βουλιμία και μόνο

υπάρχουν κορίτσια στο φόρουμ που να πάσχουν από bulimia nevrosa?

και δν μιλάω για κορίτσια με ανορεξία ,ή υπέρβαρες που κάνουν υπερφαγικά χωρίς να προκαλούν εμετό ή οποιοδήποτε άλλο μέσο για να ξεφορτωθούν αυτό που έφαγαν

θεωρώ οτι πρέπει να υπάρχει ένα τοπικ μόνο για αυτές τις περιπτώσεις γιατί προφανώς και η διαταραχή είναι διαφορετική και επίσης η θεραπεία.όπως και ο τρόπος σκέψης.

εγω υποφερω απο βουλιμια.εχω φυσιολογικο βαρος ...ασχολουμε με αθλητισμο και υποφερω δυστυχως απο αυτο

και εγω υπέφερα 2 χρονια απο καθαρη βουλιμια!

τι εννοείς καθαρή βουλιμία?δν υπέφερες καθόλου από ανορεξία?

δν μπορώ να καταλάβω εντελώς την διαφορά, από προσωπική εμπειρία καταλαβαίνω οτι εγώ ήμουν πάντα λαίμαργη και πάντα ήθελα να εξαντλώ κάθε ευχαρίστηση αλλά είχα βρει και ένα κόλπο να μην βάζω κιλά που έγινε συνήθεια και μετά καταστροφή. ποτέ δν μου κόπηκε όμως η όρεξη ίσα ίσα όσο μεγαλώνω παχαίνω πιο πολύ και πεινάω πιο πολύ.

νομίζω οτι πολλές κοπέλες εδώ δν είναι βουλιμικές αλλά ανορεξικές.παρόλα αυτά νομίζουν οτι είναι βουλιμικές.

ή υπάρχουν και υποκατηγορίες?
ας πούμε εγώ άφησα ελάχιστες φορές τον εαυτό μου να πεινάσει. βασικά τελευταία έχω φοβία μη πάθω κάτι αν περάσει πολύ ώρα και δν φάω κάτι. ενώ βλέπω άλλους γύρω μου με φυσιολογικές διατροφικές συνήθειες,που δν ανησυχούν ποτέ πότε και τι και που θα φάνε.όταν θα πεινάσουν ή θα βρουν κάτι να φανε ή θα περιμένουν μέχρι να βρουν τον χρόνο και τον κατάλληλο χώρο.

κοιτα εγω περασα πρωτα απο φαση ανορεξιας ( καθαρη ανορεξια τον αποκαλουμενο κλασσικο τυπο λιμοκτονιας) για ενα χρονο υπεφερα. μετα περασα στη βουλιμια. και οι δυο διαταραχες εχουν ως κοινο τον έλεγχο του βαρους!!
οι διαφορες βρισκονται στα εξης

στην ανορεξια το βαρος του ατομου ειναι κατω του φυσιολογικου ενω στη βουλιμια ποικιλλει.

στη βουλιμια νιωθεις εντονη πεινα ενω στην ανορεξια υπαρχει σαφως η πεινα μεχρι και πονοι απο τη πεινα απλα υπαρχει τοσο ισχυρη θεληση που δεν τη βιωνεις σε τοσο βαθμό όσο στη βουλιμια

ακομη στην ανορεξια το ατομο μισει τον εαυτο του, δνε τον ενδιαφερει η εξωτερικη του εμφανιση, δεν ειναι σεξουαλικα ενεργο, δεν εχει σχεσεις ενω στη βουλιμια το ατομο θελει να αρεσει θελει να ειναι ελκυστικο γι αυτο πολλες φορες χανει τον έλεγχο και κανει καθαρτικες συμπεριφορες προσπαθωντας να διατηρησει το βαρους του για να αρεσει

ακομη στην ανορεξια υπαρχει υψηλος αυτοελεγχος ενω στη βουλιμια αρκετη παρορμητικοτητα και συναισθηματικη ασταθεια οπου και γι αυτο κανουν τ βουλιμικα

οσο αφορα το φοβο μην παθεις κατι αν δεν φας αυτο το έχω και εγω... μετα απο ένα βουλιμικο που κατεληξα στο νοσοκομειο περα οτι δεν ξαναέκανα καμια καθαρτικη χρηση φοβαμαι οταν δεν τρωω και παντα κοιταω να τρωω ανα 3-4 ωρες!

δν καταλαβαίνω πως μπορεί να αλλάξει ολόκληρος ο ψυχισμός σου και από την ανορεξία να περάσεις στην βουλιμία. το ανάποδο το καταλαβαίνω.
δν νομίζω οτι ο ανορεξικός που έχει βελτιωθεί η κατάστασή του και εχει ένα φυσιολογικό βάρος αλλά συνεχίζει να περνάει διαστήματα αφαγίας που οδηγούν αναγκαστικά σε βουλιμικά επεισόδια λόγω στέρησης, έχει γίνει βουλιμικός.
είναι κάτι σαν ανορεξικός αλλά με φυσιολογικό βάρος.προτιμά να θεωρεί τον εαυτό του βουλιμικό για να τον τιμωρεί κατά ένα τρόπο. να τον κατηγορεί οτι είναι λαίμαργος ,ασύδωτος βουλιμικός μπλα μπλα

συμφωνώ σε αυτό που λες για την διαφορά πάνω στην θέληση.αλλά μήπως ο ανορεξικός εξαντλεί μετά από κάποια φάση τον εαυτό του και δν έχει πια αντοχές?

το θέμα μου είναι οτι έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι υπάρχουν τουλάχιστον 2 κατηγορίες βουλιμικών.οι μεν είναι αυτοί που ήταν πάντα βουλιμικοί ,μεγάλωσαν για να γίνουν βουλιμικοί δηλαδή έχουν ολόκληρη προιστορία για το πως διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας τους και κατέληξαν να κάνουν ότι κάνουν. και υπάρχει και η άλλη κατηγορία αυτού που είναι κατά βάση χαρακτήρας ανορεξικός(πάλι έχει διαμορφωθεί έτσι ο χαρακτήρας του) αλλά η ανορεξία τον εξάντλησε και οδηγήθηκε στην βουλιμία ως επόμενο λάθος στάδιο.

επίσης τελευταία διάβασα οτι ο βουλιμικός κυνηγάει της ενδορφίνες που παράγονται από αυτήν την διαδικασία για να είναι ευτυχισμένος.ο ανορεξικός δν θέλει να είναι ευτυχισμένος.το οτι αναγκάζεται να κάνει εμετό είναι η απόλυτη δυστυχία του και η αποτυχία του.
ο βουλιμικός το χαίρεται.το θέλει .


διαβάζω θεωρίες από ειδικούς,βλέπω σε ταινίες ,βλέπω ντοκυμαντέρ που λενε οτι ο βουλιμικός είναι χαρακτήρας τελειομανής κοντά στο φυσιολογικό βάρος κτλ κτλ

και δν νομίζω οτι είναι έτσι .
για μένα ο βουλιμικός δν είναι τελειομανής είναι το ακριβώς αντίθετο.
επίσης όταν λέμε φυσιολογικό βάρος δν εννοούμε λίγο πιο πάνω από το ιδανικό αλλά εντός τον πλαισίων να μην θεωρείσαι υπέρβαρος. εμένα το φυσιολογικό μου βάρος είναι από 50 έως 67. τι θα πει έχει φυσιολογικό βάρος?πολύ γενικό.

φυσιολογικο βαρος συμφωνα με την ηλικια και το υψος σου, το ελαχιστο επιπεδο βαρους οπου ο οργανισμος σου μπορει να λειτουργει πχ να εχεις περίοδο.
εγω μεχρι τα 53 κιλα εχω περιοδο κατω απο τα 53 υπολειτουργω και μου κοβεται! τωρα εδω και ενα χρονο ειμαι με αντισσυλιπτικα διοτι το βαρος μου κυμαινεται απο 52 με 54-55! και περα απο τη πλακα πρεπει να ισσοροπησω στα 55 για να τα κοψω τα ρημαδια

η ανορεξια και η βουλιμια ειναι δυο διαφορετικες διαταραχες καθως εχουν και διαφορετικες θεραπειες!!ειναι παρομοιες και ξεχωρίζουν στο ελαχιστο αλλα εχουν διαφορετικη αντιμετωπιση!

για παραδειγμα η θεραπεια της ανορεξια ειναι η εισαγωγη στο νοσοκομειο για αυξηση του βαρους εως καποιο επιπεδο που να ειναι σωο το άτομο και επειτα ακολουθουν οι παρεμβασεις που στοχευουν στη τροποποιηση των λανθασμένων πεποιθησεων του σχετικα με το σωμα του και το πως το αντιλαμβανεται!αυτη η διαταραχη επειδη πληττει συνηθως ατομα 14-18 ετων η παρεμβαση συνηθως γινεται στο οικογενειακο περιβαλλον ( εμπλοκη της οικογενειας, ελεγχο προσληψης της τροφης στους γονεις κ.α )

φυσικα υπαρχουν περιπτωσεις που το ατομο απο ανορεξια περνα στη βουλιμια. το ατομο διατηρει φυσιολογικο βαρος ( λογω υπερφαγιας) αλλα παραλληλα προβαινει σε μη φυσιολογικες διαδικασιες προσληψης τροφης και καθαρτικων συμπεριφορων

η θεραπεια της βουλιμιας ειναι σε ενα πρωτο σταδιο το ατομο μαθαινει το προτυπο της τακτικης προσληψης τροφης και μεθοδους αποσπασης της προσοχης για αποφυγη καθαρτικων συμπεριφορων.
σε ενα δευτερο σταδιο μαθαινει να αντιμετωπίζει τις ανησυχίες του για το σχημα και το βαρος του σωματος του...

οι διαταραχες ειναι παρομοιες ελαχιστες οι διαφορες που ομως κανουν τη διαφορα! και συνηθως περνας απο τη μια παθηση στην αλλη!

εσύ δηλαδή θες να πεις οτι στα 53 ήσουν βουλιμική και στα 50 ανορεξική?
εγώ έιμαι κοντά στα 65 από 14 χρόνων. όταν ανακάλυψα την βουλιμία έπεσα στα 56 και από τότε κάθε χρόνο έβαζα κιλά γιατί ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται.
τώρα είμαι 78 κιλά/

καταλαβαίνεις οτι έχουμε σαφώς διαφορετική πορεία?
δν νομίζω οτι ήσουν ποτέ βουλιμική.
ούτε καμία που ήταν μια ζωή γύρω στα 50 κιλά.τρία πάνω τρία κάτω,
αυτό φυσικά είναι η άποψή μου αλλά ο αντίλογος βοηθάει πιστεύω

δεχτη η αποψη σου! εγω στα 14 ημουν 70 κιλα και επεσα με ανορεξια σε διαστημα 4 μηνων στα 35! επακολουθο 4 μηνες νοσηλειας μεχρι να φτασω στα 491 δυστηχως ταυτοχρονα δεν εκανα καποιου ειδους ψυχοθεραπεια και ετρωγα απεριοριστες ποσοτητες φαγητου ωστε να παρω τα κιλα

επειτα ακολουθησε ενα μεγαλο διαστημα που ετρωγα ασυστολα και μετα επαιρνα καθαρτικα με αποτελεσμα να φτασω τα 75 κιλα και ολο αυτο κρατησε μεχρι τα 18 μου. μετα οταν πηγα να σπουδασω λογω συνυπαρξης και καταθλιψης διοτι αντιμετωπισα ενα προβλημα εφτασα τα 49 κιλα μεσα σε 6-7 μηνες με αφαγια επειτα η αφαγια γινοταν με περιοδους υπερφαγιας και ακολουθουσε καθαρση. αυτο ηταν ενας ακομη λογος που εγκατελειψα τη σχολη.

το τελευταιο μου βουλιμικο εγινε πριν δυο χρονια οπου ειχα παει να κανω τη μετακομιση η μητερα μου θα ερχοταν επειτα απο δυο μερες. ημουν 45 κιλα εκανα βουλιμικο τρωγωντας απεριοριστες ποσοτητες φαγητου και επειτα πηρα καθαρτικα. το βραδυ που τα πηρα εγινε η καθαρση αλλα ειχα αιματα δυσπνοια πονους με αποτελεσμα να παρω ασθενοφορο και να παω στο νοσοκομειο με παραληγον εμφραγμα μυοκαρδιου, νοσηλευτικα 1 βδομαδα και επειτα βγηκα
απο τοτε δεν εχω ξαναπαρει καθαρτικα και δεν κανω αυστηρη διαιτα!! χωρις καμια ψυχοθεραπεια και μονο με αυτην την εμπειρια ξεπερασα το προβλημα! τωρα μονο προσεχω το τι τρωω αλλα σε λιγικα πλαισια

ολες οι διαγνωσεις που μου εχουν βγαλει ηταν αρχικα ανορεξια και επειτα βουλιμια, γυρω απο αυτα γυρνουσα!

σαφως η διαφορα ειναι πιστευω στα κιλα και στο αυτοελεγχο και το κατα ποσο θελει να αρεσει το ατομο ( στην ανορεξια δεν το ενδιαφερει να αρεσει απλα να πετυχει )
τωρα σπουδαζω ενα επαγγελμα σχετικο μ αυτα τα ζητηματα γι αυτο γνωριζω τοσο καλα γυρω απο αυτα...ανα και 2 ετος ειμαι ακομη...εχω καιρο :P

έτσι όπως τα λες επειδή σου κάνανε λάθος θεραπεία στην αρχή, κατέληξες στην βουλιμία

κεγώ έχω σταματήσει τους εμετούς αλλά το μυαλό μου το νιώθω ακόμα χαλασμένο.

γιατί ποτέ κανείς δν γράφει στην βουλιμία?

τα μόνα που κινούντε στο φόρουμ είναι στην παχυσαρκία τα παιδιά που έχουν κάνει εγχειρήσεις, οι υπέρβαροι που πασχίζουν να χάσουν, και στην βουλιμία τα τρίωρα και οι τριάδες??????τα οποία κινούντε κ αυτά στην θεματολογία του τι έφαγα σήμερα και πόσο ζυγίστικα. οπότε είνια άνθρωποι που παλεύουν με την υπερφαγία και όχι με την βουλιμία

επίσης εμφανίζονται νέα μέλη γράφουν στην βουλιμία ενώ δηλώνουν 45 κιλά,γράφουν ένα τόπικ κ μετά εξαφανίζονται.
πόσος κόσμος υπάρχει μόνος του τελικά?γιατί ούτε και στο φόρουμ στην ανωνυμία δν μπορούμε να πούμε το πόνο μας?

Bouliana είναι πολύ πιο δύσκολο το θέμα γιαυτό. Γιατί στην ανορεξία γράφουν;
Είναι καθαρά ασθένειες του μυαλού, οπότε τι να γράψουν; Εσύ τι θα ήθελες να διαβάσεις; Γιατί δεν λες τον δικό σου πόνο;
Μπορεί άμα κάνεις την αρχή να ακολουθήσουν και άλλα κορίτσια.
Εγώ θέλω να πιστεύω ότι την έχω αφήσει στο παρελθόν πάντως. Που ξέρεις, αν θέλουμε να το δούμε και θετικά μπορεί απλά να μην υπάρχει συμμετοχή γιατί είναι και πολύ λίγες οι περιπτώσεις.

οτι θελω να πω το λεω απλα θα ηθελα ενα καθημερινο διαλογο πανω σε οτιδηποτε μασ απασχολει


μακαρι να εχουν μεινει λιγες οι περιπτωσεις και ολες οι κοπελες να αποφευγουν απλά οτι τους θυμίζει κάτι που δν θέλουν να θυμούντε. εγώ τουλάχιστον έτσι έκανα στα πρώτα στάδια ξεπερνώντας την διαταραχή.

δν είναι καθαρά ασθένειες του μυαλού ,παίζουν κ άλλοι παράγοντες ρόλο, κληρονομικότητα, διατροφή ,ενημέρωση.

ειλικρινά όμως πιστεύω οτι οι περισσότεροι έχουν μείνει πια μόνοι τους να το παλεύουν