Βουλιμια...Ενας φαυλος κυκλος...
Καλησπερα σε ολους! Εδω και αρκετο καιρο,για την ακριβεια απτη στιγμη που καταλαβα οτι πασχω απο βουλιμια,προσπαθω να βρω ενα φορουμ με ανθρωπους που πασχουν απο το ιδιο προβλημα με εμενα. Πιστευω πως μονο ατομα τα οποια συμπασχουν μπορουν πραγματικα να σε καταλαβουν,ολοι οι υπολοιποι συνηθως κριτικαρουν,δεν μπορουν να καταλαβουν τι ακριβως εχεις και βιαζονται να σε χαρακτηρισουν του στυλ εισαι ανθρωπος των ακρων και δεν εχεις ενα μετρο. Για να μην πολυλογω παντοτε ημουν ενα κοριτσι με αρκετα παραπανω κιλα απο το φυσιολογικο. Μια ζωη με θυμαμαι στρουμπουλη και με αρκετα παραπανω κιλα απο τους συνομιληκους μου. Στο τελος της Β' Λυκειου ημουν 85 κιλα και αποφασισα να κανω κατι για να χασω κιλα...Με εξαντλητικη διαιτα εφτασα τα 67 μεσα σε 2 μηνες...εκει σταματησα...μετα αρχισα να τρωω οτι εβρισκα...και στο 3ο ετος της χολης πλεον δηλαδη μετα απο 3 χρονια εφτασα τα 105. Ολα αυτα τα χρονια απο την Γ' λυκειου μεχρι και το 3ο ετος της σχολης ημουν σε μια σχεση,ειχα προσκολληθει πανω σε αυτον τον ανθρωπο...σε σημειο που να τον εχω πανω απ'ολα και απ'ολους...Καποια στιγμη χωρισαμε...Παραλληλα στο σπιτι μου συνεβαιναν διαφορα...ενιοτε ειχα θεματα με τη μητερα μου καθως ημουν και παιδι χωρισμενων γονιων ,το οποιο ομως μεγαλωνε με τον πατερα του και για πολλα χρονια ακομα και σημερα που εχω φτασει στα 23 μου θυμαμαι τη μανα μου να κατηγορει κα να μλαει ασχημα για τον πατερα μου. Τεσπα,εκεινο το χρονικο διαστημα αποφασισα να αρχισω διαιτα...με εξαντλητικη και καταστρεπτικη πλεον για την υγεια μου διαιτα καταφερνω μετα απο 1 χρονο να φτασω στα 58 κιλα.Σε ολο αυτο το χρονικο διαστημα εγιναν πολλα...Αναγκαστηκαμε να φυγουμε απ'το σπιτι με το οποιο μεναμε με τον πατερα μου καθως ο πατερας μου ηταν ανεργος και δεν μπορουσαμε πλεον να ανταπεξελθουμε στις υποχρεωσεις μας...Η μονη επιλογη που ειχαμε ηταν να κατεβουμε μονιμα στο χωριο....Ο πατερας μου κατεβηκε μονιμα Καλαματα και εγω παρεμεινα εδω προκειμενου να τελειωσω τη σχολη μου και να δω τι θα κανω στη συνεχεια με τη ζωη μου! Ολο αυτο με πονεσε παρα πολυ...απ'τα 6 μου με μεγαλωνε ο πατερας μου,τη μανα μου την εβλεπα καθε Σαββατοκυριακο και ακομα και εκεινες τις μερες σκοτωνομασταν. Εφοσον ο πατερας μου κατεβηκε κατω εγω ειπα να κανω μια προσπαθεια στα 21 μου πλεον να συμβιωσω με τη μητερα μου.Αποτυχημενη και την πρωτη φορα αλλα και αυτη τη στιγμη που μιλαμε...Τωρα μενω ως φιλοξενουμενη στη θεια μου(αδερφη του πατερα μου) εδω και 8 μηνες...Περιμενω να βρω μια δουλεια,να δω πως θα πανε τα πραγματα με αποτερο σκοπο καποια στιγμη να καταφερω να φυγω και να κανω μια καινουργια αρχη.Οσο βλεπω οτι αυτο δεν συμβαινει απελπιζομαι και δεν ξερω τι να κανω.Τεσπα,δινω εμφαση στα παραπανω γιατι πραγματικα πιστευω οτι ο ψυχολογικος παραγοντας ειναι η αρχη και το τελος της νοσου μας. Ολο αυτο το χρονικο διαστημα μεχρι και περισυ το Σεπτεμβρη που εφυγα για δευτερη κα τελευταια φορα απτη μητερα μου καταφερα να χασω....απο τα 105 στα 58...υπολογιστε...Εξαντλητικε ς διαιτες...υπηρχαν μερες που επινα μονο νερο...Πολλες φορες ξεσπουσα και ετρωγα οτι εβρισκα και στη συνεχεια επαιρνα 3-3 τα dulcolax προκειμενου να πηγαινω και να αποβαλλω ολα οσα ειχα φαει.Αυτο ομως αρχικα δεν γινοταν αρκετα συχνα...περιπου καθε 15 μερες...επομενως αρχικα δεν ειχα καταλαβει οτι εχω προβλημα και πιστευα οτι απλα ξεσπουσε ο οργανισμος λογω της εντονης πεινας που ενιωθα. Μαλιστα θεωρουσα οτι μετα απο τοση στερηση ηταν κατι που το δικαιουμαι. Σε αυτο το χρονικο διαστημα...αρχισαν να μου πεφτουν τα μαλλια...για 6 μηνες μου ειχε κοπει τελειως η περιοδος και στη συνεχεια για αλλους 6 μηνες επαιρνα χαπια προκειμενου να συνεφερω τον οργανισμο και να ξανα εχω φυσιολογικα περιοδο.Συνεχεια ειχα σκαμπανευασματα...1-5 κιλα...ακολουθουσαν μερες εξαντλητικης διαιτας και ετσι ξανα επανερχομουν στα κιλα μου.Το μονο διαστημα που ειχα καταφερει να αποκτησω ενα σωστο τροπο διατροφης ετσι ωστε να μην πεναω...να παιρνω ολα τα βασικα συστατικα που χρειαζεται ενας οργανισμος και παραλληλα να χανω κιλα ηταν στο διαστημα μεταξυ μαιου-αυγουστου του 12'. Τον Σεπτεμβρη του 12 λοιπον εχοντας παρει 3 κιλακια απτις καλοκαιρινες διακοπες...δηλαδη εχοντας φτασει στα 61-62 γινεται το σκηνικο με τη μανα μου...σκοτωνομαστε ...και μου λεει να σηκωθω και να παω στο χωριο με τον πατερα μου...εγω αποφασιζω να παω στη θεια μου μεχρι να δω τι θα κανω ,και πραγματικα να ειναι καλα οι ανθρωποι που με εχουν στηριξει τοσο πολυ, ετσι και γινεται παω στη θεια μου....ψαχνω να βρω μια δουλεια...βρισκω ....και δουλευω 10 ωρες καθημερινως για 3 μηνες ....αρχιζα δουλεια στις 12 το μεσημερι και γυριζα σπιτι μου στις 11 το βραδυ(στην καλυτερη)....ολη την ημερα δεν ειχα φαει τιποτα και ετσι το βραδυ πλακωνομουν στο φαγητο,εβρισκα στην κυριολεξια οτι εβρισκα και μετα επεφτα για υπνο.Χωρις να το καταλαβω εφτασα τα 72 κιλα.Το Δεκεμβριο του 12 σταματαω απτη δουλεια...και προσπαθω να χασω τα κιλα που πηρα,επεστρεψα στην παλια τακτικη...εξαντλητικη διαιτα...η οποια ομως κρατουσε το πολυ 3 μερες...την επομενη ετρωγα ανεξελεγκτες ποσοστητες ,παντα ξεκινοντας απο κατι γλυκο...στη συνεχεια εχοντας στο μυαλο μου τη σκεψη οτι ενταξει αφου χαλασα που χαλασα τη διαιτα ας φαω και οτι αλλο θελω,ετρωγα υπερβολικα μεγαλες ποσοστητες απο οτιδηποτε εβρισκα στο σπιτι σε βαθμο να νιωθω εντονους κοιλιακους πονους ...να ξαπλωνω και να μην ξερω παο ποια πλευρα να γυρισω...Συνεχεια ξεκιναγα διαιτα και την τελειωνα με αυτο το τροπο. Μη αντεχοντας τους πονους ,τις καουρες και γενικοτερα τις στομαχικες διαταραχες της επομενης μερας αποφασισα να ξανα αρχισω τα dulcolax...με αποτελεσμα σχεδον μερα παρα μερα να παιρνω απο 3 χαπια...το αποτελεσμα στη ζυγαρια συνεχεια επαιζε. Τη μια μερα ενα κιλο πανω την αλλη ενα κιλο κατω...καμια ουσιαστικη αλλαγη. Εδω και 1,5 μηνα εχω ξεκινησει μια αλλη αντισταθμικη μεθοδο ,την μεθοδο ΕΜΕΤΟΣ ,μου επιφερει αμεση ανακουφιση και απωλεια μεχρι στιγμης 4 κιλων,τωρα ειμαι στα 66. Τωρα πλεον τρωω ακομα περισσοτερο εχοντας στο μυαλο μου το οτι δεν με νοιαζει εφοσον θα παω να κανω εμετο. Μετα τον εμετο,μισω τον εαυτο μου,πρωτον γιατι για μια ακομα φορα χαλασα τη διαιτα και δευτερον γιατι παλι εκανα εμετο. το ασχημο με αυτη την ασθενεια ειναι οτι ξερεις πολυ καλα τι σου συμβαινει...ξερεις οτι αυτο που κανεις δεν ειναι σωστο(αρρωστο για την ακριβεια) αλλα παρολα αυτα καθε φορα το κανεις και παντα ορκιζεσαι οτι θα ειναι η τελευταια φορα.Οταν ειμαι εξω με παρεα ειμαι παντα η ξενερωτη που δεν τρωει,που μετραει τις θερμιδες και που μονιμως προσπαθει να χασει κιλα. Στη συνεχεια γυρναω στο σπιτι, επιβεβαιωνω οτι κανενας δεν θα με δει και αρχιζω και τρωω σε ενα χρονικο δοαστημα στο περιπου 1 ωρας οτι μα οτι υπαρχει στο σπιτι. Ολο αυτο με εχει κουρασει παρα πολυ! Νιωθω οτι τιμωρω τον εαυτο μου για καποιον λογο που ουτε εγω δεν μπορω να καταλαβω. Εκεινη την ωρα κατα την οποια τρωω νιωθω τοσο μα τοσο ευτυχισμενη. Ειναι η μονη στιγμη που δεν σκεφτομαι τιποτα και δεν στεναχωριεμαι για τιποτα. Κραταει ομως πολυ λιγο γιατι μετα,οταν ξανα αρχιζω να λειτουργω,γιατι πραγματικα εκεινη την ωρα δνε εχω επαφη με το περιβαλλον...απλα τρωω...αρχιζουν οι ενοχες...και αυτο ειναι το πιο δυσκολο κομματι...και εχεις φαει και καλα δεν εισαι και ολα ξανα απτην αρχη. Διαβαζω δεξια και αριστερα τις επιπτωσεις που εχουν οι εμετοι,δεν σας κρυβω οτι φοβαμαι...θελω με ολη τη δυναμη της ψυχης μου να το σταματησω και ας μην χασω ουτε ενα γραμμαριο ακομα ας μεινω στα κιλα που ειμαι,εξαλλου ολοι μου λενε οτι μια χαρα ειμαι αλλα εγω συνεχως εχω το αισθημα του ανικανοποιητου,τιποτα δεν μου αρκει,τιποτα δνε με κανει χαρουμενη,συνεχεια βρισκω λογους για να μιζεριαζω και να πεφτω και πραγματικα υπαρχουν στιγμες που με με συχαινομαι αφανταστα. Εχω καταντησει μια μοιρολατρικη κλα@@@ουνα που βρισκει ευχαριστηση μονο στο φαγητο...Αλλα ρε γαμωτο μου ειμαι μονο 23...Δεν ηθελα ετσι τη ζωη μου! Θα ηθελα να ειμαι πιο ξεγνιαστη. Τωρα τελευταια εχω αρχισει να μοιραζομαι το προβλημα μου με τους δικους μου...δεν νομιζω οτι καταλαβαινουν ακριβως αυτο που περιγραφω... σιγουρα ομως οτι και να καταλαβαινουν δεν μπορουν να με βοηθησουν. Προχθες το συζητησα με εναν πολυ καλο φαρμακοποιο ποθ εχουμε στην γειτονια μας...με τον οποιο μιλαω και γενικοτερα ξερει τα θεματα μου και μ ειπε οτι χρειαζομαι ψυχολογικη υποστηριξη και
ενταξη σε ομαδα...Δυστυχως τα χρηματα για κατι τετοιο δεν υπαρχουν καθως ξερω οτι οι συνεδριες κοστιζουν αρκετα. Πιστευω πως το οτι αποφασισα να γραψω στο φορουμ ειναι μια καλη αρχη,εχω την αναγκη να μοιραστω το προβλημα και γιατι οχι αν μπορω να βοηθησω και αλλα ατομα που πασχουν απτην ιδια αρρωστια με εμενα. Χιλια συγνωμη για τη δημοσιευση μου που ειναι τεραστιων διαστασεων,απλα εφοσον αποφασισα να γραψω πιστευω πως ειναι χρεος μου να παρουσιασω το προβλημα απτην αρχη και ετσι ακριβως οπως εχει. . . Τελος θα ηθελα να μην διστασετε να μου απαντησετε...Αν εχετε και εσεις την αναγκη να μοιραστειτε το προβλημα σας, θα ειμαι εδω να το ακουσω. Σκοπος μας πιστευω πως ειναι η αλληλοβοηθεια...και αν θα μπορουσαμε εστω και στο ελαχιστο ο ενας να βοηθησει τον αλλο αυτο θα ηταν κατι υπεροχο!
