Θέλω Βοήθεια

Γεια σε όλους.Γράφω εδώ γιατί θέλω ψυχολογική υποστήριξη.Είμαι 1,65 και πριν 2 χρόνια περίπου ημουν 62 κιλά.Μετα υπήρξαν καποια προσωπικά προβλήματα (όχι υγείας),και επεσα πολύ ψυχολογικά,καθόμουν μέσα και ετρωγα για παρηγοριά.Ζυγιστηκα προχτες και ειμαι 74,5 κιλα.Η οικογενεια μου μου φερεται απαισια,μου λενε συνεχεια ποσο χαλια ειμαι,και οτι κανεις αντρας δε θα με θελει ετσι και ολοι θα με κοροιδευουν.Απ τη μια θελω να αδυνατισω αλλα απ την αλλη δε θελω να το κανω και μετα να μου φερονται καλα,και να μου λενε ''αν δεν ημουν εγω να σε ταρακουνησω,δε θα αδυνατιζες,ολα τα χρωστας σε μενα''.Τους είπα ήδη οτι δε θελω να τους ξαναεπισκεφτω και αρχιζουν τα ''τι σου καναμε,εμεις θελουμε το καλο σου,καλα δε σου ξαναλεμε τπτ,γινε 100 κιλα''.Ειμαι παρα πολυ χαλια ψυχολογικα και δεν ξερω κανεναν που να περναει τα ιδια για να με υποστηριξει ψυχολογικα και να μου πει τι να κανω,γι αυτο γραφω σε σας.Απλα δε θελω να αδυνατισω για να τους δωσω την ικανοποιηση,αν με αγαπουσαν θα με αγαπουσαν σε οποιοδηποτε μεγεθος.:sniff:

Κανε μια ερώτηση στον εαυτό σου. Εσύ είσαι καλά με την εμφανιση σου και τα κιλά σου; Αν ναι χέστους όλους. Με τίποτα όμως μην το κάνεις για να ικανοποιήσεις κάποιον άλλον!!

Οσες φορες εχω κανει διαιτα και εχω αδυνατισει,οι γονεις μου παντα λενε ''να αδυνατισεις κι αλλο'',οσα κιλα κι αν εχω φτασει,ακομα και 60 κιλα που ημουν,παλι τα ιδια ακουγα,απλα τωρα με κοιτανε με απογοητευση,μερικες φορες με μισος,ντρεπονται για μενα.Οσες φορες εχω αδυνατισει,ηταν επειδη ημουν χαρουμενη και αυτη η χαρα γεμιζε το κενο μεσα μου και δε χρειαζομουν το φαγητο.Οταν παχαινω ειναι επειδη κατι με στενοχωρει παρα πολυ,γι αυτο παχυνα εξ'αρχης αλλα τωρα αυτο που τροφοδοτει τη στενοχωρια μου ειναι η αποστροφη τους.Μου φερονται λες και το βαρος μου ειναι το σημαντικοτερο πραγμα στη ζωη μου και μου λενε οτι αυτο φταιει που δεν βρισκω σοβαρη σχεση,οτι κανεις δε με βλεπει σοβαρα ετσι οπως ειμαι.Κι ετσι γινεται ενας φαυλος κυκλος στενοχωριας και δεν μπορω να αδυνατισω γιατι οπως ειπα,αδυνατιζω μονο οταν ειμαι χαρουμενη.Μου εχουν ριξει την αυτοπεπιθηση στα ταρταρα,μου λενε οτι ολοι θα με κοροιδευουν στο δρομο,κι ετσι ντρεπομαι να παω μια βολτα,και οταν βγαινω κοιταω χαμηλα για να μη με βλεπουν και ευχομαι να ημουν αορατη.Και μετα με γεμιζουν τυψεις και κανουν τους καημενους λεγοντας οτι θελουν το καλο μου και οτι εγω ειμαι η παραλογη.Αν ποτε κανω παιδια,δε θα τους φερθω ποτε ετσι....

patso, μια από τα ίδια και οι δικοί μου, η μαμά μου περισσότερο..

δοκίμασες να συζητήσεις μαζί τους ειλικρινά και να τους πεις οτι αυτό που κάνουν σε κάνει χειρότερα παρόλο που κατα βάθος θέλουν το καλό σου και ότι πρέπει να βρούν άλλον τρόπο να σε υποστηρίξουν,

μένεις μαζί με τους δικούς σου?

Εμένα η μαμά μου στα 66 κιλά μου ( 1.63 ύψος ) μου πέταξε το θεικό ότι κανένας άντρας δεν θα με θέλει γιατί οι άντρες δεν παντρέυονται τις χοντρές,

δεν είναι να τους πέρνεις στα σοβάρα, νομίζω οτι νταξει θέλουν το καλό μας αλλά 1)δεν ξέρουν πως να φερθούν κ 2) τέτοιες συμπεριφορές κρύβουν δικά τους κόμπλεξ και ανασφάλειες πχ η μαμά μου μέχρι τα 20 περ. είχε πολλά κιλά παραπάνω οπότε δεν ξέρω και τι βιώματα έχει και της βγαίνει έτσι, οπότε εγώ σου λέω είτε συζήτησέ το με αυτόν από την οικογένειά σου που νομίζεις πως θα συνεννοηθείς καλύτερα ή αγνόησε τους και δούλεψε με τον εαυτό σου ώστε να αποσυνδέσεις το φαγητό από την ψυχολογία σου

Εγώ 'ευτυχώς' δεν μένω με τους δικούς μου, τους βλέπω κάθε 3-4 μήνες οπότε απλά τους αγνοώ όταν λένε τέτοια, αλλά ειδικά αν μένετε μαζί ή τους βλέπεις συχνα δες πως να τελειώνει αυτό το μαρτύριο,

Δεν μας φτάνουν τα προβλήματά μας, να φορτωνόμαστε και τις βλακείες των άλλων?κρίμα είναι!

Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ παιδιά!Θα το παλέψω και θα σας λέω τα νέα μου.Το εχω συζητησει μαζι τους με το καλο και με το αγριο,δεν καταλαβαινουν με τπτ.Κι αυτη η αντιληψη οτι ολοι οι αδυνατοι ειναι ευτυχισμενοι και εχουν βρει την αδερφη ψυχη τους και πλεουν σε πελαγη ευτυχιας δεν μπορω να καταλαβω απο που προερχεται.Ξερω αδυνατους δυστυχισμενους και παχουλους ευτυχισμενους.

αντε σημερα πηρα βολτα το φορουμ και ηρθ και απο εδω ! εγω παντα ειχα παρα πολλα κιλα οταν γνωρισα τον αντρα μου ειχα φτασει 99 (εχοντας χασει περιπου 35) μετα το γαμο αρχισα και επερνα συνεχως ποτε δεν παραπονεθηκε και ποτε δε τον ενοχλησε οσο για τους δικους μου κανεις δεν ελεγα τιποτα και φυσικα δεν ειχα κανενα προβλημα με τα κιλα μου !παντα ενιωθα καλα αν και εκανα και διαφορες διαιτες για να χασω λιγο εχανα 30 επερνα 40 και ετσι εφτασα να ειμαι 156 ! το θεμα ηταν οτι εγω δεν ειχα κανενα προβλημα αλλα εβλεπα οτι πειραζε τη κορη μου και ας μη το ελεγε και ετσι πηρα την αποφαση να κανω επεμβαση οχι οτι τωρα ειμαι αδυνατη αλλα τουλαχιστον δεν ειμαι νοσηρα παχυσαρκη ! το θεμα πιστευω ειναι να αποδεχτεις τον εαυτο σου και να νιωθεις καλα μεσα σου ! τοτε θα σε αποδεχτουν και οι αλλοι ! οσο για το θεμα με τους γονεις δε μπορω να σου πω αν ειχα τη μαμα μου τι θα ελεγε ( ισως και τα κιλα ηταν να καλυψουν το κενο της δε ξερω) αλλα ο πατερας μου ηταν σαν να μην υπερχε ! αρα ακομη και αν σε πληγωνει να χαιρεσε που νοιαζοντε για σενα απλα εξηγησε τους οτι το κανουν με λαθος τροπο ! και ναι ημουν και ειμαι μια χοντρη ευτυχισμενη!

patso συμφωνώ με όλα τα παιδιά!

όλοι έχουμε περάσει τέτοιες καταστάσεις. γνώμη μου είναι να μην καταπιέζεις τα συναισθήματά σου ούτε να τα διοχετεύεις στο φαγητό.
αυτή την στιγμή είσαι θυμωμένη με τους γονείς σου ,βάλτα μαζί τους.
δν μπορεί ο καθένας να λέει οτι θέλει χωρίς να περιμένει την ανάλογη απάντηση
κάντους κ εσύ κριτική κ να δεις που μετά από λίγο θα κοιτάν τι κάνουν αυτοί κ δν θα ασχολούνται μαζί σου

η μάνα μου ανέκαθεν ψάχνει τι έκανε λάθος μαζί μου,λες κ έκανε κάποιο λάθος.
ή λες κ δν είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. τι περίμενε από τον εαυτός της να κάνει δν καταλαβαίνω.
να δημιουργήσει ένα απόλυτα ευτυχισμένο παιδί και αργότερα ενήλικα?αυτό δν γίνεται ,δν ξέρω κανέναν να είναι μονίμως χαρούμενος κ ικανοποιημένος από τον εαυτό του εκτός κ αν σκάει φούντα όλη μέρα.

η τόση εμμονή της με τον να μου τα παρέχει όλα,κ να κάνει τα πάντα για να με πείσει να γίνομαι όλο κ καλύτερη στο τέλος μου δημιούργησε ένα σωρό κόμπλεξ.
ότι βάρος κ να είχα της μάνας μου της φαινότανε πολύ. με σύγκρινε μάλιστα κ με τις φίλες μου . γιατί απλά δν μπορούσε να δεχτεί ότι μαρέσει να τρώω κ ότι πάντα θαχω 5 παραπάνω κιλά κ δν θαμαι ποτέ αδύνατη αλλά πάντα ζουμερή?
τώρα δν θα χα καμιά διατροφική διαταραχή.

αλλά μάλλον αυτό που χρειαζότανε για να ξεπεράσω τον εαυτό μου,να μάθω να αμύνομαι κ να υποστηρίζω τον εαυτό μου ,αυτό που είμαι κ αυτό που θέλω να γίνω.

μην κάθεσαι κ καταπίνεις τον θυμό σου. ξέσπασε. γιαυτό είναι οι δικοί σου άλλωστε.

Έχω ακριβώς την ίδια άποψη με την mermaid και την ίδια πορεία. Ετοιμάζομαι τώρα για χειρουργείο στα 140 κιλά πια. Στα κιλά σου ένιωθα μια χαρά με το σώμα μου και το ίδιο και οι γύρω μου. Στα 80 πήγα πρώτη φορά σε διαιτολόγο σε ηλικία 16 χρόνων. Τις πιο πολλές φορές οι γονείς το αντιμετωπίζουν λάθος αλλά είναι πάντα από ενδιαφέρον. Το θέμα και το πρόβλημα μπορείς να λύσεις μόνο εσύ. Κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη και σε καμία περίπτωση μην προσπαθήσεις να αδυνατίσεις για κανέναν. Απλώς κοίταξε να μην παχύνεις και για κανέναν. Εγώ όταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν σχεδόν 100 κιλά και τώρα μετά από 10 χρόνια κοινής ζωής αποφασίσαμε μαζί να κάνω επέμβαση πρώτα για την υγεία μου και μετά για να μπορώ να κυνηγάω τον 6μηνών μπόμπιρα που μεγαλώνουμε.
Ευχόμαι ολόψυχα το καλύτερο