Τι νιωθω και τι σκεφτομαι για τον εαυτο μου

Σκεφτομαι..... σκεφτομαι....σκεφτομαι.....συ� �εχεια! Σκεφτομαι για να δωσω κινητρα στον εαυτο μου, για να ενθαρρυνθω, να αντεξω να συνεχισω την προσπαθεια.

Σκεφτομαι ολα αυτα που επι τοσα χρονια με κανουν δυστυχισμενο, με κρατουν εγκλωβισμενο σε αυτο τον τροπο ζωης....τον ενα και μοναδικο τροπο ζωης που εχω μαθει, με το φαγητο να εχει πρωταγωνιστικο ρολο και εγω ειτε να του δινω και να καταλαβαινει, ειτε να κανω διαιτες με πονο ψυχης αφου δεν μπορω να φαω ο,τι θελω, και να βιωνω την καθε διαιτα σαν κατι τραγικο, σαν να εχω χασει ενα αγαπημενο προσωπο.

Σκεφτομαι οτι το μεγαλυτερο μερος της ενηλικης ζωης μου με βρηκε οντας πανω απο 120 κιλα. Σκεφτομαι ποσο απαισια νιωθω καθε φορα που χρειαζεται να ψωνισω ρουχα, ποσο ζηλευω ανθρωπους καλοντυμενους που μπορουν να ντυθουν οπως θελουν. Βλεπω ανθρωπους φυσιολογικου βαρους σε κοινωνικες εκδηλωσεις, σε γαμους, σε γενεθλια, σε παρτι, που φορανε κατι τοσο απλο, τοσο casual αλλα δειχνουν τοσο εμφανισιμοι, σε αντιθεση με μενα.

Σκεφτομαι οτι αντιπαθω τις φωτογραφιες, τα βιντεο, ο,τιδηποτε εχει να κανει με αυτο-προβολη γιατι πανω απ ολα αντιπαθω την εικονα μου.

Σκεφτομαι ποσο αβολα νιωθω συναντωντας παλιους συγγενεις, φιλους, συμμαθητες που εχω να τους δω χρονια. Νιωθω σαν να διαβαζω τη σκεψη τους τη στιγμη που το βλεμμα τους καρφωνεται πανω μου. Σκεφτομαι οτι ακομα φοβαμαι τη γλωσσα ορισμενων καλο/κακο προαιρετων οικογενειακων φιλων ή συγγενων που θα σχολιασουν "παχυνε ο Δημητρης?". Και εκεινη τη στιγμη, ενω θα μπορουσα να τους συντριψω λεκτικα (και κυριολεκτικα αλλα αυτο δεν ειναι το θεμα μας) νιωθω ανισχυρος και βαθυτατα πληγωμενος.

Σκεφτομαι ποσο καλυτερα θα ειχαν κανει οι δικοι μου αν από παιδακι με ειχαν ενθαρρυνει να ακολουθησω ένα σπορ ή μια οποιαδηποτε σωματικη δραστηριοτητα από το να με στελνουν να μαθαινω ξενες γλωσσες. Βλεπω και χαιρομαι και ζηλευω ταυτοχρονα σημερινους γονεις που στελνουν τα παιδια τους από τις πρωτες ταξεις του δημοτικου να κανουν γυμναστικη, χορο, τεχνες αυτοαμυνας.

Σκεφτομαι τα καλοκαιρια που ερχονται και που νιωθω απαισια ιδρωνοντας πολυ περισσοτερο απο το μεσο ανθρωπο. Σκεφτομαι που λογω αυτου, δεν εχω ουτε ενα σιελ ή αλλο ανοιχτοχρωμο μπλουζακι ή πουκαμισο. Σκεφτομαι οτι για ενα ακομα καλοκαιρι θα βγαλω το καλλος μου στην παραλια και θα νιωθω χειροτερα κι απο ολογυμνος.

Σκεφτομαι τους απειρους ορκους, υποσχεσεις, δεσμευσεις που εχω δωσει στον εαυτο μου και στους αλλους οτι θα αλλαξω, οτ θα αδυνατισω, οτι θα με αγαπησω.....και λιγο καιρο μετα σκεφτομαι την αυτοταπεινωση μου που ξεγελαω ολους, ακομα και τον ιδιο μου τον εαυτο, ξανακυλωντας και αδυνατωντας να κρατησω το λογο μου και την αυτοκυριαρχια μου. Σκεφτομαι την εφιαλτικη αισθηση που με κατακλυζει υστερα απο μια υπερ-καταναλωση τροφης...... την πληρη αηδια για τον εαυτο μου, την μετανοια για ο,τι μολις εκανα, για οσα μολις εφαγα αλλα και την απογνωση οτι οταν περασουν οι δυσαρεστες σκεψεις....ειμαι ικανος να ξαναφαω αλλα τοσα, και πιθανοτερο να το κανω.

Σκεφτομαι τις αναριθμητες φορες που εχω απορριψει προσκλησεις για συνεστιασεις, ακριβως για να μην με δουν να τρωω και κανουν αντιστοιχους συνειρμους οι φιλοι, γνωστοι και συγγενεις. Σκεφτομαι τις φορες που εχω απορριψει προτασεις για ευχαριστα Σαββατοκυριακα με μπανιο στη θαλασσα για να μην με δουν με μαγιο. Σκεφτομαι τις προτασεις για εκδρομες, για βολτες στη φυση, για ποδηλατο....γιατι δεν κανω τιποτα απο ολα αυτα. Σκεφτομαι οτι εχω καταδικασει τον εαυτο μου και κυριως την ψυχη μου, σε εναν τροπο ζωης που σιχαινομαι οσο τιποτα αλλο, και που ακομα δεν εχω βρει τη δυναμη να αλλαξω. Σκεφτομαι τα δακρυα, την οργη, τη λυσσα, την αηδια που εχω νιωσει απο παιδακι για την κατασταση μου και που ακομα ως ωριμος και κατασταλαγμενος ενηλικος δεν εχω ξεπερασει. Σκεφτομαι ποσο τραγικο ειναι να μου πηγαινουν ολα σχετικα καλα στη ζωη, να μην εχω εξωγενη προβληματα, και ο μεγαλυτερος μου εχθρος και η κυρια και μονιμη πηγη στενοχωριας και θλιψης μου να ειναι η κατασταση μου.

Και τελος, σκεφτομαι ποσο ανηκουστο ειναι να εχεις βρει το αιτιο που σε κανει τοσο δυσαρεστημενο, τοσο απογοητευμενο, που σου δημιουργει τοσο χαμηλη αυτοεκτιμηση και ταυτοχρονα να μην καταφερνεις να κανεις ΤΙΠΟΤΑ για να το αλλαξεις!

Καλημέρα,Δημήτρη και καλό μας Νοέμβρη!
Τα έχω ζήσει τα "σκέφτομαι" σου,τα νοτισμένα αίμα κι ιδρώτα.
Το μόνο που σκέφτομαι να σε ρωτήσω μετά από αυτά είναι "τι φοβάσαι;"
Έχω την αίσθηση πως εκεί βρίσκονται οι απαντήσεις για το μέχρι τώρα "ΤΙΠΟΤΑ" σου.

Δημήτρη, νομίζω πως αυτά που γράφεις εκφράζουν την πλειοψηφία των ατόμων εδώ μέσα. Εμένα πάντως σίγουρα. Δεν έχω κάποια συμβουλή, αλλα αν εχει κάποιος θα ήθελα να την ακούσω κι εγώ....

Καλημέρα NADINE και καλή εβδομάδα.
Τι εννοείς με το "τι φοβάσαι" ?

Scarllet_D ισως σου φανει παραξενο αλλα ποτε ως τωρα δεν ειχα καθησει να καταγραψω ολα τα παραπανω. Ταξιδευαν μεσα μου, σαν σκεψεις σκορπιες χωρις να παρω ποτέ την αποφαση να τους δωσω μορφη στο πληκτρολογιο ή στο χαρτι. Εξ αυτου του λογου νομιζω οτι περισσοτερο αποτελουν μεσο "αυτο-βοηθειας"..... να βλεπω δηλαδη καταγεγραμμενο τι με εχει προβληματισει τοσο πολυ στο παρελθον, ωστε να βρω μια ακομα αφορμη, εναν ακομα λογο, ενα ακομα στηριγμα για να καταφερω επιτελους να τα αντιμετωπισω σωστοτερα. :)

Οχι το ξέρω. Ουτε εγώ το είχα κάνει πριν γραφτώ εδώ. Και τολμω να πω πως να τα εκφράζεις τελικά βοηθάει. Σταμάτας να το αγνοείς τουλάχιστον. Και πραγματικά πιστεύω στην αλληλοϋποστήριξη! Είμαι σιγουρη πως θα τα καταφέρουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Γιατί εχουμε κάνει μια πολύ σημαντική αρχή. Αναγνωρίζουμε πως το προβλημα μας δεν ειναι το φαγητό. Και αυτό είναι ΠΟΛΥ σημαντικό.

Kαλησπέρα,Δημήτρη.Με λένε Ναταλία(μάλλον δε σου έχω μέχρι τώρα συστηθεί).

Όταν μιλώ για φόβο στο θέμα μας αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα "υποκειμενικά θετικά",τα πολύτιμα βολέματα,
που μας κρατούν σε μια εικόνα σώματος και μια κατάσταση,που δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε,αλλάζοντας την
καθώς είτε δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε όσα από αυτήν καρπωνόμαστε είτε φοβόμαστε κάτι συγκεκριμένο
(από προσωπικά του ο καθένας θέματα που δυσκολεύεται με άλλον τρόπο να διαχειριστεί μέχρι το άγνωστο και το μέλλον)
όντας αλλιώς,έξω δηλ. από την οικεία μας ταυτότητα συμπεριφοράς και συναισθημάτων.Είμαι λιγάκι πιο σαφής;

Αν θέλεις να σου πω ένα παράδειγμα μήπως σε διευκολύνει.Κάποιος που απογοητεύτηκε από τις ερωτικές του σχέσεις
και καθώς δυσκολεύεται να τις διαχειριστεί αλλιώς επιλέγει να "κρύβεται"σε ένα παχύσαρκο σώμα,καθώς του δίνει αυτό
στο μυαλό του την ασφάλεια να κρατιέται εκτός "παιχνιδιού",μη ρισκάροντας έτσι νέες πληγές κι απογοητεύσεις.
Όσο ο άνθρωπος αυτός δε βρίσκει είτε θετική οπτική για τις ερωτικές σχέσεις ώστε να τις τολμήσει και πάλι είτε άλλο τρόπο
να προστατεύει τον εαυτό του από ενδεχόμενες δυσάρεστες επιπτώσεις τους στην ψυχολογία του,δεν είναι χαζός να μείνει
ανοχύρωτος,πετώντας την πολύτιμη πανοπλία του(εν προκειμένω το επιπλέον βάρος).Νομίζω καλύτερα τώρα ε;

Κάποιοι θεωρούν την παχυσαρκία αντικειμενικά αρνητική ωστόσο στην παραπάνω περίπτωση και σε πολλές άλλες φυσικά
του καθενός μας,που ταλαιπωρείται από αυτήν,αποδεικνύεται υποκειμενικά θετική όσο κι αν αυτό σε πρώτο άκουσμα σοκάρει.
Θεωρώ λοιπόν πως αν μπούμε στη διαδικασία να ερευνήσουμε και κατανοήσουμε για ποιούς λόγους νιώθουμε να χρειαζόμαστε
το επιπλέον βάρος μας,ίσως έρθουμε ένα βήμα κοντύτερα στο να βρούμε νέους τρόπους διαχείρησης των συγκεκριμένων θεμάτων μας
και καλώς εχόντων των πραγμάτων σιγά σιγα δουλέψουμε ν'απαλλαγούμε από κάτι που δείχνει πια να μη μας εξυπηρετεί(το πάχος).
Ο φόβος αυτός,το τι δεν είμαστε διατεθειμένοι προς το παρόν να χάσουμε είναι κατά τη γνώμη μου το κλειδί για τη μεγάλη αλλαγή
και κυρίως τη διατήρηση της.Η διατροφή κι η άσκηση είναι σπουδαία εργαλεία στο πρακτικό κομμάτι,αλλά από μόνες τους δεν αρκούν.

Κι αν το χεις χάξει αλλά δεν έχεις ιδέα γιατί το κάνεις....; :/

Πρέπει να το ψάξεις λίγο καλύτερα,να σε παρακολουθήσεις λίγο στενότερα μέχρι να το βρεις.
Δε γίνεται να μη βρεις απαντήση σε "προβλήματα" που έχεις ο ίδιος θέσει στον εαυτό σου.
Το επιπλέον βάρος είναι ένα σύμπτωμα,τα αίτια του οποίου ο καθένας μέσα του γνωρίζει.
Αν δυσκολεύεται να τα διακρίνει μόνος του μπορεί ν'αναζητήσει βοήθεια.Αρκεί να θέλει
πραγματικά να χώσει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να προχωρήσει στη μεγάλη αλλαγή.
Αν δεν είμαστε έτοιμοι να ζυμώσουμε χίλια χρόνια θα κοσκινίζουμε και θα γίνουμε μάλιστα
και πολύ καλοί σε αυτό!Απαντήσεις υπάρχουν.Αν αντέχουμε τη γνώση τους είναι άλλο θέμα.

Γι αυτο αποφάσισα να απευθυνθω σε ειδικό γιατί πραγματικά δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει έτσι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Και πολύ καλά έκανες!Πώς νιώθεις να πηγαίνετε μέχρι τώρα;

Δεν εχω ξεκινησει ακόμα! Είμαι στο ψάξιμο για να δω που θα πάω. Μου εχει κεντρίσει το ενδιαφέρον το Κεντρο Διατροφικών Διαταραχών αλλά περιμένω απο το Σαββατο απαντηση τους για να με ενημερώσουν. Αν δω πως παραείναι ακριβό τότε θα πάω σε κάποιον ιδιώτη ψυχολόγο. Ελπιζω να βοηθησει γιατι πραγματικα νιώθω πως με τραβάει πίσω αυτό το πράγμα.

Αουτς. Ουτε το δικο μου το έχει. Αυτό πόνεσε....
Παντως νομιζω πως "υπερβαλει" λιγο. Εβαλα στο 1,78 και 65 κιλά και με μέτρια ασκηση το δειχνει αρκετά "γεματουτσικο". Χμ.... Ελπίζω να μην χρειαστει να πεσω κάτω απο τα 65 για το σωμα που θελω :S Θα ειναι πολύ λίγο για το υψος μου.....

Πάντως μου φαίνεται ΑΠΕΙΡΑ άσχημο το ανωτατο που εχει και που κάπως έτσι ειμαι κι εγώ λογικά, αν και στον καθρεφτη μου, με βλέπω λίγο καλύτερα ειναι η αλήθεια :P

αχαχαχαχα εχεις δικιο δεν το είχα προσέξει!!!!

Τι ύψος έχεις ρε; Βεβαια ενταξει παιζει ρολο και η δραστηριότητα. Εγω που κανω δουλειά γραφείου και εχω και την σχολη ολη μέρα καθομαι οπότε πάνω απο μετρια δεν παίζει να πάω....

Αυτη η δραστηριότητα κάνει θαυματα τελικα....δες πως φαινεται με χαμηλη και μέτρια και πως με εντονη. Τι σκατα να κάνω; Πρέπει να αλλάξω δουλειά μου φαίνεται....