Με αφορμή ένα παλιό ποστ της Dark Angel
Με αφορμή ένα παλιό ποστ της Dark Angel, που διάβασα μόλις σήμερα, και που περιέγραφε το "όνειρό" της. Ανέφερε ότι ήθελε να λιμοκτονήσει για 4 μέρες, να φτάσει η Δευτέρα και να πάει στη σχολή της αδύνατη και διάφανη. Ανάμεσα σε πολλούς που απάντησαν, κάποιοι θεώρησαν ότι το ποστ είναι ψεύτικο και ότι μας δουλεύει, άλλοι την χαρακτήρισαν άρρωστη και την προέτρεψαν να δει ειδικό.
Παρακαλώ, διαβάστε το, έχω να αναφερθώ σε κάτι σημαντικό. Όλοι μας εδώ, όλη αυτή η ατελείωτη λίστα ονομάτων που ποστάρουν στο φόρουμ ή που απλώς το διαβάζουν, είμαστε άνθρωποι οι οποίοι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό. Ήδη έχουμε "καταταγεί" σε ομάδες, άλλοι γράφουν στο φόρουμ της παχυσαρκίας, άλλη στης βουλιμίας, άλλη στης ανορεξίας. Ο καθένας ανάλογα με το θέμα που έχει, διαβάζει και γράφει στην αντιστοιχη κατηγορία. Άλλοι και στις τρεις.
Υπάρχει λοιπόν, το πρόβλημα της παχυσαρκίας. Το οποίο μπορεί να οφείλεται στην κληρονομικότητα, σε ορμονικές διαταραχές, στη λαιμαργία, σε ψυχολογικά προβλήματα, σε αρρώστια, και πάει λέγοντας. Υπάρχει η νευρική ανορεξία που όλοι ξέρουμε τι είναι και πού οφείλεται (σε γενικές γραμμές). Και βεβαίως η βουλιμία, ακόμα μια διαταραχή με πολλές εκφάνσεις.
Όμως....Δεν είναι όλα χωρισμένα με γραμμές, εσύ είσαι βουλιμικός, εσύ ανορεξικός, εσύ έτσι, εσύ αλλιώς. Εγώ πάντα είχα χαρακτηριστικά ανορεξικής, όμως ποτέ δεν έπεσα κάτω από 54 κιλά με 1,73 ύψος. Είμαι 23 χρονών και έχω περάσει από πάρα πολλά στάδια, με έναν όμως και κύριο στόχο: ΑΔΥΝΑΤΗ ΓΙΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ, ΓΙΑ ΟΣΟ ΑΝΤΕΞΩ.
Και επανέρχομαι στην Dark Angel και στα λόγια της.Η Dark Angel, δεν είναι άρρωστη. Τα μυαλά της είναι μια χαρά και μπορώ να εγγυηθώ ότι είναι πολύ πιο έξυπνη από τον μέσο όρο όσο κι αν δεν σας φαίνεται. Δεν χρειάστηκα πάνω από 3 λεπτά για να καταλάβω μερικά πράγματα για αυτήν...Και πριν βιαστείτε να με λιντσαρετε...ΔΕΝ είμαι ειδικός, ΔΕΝ έχω πτυχίο ψυχιάτρου, όμως διαβάζοντας τα λόγια της Dark, διάβασα τον ίδιο μου τον εαυτό. Έχω κάνει άπειρες συνεδρίες με γιατρούς, έχω πολύ υψηλό ποσοστό αυτογνωσίας, οπότε, Dark, συγχώρεσέ με, αλλά θα μιλήσω για σένα σαν να μιλάω για μένα. Δεν είναι προσωπικό, δεν σε ξέρω, δεν έχω ιδέα ποια είσαι, όποιος και να το έγραφε αυτό το ίδιο θα έκανα.
Η Dark, όπως κι εγώ, και πολλοί άλλοι ανά τον κόσμο, διακατεχόμαστε από το σύνδρομο του ναρκισσισμού. Ένας νάρκισσος δεν είναι το κοινό ψώνιο που βγάζει σέλφι και τις ποστάρει στο facebook, ίσα ίσα, ένας νάρκισσος είναι από τα πιο κλειστά και συνεσταλμένα άτομα που μπορεί να συναντήσει κανείς, συνήθως με διάθεση μεμψιμοιρίας, μαύρου χιούμορ, κυνικού ρεαλισμού. Συνήθως έχει καλλιτεχνικές τάσεις (γράψιμο, ζωγραφική, μουσική), δημιουργεί πράγματα που αντικατροπτίζουν τον εαυτό του και έπειτα τα σκίζει ή τα καταστράφει γιατί τίποτα δεν είναι αρκετά καλό. Τίποτα στον κόσμο δεν είναι αρκετά καλό να μας αντιπροσωπεύσει, κανέναν άλλον δεν μπορούμε να ελέγχουμε και να τον φέρνουμε πάντα στα μέτρα μας,έτσι το μόνο που μας μένει να τελειοποιήσουμε και να ερωτευτούμε είναι ο εαυτός μας.
Ο στόχος είναι να είμαστε απόλυτα ερωτευμένες με τον εαυτό μας. Στην μυθολογία ο Νάρκισσος ερωτευτηκε τόσο το είδωλό του στο νερό, που έσκυψε να το φιλήσει και πνίγηκε. Ο μύθος μας διδάσκει ότι ο ναρκισσιμός είναι κακός. Κακό, κακό, που λένε και οι μανάδες στα μικρά παιδάκια.
Ο ναρκισσιμός μας λοιπόν, ο ναρκισσιμός της Ondine και της Dark Angel κατά τα φαινόμενα, έχει κάποια πολύ σημαντικά κριτήρια για το πώς πρέπει να είμαστε εξωτερικά. Πρώτον, αδύνατες. Όσο πιο πολύ γίνεται. Αγαπάμε τόσο πολύ τον αδύνατο εαυτό μας, που μας είναι σχεδόν αδύνατο να μην αρχίσουμε να τραγουδάμε μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζοντας τα κόκαλά μας. θα ρωτήσει κάποιος: γιατί ντε και καλά αδύνατες; Για την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, δείτε την επόμενη παράγραφο για την διαφάνεια.
Δεύτερον, "διάφανες". Η διαφάνεια αυτή, παραπέμπει σε κάτι παραμυθένιο. Κάτι μυθικό, νεραϊδένιο. Το αδύναμο σώμα, η αίσθηση ενός εαυτού που είναι φτερό στον άνεμο, το ημι-χαμένο ύφος, η απόκοσμη ας την πούμε ομορφιά, μας κάνει να νιώθουμε διάφανες.Νιώθουμε κάτι άλλο από τους υπόλοιπους. Όταν αισθάνεσαι διάφανος, είσαι αποστασιοποιημένος, κρεμασμένος από το άγχος σου να μην χάσεις τον εαυτό σου. Και όσο δεν χάνεις τον εαυτό σου, είσαι ΑΣΦΑΛΗΣ.
Ή έτσι νομίζεις.
Ναι, ναι, έτσι είναι. Για όποιον δεν νιώθει έτσι όλο αυτό που έγραψα μοιάζει σαν μια τεράστια, τερατώδης θα λέγαμε ΜΑ¨*ΚΙΑ.
Μα κανείς δεν είπε, ότι όλο αυτό είνα λογικό ή φυσιολογικό. Μπορεί να "χτυπάει" μόνο μια μικρή μερίδα ανθρώπων, δεν γνωρίζω. Όμως όπως είπα τα λόγια της Dark ήταν σαν να είναι δικά μου και δεν ήταν καθόλου fake.
Για να το πω πιο απλά: όσο παραμένουμε ερωτευμένες με τον εαυτό μας όντας αδύνατες ΑΡΑ και διάφανες, δεν μας ενοχλεί ΚΑΘΟΛΟΥ μια αρνητική κριτική για την εμφάνισή μας ή για οτιδήποτε άλλο. Οποιαδήποτε απόρριψη δεν μας αγγίζει καθόλου, γιατί μόλις κοιτάξουμε το λατρεμένο μας είδωλο, τα ξεχνάμε όλα.
Με κάποιον τρελό, παρανοϊκό τρόπο, μένουμε στην ιστορία. Ο κόσμος μας κοιτάει όχι γιατί έχουμε εμφάνιση μοντέλου, αλλά γιατί βγάζουμε μια αύρα και μια ενέργεια που προέρχεται από ΜΕΣΑ μας με ΑΙΤΙΑ το έξω μας. Η αύρα αυτή ελευθερώνεται στους υπόλοιπους του έξω κόσμου και την έχουμε μόνο όταν είμαστε όσα προανέφερα: αδύνατες, διάφανες, παράξενες.
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να προκαλέσω ζήλια, θυμό ή αντιδράσεις. Δεν θεωρώ ότι κάποιος έχει κάτι να ζηλέψει από αυτό. Ούτε υποστηρίζω ότι έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Ίσα-ίσα που ο κόσμος λειτουργεί τελείως διαφορετικά. Ο ναρκισσισμός είναι ένα σύνδρομο, μια ήπια διαταραχή που όμως δεν είναι αρρώστια. Η Dark όταν τα έγραφε αυτά, βρισκόταν και σε μια κατάσταση αφαγίας και πλήρους αποδιοργάνωσης και γι' αυτό ίσως τα λόγια της φάντασαν σε κάποιους φεύτικα.
Τα έγραψα όλα αυτά για να δηλώσω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι και αιτίες που κάποιος έχει διατροφικές διαταραχές. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι στον κόσμο όμως κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον, το φαντάζεστε αυτό; Οπότε πώς μπορούμε να καταδικάζουμε μια παράπλευρη διαταραχή όπως είναι η δική μου που περιέχει απ' όλα: ανορεξία, βουλιμία, ναρκισσισμό, κρίσεις πανικού, ψυχαναγκασμούς και ένα σωρό άλλα;
Ουσιαστικά ο ναρκισσισμός είναι μια ψευδαίσθηση για αυτόν που το ζει, δεν παύει όμως να παραμένει αίσθηση. Όπως και η Dark, ΓΝΩΡΙΖΩ την αλήθεια, ξέρω πώς ζει ο κόσμος, ξέρω τις απαντήσεις, τις λύσεις, τα πάντα. Είναι στη φύση του ανθρώπου η ταλαιπωρία, και είναι στη φύση ΚΑΠΟΙΩΝ ανθρώπων να προκαλούν ταλαιπωρία στον ίδιο τους τον εαυτό ώστε μόλις την ξεπεράσουν να ζήσουν την ΑΠΟΛΥΤΗ ευτυχία. Αυτήν που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
Dark, ξέρω τι τραβάς. Ξέρω ότι όταν πας στους ειδικούς, στην ουσία τους ψυχαναλύεις εσύ και όχι αυτοί εσένα. Ξέρω ότι τους δίνεις τις κατάλληλες, αληθινές βεβαίως απαντήσεις σε όσα σε ρωτάνε, χωρίς όμως να δέχεσαι πραγματικά βοήθεια. Ψάξε για τον ειδικό ΣΟΥ. Κάπου γύρω σου υπάρχει κάποιος ειδικός που είναι καταλληλος για σένα. Εγώ δούλευα όλους τους ψυχιάτρους και μετά από λίγες συνεδρίες τους παράταγα, μέχρι που στον τελευταίο που πήγα, μου μπήκαν τα ποδάρια σε ένα παπούτσι. Δεν μπορούσα να τον ξεγελάσω. Παίρνω φάρμακα για το άγχος, για να φύγουν οι ψυχαναγκασμοί και πηγαίνω και μιλάω. Δεν μπορούν όλοι οι ειδικοί να μας βοηθήσουν, είναι και θέμα ανθρώπινης χημείας, ακόμα και το πώς αντηχεί το γέλιο ενός ανθρώπου που σου μιλάει μπορεί να σε χαλαρώσει ή να σου σμπαραλιάσει κι άλλο τα νεύρα..
Φίλοι και φίλες, το ποστ μου ήταν ένα μεγάλο τρολάρισμα (πλάκα κάνω). Το ποστ μου ήταν λίγο μεγάλο αλλά ελπίζω βοηθητικό στο να δείτε όσοι δεν ξέρατε ως τώρα, και μια άλλη αιτία της μανίας να είμαστε "αδύνατοι". Για μένα αιτία της εμμονής μου είναι να γουστάρω τρελά το είδωλό μου. Για κάποιους άλλους κάτι άλλο.
Σας γράφω ενώ πέφτει το σούρουπο, από την άλλη άκρη της γης, η ξενιτεμένη Ondine, Που εδώ και έναν χρόνο μόνο διάφανη δεν νιώθει. Τώρα νιώθει "κανονική", μια κανονική νάρκισσος 65 κιλών, 23 χρονών και 3 μηνών, που προσπαθεί να αδυνατίσει αλλά δεν το παιρνει απόφαση. Σήμερα που ξύπνησα τσάκισα ένα γαλακτομούρεκο, αλλά δεν ξαναέφαγα, πίνω μόνο καφέ και άγιος ο Θεός.
Σε όσους με διάβασαν, κουράγιο, ο ουρανός είναι πολύ μεγάλος, χωράει τα βλέμματα όλων μας, το κοίταγμα ευτυχώς είναι τζάμπα και μην ξεχνάτε ότι τα χρώματα, τα αρώματα και οι μελωδίες θα υπάρχουν πάντα για να μας ξελασπώνουν στις δύσκολες στιγμές. Ένα κοίταγμα τώρα στον ουρανό που έγινε πορτοκαλί, και δεν με νοιάζει πόσα κιλά είμαι. Μένω για λίγο ακίνητη και νομίζω πως ακούμπησα την αιωνιότητα.
