Ενα ιδιαιτερο ιστορικο!

Καλησπέρα!
Η αλήθεια είναι πως το φόρουμ και το σάιτ τα γνώρισα τελευταία γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε στην Ελλάδα δεν έχουμε και πολύ καλή κατάρτιση στο θέμα των διαταραχών... Και σίγουρα έχετε βαρεθεί να βλέπετε παρόμοια ποστ, αλλα πιστέυω πως καταλαβαίνετε την ανάγκη που έχουμε να μιλήσουμε για το πρόβλημά μας με κάποιον που μπορέι να το καταλάβει...
Εγω θέλω να το μοιραστώ γιατί βλέπω και καταλαβαίνω ολοένα και περισσότερο κόσμο να πέφτει στο βούρκο των Διατρορφικών Διαταραχών...

Λοιπον, θα είμαι ειλικρινής... Θα μπορούσα να τα έχω όλα και να είμαι ευτυχής. Είμαι μια χαρά, υγιής (ακόμα - και παντα σωματικα), εχω έναν συντροφο που με αγαπαει και αποδέχεται το προβλημα μου, μολις τελειωσα τις σπουδες μου. Ομως η κακή μου σχεση με το φαγητο με καταστρεφει παντού.

Απο τα 5 μου, ναι απο τοτε, ειχα θεμα με την εικονα του παχους. Αποκαλουσα τα κοριτσακια παχια ενω ηταν αδυνατα! Η χειροτερη βρισια που μπορουσα να πω ηταν πως ειναι χοντρουλι! Μεγαλωσα και ανεπτυξα μια απεχθεια, ο χειροτερος φοβος μου ηταν το παχος. Εμαθα να θεωρω πως καποιος παχυς ειναι προβληματικος και υποδιαιστερος. Μεταξυ μας, τους θαυμαζω κατα βαθος. Δεν εχουν κομπλεξ, δεν στερουνται, ειναι πιο ευχαρεις. Σαφως και φταιει η οικογενεια μου για αυτο. Η μητερα μου παντα μου εδειχνε κοριτσακια στα δοκιμαστηρια και μου ελεγε ποσο ομορφα ειναι που ειναι αδυνατα και ποσο θα ηθελε να ημουν κι εγω αδυνατο και ομορφο. Εγω να πω εδω πως οσο ημουν μακρια απο τις διαταραχες, ημουν παντα φυσιολογικη με καποια επιπλεον κιλα. 1,69 ημουν κανονικα μεχρι το γυμνασιο και καπου 68 κιλα. Φυσιολογικα μεν, λιγο τσιμπημενα δε, που απλα δειχνουν οτι ευχαριστιεμαι τη ζωη μου με μετρο. Η μαμα μου παντα ηθελε να αδυνατισω απο πολυ μικρη και με ειχε παει σε ενδοκρινολογους κλπ γιατι θεωρουσε πως ισως εχω καποιο θεμα και ειμαι λιγο πιο τσουπωτουλι χωρις βεβαια να εχω τιποτα. Και φυσικα με περιοριζε στο φαγητο και μου απαγορευε τα παντα (ολες τις λιχουδιες που ενα παιδι θα ήθελε). Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια φορά που μου εγραψε ενα γραμμα ντροπης γιατι τυχαια με ειδε να εχω παρει πατατακια στο σχολειο (δεν το εκανα συχνα). Την κατλαβαινω ομως γιατι ήταν ασθενής της ανορεξίας απο τα 17 της μεχρι και σημερα (εφτασε τα 36 κιλα και σωθηκε απο τις τσιχλες που ειχαν ζαχαρη τοτε!)... Στην ιστορια μου υπαρχει και η γιαγια μου, που απο τον φοβο της μην παθω κι εγω ανορεξια μου εδινε κρυφα οτι μου αρεσε και εφτανε σε ακραιες υπερβολες (3-4 μεριδες πατατες) και το ειροτερο το εκανε κρυφα μην μας δει η μαμα.
Σημειωτετον οτι και η γιαγια μου ειχε καποιο ιστορικο με αδενοπαθεια και αρνηση τροφης και αδυναμια στα 17 της (1935 τωρα) και η ξαδερφη μου σοβαρη βουλιμια.

Εγω μεγαλωσα μια χαρα σχετικα με πολυ πιεση βεβαια στο σχολειο κλπ αλλασχετικα φυσιολογικα.
ΟΛΑ ξεκινησαν στο Λυκειο. Μερικες απορριψεις απο αγορια και μερικες κοριτσιστικες προτροπες με εκαναν να αρχισω να ψαχνομαι. Και να νιωθω ασχημα για το σωμα μου ενω μεχρι τοτε ολα ηταν καλα.
Αρχισα ν υποτρεφομαι για χασω καποια κιλα μεχρι την πενταημερη. Όμως με τις πανελληνιες και το αγχος αρχισα παλι να ενδιαφερομαι περισσοτερο για αυτο.
Περνωντας στο πανεπιστημιο ομως εμπλεξα για τα καλα.
Αρχισα να ασχολουμαι υπερβολικα με τα θεματα διατροφης. Και καλα ξεκινησα με σκοπο μια πιο υγιεινη διατροφη και γιατι οχι τη βελτιωση της εικονας. Ομως αρχισα να κοβω πολλα. Παρα πολλα. Εχασα 20 κιλα περιπου, απο τα 73 εφτασα στα 54 και πιο κατω δεν ζυγιζομουν για να μην με πετυχει η μαμα και ανησυχησουν (που πλεον ειχαν αρχισει τελικα να ανησυχουν που αδυνατιζα επικινδυνα). Σαφως και η περιοδος μου εκανε φτερα. Μαλλια επεσαν επικινδυνα. Αρχισα να ξυπναω το βραδυ αποαρρυθμιες και να εχω προβληματα συγκεντρωσης. Επισης εκτος απο το φαγητο που λαμβανα τα πλεον απαραιτητα εκανα και υπερβολικα πολλες ωρες γυμναστικη.
Και τοτε ερωτευτηκα και αρχισα να ασχολουμαι Και με αλλα. Και τοτε εχασα τον ελεγχο και αρχισα να τωω υπερφαγικα. Περιοριζομουν για να με ελενξω και εφτανα σε ακραια οπως να τρωω 6 κεικ ολοκληρα και 3 παστες φλορες το βραδυ. ΤΟ κακο ειναι πως το εβλεπε η μαμα μου και εφτιαχνε περισσοτερα ενω με εβλεπε να υποφερω που τα ετρωγα...

Μετα περασα σε ενα αλλο ανορεκτικο σταδιο οπου παλι εκοβα πολλα (ετρωγα μονο πρωι και μεσημερι) και εφτασα παλι στα 55 κιλα. Μετα ξανα τα ιδια. Υπερφαγειες μεχρι αηδιας, υπεροβολικου πονου. Και μετα βουλιμια. Εφτιαξε η μανα μου 5 κιλα μελομακαρονα και τα εφαγα. Σχεδον ολα. Και ηρθε η ωρα του εμετου. Τι ωραια! τι χαρα! Μπορουσα να τρωω οτι θελω και να το βγαζω! ΑΛλα να μου την τριτη τεταρτη φορα (σαφως και ενιωθα απαισια αλλα ηθελα τοσο να τρωω) γεμισε η λεκανη αιματα γιατι τραυματισα τον λαιμο μου απο την πιεση και τα δαχτυλα. Και τοτε το εκοψα μαχαιρι. Δεν το ξανα εκανα. Και ετσι εφτασα τα 66 κιλα απο τα 56. Και μετα τα ξαναεχασα. Πλεον ετρωγα μονο το πρωι.
Σαφως και ημουν χαλια ολη την υπολοιπη μερα και γιατι φουσκωνα το πρωι και γιατι κοντευα να λιποθυμησω το βραδυ (οπως παντα υπερβολικη γυμναστικη-5 με 6 ωρες την ημερα).


Τελειωνοντας γιατι ειμαι και φλυαρη, θα καταληξω στο σημερα. Υποφερω. Λατρευω το φαγητο. Θελω να τρωω. Οχι υπερβολικα. Κανονικα. Οπως πχ ο φιλος μου και οι φιλες μου. Ομως σιχαινομαι το σωμα μου. Δεν μου αρεσει. Αν και φυσιολογικα κιλα (ειμαι περιπου 59 με 60) εδω και δυο μηνες, δεν μου αρεσει. Δεν νιωθω καλα. Με βλεπω χοντρη. Παντου λιπος, διπλες, ψωμακια. Δεν μου αρεσω. Και αν μια μερα δεν κανω πανω απο 3 ωρες γυμναστικη αρρωσταινω. ΝΙωθω ασχημα λες και σκοτωνω καποιον. Νιωθω πως αν παχυνω παλι θα εθει το τελος του κοσμου. Προτιμω να υποφερω παρα να παχυνω. Και βεβαια εχω προσπαθησει να βαλω τελος στη ζωη μου αλλα χωρις να το τολμησω, πιο πολυ νιωθω πως θα ηταν τιμωρια για τους δικους μου. νιωθω και χαζα και ασχημα. Ντρεπομαι τοσο πολυ για εμενα. Εχω κουραστει. Σκεφτομαι 24/24 το φαγητο. Ξυπναω στον υπνο μου με τρομο γιατι ειδα οτι εφαγα. Περιοριζομαι πολυ. Φαγητο ομοιο με τους αλλους εχω να φαω πανω απο 8 μηνες. Συνεχεια τοστακια και γιαουρτακια. Κανονικα τρωω. Αλλα παντα θελω να με ελεχω και να μετραω θερμιδα θερμιδα. ΚΑι καποιες φορες ξεφευγω. και του δινω και καταλαβαινει και τρωω 5000 θερμιδες στην καθισια μου μετρημενες. Δεν Αντεχω αλλο.


Οι τυψεις και οι ενοχες, οι σκεψεις του φαγητου και της εικονας μου τρωνε τη ζωη. Δεν μπορω να κανω τιποτα αλλο.
Εχω παει σε ψυχιατρο και ηταν μια αποτυχια. Μου ειπε πως βλεπει πως ξερω τι εχω. Απλα πρεπει να βρω καποιον δικο μου να του μιλαω...

Σας ευχαριστω που με ακουσατε, ελπιζωνα μη σας κουρασα! Θα ηθελα πολυ να συζητησω μαζι σας τις εμπειριες σας!
Εύα

Καλησπέρα κορίτσι και καλωσόρισες στην παρέα μας. Διάβασα σειρά σειρά την ιστορία σου και με έπιασε ένας κόμπος στο στήθος.. Πόσο κοντά μπορεί να είναι οι διατροφικές διαταραχές η μία με την άλλη...

Ειναι τοσο κοντα που πλεον πιστευω πως συνυπαρχουν... Εχουμε χασει την αισθηση της υγειας και την αντιληψη... εγω προσωπικα στερουμαι και αυτοπεριοριζομαι, και αλλοτε ξεσπαω τοσο πολυ. Ποτε ομως δεν απολαμβανω. Μπορει να τρωω αυτο που μου ελειψε με μανια και να μηντο καταλαβω. και αυτο ειναι χειροτερο. Ας το ετρωγα κι ας το ευχαριστιομουν... Όλα πια στη ζωη γινονται υπο την σκεψη του φαγητου. Τι πώς, πού, ποτε, μην. Όλα. Εχουμε πιστευω χασει την ελευθερια μας. Νιωθω σας εξαρτημενη. Και δεν μπορω να το κοψω οπως πχ γινεται με τις ουσιες...

Πιστευετε οτι μπορει να το ξεπερασει καποιος? Μπορει αυτη η σχεση με το φαγητο που εχουμε η καθεμια να αλλαξει?
γιατι εγω πιστευω πως απαξ και μπλεξαμε, θα μας κυνηγαει. Αλλοτε περισσοτερο, αλλοτε λιγοτερο. Εγω δεν μπορω να απαλλαγω απο το φοβο του βαρους. Ό,τι και να κανω.

Καλως σας βρήκα!!! Ευχαριστώ!

απλα πιστευω οτι χανουμε ολοι καιολες τοσα πολλα απο τη ζωή μας με τις διαταραχές αυτές και τις κακές μας σκέψεις...Μα τρωνε το μυαλο... και τη ζωή...

Καλησπέρα Εύα!

Καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Quote:

---

Originally posted by 1642Eva
Πιστευετε οτι μπορει να το ξεπερασει καποιος? Μπορει αυτη η σχεση με το φαγητο που εχουμε η καθεμια να αλλαξει?
γιατι εγω πιστευω πως απαξ και μπλεξαμε, θα μας κυνηγαει. Αλλοτε περισσοτερο, αλλοτε λιγοτερο. Εγω δεν μπορω να απαλλαγω απο το φοβο του βαρους. Ό,τι και να κανω.

---

Για όσο διάστημα έχεις αυτές τις πεποιθήσεις, για τόσο καιρό ακριβώς θα ταλαιπωρείσαι με τις διατροφικές διαταραχές.

Σε διαβεβαιώνω ότι αν το θελήσουμε πραγματικά και αρχίσουμε να κάνουμε θετικές σκέψεις, όλα θα βελτιωθούν και σύντομα θα έρθει η μέρα που η διατροφική διαταραχή μας θα είναι παρελθόν!
Και δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά!

Όμως αν μέσα μας βαθιά πιστεύουμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε, τότε όντως ποτέ δεν θα τα καταφέρουμε!

Για να λυθούν οι διατροφικές διαταραχές μας, πρέπει να λύσουμε τις αιτίες που τις γέννησαν (ή και τις γεννούν ακόμα).
Αν έχεις εντοπίσει ότι η μητέρα σου είναι η πηγή των διαταραχών σου, τότε θα πρέπει να το λύσεις αυτό μέσα σου.
Θα ήταν καλό (αν έχεις την οικονομική δυνατότητα) να επισκεφθείς έναν ψυχολόγο, και μαζί να λύσετε το θέμα για την μητέρα σου.
Αν δεν έχεις τα χρήματα για ψυχολόγο (όπως εγώ), ή αν η ιδέα του ψυχολόγου δεν σ' αρέσει, ψάξε να βρεις τρόπους να βγάλεις από μέσα σου όλες αυτές τις αρνητικές πεποιθήσεις για το φαγητό που σου έχει δημιουργήσει η μητέρα σου.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξοστρακίσεις από το μυαλό σου κάθε αρνητική σκέψη! Ή τουλάχιστον να το προσπαθήσεις!
Και να βάλεις τις θετικές σκέψεις και την αισιοδοξία στη ζωή σου!

καλή επιτυχία! :thumbup:

Εύα να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω, και πάρα πολύ καλά μάλιστα. Από το 2009 μέχρι και σήμερα, έχω κάνει το σώμα μου φουσκωτό στρώμα. Μια το φουσκώνω τέρμα, και μια το αφήνω ξεφούσκωτο και... άφαγο, ένα λεπτό κουβάρι. Ξεκίνησα από τα 85 κιλά πριν από 5 χρόνια και κάνοντας δίαιτα έπεσα στα 64 (με ύψος 1,73). Μετά ερωτεύτηκα...την ζυγαριά..Ανέβα, κατέβα, άρχισα να ελέγχω το βάρος μου 24 ώρες το 24ωρο. Σε λιγότερο από 7 μήνες έγινα 57 κιλά. Δεν ήταν τόσο γρήγορη η απώλεια, γιατί μέσα σε αυτούς τους 7 μήνες δεν έκανα καμία συγκεκριμένη διαιτα. Τους πρώτους μήνες έτρωγα του σκασμού ΜΟΝΟ το πρωί (και το βράδυ έτοιμη για λιποθυμία, όπως κι εσυ), και απλά έμενα στα 64 κιλά. ΜΕτά άρχισα να τρώω μόνο πρωι και μεσημέρι και μετά πάλι τίποτα, αλλά επειδή μείωσα τις ποσότητες και από υγρά έπινα μόνο νερά και σόδες, άρχισα να χάνω και σε 2 μήνες από 64 έγινα 60. ΄Μετά για λίγο καιρό έμεινα σταθερή, τρώγοντας ό,τι να ναι, αλλά ζυγιζόμουν συνεχώς...Να μην τα πολυλογώ, την άνοιξη του 2010 έπεσα στα 57, και υπήρξαν και κάποιες μέρες πλήρους ασιτίας που με έδειξε και 56. Τότε νόμιζα ότι είχα φτάσει στο κατώτερο επίπεδο που θα μπορούσα ποτέ να φτάσω, γιατι όπως λες κι εσύ μαρέσει να τρώω και λατρεύω το φαγητο. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ξαναέβαζα κιλά, όπως και έγινα. Το 2011 και το 2012, πάχυνα πολύ..Ό,τι είχα στερηθεί μέσα σε ένα χρόνο, το χάρηκα και με το παραπάνω τα δύο επόμενα χρονια. Έφτασα στα 75 κιλά, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου στις φωτογραφίες (μιλάμε για 20 κιλα πάνω!) Ώσπου μετά...ήρθε η στιγμή που χωρίς να το καταλάβω συνειδητά, άρχισα να χάνω κιλά. Στην αρχή που απλώς συνέβαινε μόνο του, απλώς ξεφούσκωσα κάπως, ειχα χάσει γύρω στα 5 κιλά, ήμουν 70 δηλαδή. Μόλις είδα αυτό το ξεφούσκωμα, πήρα φορα, κατηφόρα. Μέσα σε μόλις 5 μήνες από 70 κιλά έγινα 54-55.Πιο κάτω από όσο είχα φανταστεί ποτέ. Μετρούσα κάθε θερμίδα που έπαιρνα, ποτέ δεν ξεπερνούσα τις 1100.Έγινε πιο συνειδητό από ποτέ. Και περίπου μία φορά την εβδομάδα έτρωγα όσο και ό,τι ήθελα μέχρι που έσκαγα. Αλλά την επόμενη μέρα ξανά δίαιτα σκληρή. Αυτό το ξέσπασμα μία φορά την εβδομάδα δεν στάθηκε ικανό ούτε να μου βάλει κιλά, ούτε να με κρατήσει ίδια. Έχανα συνέχεια. Αυτό κράτησε μέχρι ΄το περασμένο καλοκαίρι. Από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο και μετά, ξαναπήρα την ανηφόρα λόγω πολύ κακής ψυχολογίας και άλλων εξωγενών παραγόντων (ξαφνικά ζω στο εξωτερικό). Έχω βάλει 10 κιλά, είμαι 65 αυτή τη στιγμή που σου γράφω, από τη μια χαίρομαι που ειμαι65 και όχι 75 ή ακόμα χειρότερα 85, αλλά δεν νιώθω και καλά με τα κιλά μου, κυρίως επειδή δεν έχω ρούχα να βάλω και κυκλοφορώ σαν μπασκετμπολίστας, με φόρμες αντρικές(του φίλου μου) και άσπρες φαρδιές μπλούζες. Μόνο κάτι φούστες μου κάνουν που δεν έχουν κουμπιά!
Το στήθος μου εινα υπερτεράστιο, πονάει κιόλας εδώ και δύο εβδομάδες(τα έχουν παίξει οι ορμόνες μου?), μπορει τα 3 από τα 10 κιλά να είναι μόνο στο στήθος, δεν κάνω πλάκα. Πολύ άσχημο κι αυτό και μην νομίζει΄κανένας ότι ΄"κλαίω" εκ του ασφαλούς ότι έχωμεγάλα βυζιά και κατά βάθος το χαιρομαι. Δεν το χαιρομαι καθόλου. Σαν να μου κρεμάσαν δυο πεπόνια στο θώρακα νιώθω. Σκληρά, βαριά και τεράαστια. Δεν έχω πού να τα βάλω. Τελος πάντων, το κυριότερο είναι ότι έχω πολύ χάλια ψυχολογία, όχι μόνο για τα κιλά, αλλά είναι κι αυτό μια πέτρα στην πλάτη μου.
Έχω καταλήξει ότι οι διατροφικές διαταραχές προκαλούνται και είναι τόσο επίμονες και επίπονες γιατί ουσιαστικά είμαστε διχασμένες (και κάποιοι διχασμένοι) στην ίδια μας την προσωπικότητα. Και δεν εννοώ ότι είμαστε σχιζοφρενείς. Εννοώ το εξής απλό: μέσα μας συνεχώς παλευει ένας λαίμαργος και λάτρης του φαγητού εαυτός και ένας εαυτός που θέλει να είναι αδύνατος, κομψός, ελκυστικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση. Πότε υπερισχύει ο ένας και πότε ο άλλος ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες ζούμε κάθε φορά. Όταν οι λόγοι για τους οποίιους θέλουμε να ειμαστε αδύνατοι υπερισχύουν, τότε αδυνατίζουμε και μάλιστα πολύ, καμιά φορά ξεπερνώντας τα όρια. Όταν οι συνθήκες δεν είναι αρκετά ισχυρές ώστε να μας δίνουν δύναμη να ξεπερνάμε την λαιμαγία μας, τρώμε και τρώμε και ξανατρώμε.
Ο λαίμαργος εαυτός υπήρχε και θα υπάρχει πάντα μέσα μας.Επειδή έτσι γεννηθήκαμε, έτσι μας μεγάλωσαν, αυτό μιμηθήκαμε, αυτό μάθαμε, αυτό τραβάει η όρεξή μας. Ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι μπορει να είναι λαίμαργοι, δεν είναι ένας. Εγώ ας πούμε, είμαι σίγουρη για τον δικό μου λόγο. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που αγαπούσε το φαγητο, παράγγελνε πιτόγυρα τα βράδια, έτρωγε απίστευτες μεσημεριανές ποσότητες με πολλά ψωμιά βουτηγμένα στο λάδι και άπειρες τηγανιτές πατάτες. Μετά πάρτε και ένα γλυκάκι και αφού μετά θα πάμε και σινεμά, εεε ας φάμε και ποπκορν,αλλιώς δεν λέει! Κάπως έτσι στα 15 και στα 16 έφτασα να είμαι 85 κιλά. Μιμούμουν. Τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τον αδερφό μου, την γιαγιά μου που μας μπούκωνε με σοκολατάκια και μελομακάρονα μετά από 7 κιλά αρνί και ρύζι. Όταν όμως φτάνεις σε μια ηλικία (γύρω στα τέλη του Λυκείου) όπου αρχιζεις και καταλαβαίνεις ότι δεν περιστρεφέται όλος ο κόσμος γύρω από το τι θα φάμε σήμερα να στουμπώσουμε, και βλέπεις κορίτσια της ηλικίας σου που μπροούν και βγάζουν την κοιλιά τους σε κοινή θέα χωρίς να κρέμεται τιποτα, αρχίζεις και χάνεις την γαλήνη σου. Αρχίζεις και βλέπεις ότι τα άγόρια σε φτύνουν ή ακόμα χειρότερα σε κοροϊδεύουν για τις πίτσες που έχεις φάει στη ζωή σου. Οπότε...την βλέπεις αλλιώς την φάση πλέον.
Παιδιά, ίσως να μην υπάρχει τρόπος να ξυπνήσεις ένα πρωί και να μην σε απασχολεί το φαγητό. Όταν κάποιος υπήρξε χοντρούλης ή υπέρβαρος και έχασε πολλά κιλά με κόπο και ιδρώτα (για να επιβληθεί στον ίδιο του τον εαυτό), πάντα θα ανησυχεί. Πάντα θα έχει την λόξα του. Αυτό δεν πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ οι άνθρωποι που πάντα ήταν αδύνατοι και ποτέ δεν χρειάστηκε να κοπιάσουν γι' αυτό. Που και 3 κιλά να βαζανε, μετά απλά τους κοβόταν η όρεξη και σε μια βδομάδα τα χάνανε χωρίς καν να προσπαθήσουν.
Ανήκουμε σε άλλη κατηγορία ανθρώπων, χωρίς να σημαίνει ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι. Ειμαστε.
Εγώ ΄πιστεύω ότι ποτέ δεν θα πάψω να σκέφτομαι το φαγητό και το΄πόσο μεγάλη είναι η κοιλιά μου. Αλλά μπορώ να κάνω αυτή τη σκέψη πιο ήπια και πιο γλυκιά. Ξέρω (το έχω αποδειξει ήδη), ότι μπορώ ναχάσω κιλά και δόξα τω θεώ, δεν έχω προβλήματα θυροειδούς/ή άλλα ώστε κάτι να με εμποδίζει. Ας φανταστούμε πώς μπορούν νανιώθουν και άνθρωποι που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν και τόσο εύκολα να χάσουν κιλά. Εγώ μπορώ αν το αποφασίσω σε 3 μήνες να χάσω 10 κιλά. Όπως και πολλοί άλλοι. Ο λαίμαργος εαυτός μου μπορει να μην με αφήνει σε αυτή τη φάση να το κάνω, αλλά πρέπει κι αυτόν να τον αφήσω να ζει μέσα μου, αλλιώς θα πνιγώ στο ίδιο μου το σάλιο. Οφειλω πού και πού να τον ακούω κι αυτόν. Μακάρι να μην υπήρχε, μακάρι να ήμουν μονίμως 50 κιλά και μακάρι να ήμουν από τους ανθρώπους που η πεινα τους να σταματάει στην μισή φέτα ψωμί και στη μια μπανάνα. Όμως αν ήμουν έτσι, ποτέ δεν θα ένιωθα την δόξα που ένιωσα κάποτε όταν από 85 έγινα 64 και πέσανε πολλές μασέλες, όχι επειδή ήμουν αδύνατη, αλλά επειδή από στρουμπούλω, έγινα αδύνατη. ΚΑι κυρίως την δόξα που ένιωσα κερδίζοντας ένα στοίχημα μόνο με τον εαυτο μου. Ήταν μια προσωπική νίκη και όταν θα ξαναχάσω αυτά τα κιλά που με βαραινουν τώρα, θα έχω νικήσει για άλλη μια φορά. Και αν χρειαστεί, θα ξανανικήσω. Και πού ξέρεις, μπορει καποτε ο λαίμαργος εαυτός να με συμπαθήσει που χρόνο παρά χρόνο του έδινα να φάει όσο θέλει, και να σταματήσσει τα τερτίπια του. Μπορει κάποτε να χορταίνει με 1 γλυκάκι παραπάνω την βδομάδα.

Νομιζω πως ειναι μια απο τις φορες που δεν χαιρομαι που ειμαστε πολλες... καποτε πιστευα και ενιωθα καλα που υπηρχαν κι αλλοι με προβληματα διατροφης... τωρα με στεναχωρει αφανταστα... εχουμε αποκτησει μια λαθος σχεση με το φαγητο. εχουμε χασει το μετρο!

Ολοι μου λενε να αγαπησω το σωμα μου, να ακουω τον οργανισμο μου, να αφεθω κλπ
οποτε το κανω αυτο ή τρωω απιστευτες ποσοσητες για ανθρωπο, ή κανω καπου στις 6 ωρες γυμναστικη και τιποτα αλλο στη ζωη μου. ΟΙ τυψεις, οι ενοχες, το αγχος με κυριευουν...

Ondine σε καταλαβαινω... Αυτο το θελω να τρωω και να ειμαι αδυνατος, ειναι αυτο που θελουμε. Γινεται, αν τρωμε λιγο. Αλλα δεν μπορουμε να μεινουμε στο λιγο... Ισως καποια μερα σιγα σιγα ο οργανισμος μας βρει την ισορροπια του...

Εγω απλα δυσκολευομαι να με αποδεκτω στο φυσιολογικο. ΔΕν μπορω να χωνεψω πχ οτι ειναι πιο ανοικτη η λεκανη μου κλπ. ΚΑι ειλικρινα απο τα 73 μεχρι τα 56 μεγαλγ διαφορα δεν βλεπεις. Στα 56 μονο εβλεπα ενα αδυναμο κοριτσακι, υστερικο, επιανα κοκκαλα και με σιχαινομουν, μεσα στα νευρα, αλλα κατα βαθος ενιωθα ηδονη καθε φορα που ζυγιζομουν και εβλεπα την καθοδο...

Δεν ξερω ποια ειναι η λυση... Οικονομικη δυνατοτητα δεν εχω μεγαλη. Θα πηγαινα σε γιατρο μονο αν εβλεπα αποτελεσμα. Δεν ειδα ποτε. Δεν εχω δει πραγματικα ποτε κανενα να το ξεπερναει. Απλα καποιοι το βαζουν σε sleeping mode.
Επισης πεταξα τη ζυγαρια και προσπαθω να τρεφομαι πιο σωστα και να σεβομαι το σωμα μου. Επειδη γυμναζομαι δεν μπορω να τρωω 800 θεμριδες. Επψψα να θελω να χασω κιλα, θελω να τα διατηρησω... Επισης κοβω τις υπερβολες... Αρχισα να ασχολουμαι και με αλλα και να βαζω κατω το εγωισμο της γυμναστικης... Μεταξυ μας,ποτε δεν πηρα τοσα κιλα ουτε τα εχασα. Υγρα ήταν και μυικη μαζα που με εδειχναν ποτε παχυτερη και ποτε πιο αδυνατη.
Απλες παραισθησεις ειχα δεν γινονται αλλαγες τοσο γρηγορα.

ΑΥτο που με κουραζει και με στεναχωρει ομως ειναι οτι ειναι συνεχεια στο μυαλο μου. Μια υποφερω, μια νιωθω τυψεις, καταπιεζομαι και ξεσπαω. Αλλοτε περισσοτερο και αλλοτε λιγοτερο.

* ( εχω φυγει απο το σπιτι και απο το στενο πλαισιο της οικογενειας σαφως γιατι δεν μπορουσα να συνεχισω να ζω ετσι, επρεπε να παρω τη ζωη μου στα χερια μου)..

Σας ευχαριστω πολυ!!! Ειναι πολυτιμες οι εμπειριες και τα λογια σας!

πιστεύω οτι όταν έχουμε να κάνουμε με διατρ διατ τα προβλήματα είναι πολύ πιο βαθιά απτην αγάπη μας για το φαγητό ή την αγάπη μας για το ωραίο σώμα. καλά κρυμμένες ανασφάλειες κ αδυναμίες όπως κ φοβίες είναι το πρόβλημα. τα υπόλοιπα είναι μια συνήθεια. την συνήθεια την αλλάζεις αμέσως από την μια στιγμή στην άλλη κ ξεχνιέται. όμως τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτή την συνήθεια είναι το δύσκολο. όταν νιώθωντας στα χαμένα καταφεύγει κάποιος στο φαγητό κ μετά στην τουαλέτα, είναι γιατί θελει να νιώσει κάτι που του λείπει. μια απόλαυση μια πληρότητα μια ασφάλεια κ μετά το συναίσθημα του ξεφορτώματος, της ανακούφισης. δν είναι το πρόβλημα στο οτι θέλουμε να νιώθουμε κομψές ενώ ταυτόχρονα καταναλώνουμε μία τούρτα. το πρόβλημα ξεκινάει από μέσα βαθιά στην ψυχή κ στο μυαλό.

καλή τύχη στην προσπάθειά σου eva και σε σένα ondine και σε όλες μας. πιστεύω οτι πρέπει να ξεκινήσουμε βάζοντας βαθειά το μαχαίρι ,σκάβοντας μέχρι να βγει οτι έχουμε θαμμένο. αυτό νομίζω οτι πετυχαίνεται με πολύ διάβασμα παρατήρηση πολλά χόμπυ εξερευνήσεις. να ρθούμε σε επαφή με τα θέλω μας. τι μας αρέσει πραγματικά να κάνουμε. ξοδέψαμε πολύ χρόνο στο παιχνίδι αυτό, πρέπει να βρούμε ΄'/καινούρια ενδιαφέροντα που να ηρεμούν την ψυχή μας.

Quote:

---

Originally posted by Μαντάμ σου σου
πιστεύω οτι όταν έχουμε να κάνουμε με διατρ διατ τα προβλήματα είναι πολύ πιο βαθιά απτην αγάπη μας για το φαγητό ή την αγάπη μας για το ωραίο σώμα. καλά κρυμμένες ανασφάλειες κ αδυναμίες όπως κ φοβίες είναι το πρόβλημα. τα υπόλοιπα είναι μια συνήθεια. την συνήθεια την αλλάζεις αμέσως από την μια στιγμή στην άλλη κ ξεχνιέται. όμως τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτή την συνήθεια είναι το δύσκολο. όταν νιώθωντας στα χαμένα καταφεύγει κάποιος στο φαγητό κ μετά στην τουαλέτα, είναι γιατί θελει να νιώσει κάτι που του λείπει. μια απόλαυση μια πληρότητα μια ασφάλεια κ μετά το συναίσθημα του ξεφορτώματος, της ανακούφισης. δν είναι το πρόβλημα στο οτι θέλουμε να νιώθουμε κομψές ενώ ταυτόχρονα καταναλώνουμε μία τούρτα. το πρόβλημα ξεκινάει από μέσα βαθιά στην ψυχή κ στο μυαλό.

καλή τύχη στην προσπάθειά σου eva και σε σένα ondine και σε όλες μας. πιστεύω οτι πρέπει να ξεκινήσουμε βάζοντας βαθειά το μαχαίρι ,σκάβοντας μέχρι να βγει οτι έχουμε θαμμένο. αυτό νομίζω οτι πετυχαίνεται με πολύ διάβασμα παρατήρηση πολλά χόμπυ εξερευνήσεις. να ρθούμε σε επαφή με τα θέλω μας. τι μας αρέσει πραγματικά να κάνουμε. ξοδέψαμε πολύ χρόνο στο παιχνίδι αυτό, πρέπει να βρούμε ΄'/καινούρια ενδιαφέροντα που να ηρεμούν την ψυχή μας.

---

Μανταμ σου σου :thumbup:

Συμφωνώ απόλυτα με τη Μαντάμ σου σου, Εύα σκέψου αυτά που σου γράφει.

Μανταμ σου σου εχεις απολυτο δικιο!
Σαφως και η μεγαλη εξελιξη ηρθε οταν καταλαβα τι και γιατι...
Ξερω γιατι εχω τα προβληματα που εχω. Και με ψυχολογο τα ανακαλυψα. Αλλα μεχρι εκει, τα ανακαλυψα. Ξερω οτι ξεσπαω εκει λογω ελλειψης προσοχης και αγαπης οσο περιεργο και κακο ακουγεται, απο τους γονεις... Λογω λανθασμενης πειθαρχιας κλπ στη ζωη μου... Το θεμα ειναι οτι απο τη στιγμη που καταλαβα τι παιζει, και το συζητω πλεον ξεκαθαρα και με τους γονεις μου και με τον περιγυρο, δεν εχω δει καμια βελτιωση. Αντιθετως... Απλα καταλαβαινω το γιατι.
Ο ψυχολογος με βοηθησε να καταλαβω γιατι ειμαι ετσι. Τι σημαινει το φαγητο κλπ...
Ομως δεν επαψα να καταπιεζομαι και να τρωω με πειθαρχια και με μετρο και να γυμναζομαι υπεροβλικα. Αυτη την καταπιεση δεν μπορω... Και οπως ξερουμε η ελευθερια απαιτει θυσιες... ΚΑι εγω δεν τις θελω αυτες τι θυσιες... Γενικα ειναι μια περιεργη μαχη με τον εαυτο μας...

ουτε καν έχω λύσει τα δικά μου προβλήματα κ οι δαίμονες μου είναι ακόμα εκεί.Μάκαρυ να μπορουσα να δώσω μια λύση.

Εσυ η ιδια το λες οτι θέλεις να εχεις τον έλεγχο αρα εκεί πρεπει να εστιάσεις.. Γιατί φοβάσαι μην τον χάσεις? Που δεν τον εχεις? Τι σε τρομάζει? Η δουλεια? Φοβάσαι μη μείνεις μονη? Μη δεν σαγαπανε?φοβάσαι το μέλλον πουδν ξερεις τι θα φέρει? Ρωταω αυτά γιατί εγώ αυτά φοβάμαι πάντως.

Μια και μιλάτε για έλεγχο, πιστέυω πως είναι τεράστιο ζήτημα το θέμα του ελέγχου σε πολλούς ανθρώπους που υποφέρουν από διατροφική διαταραχή. Εγώ είμαι control freak αν και έχει μετριαστεί αρκετά. Παλιότερα, ένας ψυχολόγος που με παρακολουθούσε σε μια πολύ δύσκολη εποχη για τη διαταραχή μου και του περιέγραφα την ολέθρια σχέση πάθους, έρωτα που έχω με τα ...σποράκια(!) και κατόπιν μιλούσαμε για το ότι θέλω σε όλα να έχω το κοντρόλ και να είμαι τέλεια, μου έλεγε πως ευτυχώς που υπάρχουν και τα σποράκια και χάνω το κοντρόλ κάπου γιατί είναι υγιές να μην είμαστε "από πάνω" σε όλα, και σε κάποια φάση να αφηνόμαστε με την ευαλωτότητα και την αδυναμία μας. Προφανώς ότι αποτύγχανα επί τόσα χρόνια να "πειθαρχήσω", είχε τη ρίζα του εκεί. Δεν έπρεπε καν να βάλω τον ευατό μου σε πειθαρχία! προφανώς έπρεπε να δουλέψω τα ζητήματα που με ζόριζαν και έβρισκα καταφύγιο και παρηγοριά στο σκουπιδοφαγητό και όχι να με αυτομαστιγώνω επειδή και καλά δεν ήμουν και σε αυτό άψογη και controlled.

ετσι ειναι... το φαγητο μας γεμιζει κενα και ανασφάλειες...
αλλοτε ξεσπαμε εκει, αλλοτε το βλεπουμε σαν εχθρο, αλλοτε σαν εξαρτηση...
αν το ψαξετε θα δειτε καποιες ερευνες που λενε οτι τα ατομα με διατροφικες διαταραχες και κυριως υπερφαγικες εκδηλωσεις εχουν καποιο θεμα στον θαλαμο που εκκρινεται ντομπαμινη και απλα χανουμε τον ελεγχο...

εμενα δεν θα με πειραζε να ειχα περισσοτερα κιλα, αλλα σε εναν αλλο κοσμο... που δεν θα με ρωταγανε γιατι και πως, τι επαθα τι μου συνεβη κλπ ξερω οτι μου κανει κακο να δινω σημασια στο τι λενε οι αλλοι, αλλα εχω μεγαλωσει δινοντας τοση σημασια που να μην μπορω να το αποφυγω, εχω μεγαλωσει οντας ρατσιστρια και να θεωρω τους πιο παχουλους αφελεις, οτι αφηνονται, οτι ενδιδουν, απειθαρχοι ακομα και χαζοι... τρελα πραγματα... αλλα οταν μεγαλωνεις με τοση πιεση ειναι λογικο...
δεν φοβαμαι τοσο μην μεινω μονη... φοβαμαι την απορριψη οπως λες Μαντάμ σου σου... οσο μεγαλωνα απορριφθηκα πολλες φορες λογω των κιλων και ενιωθα μια περιφρονηση και προκαταληψη οταν ημουν πιο παχουλουλα... εγω τοτε δεν ειχα προβλημα αλλα οταν αρχισα να αλλαζω και να αδυνατιζω υπηρξε πολυ επιδοκιμασια και μπραβο και δωστου συγχαρητήρια κλπ οσα δεν πηρα ποτε για πολυ σπουδαιοτερα πραγματα... και ετσι το να ξαναγυρισω εκει ειναι ενας φοβος...

και επισης Μακ, ναι ο ελεγχος και η πειθαρχια, η τελειομανια που δεν γινεται εξ ορισμου να αποκτησουμε μας φτανει σε αντιθετα αποτελεσματα δυστυχως... :/