Τι νιωθω και τι σκεφτομαι για τον εαυτο μου
Σκεφτομαι..... σκεφτομαι....σκεφτομαι.....συ� �εχεια! Σκεφτομαι για να δωσω κινητρα στον εαυτο μου, για να ενθαρρυνθω, να αντεξω να συνεχισω την προσπαθεια.
Σκεφτομαι ολα αυτα που επι τοσα χρονια με κανουν δυστυχισμενο, με κρατουν εγκλωβισμενο σε αυτο τον τροπο ζωης....τον ενα και μοναδικο τροπο ζωης που εχω μαθει, με το φαγητο να εχει πρωταγωνιστικο ρολο και εγω ειτε να του δινω και να καταλαβαινει, ειτε να κανω διαιτες με πονο ψυχης αφου δεν μπορω να φαω ο,τι θελω, και να βιωνω την καθε διαιτα σαν κατι τραγικο, σαν να εχω χασει ενα αγαπημενο προσωπο.
Σκεφτομαι οτι το μεγαλυτερο μερος της ενηλικης ζωης μου με βρηκε οντας πανω απο 120 κιλα. Σκεφτομαι ποσο απαισια νιωθω καθε φορα που χρειαζεται να ψωνισω ρουχα, ποσο ζηλευω ανθρωπους καλοντυμενους που μπορουν να ντυθουν οπως θελουν. Βλεπω ανθρωπους φυσιολογικου βαρους σε κοινωνικες εκδηλωσεις, σε γαμους, σε γενεθλια, σε παρτι, που φορανε κατι τοσο απλο, τοσο casual αλλα δειχνουν τοσο εμφανισιμοι, σε αντιθεση με μενα.
Σκεφτομαι οτι αντιπαθω τις φωτογραφιες, τα βιντεο, ο,τιδηποτε εχει να κανει με αυτο-προβολη γιατι πανω απ ολα αντιπαθω την εικονα μου.
Σκεφτομαι ποσο αβολα νιωθω συναντωντας παλιους συγγενεις, φιλους, συμμαθητες που εχω να τους δω χρονια. Νιωθω σαν να διαβαζω τη σκεψη τους τη στιγμη που το βλεμμα τους καρφωνεται πανω μου. Σκεφτομαι οτι ακομα φοβαμαι τη γλωσσα ορισμενων καλο/κακο προαιρετων οικογενειακων φιλων ή συγγενων που θα σχολιασουν "παχυνε ο Δημητρης?". Και εκεινη τη στιγμη, ενω θα μπορουσα να τους συντριψω λεκτικα (και κυριολεκτικα αλλα αυτο δεν ειναι το θεμα μας) νιωθω ανισχυρος και βαθυτατα πληγωμενος.
Σκεφτομαι ποσο καλυτερα θα ειχαν κανει οι δικοι μου αν από παιδακι με ειχαν ενθαρρυνει να ακολουθησω ένα σπορ ή μια οποιαδηποτε σωματικη δραστηριοτητα από το να με στελνουν να μαθαινω ξενες γλωσσες. Βλεπω και χαιρομαι και ζηλευω ταυτοχρονα σημερινους γονεις που στελνουν τα παιδια τους από τις πρωτες ταξεις του δημοτικου να κανουν γυμναστικη, χορο, τεχνες αυτοαμυνας.
Σκεφτομαι τα καλοκαιρια που ερχονται και που νιωθω απαισια ιδρωνοντας πολυ περισσοτερο απο το μεσο ανθρωπο. Σκεφτομαι που λογω αυτου, δεν εχω ουτε ενα σιελ ή αλλο ανοιχτοχρωμο μπλουζακι ή πουκαμισο. Σκεφτομαι οτι για ενα ακομα καλοκαιρι θα βγαλω το καλλος μου στην παραλια και θα νιωθω χειροτερα κι απο ολογυμνος.
Σκεφτομαι τους απειρους ορκους, υποσχεσεις, δεσμευσεις που εχω δωσει στον εαυτο μου και στους αλλους οτι θα αλλαξω, οτ θα αδυνατισω, οτι θα με αγαπησω.....και λιγο καιρο μετα σκεφτομαι την αυτοταπεινωση μου που ξεγελαω ολους, ακομα και τον ιδιο μου τον εαυτο, ξανακυλωντας και αδυνατωντας να κρατησω το λογο μου και την αυτοκυριαρχια μου. Σκεφτομαι την εφιαλτικη αισθηση που με κατακλυζει υστερα απο μια υπερ-καταναλωση τροφης...... την πληρη αηδια για τον εαυτο μου, την μετανοια για ο,τι μολις εκανα, για οσα μολις εφαγα αλλα και την απογνωση οτι οταν περασουν οι δυσαρεστες σκεψεις....ειμαι ικανος να ξαναφαω αλλα τοσα, και πιθανοτερο να το κανω.
Σκεφτομαι τις αναριθμητες φορες που εχω απορριψει προσκλησεις για συνεστιασεις, ακριβως για να μην με δουν να τρωω και κανουν αντιστοιχους συνειρμους οι φιλοι, γνωστοι και συγγενεις. Σκεφτομαι τις φορες που εχω απορριψει προτασεις για ευχαριστα Σαββατοκυριακα με μπανιο στη θαλασσα για να μην με δουν με μαγιο. Σκεφτομαι τις προτασεις για εκδρομες, για βολτες στη φυση, για ποδηλατο....γιατι δεν κανω τιποτα απο ολα αυτα. Σκεφτομαι οτι εχω καταδικασει τον εαυτο μου και κυριως την ψυχη μου, σε εναν τροπο ζωης που σιχαινομαι οσο τιποτα αλλο, και που ακομα δεν εχω βρει τη δυναμη να αλλαξω. Σκεφτομαι τα δακρυα, την οργη, τη λυσσα, την αηδια που εχω νιωσει απο παιδακι για την κατασταση μου και που ακομα ως ωριμος και κατασταλαγμενος ενηλικος δεν εχω ξεπερασει. Σκεφτομαι ποσο τραγικο ειναι να μου πηγαινουν ολα σχετικα καλα στη ζωη, να μην εχω εξωγενη προβληματα, και ο μεγαλυτερος μου εχθρος και η κυρια και μονιμη πηγη στενοχωριας και θλιψης μου να ειναι η κατασταση μου.
Και τελος, σκεφτομαι ποσο ανηκουστο ειναι να εχεις βρει το αιτιο που σε κανει τοσο δυσαρεστημενο, τοσο απογοητευμενο, που σου δημιουργει τοσο χαμηλη αυτοεκτιμηση και ταυτοχρονα να μην καταφερνεις να κανεις ΤΙΠΟΤΑ για να το αλλαξεις!