Καλησπέρα. Είμαι 17 ετών και είμαι εδώ και ένα χρόνο βουλιμική. Γνωρίζω ποιοι ήταν οι λόγοι που με έριξαν ψυχολογικά, με γέμισαν με ανασφάλειες και μίσος προς τον εαυτό μου και με οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο, πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω στη μητέρα μου, ένιωσα πολλές φορές πως δεν άντεχα άλλο, όμως δεν έκανα τίποτα. Για έναν μήνα περίπου, σταμάτησα να κάνω εμετό και να μετράω μανιακώς τις θερμίδες που καταναλώνω. Όμως κράτησε μόνο για έναν μήνα. Επανήλθε πριν λίγο καιρό.
Το θέμα είναι πως, πλέον δεν με πειράζει που είμαι βουλιμική. Νομίζω πως κάποιες μέρες κάνω εμετό απλά για να με τιμωρήσω. Να με τιμωρήσω που δεν μπορώ να φτιάξω το σώμα μου, που δεν μπορώ να πετύχω κανέναν από τους στόχους μου, που δεν είμαι αρκετά καλή για την οικογένειά μου και τους "φίλους" μου.Και αυτό είναι το θέμα μου. Χάνω τα λογικά μου; Ξέρω πως δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό, και το χειρότερο είναι ότι δεν θέλω και να γίνω καλά. Μου έχει γίνει συνήθεια να ξεσπάω πάνω μου; Φταίει η εφήβεια; Δεν ξέρω. Και σε αυτό θέλω τη βοήθεια σας, υπάρχει λογική εξήγηση, ή τρελάθηκα εντελώς;;