Βουλιμια..

Γεια σας.Μολις προσφατα ανακαλυψα το μπλογκ και αφου διαβασα πολλες πολλες ιστοριες σχετικες με την βουλιμια καταλαβα πως δεν ειμαι μονη μου και αποφασισα να γραψω κ εγω την δικια μου.
Ειμαι 24 χρονων και εδω και 7 χρονια πασχω απο βουλιμια.Στην τριτη λυκειου ξεκινησα την πρωτη μου διαιτα και ενω ημουν κανονικη προς αδυνατη αρχισα να χανω κιλα και μου αρεσε παρα πολυ ωσπου εφτασα να ζυγιζω 43 κιλα με υψος 1.70. Ηθελα να ειμαι τελεια παντου..ειδικα στο σχολειο και μετα ακολουθησε και το σωμα. Ξαφνικα δεν ξερω και εγω πως γυρισε το πραγμα ,λογικα λογω της τεραστιας πιεσης απο το περιβαλλον μου για να παρω κιλα και για να ευχαριστησω τους γονεις μου μαλλον, αρχισα να τρωω κασνονικα και ενιωθα τεραστιες τυψεις γιαυτο. Οποτε μετα αρχισε η πορεια προς την τουαλετα. Οσο προχωραγε ο καιρος το βαρος μου ολο και αυξανοταν ωσπου μια μερα ειχα φτασει τα 72 κιλα. Βεβαια αυτο εγινε πανω στην προσπαθεια μου να κκοψω τους εμετους πραγμα που ειχα κανει για εναχρονο περιπου αλλα παχυνα παρα πολυ και ενιωθα τα βλεματα ολων πανω μου με λυπηση. Ενιωθα οτι απογοητευα τους γονεις μου για το προτυπο της κορης που θα ηθελαν να ειχαν, απομακρυνομουν απο τους φιλους μου, αδιαφορουσα για την σχολη μου και ολα αυτα επειδη σκεφτομουν ολοι την ημερα το κωλοφαγητο και τι θα κανω με αυτο.
Απο τοτε δλδ το δευτερο ετος στην ιατρικη και μεχρι σημερα ειμαι σταθερα στα 64 κιλα με εμετους φυσικα.
Δεν το αντεχω ομως αλλο!!!! μου εχει καταστρεψει τη ζωη.Εχει τυχει άπειρες φορες να μην βγω με φιλους μου γιατι ημουν πρησμενη,να μην παω στη σχολη γιατι ημουν πρησμενη, να μην βγω με παρεεσ το βραδυ για φαγητο για να μην φαω, να μενω κλεισμενη μεσα γιατι ντρεπομουν να βγω ετσι χοντρη που εχω γινει.ΟΛη μου η ζωη περναει απο μπροστα μπυ και εγω την βλεπω να φευγει αποτυγχανοντας και χανοντας τα παντα.
Ξεκιναω να φαω υγιεινα και μετα απο τυψεις λεω δεν γινεται πρεπει να παω τουαλετα οποτε τρωω ακομα περισσοτερο μεχρι την υπερπληρωση και μετα παω. Ειναι ενας φαυλος κυκλος που επαναλαμβανεται καθε μερα και δεν μπορω να βγω απο αυτον.
Προχθες το ειπα πρωτη φορα στην μητερα μου και αποφασισαμε να παμε σε εναν ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη .
Ελπιζω να το ξεπερασω και να γινω ευτυχισμενη στη ζωη μου γιατι αυτη η αρρωστια με αφηνει ΤΟΣΟ μαΤΟΣΟ πισω....

Γεια σου Marsi,

Καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν είσαι μόνη σου.

Μπορεί να μην καταλήγουμε όλοι σε βουλιμικά επεισόδια, αλλά όψεις του ίδιου νομίσματος αποτελούμε..

Πολλά χρόνια ταλαιπωρείσαι κορίτσι.. Το πιο σπουδαίο στην ιστορία σου είναι πως βρήκες τη θέληση σου να το ξεπεράσεις!! Μπράβο που αποφάσισες να μιλήσεις στη μητέρα σου!! Και καλή επιτυχία με τον ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή..