σου είναι γιατροί; Γιατί οι δικοί μου έχουν να κάνουν με τη δική μου επιστήμη και εννοείται πως έχουν άποψη και εκεί.. Συνήθως έτσι γίνεται..
Πρέπει να είσαι σκληρή με τον εαυτό σου, εκεί που επιλέγεις. Για παράδειγμα, αν δεν ήσουν σκληρή, δεν θα είχες περάσει στην ιατρική, σωστά; Εγώ, προκειμένου να πετύχω όσα ήθελα έφτυσα αίμα και κυριολεκτώ.. Διάβαζα άρρωστη, μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι που ξύπνησα από την υγρασία και το μαξιλάρι μούσκεμα στο αίμα, από τη μύτη και το στόμα μου, που αιμορραγούσαν.. Πήρα αντιβίωση και συνέχισα το διάβασμα κανονικά. Κάποτε υπήρξα ιδιαίτερα "σκύλα" με τον εαυτό μου. Αλλά τώρα πια είμαι περήφανη, που πέτυχα το στόχο μου.
Όσο για το αγόρι σου, σου εύχομαι τα καλύτερα!

Χαχαχαχα!!! Ευχαριστώ! Όχι,οι γονείς μου δεν είναι γιατροί και ούτε οι γονείς του φίλου μου είναι..Καλώς ή κακώς.. Είναι μορφωμένοι άνθρωποι με 'κοινωνική αναγνώριση!' που πάντα ήθελαν να μορφωθούμε 'αρκετά' και εγώ και η αδερφή μου και όλα να πάνε τέλεια στη ζωή μας,που ίσως στην υπερπροσπάθεια,ξεχάσαμε ότι και άλλα πράγματα είναι σημαντικά στη ζωή μας εκτός από τη δουλειά. Ειλικρινά τους είμαι παραπάνω από ευγνώμον για όσα έχω,γιατι έχω πολλά περισσότερα από όσα θα φανταζόμουν-και σκέψου είμαι ιδιαίτερα απαιτητική!!!-..Απλά αυτό το άγχος με τη δουλειά όλη μέρα και το κυνήγι για όλο και περισσότερα,μας κάνει να χάνουμε την ουσία.. Δεν ξέρω,ίσως φταίει ότι κατά βάθος είμαι πολύ πιο ευαίσθητος άνθρωπος από αυτό που δείχνω ή χρειάζεται, και παλεύω μέσα μου να βρω τι πραγματικά είναι αυτό που για μένα μετράει περισσότερο..Ξέρω ότι με το φαγητό είναι ο μόνος τρόπος που εκφράζω όλα όσα νιώθω,αφού από μικρή ήμουν υπάκουη και τυπική σε όλους και όλα,αλλά πρέπει κάποια στιγμή-ακόμη και μετά από τόση ταλαιπωρία-να θυμόμαστε να βρούμε τον πραγματικό εαυτό μας που κάπου μέσα σε όλα αυτά χάσαμε..Αυτό προσπαθώ να κάνω τώρα και αρχίζοντας από το να απομονώνω όσο μπορώ οτιδήποτε ακούω από το περιβάλλον μου και να σκέφτομαι ποια είναι η αληθινή μου σκέψη χωρίς επιρροές..

Να συμπληρώσω βέβαια ότι όσων αφορά το περιβάλλον και την πίεση που δεχόμαστε από αυτό,πιστεύω ότι αυτός είναι και ένας από τους λόγους που έχω απομονωθεί και αποφεύγω τους ανθρώπους. Έχω συνηθίσει από παλιότερα ότι όσο πιο γνωστός είσαι,τόσο πιο πολύ ασχολούνται και αυτό με έχει κουράσει αλλά έχει μπει και τόσο στο μυαλό μου που δεν μπορώ να βγώ χωρίς να σκεφτώ τι σκέφτεται καθένας για μένα-ακόμη και αν δεν ισχύει και όλα είναι παιχνίδια του μυαλού-.. Τα τελευταία χρόνια έχω πολλά προβλήματα υγείας και πολλά ψυχοσωματικά,ειδικά σε περιόδους που χάνω τον έλεγχο... Οπότε μάλλον το σώμα μου εκτός από τα ανεβοκατεβάσματα του βάρους,δεν αντέχει ούτε την ψυχολογική φθορά άλλο..
Υπάρχει κάποιος με αντίστοιχη εμπειρία που να έχει ολοκληρώσει συνεδρίες με ψυχολόγο? Έχει πραγματικά αποτέλεσμα?

Γεια σου Αρτεμη και από μένα, είμαι η Γιώτα και καλώς όρισες.
Πολλά από αυτά που γράφεις είναι κοινός τόπος για όλους μας αλλά θα επικεντρώσω στο θέμα "τελειότητα". Ανήκω και εγώ στην κατηγορία "πρέπει να είμαι τέλεια" αλλά ευτυχώς όχι όσον αφορά στην εμφάνιση. Σε όλα τα υπόλοιπα: εργασία, οικογένεια, προσωπικές σχέσεις, ερωτικές και φιλικές. Πάσχιζα μια ζωή να ικανοποιώ τους γύρω μου παρουσιάζοντας με ως το σούπερ άτομο με τα χίλια καλά πάνω του, ήμουν εύστροφη, αποτελεσματική, οργανωτική μέχρι αηδίας, συναισθηματική και υποστηρικτική σε όλους τους αγαπημένους μου, δοτική ως εκεί που δεν έπαιρνε κτλ. Όταν άρχισα να βάζω βάρος γιατί έτρωγα σκουπιδοτροφές ασύστολα, φυσικά απογοήτευα τους δικούς μου και πάνω από όλα εμένα. Με θεωρούσα αποτυχημένη και fake, πίστευα ότι τους έχω ξεγελάσει όλους ότι δήθεν είμαι και γαμώ τα άτομα ενώ στην ουσία ήμουν τενεκές. Είχα συνδέσει στο μυαλό μου την έλλειψη ελέγχου προς την τροφή με την αχρηστία και ανικανότητα. Χαίρομαι για σένα που, ούσα μικρή, νιώθεις την ανάγκη να απεξαρτηθείς από τέτοιες νοοτροπίες καταστροφικές για το μυαλό και το σώμα σου. Εμένα άργησε η στιγμή που απελευθερώθηκα από αυτό που με κατέτρωγε. Μίλησα και βοηθήθηκα από ψυχολόγους αλλά επειδή για μένα είχε σαλπάρει το τρένο με τα κιλά, αναγκάστηκα να προβώ σε βαριατρικό χειρουργείο πριν 1,5 χρόνο και να λύσω έτσι το θέμα του έξτρα βάρους. Το θέμα όμως της αυτο-εικόνας μου, και της εσωτερικής και της εξωτερικής , δεν το λύνει και κανένα χειρουργείο. Το πάλεψα και το παλεύω ακόμη , δουλεύοντας με τον εαυτό μου, την ψυχολογία μου και πίστεψέ με είναι μια καθημερινή πάλη. Είμαι σε πολύ καλό σημείο πια, ευχαριστιέμαι τη ζωή πολύ περισσότερο από παλιά και ελπίζω για τα καλύτερα στο μέλλον. Να ξέρεις ότι όσο βάρος και να χάσουμε δεν θα γίνουμε απαραίτητα ευτυχισμένες. Οι διατροφικές διαταραχές δεν είναι στην ουσία το πρόβλημα μας, είναι το σύμπτωμα του. Η ψυχή μας βασανίζεται και το εκδηλώνει μέσα από την επιθυμία μας να καταναλώνουμε σαβουροτροφές. Ο ψυχολόγος κάποτε μου είχε πει ότι είμαι τόσο control freak, δλδ. θέλω να έχω τον απόλυτο έλεγχο σε όλα, που ευτυχώς για μένα που το ρίχνω στο φαγητό και έχω κάπου και ξεσπάω, δεν ήξερε πως θα ήμουν ως άνθρωπος αν δεν υπήρχε και αυτή η διέξοδος. Εννοείται πως ο στόχος είναι ο εαυτός μας να διοχετευει την ενέργεια του, και τη θετική και την αρνητική, σε υγιείς δραστηριότητες και ενασχολήσεις ώστε να μην αυτο-καταστρεφόμαστε. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούμαι πια.
Ελπίζω να πάρεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι από όλους μας εδώ μέσα, αλλά να δουλέψεις και με τον ψυχολόγο σου. Είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος, αλλά πίστεψε με, αξίζει. Αξίζει γιατί αξίζουμε ΕΜΕΙΣ και το δώρο που μας έχει δώσει η ζωή, η υγεία.

Καλημέρα Mak,κατανοώ απόλυτα όσα λες.. Και εγώ νιώθω με αυτή τη συμπεριφορά μου ότι απογοητεύω τους άλλους αλλά και εμένα..Νιώθω ότι πλέον έχω χάσει όχι μόνο την αυτοπεποίθηση μου αλλά και την αυτοεκτίμηση. Η διαφορά με μένα είναι ότι επειδή μεγάλωσα σε ένα κλίμα συγκρίσεων που πάντα υπήρχε κάποιος ή κάτι που έμμεσα έπρεπε να είμαι καλύτερη,δεν θα έλεγα ότι ήμουν ιδιαίτερα δοτική σαν άνθρωπος γιατι για να καταφέρω να είμαι 'αυτοματοποιημένη' και αυστηρή με τον εαυτό μου ώστε να τα κάνω όλα τέλεια,έπρεπε να εστιάσω σε μένα και να ξεχάσω τους άλλους και τα συναισθήματα.. Ενώ κατά βάθος σαν άνθρωπος νοιάζομαι υπερβολικά και νιώθω τους άλλους-χωρίς να τους το δείχνω ποτέ βέβαια-..Γι'αυτό μου είναι και δύσκολο να έχω φιλίες και τώρα το κατάλαβα.. Γιατι αν και φίλοι πάντα συγκρίνομαι μαζί τους και με την ψυχολογία μου καταλαβαίνεις ότι λογικό είναι να ζηλεύω τους πάντες νιώθοντας πάντα ότι είμαι χειρότερη.. Ξέρω ότι το φαγητό είναι ένα σύμπτωμα και όχι το πρόβλημα,επειδή υπήρξε το μόνο από τα 'απαγορευμένα' στο μυαλό μου που υπέκυψα γιατι έπρεπε κάπου να ξεσπάσω τα συναισθήματα που έχω μαζεμένα χρόνια μέσα μου, αφού ποτέ δεν είχα 'ανοιχτεί' και συζητήσει με άλλους για οποιοδήποτε πρόβλημα είχα.. Έτσι πήγα και εγώ στον ψυχολόγο.. Γενικά ευτυχώς παραδέχομαι καταστάσεις και τα λάθη μου και ελπίζω ότι θα καταφέρω να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι.. Το περιβάλλον μας βέβαια νομίζει ότι το πρόβλημα είναι να κάνεις δίαιτα να αδυνατίσεις και τέλος.. Η ουσία όμως σε μια κατάσταση που είναι χρόνια πια είναι προφανώς βαθύτερη.. Και είπα μια φορά να πάω κόντρα στους άλλους και αφού θεωρώ σωστό και απαραίτητο να κάνω θεραπείες στον ψυχολόγο,αυτό θα κάνω..Ξέρω ότι αλλιώς δεν θα μπορούσα να συνεχίσω πλέον..

Καλημερα και καλως ηρθες και απο μενα.Καταρχην να σου πω οτι απο τη στιγμη που αποφασισες να βγεις απο αυτο ζητωντας βοηθεια,θα βγεις,αρκει να μην τα παρατησεις.Εγω βιωσα παρεμφερες προβλημα με το δικο σου,εχω ηδη αναφερει καποια πραγματα,και οταν συνειδητοποιησα ποσο πολυ καταπιεζα,μαλλον γονατιζα τον εαυτο μου ζητησα βοηθεια απο ψυχολογο.Ευτυχως η συγκεκριμενη εκανε πολυ καλη δουλεια και με βοηθησε να καταλαβω πολλα πραγματα για τον εαυτο μου και καταφερα να βγω απο αυτο και να αναπνευσω επιτελους μετα απο 15 χρονια παλης με τον εαυτο μου.Απο τα τα 14 περιπου ξεκινησε το προβλημα και στην ψυχολογο πηγα στα 29.Χρονια δυσθυμικη καταθλιψη μου ειπε,και ειναι κατα καποιο τροπο υπουλη μορφη καταθλιψης γιατι δεν εκδηλωνεται οπως οι αλλες μορφες.Εσυ απ'ο,τι καταλαβα εχεις ξεκινησει συνεδριες ετσι;ποσες φορες επισκεφτηκες τον ψυχολογο;

Καλημέρα και ευχαριστώ! Έχω πάει 3 φορές ήδη,βέβαια κατά καιρούς πήγαινα και παλιότερα αλλά το παρατούσα... Την ψυχολόγο μου μου τη σύστησε η νουνά μου που ειλικρινά είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα για όλους μας.. Είχε πρόβλημα βουλιμίας που ξεκινώντας τις συνεδρίες έγινε νευρική ανορεξία.. Σκέψου ότι είναι ένας άνθρωπος που όταν τα αντιμετώπισε όλα ήταν ήδη 30+,με οικογένεια,δουλειά,τόσα τρεχάματα και όμως έπρεπε να διορθώσει την κατάσταση.. Η διαφορά που έχει από όταν τελείωσε τις συνεδρίες της είναι τεράστια.. Πάντα ήταν πολύ δοτικός άνθρωπος αλλά πλέον είναι πραγματικά η χαρά της ζωής και υποστήριξη για όλους και εμένα... Είναι 45 χρονών όπως και η μαμά μου-κολλητές από σχολείο- και αν την δεις είναι σαν 25.. Και εμφανισιακά και σαν συμπεριφορά! Ζει πραγματικά τη ζωή! Ήταν ο άνθρωπος που απευθύνθηκα γιατι ήξερα ότι θα είχε κατανόηση και είχε.. Για μενα να σου πω,είναι το φωτεινό παράδειγμα ότι όλοι μας μπορούμε να βγούμε από αυτό το μαρτύριο...

καλησπέρα, σου γραφω γιατι η ιστορία σου μοιάζει αρκετά με τη δική μου. Δέσμιος της βουλιμίας για χρόνια. Με το βάρος της τελειότητας να με κυνηγα ακόμα και τώρα. Εχω σταματήσει τις εξαγωγές τροφής απο το Μαϊο του 2011. Δεν είναι εύκολο και σίγουρα εκτός τη θέληση για ζωή απαραίτητη είναι και η συμβολή της ψυχοθεραπείας. Ήρθα αντιμέτωπος με απίστευτους εφιάλτες και φόβους του παρελθόντος που στοιχείωνουν και το παρόν μου.Πάλεψα και θα συνεχίσω να παλέυω και αν πέσω θα ξανασηκωθώ. μιλησες για τελειότητα. Το βάρος της τελιότητας σου στερει τη χαρά της δημιούργιας και κάθε προσπαθεια φαίνεται μάταιη. Ακόμα προσπαθώ να μην ξεχνάω να επιβραβεύω τον ευατό μου. Αλλά ξεχνάω πολλές φορές, και όταν δεν καταφέρνω να φτάσω την ιδεατή εικόνα που έχω στο μυαλό μου, νιώθω ανικάνος. Πλεον όμως συνειδητοποιώ τι γίνεται και τουλάχιστον προσπαθώ να σταματήσω το ενοχικό σύνδρομο δεν έκανα αυτό δεν κατάφερα εκείνο.

Καταλαβαίνω απόλυτα όσα λες.. Μάλλον είμαι στην αρχή ακόμη και δεν μπορώ να πω ότι έχω καταφέρει να ξεπεράσω τις άσχημες σκέψεις για τον εαυτό μου,τη μόνιμη αγωνία να αδυνατίσω,τις απόψεις των γύρω μου για την εμφάνιση μου.. Αυτές οι ενοχές και οι τύψεις με τρώνε διαρκώς.. Δεν έχω επιβραβεύσει ποτέ τον εαυτό μου και δεν μπορώ να το κάνω ακόμη.. Ίσως είναι επειδή ακόμη πιστεύω ότι δεν το αξίζω... Γιατι θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ να είμαι,να ζω και να συμπεριφέρομαι όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι φυσιολογικά στην ηλικία μου.. Ίσως και γιατι οι υπόλοιποι μας κάνουν να νιώθουμε ακόμη χειρότερα όταν μη αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση μας αντιδρούν με θυμό και μας υπενθυμίζουν ότι εμείς ευθυνόμαστε γι'αυτό και να σταματήσουμε να τρώμε και όλα καλά... Δύσκολο αλλά πρέπει μόνοι μας να το παλέψουμε τις περισσότερες φορές.. Και για να το καταφέρεις αυτό σίγουρα πρέπει να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου που τιμωρείς τόσα χρόνια,αλλά η συνήθεια.. ;!

Η συνήθεια, στο χέρι μας είναι να την αντιμετωπίσουμε και αυτή... Εγώ συνειδητοποιήσα οτι η δύναμη της συνήθειας με οδηγούσε στην ευρεση νέων τρόπων να περιορισω το εγω μου και στην ευρεση τρόπων να επιβεβαιώσω την αχρηστεία μου. Αν είναι δυνατον.. Το πρωτο βήμα είναι να ομολογήσεις την ύπαρξη προβλήματος, το δευτερο βήμα είαναι να ζητήσεις βοήθεια... τα υπολοιπα έπονται.. Και δεν είναι ντροπή να ζητήσεις βοήθεια..

Αυτό ακριβώς έκανα..Και το παραδέχτηκα και ζήτησα βοήθεια...Αλλά δεν ξέρω γιατι ενώ είπα να το αντιμετωπίσω ταυτόχρονα νιώθω ότι δεν έχω το κουράγιο...Δεν έχω διάθεση για τίποτα και νομίζω ότι κατά βάθος ίσως και να μην θέλω να βγω από μια κατάσταση που είναι άρρωστη και ψυχοφθόρα μεν αλλά ουσιαστικά είναι η ζωή μου τόσα χρόνια.. Είναι περίεργο αλλά είναι σαν να θέλω και να μην θέλω ταυτόχρονα..Μπορεί να φοβάμαι να το αντιμετωπίσω προς το παρόν..Δεν ξέρω..Ελπίζω να βρω σύντομα τη δύναμη γιατι βλέπω πλέον όλους τους τομείς της ζωής μου να καταρρέουν..