ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη

ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη....

κάθε χρόνο τέτοια εποχή, στο πατρικό μου, από παιδί, ένα ζευγάρι κούκων έκανε τη φωλιά του στο πίσω μπαλκόνι που κοιτούσε το παιδικό μου δωμάτιο...
κάθε χρόνο τέτοια εποχή με έπιανε άγχος τρελό γιατί ήξερα ότι ερχόταν το καλοκαίρι και γω πάλι δεν χωρούσα πουθενά και ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιει...και αυτό ειχε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα να πέφτω σε συνεχή υπερφαγικά επεισόδια..

έτσι και αυτή την Κυριακή άκουσα τον πρώτο κούκο, στην αυλή του σπιτιού μας - τώρα πια στο δικό μου σπίτι - και τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με πλημμύρισαν...

τρελάθηκα, αναλογιζόμενη πόσα χρόνια έχουν περάσει προσπαθώντας να αποδεσμευτώ απο το υπέρβαρο φορτίο που βαρύνει το σώμα μου και την ψυχή μου...

σήμερα διαβάζοντας τα σημερινά Post μου ήρθε flash να διαβάσω τα παλιά μου post...από το 2007 μετρώ λοιπόν 6 χρόνια μέλους του forum και δεν ανήκω σε αυτούς που τα κατάφεραν...

ανήκω σε αυτούς που τα χάνουν τα βάζουν, που αυτοτιμωρούν, που χαντακώνουν τον ευατό τους πιο βαθιά, που δεν συγχωρούν μερικές μέρες ελεύθερης πρόσληψης τροφής και αυτομαστιγώνονται...

ετσι λοιπόν μετά από 8 μήνες φροντίδας, σταθερών υγειινών γευμάτων, κουράστηκα, αφέθηκα στην κατηφόρα...

οκ, ας αρχίσω τις δικαιολογίες...πήρα ένα σωρό παυσίπονα...επαθα αγγειοίδημα και πήρα κορτιζόνη...εκανα αφαιρεση φρονιμιτων και πηρα παλι αντιβίωση, παυσίπονα, ειμαι αδιαθετη....ήρθαν τα "χαρούμενα" Χριστούγεννα....

αυτό που μου ξεφεύγει είναι το γιατί; γιατι δεν απελευθερώνω το σώμα μου απο τα περιττά κιλά;
γιατι αναβάλλω συνεχώς δραστηριότητες λόγω των περιττών μου κιλών...γιατί αναβάλλω να ζήσω όπως θέλω;

και θα σας πω γιατί φλίπαρα
είδα στο fb φωτογραφία που ποσταρε γνωστή μιας φίλης μου
που ήτανε γεματούλα μια ζωή, έκανε μια προσπάθεια έχασε τα κιλά της, και έχει τρία χρόνια είναι μια κούκλα, αδύνατη και να ναι γερή να χαίρεται τη ζωή της!

προφανώς ζήλεψα, οκ; δεκτό...
αλλά γιατί εγώ τόσα χρόνια δεν το χω καταφέρει αυτό; παρα μόνο αποσποσματικά χάνω κάποια κιλά και ξαναεπιστρέφω;
και απο τις τόσες άλλες φορές που έχω προσπαθήσει στα σχεδόν 20 χρόνια που βασανίζομαι 2-3 φορές έχω φτάσει τον στόχο μου για λίγο καιρό, σαν ένα ταξείδι στη χώρα των αδυνάτων και μετά επιστρέφω....

αυτό το γιατί με βασανίζει...

(συγνώμη αν σας κούρασα, είχα ανάγκη την εξωτερίκευση των βασανιστικών σκέψεων μου μήπως και αφυπνιστώ....και σταματήσει η κατήφορα)

eve, αρχικα σκεφτηκα να σου πω τα τυπικα λογια "παρηγοριας", αν θες πες τα, που ομως ειναι τοσο λογικα. Αλλα δεν μπορω.
Δεν μπορω γιατι ξερω οτι οταν σε πιανουν οι μαυρες σου, δεν ακους κανεναν αλλον. Δεν ψαχνεις για λογικη αλλα κρεμιεσαι απο το παραλογο. Υψωνεις εναν μαυρο τοιχο γυρο σου και μενεις μονος με τις σκεψεις σου.

Το μονο που μπορω να σου πω ειναι οτι ξεκινησα απο ελαφρα παχυσαρκη και εφτασα στα "φυσιολογικα" ορια, χωρις ποτε ομως να φτασω το στοχο μου. κι ομως ακομη και τωρα που βλεπω τον εαυτο μου και λεω "καλα ειμαι" παντα νιωθω κομπλεξ.
κλαιω και σκεφτομαι ποσα χρονια εχασα και οτι ποτε δε θα εχω το σωμα μια τυπικης νεαρης κοπελας.

Αλλα ξερεις κατι; Και αν στενοχωριομαστε, τι καταφερνουμε;

τι ωραιά που το απέδωσες...ναι είναι αυτή η φάση που έχω ορθώσει μαύρο τοίχο και δεν ακούω κανέναν ...επομένως τα λόγια παρηγοριάς θα πέσουν στο κενό.... καμια φορά η παραδοχή της αλήθειας σε αφυπνίζει...και η αλήθεια ειναι ότι δεν ψάχνω λόγια παρηγοριάς..πιο πολύ είχα την ανάγκη να εκμυστηρευτώ τις σκέψεις μου και να προκαλέσω τα συναισθήματα μου να αναδειχθούν...και αν κάποιος συμφορουμίστας θέλει να μοιραστεί και αυτός τη δική του ιστορία, οκ....

τώρα σχετικά με το αν στεναχωριόμαστε τι καταφέρνουμε?
ποτέ δεν μπόρεσα να αποδεσμευτώ απο το στενάχωρο συναίσθημα που μου προκαλούν τα επιπλέον κιλά μου και μεγαλώνοντας γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορο....

όσο για σένα μικρή μου Sarah1989, συγχαρητήρια για τη μέχρι τώρα πορεία σου και σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι και να πιάσεις τον στόχο σου!

Καλησπέρα Εύη! (ή Εύα; )

Αυτό που με πολύ όμορφο τρόπο περιέγραφες,
το έχουμε βιώσει οι περισσότεροι εδώ μέσα.

Και είναι φυσιολογικό να το βιώνουμε,
όταν επικεντρωνόμαστε στο τί φαγητό και τί θερμίδες προσλαμβάνουμε,
αντί να επικεντρωθούμε στην ΑΙΤΙΑ που γεννά την ανάγκη μας να τρώμε πολύ.

Πιστεύω το παρακάτω απόσπασμα από ένα βιβλίο (δεν λέω ποιό γιατί κάποιοι το θεωρούν διαφήμιση!),
είναι ακριβώς η απάντηση στο ερώτημά σου.

http://mybellavista.wordpress.com/ta...1%CE%BF%CF%82/

Θέλω να σου πω ότι και εμένα με βασάνιζε το ερώτημά σου,
όμως μετά την ανάγνωση μερικών βιβλίων,
μου "αποκαλύφθηκε" πλήρως το γιατί ορισμένοι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να τρώμε πολύ,
και επίσης κατάλαβα ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ αυτό να το αλλάξουμε!

:thumbup:

τι ελπιδοφόρο μήνυμα...η βεβαία διαπίστωση ότι μπορείς να αλλάξεις!
εύχομαι το συναίσθημα αυτό να μη σε εγκαταλείψει ποτέ και να σαι πάντα αισιοδόξη!

το χεις αναφέρεις ξανά το βιβλίο ίσως κάποιο βιβλίο με τακτικές αυτοβελτίωσης να μου έκανε καλό αυτή την περίοδο...

Σε ευχαριστω, eve! Ευχομαι και σε σενα τα καλυτερα. Αραγε θα ειμαστε ποτε ευχαριστημενες με αυτο που ειμαστε;

ποσο πολυ σε νιωθω και σε καταλαβαινω....αυτο το απεραντο γιατι με βασανιζε για πολλα χρονια επι καθημερινησ βασεως
γιατι αφησα τον ευατο μου ετσι να χαθει σε ενα σωμα που δεν αγαπουσα?
γιατι δεν χαιρομουν την ζωη μου με τα παιδακια μου και τον αντρα μου?
γιατι οσο ελεγα γιατι ετρωγα ακομα πιο πολυ?
δεν ξερω τη ηταν αυτο που ισως με ξυπνησε...παντως μπορω να σου πω με σιγουρια οτι καποιουσ μηνες πριν μπαινοντασ σε αυτο το πολυαγαπημενο μου φορουμ εκλαψα πολυ και συγχρονως ζηλεψα τα παιδια που με τον α η β τροπο ειχαν καταφερει να απαλαχτουν απο τα κιλα τους...
τη αλλο επρεπε να περιμενω....ειδη ειχα αφησει τον χρονο να περναει και εκεινοσ μου αφηνε βαθια σημαδια...τα κιλα ανεβαιναν και εγω κλεινομουν ολο και περισσοτερο στον εαυτο μου...
ο αντρας μου ελεγε τη κανεις που θα φτασεισ?κανε κατι και εγω θα σε στηριξω οτι και αν αποφασισεισ...τα παιδια μου με ρωταγαν γιατι μαμα φορας συνεχεια μαυρα ρουχα?
τη να τους ελεγα οτι ετσι ενιωθα μαυρη μεσα στην ψυχη μου?και τοτε το πηρα αποφαση για να χειρουργηθω....και ναι εκλαψα πολυ γιατι δεν ηταν οτι και πιο ευκολο....
ενα μηνα μετα το χειρουργειο σημερα λεω οτι δεν πρεπει να το βαζουμε κατω....πρεπει να το παλευουμε και καποια στιγμη αυτη η ευλογημενη στιγμη ερχεται που λες ΦΤΑΝΕΙ ως εδω...κατι πρεπει να γινει........

τι να πω;

σε θαυμάζω που βρήκες το θάρρος, το σθένος και τη δύναμη
να αντιμετωπίσεις άμεσα και καίρια την κατάσταση!
εύχομαι να ρθει για όλους αυτή η στιγμή!!!

και γω το σκέφτομαι το παιδάκι μου... να χει μια ευτυχισμένη μαμά που δίνει πάντα το 100%
και ενας απο τους λόγους που θέλω να αδυνατίσω είναι για να μη γίνω λάθος πρότυπο για τον μικρό μου.
Ηδή έχω άπειρες τύψεις και σκέφτομαι τα διάφορα κλισέ "υπέρβαρη μαμά, προσληψη πολλών κιλών στην εγγυμοσύνη υπέρβαρα-παχύσαρκα μωρά". ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να περάσει ο μικρός ότι πέρασα και γω...

και πάλι μπράβο σου και καλή επιτυχία στην προσπάθεια σου!

΄Να αφησεις τα κλισέ ήσυχα γιατί όπως είπες είναι απλά κλισέ!!! Ζήσε την ζωούλα σου, να χαρείς με τα παιδάκια σου και γενικά την υπαρξη σου!!! Ναι δεν λέω είναι μεγάλο πλήγμα αλλά μην σταματήσεις να προσπαθείς! Κι ας ξαναπέσεις δεν πειράζει! θα ξανασηκωθείς πιο δυνατή και κατά πάσα πιθανότητα θα έχεις μάθει κιόλας κάτι :)
We will make it :D All of us!!!!

Scarletaki, μαζί σου είμαι!

το θέμα είναι ότι κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ακριβώς τα ίδια συναισθήματα εχω και μεχρι να κανω "κλικ" εχει πάει καλοκαίρι...
τώρα νιώθω καλύτερα μετα την "εξομολόγηση" , ετσι λίγο ανακουφισμένη, προσωρινά ή όχι ίσως δώσει το έναυσμα για μια καινουργια γεμάτη ενθουσιασμό προσπάθεια
ίσως χρειαζόμουνα επικονωνία με ανθρωπους που κατανοούν το θέμα χωρις ατάκες, κακίες κτλ
η αλήθεια ειναι οτι τις σκέψεις μου αυτές δεν τις μοιράζομαι με κανένα κοντινό μου...

scarltaki,εσύ από ότι βλέπω τα πας περίφημα...keep loosing, girl!:thumbup:

Σε ευχαριστω πολύ :) Είμαι σιγουρη πως εξίσου καλά, και καλύτερα θα τα πας κι εσύ απο εδώ και μπρος :D