ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ

Γεια σας, πηρα να την αποφαση να σας γραψω και εγω γιατι βρισκομαι σε αδιεξοδο. εδω και 2 χρόνια προσπαθω απεγνωσμενα να χασω κιλα. Δεν εχς πολλα παραπανησια ειμαι 1,61 και περιπου 54-55 κιλά. Εκανα παλια αρκετή γυμναστηκη αλλά και πάλι δεν έχανα όσο και να πρόσεχα την διατροφη μου. Περισύ τον χειμωνα σταμάτησα για προσωπικούς λόγους την γυμναστηκή και προφανώς ατροφησαν οι μύεσ και φαινόμουν πίο αδυνατη. Μετά έκοψα και τουσ υδατάνθρακεσ και έπεσα 3 κιλά. Αλλα προσέχω υπερβολικά πολύ. Καθε μπουκιά που βάζω στο στόμα μ είναι μαρτύριο μετα. Δεν κάνψ εμετό ακομα αλλά πολλές φορες μασάω την τροφή και την φτύνω για να μην νιωσω τισ τύψεις. Τωρα 2-3 εβδομάδες εκανα μια προσπαθεια να γινω σαν όλους τους αλλους κ η ζυγαριά μονο ανεβαίνει. Ειμαι παλι εκεί που αρχισα.... Δεν είναι πολλα τα 3 κιλά το ξερω αλλα για εμενα είναι θανατος. Επισης περίοδο εχω περίπου ανα τρεις μηνες εδω και δυο χρονια οπως πολλες εδω μέσα καθως και οτι συνδυάζετε με αυτο (νευρα, κακή διάθεση κτλ). Ειμαι απεγνωσμένη δεν ξερω τι να κανω...

φίλη μας, καλώς ήρθες, αυτό που περιγράφεις προφανώς το ζεις δραματικά, κανείς δεν ξέρει πως προέκυψε αυτή η ψυχολογία, μόνο εσύ ξέρεις γιατί τα κιλά σου και η εικόνα σου σου προκαλούν απόγνωση και το να χάσεις αυτά τα τρία κιλά που θέλεις έχει γίνει ζήτημα θεμελιώδες για σένα...
Γράφεις : "αλλα για εμενα είναι θανατος", συνειδητοποιείς πως τόσο βαριά ψυχολογία δεν σου προκαλεί φυσικά το βάρος σου αλλά κάτι άλλο βαθύτερο που σε αναγκάζει να διαστρεβλώνεις το πως φαίνεσαι , άλλωστε δε χρειάζεται να είμαι ειδικός για να σου πω ότι έχεις πλήρως φυσιολογικά κιλά. Φαίνεται ,όμως, να έχεις καλλιεργήσει μια σχέση μίσους με το φαγητό που υποδηλώνει ότι του προσδίδεις άλλες ιδιότητες από αυτές που έχει, δηλαδή να μας δίνει ενέργεια κ αι να μας κρατά υγιείς για να χαιρόμαστε τη ζώη. Το φαγητό δεν είναι η ίδια η ζωή, είναι το μέσο για να είμαστε λειτουργικοί στην καθημερινότητά μας.
Θα σου πρότεινα να ψάξεις βαθύτερα για το τι σου φταίει στον εαυτό σου και στη ζωή σου και έχει αντανάκλαση στο πως βλέπεις το φυσιολογικού βάρους σώμα σου.

Είμαι και εγώ ένα από τα νέα μέλη με ύψος 1.62 και βάρος 63 κιλά. Έχω λίγο δρόμο μπροστά μου.
Εγώ από προσωπική πείρα (αν και μπορώ να κατανοήσω τι περνάς μιας και αν πάρω 100γρ είναι δράμα για μένα που είχα κάποτε νοσογόνο παχυσαρκία) θα σου πω δυο πραγματάκια. Μην αγχώνεσαι με το βάρος σου. Όταν αγχωνόμαστε ο οργανισμός παράγει κορτιζόλη (ομοιάζει με τη κορτιζόνη) και δεν μας αφήνει να αδυνατίσουμε όση προσπάθεια και αν καταβάλουμε.
Κοίταξε το γιατί έχεις τόσο αραιά περίοδο. Μπορεί να έχεις πολυκιστικές ωοθήκες και να δυσκολεύεσαι να χάσεις βάρος ή η διατροφή σου να διαταράσει το κύκλο σου (το έμαθα από τη γυναικολόγο μου το ότι η διατροφή διαταράσει το κύκλο της περιόδου).
Επίσης με αυτά που είδα ότι έγραψες ''Καθε μπουκιά που βάζω στο στόμα μ είναι μαρτύριο μετα. Δεν κάνψ εμετό ακομα αλλά πολλές φορες μασάω την τροφή και την φτύνω για να μην νιωσω τισ τύψεις.'' μου φαίνεται ότι θα έπρεπε να το ψάξεις λίγο περισσότερο το γιατί βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία όπως είπε και ο Mak. Το φαγητό το χρειαζόμαστε για να είμαστε υγιείς. Δεν είναι εχθρός μας. Είναι ένας πολύ καλός φίλος αν τρώμε το κατάλληλο και σε κατάλληλες ποσότητες για τις ανάγκες του οργανισμού μας.
Επίσης σκέφτηκες το ενδεχόμενο να ΜΗΝ μπορεί ο οργανισμός σου να χάσει άλλα; Όταν ήμουν 135 κιλά έχανα 3 κιλά τη βδομάδα. Τώρα που είμαι 63 χάνω περίπου 200 γραμμ. με μισό κιλό τη βδομάδα... Ο οργανισμός μας ξέρει πολλές φορές καλύτερα από εμάς...
Φιλιά και ελπίζω να σε βοήθησα...

Καλώς ήρθες κορίτσι,

νομίζω πως αυτό που μας βαραίνει περισσότερο από το σωματικό βάρος είναι το ψυχικό... Αν κάτι σε κάνει να βασανίζεσαι τι σημασία έχει αν τα "παραπανίσια" κιλά είναι περισσότερα ή λιγότερα;

Θα συμφωνήσω πάντως με την Angi. Οι πολυκυστικές μπορεί να ευθύνονται για πολλά από όσα σε κάνουν να υποφέρεις.
Μήπως να επισκεπτόσουν ενδοκρινολόγο ή γυναικολόγο (ή και στους δύο) να επιβεβαιώσεις ή να αποκλείσεις τις πολυκυστικές; Γιατί τότε θα μπορούσες να βρεις και την κατάλληλη διατροφή για τον οργανισμό σου ή ακόμα και να βρεις τρόπο να κατευνάσεις τις ορμόνες σου, να ρυθμίσεις την περίοδο, ίσως και τα νεύρα...

Κατ'αρχην σας ευχαριστω για τισ απαντησεις σας. Ειχα ενδοιασμους στο να γραψω γιατι δεν ειναι παντα ευκολο να μιλας για κατι τετοιο... Εχω παει σε γυναικολογο εχω κανει και διαφορες εξετασεις κανενας δεν μου βρηκε τίποτα. Το προβλημα μου ειναι πως φοβαμαι υπερβολικα πολυ να μην παρω κιλα, οχι μονο να χασω. Αυτο με εμποδίζει πολλες φορές να χαρω πραγματα οπως πχ οταν πηγαινουμε για φαγητό η ακομα χειρότερα οταν πηγαίνουμε βραδυ για φαγητο με φιλους. Βρίσκω συνεχεια δικαιολογιες του τύπου μολις εφαγα η δεν πειναω τετοια ωρα κτλ απλα και μονο για να μην φαω. Εχω προσπαθησει να το αλλαξω και καθε βραδυ σκεφτομαι απο αυριο θα χαλαρωσω και θα αλλαξω, ενα κιλο πανω ενα κατω δεν εγινε κατι. Οταν ξεκιναει ομως η ιδια μερα κανω παλι τα ίδια. Ο ιδιος τρόμος οταν ανεβαινω στην ζυγαρια να μην με δειξει παραπανω.... Συγνωμη αν ακουγονται χαζα αλλα δεν ξερω τι να κανω

Δεν ακούγονται χαζά όσα λες...

Είναι πολύ γενναίο που αποφάσισες να εκμυστηρευτείς κάπου αυτό που σε βαραίνει. Ακόμα κι εδώ.

Συνήθως οι άνθρωποι με διατροφικές διαταραχές το κρύβουν τόσο από την οικογένειά τους όσο κι από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Οπότε σκέψου πόσο δρόμο έχεις ήδη διανύσει εσύ!!!

Όταν λες "προσεχω υπερβολικά πολύ" έχεις περιορίσει δραματικά τις ποσότητες που τρως καθημερινά; Αν δεν έχεις πολυκυστικές ή άλλη ορμονική διαταραχή μπορεί η αμηνόρροια να προέρχεται από τις διατροφικές σου συνήθειες

Αν θέλεις ρίξε μια ματιά σε αυτο το άρθρο: http://www.logodiatrofis.gr/2012-06-...11-06-10-51-57

Sweet past καλησπέρα και καλώς ήρθες στο φόρουμ!

Καταλαβαίνω ότι στα μάτια σου τα 3 παραπάνω κιλά είναι βουνό...
...όμως για σκέψου λίγο τί θα γινόταν αν αύριο το πρωί ξυπνούσες και ήσουν 110 κιλά (όσα είμαι τώρα, μετά από 3 μήνες διατροφής).
Τί θα έκανες;

Χρειάζεται ν' αλλάξεις την οπτική σου γωνία.
Δεν έχεις παραπάνω κιλά, είσαι σε φυσιολογικό βάρος.
Όλα προέρχονται από τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.

Προσπάθησε να το δουλέψεις αυτό, γιατί πραγματικά είναι κρίμα να χάνεις όμορφες στιγμές απ' την ζωή σου χωρίς λόγο...

Σου εύχομαι τα καλύτερα!

"...όμως για σκέψου λίγο τί θα γινόταν αν αύριο το πρωί ξυπνούσες και ήσουν 110 κιλά (όσα είμαι τώρα, μετά από 3 μήνες διατροφής) Τί θα έκανες;"

Ναι, ενταξη ξερω πως υπαρχουν χειροτερα. Και πραγματικα σε θαυμαζω για αυτο που κανεις. Απλα οταν ερχετε η στιγμη η λογικη μου δεν υπαρχει και περναω παλι τα ιδια

Καλημέρα,γλυκό παρελθόν και καλώς ήρθες στην παρέα μας!
Διάβασα την κατάθεση των συμπτωμάτων σου,που πραγματικά δείχνουν να σε ταλαιπωρούν πολύ,
αλλά αυτό που μ' ενδιαφέρει και δε βρήκα στις λέξεις σου είναι ποιό θεωρείς εσύ να είναι το πρόβλημα.

Καλησπερα! Το προβλημα μου ειναι οτι θελψ να νιωσω ελευθερη. Να μην μετραω θερμιδεσ να μην ζυγιζομαι συνεχεια.... οταν μου πουνε οι συναδελφοι να παμε για φαγητο μετα την δουλεια να πω ναι χωρις να σκεφτω πως ειναι βραδυ.... Να μην νιωθω αυτη την απελπισια μολις δειξει η ζυγαρια παραπανω.... Οκ θα μου πεις γιατι δεν το κανεισ..... Ναι συνεχεια λεω θα αλλαξω. Θα μπλοκαρω τισ σκεψεισ μου και τα συναισθηματα μου... Ποτε δεν τα καταφερνω. Παλι θα ζυγιστω, παλι θα μετρησω θερμιδεσ παλι θα προφασιστω πως δεν πειναω.... Μακαρι να μπορουσα να το αλλαξω

Σε αυτό γλυκιά μου όμως ο μόνος που πραγματικά μπορεί να σε βοηθήσει είσαι εσύ...
Μπορεί να σε τρομάξω με αυτό που θα σου πω (δεν το θέλω όμως, πραγματικά δεν το θέλω), αλλά είναι μια αλήθεια...
Ήμουν πολλά κιλά (135) και έχω φτάσει 63. Δεν ήταν όλα ρόδινα. Έχω περάσει από καταστάσεις που περιγράφεις και αυτές ήταν λίγο πριν αρχίσω να τρώω μια φορά την ημέρα στο φλιτζανάκι του καφέ και έκανα υπερβολική γυμναστική, μέχρι που λιποθυμούσα. Αρνούμουν να φάω έξω με φίλους και έβρισκα τις ίδιες δικαιολογίες με σένα, γιατί τρομοκρατούμουν με το ένα κιλό πάνω, ποτέ όμως με το ένα κιλό κάτω. Με αυτό το τρόπο είχα χάσει 15 κιλά σε ένα μήνα, από 86 είχα πάει 70-71. Δεν έχασα μόνο κιλά όμως. Έχανε ο οργανισμός μου πολύτιμα στοιχεία. Το στομάχι μας αλλάζει κάθε 3-4 μέρες. Δημιουργεί νέα βλεννογόνο αφού τα υγρά που δημιουργεί στο τέλος χωνεύουν το ίδιο το στομάχι και έχουμε ένα καινούριο. Αν δεν τρώμε σωστά, δεν συμβαίνει αυτό το μικρό θαύμα στο σώμα μας. Το ξεπέρασα όμως. Εγώ χωρίς ψυχολόγο, γιατί με βοήθησε η μητέρα μου αφού έχω πολύ διάλογο μαζί της. Αν μιλούσες και εσύ σε εκείνη και σταματούσες να σε βλέπεις από παραμορφωτικό καθρεύτη θα έβλεπες πόσο όμορφη είσαι. Μπορεί να μην σε έχω δει, αλλά ΟΛΟΙ σε αυτό το πλανήτη είμαστε όμορφοι!
Πριν από αυτό έτρωγα τεράστιες ποσότητες φαγητού και μετά έκανα εμετό, πράγμα που με έκανε να νιώθω καλά γιατί ένιωθα πως έφυγε ένα ''βάρος'' από πάνω μου. Οι συνέπειες όμως και οι φόβοι ακόμα και για έμφραγμα είναι πολλές (http://keadd.gr/wb/pages/arthra/synepies-emeton.php).
Δεν λέω ότι είμαι άγια πλέον. Ακόμα παλεύω να μην φτάσω σε κανένα από τα δύο άκρα. Ακόμα μετράω τις θερμίδες μου. Είμαι μανιακή με τη ζυγαριά, ΑΛΛΑ ακόμα και αν φάω λίγο παραπάνω δεν τρελαίνομαι. Επιστρέφω την επόμενη μέρα στη διατροφή μου. Προσπαθώ να μη ζυγίζομαι κάθε μέρα, γιατί από τη στιγμή που προσέχω είναι υπερβολή και προσπαθώ να ζυγίζομαι πλέον κάθε 2 μέρες. Σιγά-σιγά θα το πάω ανά τρεις και τελικά θα φτάσω στο μια φορά τη βδομάδα.
Θα σε βοηθούσε αν έκανες μικρά βήματα κάθε φορά. Και αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να μιλήσεις στη μητέρα σου ίσως ένας ψυχολόγος να σε βοηθούσε.
Υ.Γ.1. Είμαι ασθενής με ΣΚΠ (αυτοάνοσο) και ο γιατρός μου, μου έχει πει πως υπάρχουν ΠΟΛΛΕΣ πιθανότητες να έφταιγε το πως αντιμετώπιζα το φαγητό, είτε με λιμοκτονία, είτε με πρόκληση εμετού, αφού δεν έπαιρνα πολλά απαραίτητα συστατικά. Μη φτάσεις στο 0 για να καταλάβεις πως η ζωή είναι τόσο όμορφη ΚΑΙ ΕΣΥ είσαι όμορφη! Έχεις μια ζωή μπροστά σου. Μη τη καταστρέψεις από το πως αντιμετωπίζεις το φαγητό... Είσαι πολύ δυνατή από τη στιγμή που το είπες και μπορείς να βρεις τη δύναμη για να το αντιμετωπίζεις ως αυτό που είναι. Ενέργεια για να βγάλεις τη μέρα σου.
Υ.Γ. 2. ΤΙΠΟΤΑ από όσα είπες δεν είναι χαζό. Είναι η δική σου ιστορία και ο δικός σου προσωπικός γολγοθάς. Μπορείς να το ξεπεράσεις όμως. Λίγο περπάτημα (όχι υπερβολές) θα δεις πως θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Αν έχεις σκύλο βγες μια βόλτα μαζί του. Στο γυρισμό θα είστε και οι δύο χαρούμενοι!
Φιλιά γλυκιά μου και πιστεύω πως έχεις τη δύναμη να το ξεπεράσεις. Ίσως δεν πιστεύεις πως γίνεται να πιστεύω σε σένα, αλλά το ξεπέρασα όταν ήμουν 19-20, σε μικρότερη ηλικία από σένα. Μπορείς και εσύ! Πίστεψε και αγάπησε τον εαυτό σου! Δεν είμαστε γυναίκες σε εξώφυλλα περιοδικών. Είμαστε καθημερινοί άνθρωποι με ελαττώματα, σώματα που μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά είναι δικά μας και αισθήματα!

Quote:

---

Originally posted by Angi
Δεν είμαστε γυναίκες σε εξώφυλλα περιοδικών. Είμαστε καθημερινοί άνθρωποι με ελαττώματα, σώματα που μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά είναι δικά μας και αισθήματα!

---

:thumbup::thumbup::thumbup:

Quote:

---

Originally posted by Sweet past...

Καλησπερα! Το προβλημα μου ειναι οτι θελψ να νιωσω ελευθερη. Να μην μετραω θερμιδεσ να μην ζυγιζομαι συνεχεια.... οταν μου πουνε οι συναδελφοι να παμε για φαγητο μετα την δουλεια να πω ναι χωρις να σκεφτω πως ειναι βραδυ.... Να μην νιωθω αυτη την απελπισια μολις δειξει η ζυγαρια παραπανω.... Οκ θα μου πεις γιατι δεν το κανεισ..... Ναι συνεχεια λεω θα αλλαξω. Θα μπλοκαρω τισ σκεψεισ μου και τα συναισθηματα μου... Ποτε δεν τα καταφερνω. Παλι θα ζυγιστω, παλι θα μετρησω θερμιδεσ παλι θα προφασιστω πως δεν πειναω.... Μακαρι να μπορουσα να το αλλαξω

---

Επίτρεψέ μου να συνεχίζω να διαβάζω το σύμπτωμα κι όχι το πρόβλημα.Χρειάζεται άλλη οπτική θέασης.
Όλα αυτά που αναφέρεις είναι το δέντρο ένα προς ένα,αλλά κανένας λόγος για το δάσος,όπου φύτρωσαν.
Η ζυγαριά,οι θερμίδες κι όλα όσα σε ταλαιπωρούν τόσο μέσα σου όσο και στην κοινωνική σου ζωή είναι συνέπειες
άλλου θέματος.Αν δεν του ρίξεις άπλετο φως,αν δεν το συνειδητοποιήσεις,να το μετρήσεις,να το αποδεχτείς,
πώς να το αλλάξεις;Πού να συντονίσεις τις σκέψεις και τη συμπεριφορά σου αν η οπτική σου περιορίζεται μόνο
στα δυσάρεστα συναισθήματα που εξαιτίας του βιώνεις;Τι φοβάσαι,τι σε μίκραινε στα μάτια σου,τι αποφεύγεις να δεις;
Από πού πηγάζει η σχέση σου με την τροφή;Τι καλείται να υποκαταστήσει για σένα; Ποιά ανικανοποίητη ανάγκη
να παρηγορήσει;Ποιόν φόβο να νανουρίσει;Ποιό ημίφως να σκοτεινιάσει να μην αναγκάζεσαι να βλέπεις τις σκιές του;