Μετά το sleeve τί;;;;;

Καλημέρα στο group! Ξεκίνησα με 110 κιλά κ έκανα sleeve πριν από 5 χρόνια ακριβώς! Μεγάλη επιτυχία! Έφτασα στα 67 κιλά, αν κ έδειχνα πολύ λιγότερο! Σήμερα, κ μετά από 2 εγκυμοσύνες ζυγίζω 92 κιλά. Έχω ξαναρχίσει πάλι, Διαιτολόγος-διατροφή κλπ, χωρίς βέβαια αποτέλεσμα! Κάθε εβδομάδα υπόσχομαι ότι θα προσέξω την επόμενη! Η ψυχολογία μου όμως, που βλέπω τον άνθρωπο που έχασα απο πάνω μου να επιστρέφει, δεν βοηθά. Έχω αρχίσει να κλείνομαι πάλι στον εαυτό μου. Έτσι, έχει μπει πάλι στο μυαλό μου το ενδεχόμενο ενός ακόμα χειρουργείου. Αλλά τί; Μπορεί κάποιος με εμπειρία περισσότερων από ένα χειρουργείων να βοηθήσει;

Καλημέρα Pennaki!

Κατ' αρχάς καλώς ήρθες!
Συγχαρητήρια για την εκπληκτική απώλεια που είχες πετύχει!
Να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου!
Η εγκυμοσύνη είναι ο πιο ευλογημένος λόγος για τον οποίο μια γυναίκα παίρνει κιλά.

Δεν έχω προσωπική εμπειρία από κάποιο χειρουργείο.
Υπάρχουν παιδιά που μπορούν να σε κατατοπίσουν πλήρως.

Ήθελα να σου απαντήσω για να σου πω το εξής...
...το χειρουργείο είναι ένα πολύ καλό εργαλείο, αλλά τ' αποτελέσματά του είναι προσωρινά. Αυτό που χρειάζεται να κάνει ο εγχειρισμένος άνθρωπος, είναι να χρησιμοποιήσει την αρχική απώλεια που του δίνει το χειρουργείο, για να πάρει δύναμη και να υιοθετήσει έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, τόσο στην διατροφή όσο και στην άσκηση αργότερα. Εκεί έγκειται η επιτυχία ενός χειρουργείου.

Αν δεν υιοθετήσει ο άνθρωπος συνήθειες υγιεινές τουλάχιστον στην διατροφή του, είναι σχεδόν σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα τα ξαναπάρει τα κιλά. Ακόμα και την πιο ακραία και δραστική βαριατρική επέμβαση και να κάνει.

Θυμάμαι όταν είχα πάει στο γραφείο ενός τέτοιου χειρούργου μαζί με την μητέρα μου (έκανε την sleeve τότε εκείνη), μας είπε ότι ακόμα και κάποιοι άνθρωποι που έχουν κάνει γαστρικό by-pass έχουν ξαναπάρει πίσω τα κιλά τους, γιατί αν τρώνε υπερβολικά πολύ, ο οργανισμός απορροφά τις θερμίδες μέσα από το έντερό του.

Και επειδή δεν μπορούμε να κόψουμε τα έντερά μας,
το καλύτερο είναι να προσπαθήσουμε να το "δουμε αλλιώς" διατροφικά.

Μην πιέζεις τον εαυτό σου. Χρειάζεται να περιμένεις να γίνεις έτοιμη ψυχολογικά.
Πέρυσι εγώ είχα χάσει 17 κιλά και κάπου στα Χριστούγεννα σταμάτησα την προσπάθεια και τα ξαναπήρα όλα πίσω μέχρι τον Φεβρουάριο. Για πολλούς μήνες δεν το αποφάσιζα ν' αρχίσω, γιατί δεν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά. Πήγα εξαναγκαστικά να ξεκινήσω προσπάθειες, και το πρωί τις άρχιζα, το βράδυ υπερφαγικά με σοκολάτες και γλυκά. Οπότε σκέφτηκα "άστο ακόμα, δεν είμαι έτοιμη".

Και 1η Αυγούστου, δεν ξέρω πώς έγινε (μάλλον ωρίμασε μέσα μου η σκέψη) και ξεκίνησα!
Και την απώλειά μου την βλέπεις στο τικεράκι μου! Χωρίς πείνα και ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ.

(Ο λόγος που τα ξαναπήρα τότε τα κιλά, είναι πιστεύω γιατί δεν είχα αποφασίσει να υιοθετήσω μια υγιεινότερη διατροφή για πάντα. Σκεφτόμουν μέσα μου "θα χάσω τα κιλά και μετά θα τρώω ό,τι θέλω". Πολύ λάθος σκέψη! Αυτή τη φορά όμως, θέλω να υιοθετήσω μια υγιεινότερη διατροφή για πάντα! Και μάλλον γι' αυτό και συνεχίζω τόσο καιρό τώρα! Γιατί δεν το βλέπω σαν δίαιτα απώλεια βάρους, αλλά σαν μια παντοτινή διατροφή που θα κάνει καλό στον οργανισμό μου!)

Επίσης πρέπει να βγάλεις μια για πάντα τις ενοχές απ' τη ζωή σου!
Οι ενοχές είναι καταστροφικότατο συναίσθημα!
ενοχές = πολλά παραπάνω κιλά

Ν' αποκτήσεις αισιοδοξία και πίστη στις δυνάμεις σου!
Να κάνεις θετικές σκέψεις και να λες από μέσα σου "εγώ είμαι αδύνατη!".
Όχι "θα γίνω",
να λες "είμαι"!!

Αυτά!
Ελπίζω να μην σε ζάλισα!
Καλή επιτυχία ό,τι αποφασίσεις να κάνεις!
(Και χειρουργείο να κάνεις, μια χαρά είναι, απλά μακροπρόθεσμα θα χρειαστεί πάλι να υιοθετήσεις υγιεινότερη διατροφή!)

:thumbup:

Ευχαριστώ πολύ Μαντζουράνα, δυστυχώς δεν έχω υπομονή! Έκανα στον εαυτό μου ένα δώρο κ το πέταξα στα σκουπίδια! Είμαι πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου! Και γι'αυτο θέλω να μου δώσω μια 2η ευκαιρία! Άλλωστε τέλος τα παιδιά! :wink1: νομίζω τουλάχιστον γιατί τα υπέρ αγαπώ!

Γεια σου Pennaki και καλως ήρθες στην παρέα μας!!

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να θυμώνουμε με τον εαυτό μας (το λέω να το ακουσω κι εγώ).
Και ο λόγος που πυροδότησε τον οεργανισμό σου να πάρει τα κιλά είναι το λιγότερο ιερός...
Ίσως να μη φταίνε μόνο οι εγκυμοσύνες, αλλά τους λόγους και τις αιτίες θα τις ανακαλύψεις εσύ...

Το ζήτημα είναι ότι είσαι εδώ, έτοιμη να κάνεις μια νέα προσπαθεια για σένα, ένα δώρο όπως είπες...
Και να δεις που δε θα είναι μόνο δώρο για σένα, αλλά και για τα ζουζούνια σου, που θα έχουν μια υγιή και χαρούμενη μανούλα!!

καλό αγώνα να έχουμε :)

Ευχαριστώ πολύ Marulenia! Καλή συνέχεια σε όλους! Είναι πολύ ψυχοφθόρος αυτός ο αγώνας!

αχ πόσο σε καταλαβαίνω
αλλά τα παιδιά σου είναι ακόμα μικρά….
και για μας τις μαμάδες..
είναι πολύ δύσκολο ενώ βρίσκουμε πάση θυσία χρόνο για τις οικογένειές μας
στο τέλος της ημέρας να βρούμε χρόνο να σκεφτούμε και εμάς τις ίδιες….
Δεν τα έχω περασμένα ακόμα αυτά περνάω.
Πάντα το βράδυ μετά από μια μέρα έχοντας σκεφτεί και φροντίσει τους πάντες
θυμάμαι ότι τώρα πρέπει να κάνω κάτι και για μένα
αλλά είναι πάντα πολύ αργά και εγώ είμαι πολύ κουρασμένη
και απλά κοιμάμαι με της ενοχικές σκέψεις μου
και με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει αύριο.
Όμως αυτή η μέρα θα έρθει και εσύ και εγώ θα είμαστε εκεί για να την αρπάξουμε.

Κορίτσια καλημέρα!

Δεν έχω γίνει ακόμα μητέρα και μπορώ μόνο θεωρητικά να καταλάβω τις μεγάλες απαιτήσεις αυτού του ρόλου.
Όμως σκεφτείτε το εξής:
αν δεν είστε εσείς καλά, και κάποια στιγμή καταρρεύσετε ψυχολογικά,
δεν θα μπορείτε ούτε τα παιδάκια σας να φροντίσετε!

Σκεφτείτε ότι και στο αεροπλάνο, όταν λένε τις οδηγίες σε περίπτωση κινδύνου,
λένε πρώτα να βάλει ο γονιός τη μάσκα οξυγόνου και μετά να βάλει και στο παιδί του!
Γιατί αν πάει να τη βάλει πρώτα στο παιδί του, το πιθανότερο είναι να λιποθυμήσει ο ίδιος και να μείνει αβοήθητο και το παιδί!

Οπότε, φροντίστε και λίγο τον εαυτό σας!
Και αν δεν θέλετε να το κάνετε για εσάς τις ίδιες, κάντε το για τα παιδιά σας!
Δεν φαντάζεστε πόση δύναμη θα τους δώσετε και τί σπουδαίο παράδειγμα θα είστε γι' αυτά αν καταφέρετε ν' αγαπήσετε τον εαυτό σας και να τον φροντίσετε!

Κι εμένα η μητέρα μου μια ζωή έτρεχε για τα πάντα, δεν φρόντιζε ποτέ τον εαυτό της (ο οποίος έμπαινε πάντα σε δεύτερη, τρίτη ή και τέταρτη μοίρα) και πριν λίγα χρόνια ψυχολογικά κατέρρευσε. Είναι πολύ ευάλωτη και πλέον της δίνω εγώ δύναμη (ψυχολογική) και όχι εκείνη σε μένα.
Πολλές φορές αισθάνομαι σαν να είμαι εγώ ο γονιός.

Και εντάξει, ενήλικη είμαι, δεν θα έπρεπε να έχω ανάγκη να πάρω από αλλού δύναμη πέρα από τον εαυτό μου, αλλά θα μου άρεσε πάρα πολύ η μητέρα μου να ήταν σε θέση να μου δώσει!

Με δυό λόγια: αγαπήστε και φροντίστε ΚΑΙ τον εαυτό σας! :thumbup: