Η ιστορία της Μαντζουράνας.
1 μήνας!
Καλησπέρα σας!
1η Αυγούστου αποφάσισα να κάνω στο σώμα μου ένα δώρο: να του δίνω καύσιμα καθαρά, ωφέλιμα και όχι νοθευμένα και επικίνδυνα.
Όχι, δεν ξεκίνησα δίαιτα!
Όχι, δεν ξεκίνησα προσπάθεια απώλειας κιλών!
Όχι, δεν μπήκα σε πρόγραμμα!
Άρχισα να τρώω ό,τι πραγματικά έχω ανάγκη!
Άρχισα να τρώω καλές τροφές.
Και κυρίως, άρχισα να τρώω τη στιγμή που πεινάω κανονικά και όχι τη στιγμή που πεινάω συναισθηματικά.
Ναι, υπήρξαν κάποιες (λίγες) στιγμές που ενώ ήμουν χορτάτη, με πλημμύρησαν σκέψεις να πέσω με τα μούτρα στο πρώην ναρκωτικό μου: τα γλυκά, και ειδικά τα σοκολατοειδή.
Όμως την έπιασα αυτήν την ανάγκη και της έχωσα μπουνιά. Τέλος.
Πεινάω συναισθηματικά; οκ. Θα κόψω το λαιμό μου να βρω τρόπους να "ξεπεινάσω". Συναισθηματικά.
Δεν ξαναμπαίνει στο στόμα μου τροφή που να οφείλεται στην αδυναμία μου να καταλαγιάσω την συναισθηματική μου πείνα.
Τέλος.
1 μήνας που ελπίζω και πιστεύω θα γίνουν πολλοί, θα γίνουν χρόνια, θα κρατήσουν μιά ζωή.
1 μήνας και το σώμα μου ήρθε κατά 9,9 κιλά πιό κοντά στο φυσιολογικό του βάρος.
1 μήνας και νιώθω πολύ καλύτερα! Έχω ενέργεια, είμαι πολύ πιο χαρούμενη, αποκτώ πίστη στη δύναμή μου και δειλά-δειλά, θα τολμήσω να πω ότι αρχίζω να μ' αγαπάω!
Όχι, δεν κοιτάζω τα "χρόνια που πήγαν χαμένα". Δεν υπάρχουν τέτοια. Υπάρχουν μόνο τα χρόνια που θα ξεκινήσουν από αυτή εδώ την στιγμή.
Καλή αρχή!