Quote:
Originally posted by Lef
προσπαθω να αποδειξω κατι. το κανω με πολυ πονηρο τροπο που κοροιδευω κ τον εαυτο μου ακομα.
αρα δεν ειμαι σε επαφη με το αληθινο μεσα μου. Εχω πεσει στα δυχτια αυτου που προσπαθω να πλασσαρω. Μπερδεψα αυτο που ειμαι στα αληθεια με εκεινο.
Κυριως οτι ειμαι εξυπνος.
Φοραω το προσωπειο και το υφακι μου και χρησιμοποιω τον ρολο που μου εδωσε η μητερα μου. Ειναι η αμυνα μου για τον εξω κοσμο. \"χα! Δεν ξερετε εσεις με ποιον εχετε στα αληθεια να κανετε!\"
Μια ζωη η μητερα μου σα να με προετοιμαζει να γινω ο επομενος αινσταιν πχ με τα βιβλια που μου παιρνει συνεχεια .. Περυσι τα χριστουγεννα πατερας/μητερα/αδερφη μου ειχαν παρει \"ενας κοσμος διχως (χωρο)χρονο\" \"τι ειπε ο αινσταιν στον κουρεα του \" και ενα ημερολογιο με \"τι εχουν πει διασημοι φυσικοι κλπ\"(αντιστοιχα, χωρις να ειναι συννενοημενοι) επιστημονες εννοειται.
Οι προσδοκιες που ετσι εμμεσα σου δειχνουν οτι εχουν απο εσενα, δεν ειναι ενα βαρος απο μονο του?
ΠΟιος ειμαι?
Ποιος πρεπει να ειμαι?
ΠΟιος πρεπει να γινω?
Πως πρεπει να ειμαι?
Ολα τα πρεπει, ειναι τα δικα τους, της οικογενειας. Το δικο σου θελω, βασανιζεται και παλευει με αυτα.
Γιατι οταν θελω την αγαπη και την αποδοχη ΤΟΥΣ(μητερας κτλ) ολα τα αλλα θελω μου ευκολα παραχωρουν τη θεση τους στα πρεπει τους προκειμενου να εχω τουλαχιστον επιδοκιμασια, αποδοχη.
Δεν κραταει ομως. Τα αλλα θελω, τα ποδοπατημενα παλευουν και σου δημιουργουν συγκρουσεις, θελουν να διαρρηξουν το προσωπειο.
ενω εγω τα βιβλια που αγοραζω ειναι βαμβουνακη γιαλομ κοελιο κ τετοια (ψυχοπλακωτικα κ μαυρα οπως τα λενε, που δε θελουν καν να τα βλεπουν) .
Αυτα που εσυ ΘΕΛΕΙΣ δεν ταιριαζουν με εκεινα που διαλεγει η μαμα σου. Τα βρισκει αχαρα και μαυρα και πλακωτικα.
Αισθανομαι οταν δεν ειμαι με κοσμο οτι προετοιμαζομαι για να δειξω πραματα
απο που λοιπον εμαθες το να ΔΕΙΧΝΕΙΣ κι εχει γινει τοσο σημαντικο για σενα? απο που εμαθες να παριστανεις? Να καταφερνεις, να επιδοκιμαζεσαι για κατι που επεδειξες.
και οταν ειμαι με κοσμο παιζω το ρολο που εχω προετοιμασει κ τα δειχνω. Εχω μια βιβλιοθηκη απο φαντασιωσεις μεσα μου ( οπως οτι τραγουδαω μπροστα σε κοινο ή επειδη μαρεσει το ποδοσφαιρο κανω φοβερα πραματα), το κοινο στοιχειο ειναι οτι καποιος με παρακολουθει, καποιος γνωστος μου .
αυτη η φαντασιωση ειναι πολυ λογικη. Τα συναισθηματα ευφοριας που δοκιμαζεις οτιαν φανταζεσαι το θαυμασμο των αλλων ειναι πολυ καλο... αγχολυτικο(?). Αλλα νομιζω το πας πιο περα... Μια μερα, ετσι κι εγω με τρομο ανακαλυψα, πως οτι κι αν κανω οπου κι αν ειμαι, εχω την φαντασιακη αισθηση οτι καποιος που ξερω και που προφανως εχω αναγκη να υπαρξω μεσα απο τα ματια του με κοιτα, βλεπει τι κανω, με θαυμαζει κτλ. Οτι καπου τα δειχνω, οτι καπου τα λεω, οτι καποιος τα βλεπει, οτι καποιος με βλεπει. Λες και αν δεν υπαρχει αυτος ο διαμεσος, δεν υπαρχει τιποτα μετα...
Ολα αυτα ειναι τεραστιο βαρος καθε στιγμη, ειμαι σε μια διαρκη αγωνια ειτε μονος ειτε με κοσμο με αποτελεσμα να μην αισθανομαι ηρεμος καθολου να μην μπορω να βρω χρονο για τον εαυτο μου που λενε ( λεω \"που λενε\" γιατι το αισθανομαι αγνωστο).
Ή με αποτελεσμα... να μην μπορεις να βρεις τον εαυτος σου μεσα στις τοσες πιεσεις, τα πρεπει, τα προσωπεια, τις αναγκες και τις επιθυμιες
Η αφορμη που τα γραφω αυτα ειναι οτι ειμαι 8ο ετος στη σχολη μου κ δεν υπαρχει περιπτωση να τη βγαλω αν δε ξεκαθαρισω καποια θεματα οπως αυτο.
lef μου, ειναι πολυ σοφο αυτο. Που δεν στρωνεσαι εστω ασυνειδητα να τελειωσεις τη σχολη. Σαν να νιωθεις οτι δεν μπορεις να προχωρησεις παρακατω αν δεν τα βρεις με τον εαυτο σου.
Φανταζομαι οτι ολα αυτα πηγαζουν απο ελλειψη αυτοπεποιθησης πιστης και τετοια αλλα παλι δε βγαζω πολυ νοημα πως να το ξεπερασω ολο αυτο το βαρος.
Συγουρα θα τον βρεις τον τροπο αρκει να ΘΕΛΕΙΣ ! Ηδη το οτι εχεις ανοιξει εναν ειλικρινη διαλογο με εμας (δηλαδη με εσενα :)) ειναι ενα καλο πρωτο βημα. Συνεχισε ετσι! Το βαρος θα αρχισει σιγα σιγα να αλλαζει υλλικο μεχρι που μια μερα θα εξαφανιστει τελειως.
