νιώθω δυστυχισμένη!δν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου!

είμαι σε φάση που προσπαθώ να ξεπεράσω την βουλιμία, να μάθω να τρώω σωστά,να σταματήσω να σκέφτομαι το φαγητό,να σταματήσω να πεινάω.

καταφέρνω να κάνω μια σωστή διατροφή,φυσιολογική με γεύματα.
νιώθω δυνατή κ κυρίως οτι δν πεινάω όσο άλλωτε.

αλλά μετά με πιάνει θλίψη. όλα με δυσαρεστούν. τόσα χρόνια(τουλάχιστον 10)δν έχω μάθει να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου,έχω μάθει να κρύβω τον χαρακτήρα μου.

η αλήθεια είναι οτι δν μου αρέσει ο χαρακτήρας μου. είμαι κλαψιάρα,κακότροπη, και ζηλιάρα. όλοι δείχνουν να είναι τόσο υπομονετικοί, ευγενικοί κ ξέρουν να ζητούν αυτό που θέλουν.

φοβάμαι οτι τώρα που δν έχω την δικλείδα μου, θα δουν όλοι τον πραγματικό μου χαρακτήρα κ δν θα με θέλει κανένας,θα μείνω μόνη μου.

νιώθει ποτέ κανείς έτσι? τι κάνει? πως αντιδράει φυσιολογικά κανείς στην κριτική, στην απόρριψη?

Ότι δεν μας αρέσει το αλλάζουμε :) Η συμβουλη που εχω να σου δωσω εγώ είναι να γίνεις αυτό που θες να είσαι! Μόνο τότε θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένη.... όχι το να θες αυτό που είσαι, αλλά το να είσαι αυτό που θες :)

δν ξέρω αν είμαι ικανή να σκεφτώ καν τι θα ήθελα να είμαι

προς το παρών ξέρω οτι τελευταία τα δάκρυα μου ανεβαίνουν στα μάτια σχεδόν με το παραμικρό, κ με πιάνει το παράπονο.
αν προσπαθήσω να το καταπιώ όλο αυτό τότε μπορεί να μου τριβελίζει στο μυαλό για ολόκληρες μέρες κ να μου βγαίνει έντονη δυσαρέσκεια

έχει συμβεί σε κανένα να περνάει αυτή τη φάση όσο προσπαθεί να ξεπεράσει την διαταραχή του?
πως το αντιμετώπισε?

είναι σαν να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου
σαν να έσκασε μια βόμβα συναισθημάτων κ δν μπορώ να τα βάλω σε τάξη.
μοιάζω με μουρλή.
μήπως να απομονοθώ για λίγο μέχρι να μπορέσω να αντέξω εξωτερικές επιρροές?

αλήθεια σκάρλετ είχες κανα νέο?

Δυστυχώς όχι :( Με έχει φάει η αγωνία....2 μέρες τώρα δεν μπορώ να κλείσω μάτι!!!

Καλυτερα να μην απομονωθεις γιατι και γω ολο αυτο κανω και οποτε μενω μονη σπιτι αρχιζει το τρομερο αγχος και ο φοβος μηπως πεινασω και παω να φαω..Νιωθω μονη μου και απελπισμενη, οτι δεν με θελει κανεις και οτι ειμαι απαισια παρεα.. Ενω στην πραγματικοτητα εγω φταιω γιατι ΕΓΩ αποκλειω τους αλλους απο το να με γνωρισουν καλυτερα και να με συναναστραφουν!
Βεβαια μερικες φορες το να εχεις λιγο χρονο με τον εαυτο σου, να βαλεις το μυαλο σου σε μια ταξη, να ηρεμισεις ωστε να μην ανυσηχεις συνεχεια το πώς θα φαινεσαι και το τι θα λενε οι αλλοι για εσενα..ειναι κ αυτοο μια θεραπεια αρκει να μην απομονωθεις εντελως και πεσεις με τα μουτρα στο φαι για παρηγορια! Καλο ειναι να βγαινεις εξω, να κανονιζεις με φιλους που εμπιστευεσαι και ειναι ευχαροι και θα σε κανουν να γελασεις και να νιωσεις καλα με τον εαυτο σου :) Ετσια θα απασχολειται κ το μυαλο σου και δεν θα σκεφτεσαι τοσο πολυ το ποσο θελεις να σαβουρωσεις ο,τι εχει το ψυγειο! Ακομα θα σε βοηθησει και στα καταθλιπτικα συναισθηματα

εγω εχω περασει απο τετοια φαση και ισως ακομη δνε την εχω ξεπερασει. εμενα μου φυγε με πολυ προσπαθεια και με το καιρο..μεχρι ν μπορεσω να τραφω σωστα περασαν 5- 6 χρονια.τωρα το τελευταιο χρονο ειμαι σε καλο επιπεδο.
εχω την ταση το τοσο να το κανω αλλο τοσο δλδ με ενοχλει το παραμικρο, αντιδρω ακραια...αυτο πραγματικα δεν ξερω πως μπορουμε να το ξεπερασουμε..
πριν κανα μισο χρονο απεκλινα φιλους και οποιαδηποτε εξοδο για να μη βγω εκτος προγραμματος σε οτι αφορα το φαγητο μου, πλεον το ελεγχω και αυτο...
δεν ξερω αν υπαρχει απολυτη ιαση για ολα αυτα τα συναισθηματα που μας κατακλύζουν...

την παρασκευή με πείραξε πολύ μια κριτική που μου έκανε η φίλη μου. το οτι δν της απάντησα με έκανε ακόμα πιο νευρική.το σκ που πέρασε είχα ακατάσχετη επιθυμία να φάω τα πάντα κ να κάνω ένα γερό βουλιμικό πάρτυ. τελικά σταμάτησα πριν αρχίσω κ αποφασισμένη πήγα να κοιμηθώ μέχρι να συνέλθω.

μόλις ξύπνησα ένιωσα άλλος άνθρωπος. καταρχάς το οτι δν ξέπεσα στα μάτια μου μου έδωσε άλλη αυτοπεποίθηση.
τόση που ξέχασα οτι μπορεί να ξέφυγα λίγο παραπάνω από την διατροφή μου.
μετά βγήκα με άλλο αέρα έξω με τους φίλους μου κ πέρασα πολύ ωραία κ ένιωθα τόσο συγκροτημένη κ ευχαριστημενη

είναι ένας κύκλος. τα θετικά βήματα σε οδηγούν σε άλλα θετικά βήματα μέχρι ένα αρνητικό συναίσθημα να σε ρίξει αλλά αν καταφέρεις να το παρακάμψεις συνεχίζεις ακόμα πιο αισιόδοξος!

το θέμα είναι οτι είναι διαρκής αγώνας.δν ηρεμείς γρήγορα, ούτε αποκτάς αμέσως μηχανισμούς άμυνας!

Κακώς δεν απάντησες στην φίλη σου. Οι φίλοι είναι για να μας στηρίζουν όχι για να μας την λένε -_-

της απάντησα αλλά όχι έτσι όπως θα ήθελα .μετά που το σκεφτόμουν ,αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι τι ζόρι τραβάει αυτή για κάτι που δν την αφορά κ αυτό πραγματικά ήταν αυτό που θα ήθελα να της ρωτήσω εκείνη την ώρα.

αυτό που με πειράζει είναι οτι το σκηνικό μπορεί να επαναληφθεί κ εγώ πάλι να μην αντιδράσω ή να αντιδράσω υπερβολικά.

δν είμαι καθόλου ετοιμόλογη

πάντως ένιωσα καλύτερα που ξεθύμανα έστω κ από εδώ.
:(

Κακώς καλή μου. Το να είσαι ετοιμολογος έχω βρει πως είναι ένα απο τα δυνατότερ skills μου :) Προσπάθησε να το αναπτύξεις, θα σε γλυτωσει απο πολλές στενοχώριες! Επίσης εγω θα σου πρότεινα να πιάσεις την εν λόγο "φίλη" και να της μιλήσεις κι ας εχουν περάσει μέρες.

Ζηλιαρομπομπίκα, γι αυτό είμαστε εδώ είπαμε :) Χαίρομαι που νιώθεις καλύτερα!

μπράβω scarllet! είσαι εκ φύσεως ετοιμόλογη ή το ανέπτυξες στην πορεία?

όποτε θίγω μια μαλακιούλα της στιγμής μετά από μια βδομάδα,εκτός του ότι όλοι με αντιμετωπίζουν ως τελείως παράλογη,κ νιώθω οτι ξεβρακώνομαι, νιώθω ακόμα χειρότερα μετά γιατί έχω να κάνω με ακόμα περισσότερα σχόλια που θα ήθελαν απάντηση κ εγώ δν την έδωσα.

δν είναι κακιά αυτή η φίλη μου ,ούτε επικριτική,απλά την αρέσει να λέει πολλά κ όταν λέει πολλά λέει κ πολλές μαλακίες.κανονικά ,κ όπως θα έκανε κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος, ή θα απαξιούσε να της απαντήσει ή θα της το βούλωνε εκείνη την ώρα.

Εγω ήμουν τυχερή, το έχω εκ φύσεως! Μικρή με λέγαν γλωσσου :-P Στην πορεία εξελίχθηκα σε ετοιμόλογη! αχαχαχα

Πρέπει να το ξεπεράσεις αυτό! Την ωρα που σου λένε κάτι πάρε λιγα δευτερόλεπτα και σκέψου τι ΘΕΣ να πεις! Δεν είναι ανάγκη να απαντήσεις κατευθείαν! Δωσε στον εαυτό σου λίγο χρόνο να καταλαβει και να θέσει μια δομή λόγου στα συναισθηματα του και μετά μίλα! Σε λένε παράλογη γιατι δεν τους αρέσει που θιγεις κάτι το ποίο δεν ήθελαν να ακουσουν. Αλλά δεν σε νοιάζει! Σε νοιάζει το να νιώσεις εσύ καλά, κι άσε τους άλλους να τραγουδάνε!!