όταν το φαγητό σε τρώει..
σήμερα ήθελα κάπου να μιλήσω,να βγάλω όλο αύτο που με βασανίζει,αλλλα δεν τα κατάφερα,και μόνο που αναφέρω το θέμα με σταματάνε...γιατί λεεί μου έχει γίνει εμμονή.ίσως...αλλά εχω κουραστεί,μια ζωη απο παιδάκι διέφερα απο τους άλλους,πάντα ήμουν παχουλή,ξέρω γω κάποτε είχα περάσει και το 110.απίστευτος αριθμός,αλλά τότε δεν με ένοιαζε.τώρα είμαι 80.ξέρω δεν σας φαίνονται πολλά.πέρασα ομως εναν γολγοθά για να φτάσω σε αυτο το σημείο,δεν έμαθα να τρωω σωστά,έκανα ότι χαζοδίαιτα υπάρχει,κυρίως λοου-καρμπ πολυ γυμναστικη και φυσικα αρκετα βουλιμικα επεισοδια.το σώμα μου με εκδικειται,εδω και 7-8 μηνες δεν χανει γραμμαριο,γιατι θελω να του επιβαλλω τις ιδιες τεχνικες.η λεξη διαιτα με νανουριζει το βραδυ και με ξυπναει το πρωι,3-4 μερες αυστηρη διαιτα και μετα μεφτω με τα μουτρα στο φαι.εχω δοκιμασει τα παντα,λιποδιαλυτες αντικαταστατα γευματος πληρη αφαγια εμετους,περαν απο ψυχοφθορα ειναι και αναποτελεσματικα.ολοι οσοι παλευετε με τα κιλα με καταλαβαινετε ειμαι σιγουρη,ξερετε πως νιωθω,δεν ειναι τα κιλα που πρεπει να χαθουν αλλα η καταρα του εθισμου στο φαγητο,το συναισθηματικο φαγητο.εχω γινει καταθλιπτικη,δεν βγαινω πια,με το ζορι,ουτε στη σχολη παταω,γιατι απλα δεν εχω διαθεση.σημερα συνειδητοποιησα οτι πρεπει να σταθω στα ποδια μου,πρεπει να ξεπερασω ολο αυτο,κουραστικα να ειμαι θεατης της ζωης μου,ελπιζω να τα καταφερω-συγγνωμη αν σας κουρασα απλα καπου επρεπε να τα πω-για μια ακόμη φορα.
