Γεια σας :)

Γεια σε ολους σας! Είμαι η Μαρια, 16 ετων και ζω στη Γερμανια απο τον Ιούλιο του 2012... Παντοτε ειχα μερικα περιττα κιλα και εχω προσπαθησει καμποσες φορες να κανω "διαιτα" για να τα χασω. Καποιες φορες καταφερνα να χασω λιγο βαρος, αλλες παλι τα παρατουσα απο τις πρωτες μερες. Μεχρι πριν απο το περασμενο καλοκαιρι, το βαρος μου ειχε παραμεινει σταθερο για αρκετο καιρο, ωσπου στις διακοπες πηγα στην Ελλαδα και εχασα καποια κιλα, χωρις να κανω διαιτα βεβαια, απλως δεν ετρωγα πλεον τοσο οσο συνηθιζα... Απο την ωρα που επεστρεψα στη Γερμανια τα πραγματα σταματησαν να ειναι οπως ηταν... τα κιλα ειχαν αρχισει να μου γινονται εμμονη ιδεα. Ειχα ενθουσιαστει με την απωλεια βαρους και αποφασισα οχι μονο να μην ξαναπαχυνω, αλλα να χασω ακομα περισσοτερα κιλα. Μεσα στο καλοκαιρι ειχα χασει 4. Απο το Σεπτεμβριο μεχρι σημερα εχω χασει αλλα 6, δηλαδη συνολικα 10 κιλα σε 8 μηνες. Ζυγιζομουν καθε μερα, κοιταζομουν συνεχεια στον καθρεφτη για να δω ποσο πεταει η κοιλια μου, εμενα νηστικη για παρα πολλες ωρες. Και οπως ειναι φυσικο, καθε τοσο ειχα ξεσπασματα υπερφαγιας. Εδω και 2,5 μηνες περιπου το βαρος μου ειναι σχεδον σταθερο... ομως τον τελευταιο καιρο τα υπερφαγικα μου επεισοδια αρχιζουν και χειροτερευουν. Τρομαζω με τον εαυτο μου ωρες ωρες. Τρομαζω με ολα οσα μπορω να καταβροχθισω στην κυριολεξια μεσα σε λιγοτερο απο 20 λεπτα. Και νιωθω οτι δεν μπορω να σταματησω, ακομα και μετα απο 1 πιατο μακαρονια με τυρι, 4 κομματια σπιτικη μηλοπιτα, 1 ολοκληρη σοκολατα, πατατακια, σαντουιτς και καμποσες κουταλιες μερεντα κατευθειαν απο το βαζακι... Μετα πλενω ολα τα πιατικα που χρησιμοποιω, κρυβω τις αδειες συσκευασιες διοτι οι γονεις μου εχουν την εντυπωση οτι πλεον τρωω σχετικα λιγο και σκεφτομαι αν θα ειναι καλυτερα να τρεξω στην τουαλετα, να βαλω τα δαχτυλα μου στο λαιμο και να τα βγαλω ολα... αλλα δεν εχω τολμησει. Ακομα. Ποιος ξερει, ισως και να το κανω καποια στιγμη. Δεν αντεχω πια, βαρεθηκα. Βαρεθηκα καθε μερα που περνα η ζωη μου να περιστρεφεται γυρω απο το φαγητο, τις θερμιδες, τις ζυγαριες, τα κιλα και δεν ξερω γω τι αλλο. Φοβαμαι την υπερφαγια μου, φοβαμαι να παχυνω, θεωρω οτι ειναι το χειροτερο πραγμα που θα μπορουσε να μου συμβει... Δεν μπορω να ζησω πλεον χωρις τετοιου ειδους ανησυχιες; Δοκιμασα τα παντα... 5 γευματα την ημερα, 3 γευματα, 2 γευματα αλλα οτι και να φαω, οτι ωρα και να ναι, σκεφτομαι τι αλλο να φαω αργοτερα. Και συνηθως παω και τρωω τον αμπακο για ακομη μια φορα. Σκεφτομαι συνεχεια το φαγητο. Και οταν δεν σκεφτομαι το φαγητο, σκεφτομαι πως μπορεσα και καταντησα ετσι... σκετη απελπισια :/

Καλημέρα Μαρία μου!

Καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα πέρα από το φαγητό.
Στην πραγματικότητα όμως, η εμμονή σου με το φαγητό δεν είναι το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο προσπαθείς να διαχειριστείς τα πραγματικά, εσωτερικά σου προβλήματα.
Το φαγητό είναι το εργαλείο με το οποίο προσπαθείς να τα λύσεις, αν και δεν θα τα καταφέρεις ποτέ με αυτόν τον τρόπο.
Θα μπορούσες να ξεσπούσες στο αλκοόλ, στα τσιγάρα, ή ακόμα χειρότερα στα ναρκωτικά.
Ο οργανισμός σου επέλεξε το φαγητό.

Αυτό που σε συμβουλεύω να κάνεις είναι να δουλέψεις με τον εαυτό σου και να προσπαθήσεις να καταλάβεις ποια είναι η βαθύτερη, η εσωτερική σου αιτία που σε οδηγεί εκεί.
Συνήθως στο φαγητό μας οδηγούν κάποιες βαθύτερες ανασφάλειες ή φόβοι για το αύριο...
Αισθάνεσαι καθόλου έτσι;
Η ψυχοθεραπεία (αν έβρισκες βέβαια κάποιον καλό ψυχολόγο, πράγμα σπάνιο) θα βοηθούσε πάρα πολύ.

Με δυό λόγια, μην επικεντρώνεσαι στο φαγητό, που είναι το σύμπτωμα, αλλά στο πραγματικό πρόβλημα, που είναι αυτό που έχεις στην ψυχούλα σου.

Να είσαι πάντα καλά και θα χαρώ να βοηθήσω όπου μπορώ! :thumbup:

Καλώς όρισες κορίτσι,

Πριν 3 χρόνια λοιπόν φύγατε...
Σε ευαίσθητη ηλικία αποχαιρέτησες φίλους, σχολείο και γειτονιά.
Κατάφερες να προσαρμοστείς εκεί; Έκανες νέες παρέες;
Με τη γλώσσα τα καταφέρνεις;

Από τους γονείς σου γιατί κρύβεσαι;
Σε πιέζουν με το φαγητό ή δε θέλεις να τους στεναχωρήσεις;
Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό για να το περνάς μόνη σου και επειδή είσαι και ανήλικη καλό θα ήταν να βρεις το κουράγιο και να τους ζητήσεις βοήθεια.
Χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από μία "δίαιτα" και διάφορα κολπάκια δοκιμασμένα...
Χρειάζεσαι στήριξη και ειδική βοήθεια...

Δεν μπορείς να το νικήσεις μονάχη σου, κι είναι κρίμα να ταλαιπωρείσαι σε τόσο ευαίσθητη ηλικία...
Προσπάθησε να μιλήσεις στους γονείς σου..
Προς θεού μην αρχίσεις τους εμετούς!!!!

Μαρία μου καλησπέρα, πιστεύω ότι φεύγοντας από την Ελλάδα, σίγουρα στην αρχή θα ήταν ανυπέρβλητα δύσκολα και φαντάζομαι ότι ακόμα θα είναι, όμως σε βάθος χρόνου θα διαπιστώσεις ότι η οικογένειά σου σου προσφέρει μια καλύτερη ζωή, από κάθε άποψη, στην Ελλάδα οι συνθήκες είναι σκληρές και αμφίρροπες.
Πέραν αυτού, όσοι άνθρωποι είμαστε επιρρεπείς στο φαγητό, όπως και εγώ, σκεφτόμαστε σε πολύ συχνή καθημερινή βάση το φαγητό και αυτό δεν αλλάζει, έχουμε μάθει έτσι, απλά προσπαθούμε να συγκρατούμαστε και να μην ξεφεύγουμε γιατί η παχυσαρκία είναι νόσος και μάλιστα σοβαρή. Τα υπερφαγικά επεισόδια μπορεί να είναι επειδή υπάρχουν ψυχολογικοί παράγοντες που σε κάνουν να καταφεύγεις στο φαγητό αλλά μπορεί κακή στέρηση με την δίαιτα να σε κάνει να ξεσπάσει εκεί.
Θα προτείνω κάτι.. Γιατι δεν προσπαθείς να τρως κανονικά κια σωστά τις 6 ημέρες την εβδομάδα και την 7η ημέρα να προσφέρεις στο εαυτό σου ένα μικρό δώρο, να φας το αγαπημένο σου γλυκό, το αγαπημένο σου φαγητό και να μη μετράς θερμίδες.. Οι ειδικοί λένε ότι εάν το κάνεις δε θα αδυνατίσεις εκείνη την ημέρα αλλά δε θα παχύνεις κιόλας...

Γεια σας και παλι χαχα, ευχαριστω πολυ για τα ενθαρρυντικα σας σχολια. Λοιπον, τα υπερφαγικα μου επισοδεια απ΄οτι βλεπω οσο πανε και χειροτερευουν... ομως νομιζω οτι το εχω τοσο αναγκη αυτο το αισθημα της πληροτητας που νιωθω μετα το φαγητο... Η ζωη δεν ηταν και ουτε ειναι ευκολη εδω. Δεν μπορεσα να προσαρμοστω στους νεους ρυθμους γρηγορα, ηταν κατι εντελως διαφορετικο απο οσα ηξερα μεχρι τοτε... στο σχολειο τις δυο προηγουμενες χρονιες ειχα πεσει "θυμα" bullying οποτε εγιναν ακομη χειροτερα τα πραγματα... ημουν εγω και οι αλλοι και φροντιζαν να μου το υπενθυμιζουν συχνα. Αλλα πλεον δεν εχει και τοση σημασια, φετος το εχουν σταματησει, με συνηθησαν φαινεται χαχα. Περυσι τετοια εποχη αρχισα και το καπνισμα βεβαιως, ηταν το μονο πραγμα μετα απο πολυ καιρο που αποφασισα να κανω εγω, αφορουσε εμενα και μονο εμενα και ειχα τον απολυτο ελεγχο. Αλλα δεν εχει και τοση σημασια το τσιγαρο στην προκειμενη περιπτωση. Οι γονεις μου ανησυχουν, το βλεπουν οτι ειμαι δυστυχισμενη αλλα δεν τους μιλαω γιατι πρωτον δε θελω να τους στεναχωρησω και δευτερον πιστευω οτι δεν μπορουν να με βοηθησουν. Ο πατερας μου με ειχε ρωτησει μια φορα εαν ειμαι βουλιμικη και εγω το αρνηθηκα κατηγορηματικα, τι αλλο να εκανα. Και ειναι φορες που ειμαι στο παρα πεντε να αρχισω τους εμετους αλλα κατι με κραταει προς το παρον... τωρα αν συνεχισω ετσι δεν ξερω και γω που θα καταληξει το θεμα. Θελω τοσο πολυ να αρχισω να τρωω κανονικα και σωστα, να μην σκεφτομαι το φαγητο ολη τη μερα καθε μερα, αλλα δεν μπορω, δεν μπορω και με απογοητευει που εχω χασει τον ελεγχο.

Μαριώ μου πόσα πέρασες πουλάκι μου,

Οι γονείς σου μπορούν και είμαι σίγουρη ότι θέλουν να σε βοηθήσουν.
Αν έχετε ασφαλιστική κάλυψη εκεί σίγουρα θα μπορέσετε να βρείτε λύσεις που να σου ταιριάζουν...

Σκέψου πως όταν εδώ στην Ελλάδα οι θεραπείες με λέιζερ για τη ριζική αποτρίχωση ήταν απλησίαστες, σε φίλη μου Ελληνίδα που οι γονείς της ήταν μετανάστες-εργάτες στη Γερμανία, το ασφαλιστικό ταμείο του πατέρα της κάλυπτε ψυχολόγο που την παρέπεμψε σε αισθητικό και έκανε ριζική αποτρίχωση δωρεάν γιατί στο σχολείο τα κατάξανθα και άτριχα γερμανάκια την κορόιδευαν και είχε θέματα!! Τώρα αυτό μια δεκαετία πίσω, αλλά όσο κι αν έχουν αλλάξει τα πράγματα, δε γίνεται να μην υπάρχει λύση και για σένα...

Και μη νομίζεις ότι δε στεναχωριούνται ήδη, σίγουρα θα βλέπουν το παιδάκι τους να λιώνει και δε θα καταλαβαίνουν γιατί και αυτό θα τους στεναχωρεί περισσότερο. Το βλέπεις και η ίδια άλλωστε και μας το λες...

Οι εμετοί δεν είναι λύση!!! Θα σου φέρουν άλλα προβλήματα!! Ψάξε την ανακούφιση αλλού..

Στο ξαναλέω, όλο αυτό είναι πολύ βαρύ για να το περάσεις μόνη σου...
Δύο χρόνια bullying δεν είναι λίγο πράγμα...
Η αλλαγή χώρας, πόλης, σχολείου δεν είναι λίγο πράγμα...
Μπορείς να αποκτήσεις τον επανέλεγχο της ζωής σου, αλλά θέλει δουλειά, αγάπη και στήριξη...

μαρία μου με πολύ αγάπη και νιώθοντας τι περνάς σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία, κ γιατί τα χω πάθει αλλά ακόμα να μάθω κ είμαι λίγο πριν τα πρώτα άντα, σου κρούω τον κώδωνα του κινδύνου κ σε θερμοπαρακαλώ ΠΕΣ ΤΟ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ! μη το περνάς όλο αυτό μόνη σου ,το ξέρεις ότι είναι αδιέξοδο κ δν οδηγεί πουθενά.

πηγαίνετε σε ένα διατροφολόγο να σου δώσει ένα ισορροπημένο πλάνο διατροφής γιατί μόνο έτσι θα σταματήσουν τα υπερφαγικά. οι στερήσεις οδηγούν σε άλλα υπερφαγικά που τελειωμό δν έχουν κ θα περάσουν τα χρόνια κ εσύ ακόμα θα βασανίζεσαι με τον ΕΛΕΓΧΟ των κιλών. δώσε ένα τέλος. αγάπησε τον εαυτό σου. πήγαινε κ σε έναν ψυχολόγο να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις αυτή σου την ανάγκη για έλεγχο. σου αξίζει και μπορείς. μην αυτοτιμωρείσαι κ αυτο απορρίπτεσαι άλλο.
είσαι πολύ έξυπνη και καταλαβαίνεις πολλά περισσότερα πράματα από εμένα στα 16 μου,που είχα πλήρη άγνοια των πράξεών μου κ δν καταλάβαινα τι έκανα.
δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να κάνεις πράματα που σου αξίζουν. όσο για την εύνοια των συνομηλίκων σου ,κ αυτοί βασανίζονται από δικές τους ανασφάλειες κ δν χρειάζεται να περιμένεις το δικό τους οκ για να νιώσεις καλά. όσο προσέχεις κ αγαπάς τον εαυτό σου τόσο θα έχεις σιγά σιγά ανθρώπους δίπλα σου που θα σαγαπάνε για μια ζωή.

όσο για τους εμετούς να ξέρεις οτι όσα κ να βγάλεις κάποιες θερμίδες μένουν ,η ζάχαρη κ το αλάτι κ όλο τα ανθυγειηνά απορροφιούνται αμέσως κ αποβάλεις τα πιο θρεπτικά συστατικά. κ το μόνο που μένει είναι η στέρηση κ η στεναχώρια

Μaria maria kαλησπερα κοριτσι μου............διαβασα ολα αυτα που γραφεις και και πολυ ατεναχωρηθηκα γιατι εισαι σε πολυ τρυφερη ηλικια πρωτον ., τα εχω βιωσει και εγω οσο αναφορα το bullying στο σχολειο τοτε δεν το ελεγαν ετσι,αλλα δεν εχει σημασια ειχε τα ιδια αποτελεσματα και κατα δευτερον επειδη εχω μια κορη στην ηλικια αου !!!
Μαρακι μου θα σου προτεινα να μιλησει οσοπιο μπορεις γρηγορα να μιλησεις με τους γονεις και να τους δωσεις το πραγματικο μεγεθος του προβληματος ....Δεν ειναι ευκολο το ξερω .................Θα σου πω ομως ενα τεχνασμα που εκανε η μικρη μουστην ηλικια σου κορη μου , οταν ηθελε να μαθουμε οτι καπνιζει και τους λογους που την οδηγησαν εκει.....Καθησε και τα εγραψε σε ενα ολοσελιδο γραμμα , καλη ωρα οπως παραθετεις εσυ εδω το προβλημα , και και αφησε εκαπου σε ενα σημειο το χαρτι δηθεν οτι της παραπεσε..................Φυσικα και το διαβασαμε .............εΝΝοΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΛΥΣΗ και σιγα σιγα εκοψε τσιγαρο.................Οι γονεις σου θα βρουν καποιο εξιδικευεμνο γιατρο που μπορει να μιλησεις γιατι παθανεις αυτες τις βουλιμικες κρισεις και ξεσπας , εσυ θα νοιωθεις πιο ηρεμη που η μαμα και μπαμπας ξερουν και δεν κρυβεσαι απο αυτους πιστεψε με και σιγα σιγα θα χαλαρωσεις και θα αρχισεις να το ελεγχεις ....
Μαράκι μου ξεκινα να μιλησεις με τους γονεις σου ειναι οι μονοι που σε αγαπουν και σε νοιαζονται πραγματικα και θα εχεις κανει το πρωτο μεγαλο βημα .........................
Περιεγραψε την κατασταση απλα και αναλυτικα οπως ακριβως την βιωνεις με καθε λεπτομερεια , οπως ακριβως την ειπες και σε μας ..........................
Για οποια αλλη βοηθεια χρειαστεις εμεις ειμαστε παντα εδω διπλα σου !!!