πως το λένε?Στρουθοκαμηλισμός?η κάτι άλλο?

ήθελα τη γνώμη σας για κάτι που με απασχολεί πολύ τις τελευταιες μέρες.. Δεν ξέρω αν είναι αναβλητικότητα ή άρνηση ευθυνων κτλ.. Από όταν έφυγα από το σπίτι μου πριν σχεδόν 10 χρόνια το έχω αυτό το πρόβλημα. Αναβάλλω συνέχεια πράγματα που πρέπει να γίνουν και πολλές φορές προτιμάω με κάθε τρόπο να περάσω τη μέρα σπίτι μόνη μου παρά να βγώ έξω να πάω στη σχολή μου,στο γυμναστήριο κτλ..

Σήμερα με δικαιολογία δεν πήγα στην πρακτική μου και έμεινα σπίτι όπου έβλεπα χαζοσειρές και κοιμήθηκα και το μεσημέρι.. Δεν κατάλαβα τίποτα από τη σημερινή μέρα. Πολλές από τις μέρες μου περνάνε έτσι..Στο σπίτι μου μένω με συγκατοίκους και όλοι βγαίνουν και πάνε στις δουλειες/σχολή κτλ μόνο έγω σαν την ηλίθια προτιμώ να κλείνομαι μέσα..

Γενικά αυτό το έχω σε όλα. Στα 6-8 κιλά που θέλω να χάσω εδώ και τόσα χρόνια και δεν χάνω. Στο να ψάξω για δουλεια. Στο να βγώ με καινούριες παρέες έξω. Στο να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Να διαβάσω ένα βιβλίο που χρόνια είναι τώρα στη βιβλιοθήκη μου. Στο να κάνω πολλά πράγματα που θέλω.. Ποια η γνώμη σας?

Πω πω λες και ακούω εμένα (εντάξει , σε πιο ελαφριά μορφή, αλλά είμαι έτσι , ναι !) . Η γνώμη μου ... βαριέμαι να στην πω :lol::lol::lol: (joking) . Τίποτα , απλώς το αντιλαμβάνομαι προσωπικά οτι τείνω να είμαι έτσι και προσπαθώ να το αποφεύγω . Αλλά σίγουρα Σαββατοκύριακο πχ αν δεν κάτσει κάτι να βγω έξω με φίλους και δεν έχω να κάνω και ψωνια απο σούπερ μάρκετ πχ μπορώ άααααανετα να τη βγαλω στον καναπε αγκαλιά με το λάπτοπ (καλή ώρα) σαπίζοντας! Αλλά ευτυχώς αυτό σπάνια (πλέον) θα συμβεί καθημερινή γιατί φροντίζω να παραγεμίζω τις μέρες με πράματα. Απ την άλλη όλο λέω οτι θέλω να κάνω πράματα και όλο δεν τα κάνω. Οτι θα διαβάσω βιβλία (όπως είπες και συ), οτι δεν θα είμαι τόσο απόμακρη με τους φίλους μου (τους λίγους που έχω τελος πάντων) , οτι θα δουλεύω περισσότερο για τη σχολή (αν και δεν αντιμετωπίζω προβλημα , οι βαθμοί μου είναι πολύ καλοί , δεν χρωστάω μαθήματα κλπ). Γενικώς δεν το έχω αυτό που περιγράφεις σε σημείο υπερβολής όπως το περιγράφεις αλλά μπορώ να πω οτι σε καταλαβίνω ...

τι έχουμε παθει ολες?? και εγω ακριβώς τα ίδια! εδω που σπουδαζω ειμαι μονη μου, δεν εχω φιλες, ολη μερα μεσα στο σπιτι παρόλα αυτά παω σουπερ μαρκετ... ( αλιμονο :D ).
στη σχολή πάω με το ζόρι και γενικα ολη μερα μεσα δεν εχω ευχαριστηθεί τίποτα και είμαι στο 3ο έτος, ανυπομονω να ρθει το 4ο να τελιωνω!!!! :dork:
το γυμναστηριο ειναι μια λυση διαφυγεις αλλά και εκεί μονη μου είμαι... εσυ το έχεις δοκιμασει μηπως βοηθήσει?

Γενικά ναι η ασκηση βοηθάει αλλά το θέμα είναι να μην βρω δικαιολογία για να το αποφύγω..

και εμενα, αν και μενω στη πολη που μεγαλωσα, στο σπιτι με ολη μου την οικογενεια και πολλους φιλους διπλα μου, δυστυχως πολλες φορες ζω περιοδους που δεν θελω να βλεπω κανεναν, δεν θελω να βγαινω, δεν εχω τη διαθεση να κανω τιποτα.
Και αν και εχω πολλαααα πραγματα να κανω προσπαθω να βρισκω δικαιολογιες, να διωχνω τις ενοχες που δημιουργουνται απο την αδρανεια μου με ψευτικες υποσχεσεις του τυπου "μονο σημερα, απο αυριο δουλεια" ...

και καπως ετσι περνανε μερες μπορει και μηνες.. με μια εσωτερικη πιεση να κανω τα απολυτως απαραιτητα (οπως να παω στη σχολη γιατι θα κοπω απο απουσιες.. και θα ειναι η δευτερη σχολη που παραταω) και μια αδιαθεσια και ανορεξια για τα παντα...

Ευτυχως υπαρχουν και καλες περιοδοι στη ζωη μου, που τοτε αγανακτω γτ πρεπει να μαζεψω οσα αφησα και κατεστρεψα -αλλα ειμαι ευτυχισμενη, και οταν φτασω σε ενα καλο σημειο, παλι ερχεται η κατρακυλα...
και ως δια μαγειας, οταν πεφτω, ενω ξερω πως η κοινωνικοποιηση, η δημιουργια , η αποδοχη της καταστασης και του εαυτου μου, το αγκαλιασμα μου σε μενα την ιδια, θα μου προσφερουν ευτυχισμενες στιγμες, ικανοποιηση και θα με κανουν να ξαναβρω τη δυναμη να σηκωθω και να χαμογελασω, τα αρνουμαι και σερνομαι απο κρεβατι σε καναπε και απο τητλεοραση σε υπολογιστη απλα επιλεγοντας να φυρανω το μυαλο μου για να απαλυνω τον πονο/ενοχες μου...

Ψαξε βρες αρχικα, για μενα, τα αιτια που στο προκαλουν ολο αυτο.. εμενα ας πουμε ειναι συναισθηματικα...
δεν εχω καταφερει να λυσω το προβλημα μου ουτε εγω... και αυτο με γεμιζει πραπανω ανασφαλια, αλλα κατι που εχω μαθει ειναι οτι η επικοινωνια βοηθαει και ισως σαν εναν απο τους καλυτερους καταλυτες..
Για μενα βεβαια, η επικοινωνια μονο μεσα απο αψυχες οθονες ειναι στειρα απο ολη αυτη την κινητικη ενεργεια που μπορει να σου προσφερει/ ή σου προσφερει κατι πολυ μικρο..
Την μεγαλυτερη ωθηση προσωπικα, μου την εδωσε μια μεγαλη αγκαλια... δεν το πιστευα πριν μου τυχει. Αλλα μια αγκαλια απο μια κοπελα που ειχε περασει οτι περναω και με καταλαβαινε, με βοηθησε να περασω μια πολυ μεγαλη περιοδο αυτοεκτιμησης και προσωπικης δημιουργιας.