Μνήμες του νερού...

Καλώς σας βρίσκω μετά από πολλούς μήνες σιωπής, ταλαιπωρίας σωματικής και ψυχικής, μερικούς ηθικούς κλωνισμούς και πάνω απ'όλα καθημερινής πάλης.
Όσοι είχατε εντοπίσει την παρουσία μου από παλιά σε αυτό το φόρουμ γνωρίζετε και τον αγώνα μου με την παχυσαρκία, τις διατροφικές συνήθειες και τα σκαμπανεβάσματα θάρρους, δύναμης, αποφασιστικότητας, άγχους, απογοήτευσης, παραίτησης και τέλος, ότι απο αυτά συνεπαγόταν, των κιλών μου.
Εδώ και καιρό μπορεί τα 2 τελευταία χρόνια, ακολουθώντας αυξητική πορεία βάρους, το ανέβα-κατέβα μου ήταν μεταξύ 100 και 111. Επισήμως πλέον στην κατηγορία 2 και με τάσεις που η εκτιμώμενη μαθηματική μου ακρίβεια, ίσως ένστικτο ή συνειδητοποίηση, στα χρόνια που με περιμένουν θα οδηγήσουν σε αυτά που φοβάμαι.
Για αρκετό καιρό πίστευα ότι το χειρουργείο είναι η τελευταία μου επιλογή, αφού αυτό σήμαινε και φυγοπονία ή πλήρη αποποίηση των προσωπικών μου δυνάμεων. Ωστόσο κουράστηκα, απογοητεύτηκα, πόνεσα και οι σκέψεις να με ευκολύνω, να με φροντίσω και να με βάλω προτεραιότητα με οδήγησαν σε μία πρώτη συνάντηση με έναν γενικό χειρούργο, ο οποίος έχει 15 ετή πείρα σε βαριατρικά χειρουργεία. Στο παρεπιπτόντως (που δεν είναι βέβαια) από τα 107 κιλά σε διάστημα 4 μηνών πέφτω στα 99. Οπότε πριν πάω στον γιατρό φροντίζω (όσο μπορούσα βέβαια) να χτυπήσω μία 3άρα γιατί η ώρα με ήθελε να κριθώ και ακατάλληλη... του παρουσιάζομαι 102 κιλά και χαλαρός μου προτείνει ένα σληβάκι των 7000 (ιδιώτης), το οποίο τις τελευταίες μέρες όλο και ζαχάρωνα.
Πέφτει τηλέφωνο στον νονό μου, καρδιολόγος στο επάγγελμα, και τα χαμπέρια μου απλώνονται στους ιατρικούς κύκλους. Γρήγορα μαθαίνω ότι η σωσίβια λέμβος μου μπάζει από παντού και το ποσοστό αποτυχίας του δεν εμπίπτει στα στανταράκια μας. Το αφήνω στην άκρη και προχωρώ...
Επισκέπτομαι ενδοκρινολόγο για να με τσεκάρει φουλ ώστε να αποκλείσω όλες τις οργανικές δυσλειτουργίες και να πάω με τα χαρτιά και τις γνωματεύσεις στους επόμενους γιατρούς, στο νοσοκομείο αυτή τη φορά, όπου έχουμε και την εντατικη καβάντζα (αχρείαστη να είναι). Στο παρεπιπτόντως (που δεν είναι βέβαια) χάνω και ένα κιλάκι οπότε και παρουσιάζομαι στα 101. Η ενδοκρινολόγος αρχίζει να μου μιλά για ακροτηριασμούς, ψυχοθεραπεία, θέληση και τέλος μου προτείνει και ένα ρυθμό απώλειας 6 κιλών τον χρόνο (κάνω αυτόματα την πράξη η οποία με οδηγεί 7 χρόνια μετά). Φρίκη και βουβαμάρα. Της εξηγώ ότι αυτό το κομμάτι της ιατρικής αναπτύχθηκε επειδή υπάρχουν πάσχοντες και συνεπώς και ΠΑΘΗΣΗ. Μετά από ολιγόλεπτη συνομιλία και σαφέστατα αδύναμη και ακατάρτιστη, συναινούμε και οι δυο μας αθόρυβα να περιοριστεί στην ειδικότητα της... τελειώνει με το " αφού εισαι συνειδητοποιημένη κάντο". Μαζεύω τα δάκρυα θυμού μου, απότοκα της υπεροψίας και της απαξίωσης που με έκανε να νιώσω και φεύγω.
Επικοινωνώ με τον γιατρό του νοσοκομείου για να εξασφαλίσω το πολυπόθητο ραντεβου... "ύψος, βάρος, προβλήματα υγείας" του απαντώ σε όλα και καταλήγει..."δείκτης 36.9, πρέπει να είσαι 40 αλλιώς δεν μπορώ να σε χειρουργήσω, δοκίμασε άσκηση και διατροφή, είσαι και μικρή...". Κουρέλια η ψυχολογία. Χάσαμε την δεκάρα και μας έκοψε την τύχη... Γυαλίζει το μάτι μου και σκέφτομαι πιάτα πιατάκια κουτάλια πιρουνάκια και ξέφρενο γαστρονομικό τουρνέ... Πόσο ανήθικο είναι αυτο; συνέρχομαι.
Επικοινωνώ με την δεύτερη επιλογή γιατρού που έχω σε νοσοκομείο, όπου στο τέλος της αόρατης μας σύνδεσης ακούω μια γυναικεία φωνή γεμάτη ζεστασιά που δέχεται να με δει στις 29 ιουλίου ( η ζωή σε αναμονή) και μαζεύω και πάλι τις επιθυμίες και γιγαντώνω τις προσδοκίες έτσι για τι καλό κι αυτή την ρημάδα την θετική ενέργεια που μεγάλο καμάρι την έχω (αστείο πια).

Στα 100 κιλά είσαι μετέωρη σκέφτομαι.... είναι λίγα ώστε μπορείς ακόμα να αιωρείσαι στα όνειρά σου και πολλά ώστε να βαδίζεις κάθε μέρα... είναι λίγα γι αυτούς που έχουν περισσότερα και πολλά γι αυτούς που έχουν τα λίγα και λιγότερα.

Καλησπέρα. Απλά μια επισήμανση: Η επιλογή επέμβασης ΔΕΝ κρίνεται με βάση τα τρέχοντα κιλά και τον τρέχοντα ΔΜΣ αλλά με τον ΔΜΣ των μέγιστων κιλών που είχες ποτέ σου, μιας και το σώμα "τείνει" να επιστρέφει και να ξεπερνάει το τελευταίο επιτεύξιμο μέγιστο βάρος...Για τη γνωμάτευση, ναι, το τρέχον βάρος παίζει σημασία, αλλά και αυτό οριακά το συζητάς με τον Γιατρό σου. Για τα υπόλοιπα, κατανοώ πλήρως όλη την πορεία. Καλή δύναμη.

Νεφελάκι καλώς επέστρεψες!
Τι αγώνα και ταλαιπωρία έχεις τραβήξει όσο καιρό ήσουν απούσα από εδώ. Κατ'αρχήν μην βιάζεσαι όσον αφορά το θέμα του χειρουργείου. Ενημερώσου διαδικτυακά για τις επεμβάσεις, μίλα και με όποιον γιατρό γνωρίζεις. Συζήτησε τα θετικά κι αρνητικά κι έπειτα με ψυχραιμία πάρε την απόφασή σου. Κι αν έχει ομάδα ο γιατρός που κάνει τις βαριατρικές είναι ακόμη καλύτερα ώστε να βοηθηθείς περαιτέρω.
Εμένα ο ενδοκρινολόγος μου είναι στην ομάδα του χειρουργού μου. Το πόσο με έχει βοηθήσει αυτός ο άνθρωπος δεν μπορείς να φανταστείς. Καλό είναι οι γιατροί που γνωρίζουν τα χειρουργεία μόνο από διάφορα δημοσιεύματα να μην μπαίνουν στον κόπο να αποπροσανατολίζουν και μπερδεύουν τον κάθε ενδιαφερόμενο. Δεν είναι μεν χωράφι τους αλλά αν θέλουν να αποκτήσουν εμπειρία ας είναι δίπλα στους ειδικευμένους χειρουργούς. Η γνώση τους θα σώσει πολλές καταστάσεις όταν χρειάζεται.
Έχω πάθει dumping κι όταν πήγα στο νοσοκομείο για βοήθεια, η διάγνωσή τους ήταν: κολπική μαρμαρυγή. Επειδή τα βασικά συμπτώματα του συνδρόμου είναι ίδια με αυτά της μαρμαρυγής. Και φαντάσου ότι από του πουθενά με ανάγκασαν να παίρνω χάπια για την καρδιά! Κι αυτό γιατί; Δεν γνωρίζουν τυχόν διατροφικές επιπλοκές από βαριατρικά. Ενημέρωσα τον χειρουργό μου και γελούσε ο άνθρωπος με το ότι η γνώση πολλών γιατρών είναι αυστηρά περιορισμένη στην ειδικότητα τους!

Σου εύχομαι υπομονή, θετική σκέψη κι όλα θα πάνε καλά! :)

Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη.

Όσο το επεξεργάζομαι αυτό το "ακατάλληλο" περισσοτερο θυμώνω και μου ανεβαίνει η πίεση. Το κατανοώ ότι έχουν άλλα άτομα προτεραιότητα αλλά και πάλι δεν υπάρχει αναμονή οπότε δεν κόβω κανενός τον δρόμο. Σέβομαι και το ιατρικό όριο του 40 αλλά και πάλι δεν το χωράει το μυαλό μου να πρέπει να βάλω 10 κιλά. Νιώθω να με πνίγει ο χρόνος και θέλω επιτέλους να δω και εγώ το σώμα μου στα 65-70 κιλά που ήμουν στα 12-13 μου. Περισσότερα από τα μισά χρόνια της ζωής μου παλεύω με κιλά.

Κι όλο τώρα σκέφτομαι να κανω ηθελημένο "κακό" στο σώμα μου και δεν μπορώ...

Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να αποβάλεις απ'το μυαλό σου το θέμα δίαιτα. Ξέχνα το. Κάνεις ήδη πολύ μεγάλο κακό στην ψυχολογία σου. Όταν εγώ επισκέφθηκα τον χειρουργό μου στο 1ο μας ραντεβού και με ζύγισε ήμουν 132 κιλά. Πέρσι τέτοια εποχή εγώ είχα ξεχάσει την λέξη δίαιτα. Δεν άφηνα τον εαυτό μου να την σκεφτεί καν. Κι αυτό γιατί πέρα από τα οικονομικά ζόρια που τραβούσαμε -και τραβάμε- δεν μπορούσα να έχω να διαχειρίζομαι ιατρικά ραντεβού και διατροφή ταυτόχρονα.
Όταν πήρα την έγκριση και την ημερομηνία για χειρουργείο κι ανέβηκα μια μέρα πριν από αυτό στη ζυγαριά είχα βάλει επιπλέον 5 κιλά. 137 η αθεόφοβη. Ήταν η 2η φορά στη ζωή μου που έφτανα τόσα πολλά κιλά, όταν πιο μικρή άγγιζα τα 95 σταθερά! Φαντάσου τώρα τι άγχος είχα με την όλη κατάσταση στο σπίτι, θέματα υγείας να με κυνηγάνε, να περνάω και υπερφαγικά επεισόδια, να είμαι και στην εμμηνόπαυση και τα κιλά μου στα πάνω τους. Σκέτη τρέλα. Ξέχασα την δίαιτα. Από αυτό ηρέμησα. Ναι μεν είχα αντιδράσεις απ'τους δικούς μου τους εξήγησα πως αφού έβαλα σκοπό να κάνω χειρουργείο για να μπορέσω να διαχειριστώ το θέμα διατροφής μου να με αφήσουν στην ησυχία μου.
Δεν σου λέω να βάλεις κιλά, όχι κάτι τέτοιο. Σου προτείνω να ξεχάσεις την λέξη "δίαιτα" που ίσως αυτό να σε βοηθήσει να διαχειριστείς καλύτερα τα του εαυτού σου και το άγχος σου. Να κοιτάξεις να δεις τι μπορείς να βελτιώσεις από θέματα υγείας κι όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Άσε που υπάρχει και η πιθανότητα να χάσεις βάρος χωρίς να το καταλάβεις!
Σε ψυχολόγο σκέφτηκες να πας; Αν υπάρχει στο νοσοκομείο σας εκεί στην περιοχή που είσαι, κλείσε ένα ραντεβού. Που ξέρεις μπορεί να ενισχυθεί η αυτοπεποίθησή σου!

Καλημέρα σας

Μαρία μου εσύ πληρούσες τα κριτήρια και ευτυχώς προχώρησες. Εγώ στην παρούσα φάση δεν πληρώ τα κριτήρια, BMI 40 το πιο βασικό, και ο γιατρός δεν φαίνεται να το διαπραγματεύεται καν. Είναι σωστός και τυπικός και το σέβομαι. Παρόλα αυτά όμως είναι παρένθεση αυτά τα κιλά την δεδομένη στιγμή της ζωής μου και πολλές συγκυρίες οδήγησαν στην απώλεια τους για να είμαι τώρα 101 από 111. Δλδ αν ήμουνα στα 111 θα ήταν οκ. Τώρα είναι λογικό να βάλω 10 κιλά; δεν είναι ότι άλλαξα τρόπο σκέψης, ζωής ή έγινα φανατική οπαδός της yoga. Ήρθαν τα πάνω κάτω στην ζωή μου και η απώλεια των κιλών αντικατοπτρίζει το σοκ της ψυχολογίας μου από μεγάλη στεναχώρια. Σήμερα σκέφτηκα ότι μέχρι τις 29 που είναι το επόμενο ραντεβού που έχω με άλλη γιατρό, ίσως συγκροτήσω καλύτερα την σκέψη μου και να φανώ πιο διαλλακτική. Πραγματικά όμως όταν μου είπαν να κάνω ψυχοθεραπεία και διατροφή με ρυθμό απώλειας 6 κιλά τον χρόνο και δεδομένης της μέχρι τώρα ταλαιπωρίας μου, φρίκαρα κυριολεκτικά. Θα βρεθώ 7 χρόνια μετά μέχρι να χάσω 40 κιλά που χρειάζομαι και θα είμαι τέρας ψυχραιμίας; κι αν δεν λειτουργήσει ούτε αυτό να πάνε χαμένα κι άλλα τόσα χρόνια; δεν μου αφήνουν επιλογή από το να κάνω ηθελημένα κακό στον εαυτό μου τρώγοντας για να πάρω άλλα 10 κιλά. Εντωμεταξύ ξέρω ότι κοπέλες έκαναν την επέμβαση και με λιγότερα κιλά από εμένα.

Σας ζάλισα αλλά νιώθω να καίγομαι...

Nefeli
αν υπάρχουν προβλήματα υγείας μπορείς και με ΔΜΣ 35 να κάνεις χειρουργείο.

Διάβασε κι αυτό:

Ποιοι είναι κατάλληλοι για χειρουργική θεραπεία;

Ηλικία μετεξύ 18 και 65 ετών.
Παχυσαρκία με ΔΜΣ >40 για περισσότεραο από 5 έτη.
ΔΜΣ >35 και συνύπαρξη σοβαρών συνοδών νόσων, όπως: σακχαρώδης διαβήτης, αρθρίτιδα, υπερλιπιδαιμία, καρδιοαναπνευστικά προβλήματα, αρτηριακή υπέρταση, σύνδρομο υπνικής άπνοιας.
Αποτυχία ελέγχου του βάρους με δίατα.
Απουσία μεταβολικών ή ενδοκρινολογικών νοσημάτων.
Απουσία ψυχικής νόσου και εξαρτήσεων από ουσίες.
Διάθεση συνεργασίας με την ιατρική ομάδα.

Μήπως αυτές οι κοπέλες που αναφέρεις ανήκαν σε αυτή την κατηγορία; Αν όχι τότε μάλλον πλήρωσαν κάτι παραπάνω τον γιατρό για να τις χειρουργήσει χωρίς αυτός μετά να αναλαμβάνει οποιαδήποτε επιπλοκή. Φαντάζομαι ότι θα υπέγραψαν χαρτιά που θα αποδεσμεύουν τον γιατρό από οποιαδήποτε ευθύνη, θέτοντας οι ίδιες τον εαυτό τους σε κίνδυνο.

Νεφέλη παντως, τα κιλα δεν ειναι πολλα για να υποβληθείς σε χειρουργική επέμβαση. Άλλωστε είτε με επέμβαση είτε με διαιτα πρεπει να τρώμε παντα συντηρητικά. Αυτη ειναι η πραγματικότητα! Ελα να κανουμε μια αρχη, στα ιδια κιλα ειμαστε!! Να στηρίζουμε η μια την αλλη. Κ εγω στο παρελθον πηγα Πάτρα για να συζητήσω το ενδεχόμενο αυτο, κ ο γιατρός με άγριο κοίταξε, κ μου ειπε γιατι δεν κλείνεις 5 μηνες λιγο το στομα σου; Κ με έδιωξε με τον τροπο του. Κ εχει δικιο, αλλο που εγω δεν μπορω.. Κ ανα περιόδους είτε παχαίνω είτε αδυνατίζω. Βέβαια παιζει ρολο κ ο στόχος κάποιου, εγω θελω να φτάσω στα 85 κιλα.

Quote:

---

Originally posted by Nefeli-
Νιώθω να με πνίγει ο χρόνος και θέλω επιτέλους να δω και εγώ το σώμα μου στα 65-70 κιλά που ήμουν στα 12-13 μου. Περισσότερα από τα μισά χρόνια της ζωής μου παλεύω με κιλά.

---

Καλησπέρα Νεφέλη!

Δεν γνωρίζω τον αγώνα που έχεις κάνει τα προηγούμενα χρόνια με τα κιλά σου, καθώς είμαι μόνο 1,5 χρόνο στο φόρουμ.

Θα σου απαντήσω με βάση αυτά που γράφεις σ' αυτό το τόπικ.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι από τα γραφόμενά σου είναι ότι έχεις μπουχτίσει πραγματικά με τα παραπανίσια σου κιλά και το μόνο που θέλεις είναι να τα χάσεις όσο πιο σύντομα γίνεται.

Το χειρουργείο δεν είναι μαγικό χαπάκι. Δεν είναι ο εύκολος δρόμος, είναι ο δύσκολος. Και θέλει και πολλές ψυχικές αντοχές για ν' ανταπεξέλθεις ειδικά στο πρώτο διάστημα μετά το χειρουργείο. Εσύ τις έχεις;

Κι ακόμα και να τις έχεις... Θεωρείς ότι έκανες το χειρουργείο και καθάρισες; Πάλι θα πρέπει να υιοθετήσεις μια ποιοτική διατροφή για πάντα, γιατί διαφορετικά τα κιλά θα επανέλθουν σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Τα λέω αυτά όχι για να σε αποτρέψω από ένα χειρουργείο, απλά να επισημάνω αυτό που πιθανόν ήδη να γνωρίζεις, ότι ένα χειρουργείο δεν είναι κάτι απλό και σίγουρα δεν είναι το μαγικό ραβδάκι που θα σε κάνει 65 κιλά σε μερικούς μήνες.

Έχεις αναλύσει τί μπορεί να είναι αυτό που σε οδηγεί στο πολύ φαγητό;
Γνωρίζεις την έννοια της συναισθηματικής υπερφαγίας;
Για εμένα, η συναισθηματική υπερφαγία ήταν η πηγή της παχυσαρκίας μου (προσωπικά πιστεύω ότι είναι η πηγή της παχυσαρκίας για κάθε παχύσαρκο), και όταν άρχισα να την αντιμετωπίζω, άρχισε να φεύγει και το πρόβλημα της παχυσαρκίας μου.

Κάποιος σου πρότεινε ένα πλάνο διατροφής και άσκησης με το οποίο θα έχανες 6 κιλά το χρόνο. Είναι πραγματικά αστείο. Εγώ θα τον ρωτούσα μήπως κάνει πλάκα!
6 κιλά τον χρόνο είναι τρομερά μικρή απώλεια!
Προσωπικά έχω χάσει μέχρι στιγμής (σε 11,5 μήνες) 52,8 κιλά με ποιοτική διατροφή και ελαφριά άσκηση (κυρίως περπάτημα).
Αυτό όμως που κυρίως με βοήθησε ήταν, ξαναλέω, η συνειδητοποίηση και αντιμετώπιση της συναισθηματικής μου υπερφαγίας.

Εύχομαι τα προβλήματα που ανέφερες ότι σε στεναχωρούν να είναι περαστικά και σύντομα ν' αποκτήσεις το φυσιολογικό σου βάρος και να υιοθετήσεις μια ποιοτική διατροφή, με όποιον τρόπο κι αν επιλέξεις!
Πάνω απ' όλα σου εύχομαι να σε αγαπήσεις ολοκληρωτικά!

Να είσαι καλά!

:-)

Καλό ξύπνημα και καλή κυριακή να έχουμε

Ελένη μου είχα πάντα μικρούς προσιτούς στόχους. Όχι πλέον όμως... κουράστηκα με τα μικρά καθημερινά και επιτεύξιμα 5-10 κάτω πάνω και πάντα να καίγομαι στην πορεία. Μοσχομυριστή Μαντζουράνα μου, δεν αντέχω να έχω πολλά μέτωπα ανοιχτά ούτε άλλη ανάλυση γιατί τρώω. Θέλω ένα σπρώξιμο, μία βοήθεια ουσιαστική. Το ξέρω ότι το χειρουργείο δεν είναι παιχνίδι ή κάτι μαγικό. Έχω τόσα να αντιμετωπίσω καθημερινά που αυτό λειτουργεί συσσωρευτικά πάνω μου και δεν το αντέχω ούτε σωματικά ολυτε ψυχικά. Θέλω να μπουν τα ορια και στα 31 μου θέλω το 60 -65. Δεν θέλω ούτε το 90 ούτε το 80. Στα 111 έλιωσα στην γυμναστική και στην διατροφή. Και είμαι κατακουρασμένη και πονεμένη. Στην σκέψη να συνεχίσω έτσι για τα υπόλοιπα 40 και να έχω και πλήρη έλεγχο της ιδιοσυγκρασίας μου με παγώνει. Όταν αντιμετωπίζεις σε όλη σου την ζωή αυτό το σκαμπανέβασμα είναι πιο δλυσκολο από κάποιον που κάποτε είχε ίσως και περισσότερα κιλά και έκανε την "στροφή" του και τα έχασε. Εγώ δεν έχω άλλες αντοχές ... τι να πω

Καλησπέρα Νεφέλη μου!

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!

Κι εγώ μια ζωή είμαι παχύσαρκη... από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Στα 17 ήμουν 107 κιλά, έκανα δίαιτα, έχασα μερικά κιλά και μετά έπεσα με τα μούτρα στο φαί και τα πήρα πίσω διπλά. Στα 21-22 (δεν θυμάμαι ακριβώς), κι άλλη δίαιτα όπου επαναλήφθηκε το ίδιο. Μόνο που μετά το αποτέλεσμα ήταν (και λόγω κάποιων οικογενειακών προβλημάτων) να εκτοξευθώ στα 140 κιλά!
Πριν 2 χρόνια, όντας εδώ στο φόρουμ, έκανα κι άλλη προσπάθεια (πιο συνειδητοποιημένη αυτή τη φορά, αλλά όχι πλήρως συνειδητοποιημένη), η οποία έληξε άδοξα και ξαναπήρα πίσω σχεδόν όλα τα κιλά που είχα χάσει.

Και αυτές είναι μόνο οι σοβαρές μου προσπάθειες... Στο ενδιάμεσο υπήρξαν άπειρες ακόμη (1-2 ημερών ή μερικών εβδομάδων) που είχαν όλες την ίδια άσχημη κατάληξη...

Και ναι, αν μου έλεγε κάποιος να ξαναπροσπαθήσω έχοντας την ίδια οπτική γωνία, θα του έλεγα να πάει να δει αν έρχομαι!
Όμως αυτή τη φορά κατάλαβα. Κατάλαβα τί με οδηγεί στο πολύ φαγητό! Συνειδητοποίησα την πηγή του προβλήματος!
Και γι' αυτό αυτή η φορά είναι και η μία και τελευταία και τόσο επιτυχημένη (φτου μην την ματιάσω!).
Γιατί στην ουσία, δεν είναι "προσπάθεια απώλειας βάρους", αλλά είναι "αντιμετώπιση της συναισθηματικής μου υπερφαγίας, προσπάθεια ν' αγαπήσω πραγματικά τον εαυτό μου και υιοθέτηση μιας ποιοτικής διατροφής στα μέτρα μου, που τη γουστάρω και μου κάνει καλό, για πάντα"!

Και χειρουργείο να κάνεις, χρειάζεται να τις κάνεις τις αναλύσεις σου, χρειάζεται να τον αγαπήσεις τον εαυτό σου και να υιοθετήσεις για πάντα ποιοτική διατροφή, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να είσαι 60-65 κιλά που θες για πάντα και να έχεις υγιή σχέση με το φαγητό. Βέβαια, όντως το χειρουργείο είναι ένα πολύ καλό σπρώξιμο σε αυτήν την διαδικασία!

Σου εύχομαι καλή επιτυχία!

:-)

Μαντζουράνα, πως τα κατάφερες μόνη σου?! Χίλια μπράβο, απίστευτη αντοχή... Είχες πολλά κιλά, και δεν κατέφυγες στη λύση του χειρουργείου..

Quote:

---

Originally posted by Nefeli-
Καλό ξύπνημα και καλή κυριακή να έχουμε

Ελένη μου είχα πάντα μικρούς προσιτούς στόχους. Όχι πλέον όμως... κουράστηκα με τα μικρά καθημερινά και επιτεύξιμα 5-10 κάτω πάνω και πάντα να καίγομαι στην πορεία. Μοσχομυριστή Μαντζουράνα μου, δεν αντέχω να έχω πολλά μέτωπα ανοιχτά ούτε άλλη ανάλυση γιατί τρώω. Θέλω ένα σπρώξιμο, μία βοήθεια ουσιαστική. Το ξέρω ότι το χειρουργείο δεν είναι παιχνίδι ή κάτι μαγικό. Έχω τόσα να αντιμετωπίσω καθημερινά που αυτό λειτουργεί συσσωρευτικά πάνω μου και δεν το αντέχω ούτε σωματικά ολυτε ψυχικά. Θέλω να μπουν τα ορια και στα 31 μου θέλω το 60 -65. Δεν θέλω ούτε το 90 ούτε το 80. Στα 111 έλιωσα στην γυμναστική και στην διατροφή. Και είμαι κατακουρασμένη και πονεμένη. Στην σκέψη να συνεχίσω έτσι για τα υπόλοιπα 40 και να έχω και πλήρη έλεγχο της ιδιοσυγκρασίας μου με παγώνει. Όταν αντιμετωπίζεις σε όλη σου την ζωή αυτό το σκαμπανέβασμα είναι πιο δλυσκολο από κάποιον που κάποτε είχε ίσως και περισσότερα κιλά και έκανε την "στροφή" του και τα έχασε. Εγώ δεν έχω άλλες αντοχές ... τι να πω

---

Νεφέλη μου σε καταλαβαίνω, κ εγώ έχω κουραστεί τις δίαιτες και τη γυμναστική.. Αλλά όταν καταφέρνεις να χάσεις αρκετά κιλά, γυρίζεις πίσω και θαυμάζεις τους κόπους σου και απολαμβάνεις τις προσπάθειές σου! Να σε ρωτήσω... Γενικά έχεις καλό μεταβολισμό? Όταν κάνεις διατροφή με τι ρυθμό χάνεις κιλά?

Όσες φορές δοκίμασα να χάσω κιλά ήταν πάντα ελεγχόμενη διατροφή. Δεν έκανα ακραίες δίαιτες με αποκλεισμούς ομάδων, που και να έκανα και δεν θυμάμαι τώρα σίγουρα δεν ήταν πάνω από βδομάδα. Τις 3 φορές μία όσο ήμουνα φοιτήτρια και έπειτα 2 φορές μετά δοκίμασα και με ψυχολογική υποστήριξη που βέβαια δεν εκτίμησα ποτέ επειδή ως γνωστό το να υποστηρίζει κάποιος ότι μπορεί να σε βοηθήσει απέχει πολύ από το αν ουσιαστικά μπορει να το κάνει. Η μεγάλη μου παράλειψη είναι οι ορμονικές εξετάσεις και ο θυροειδής που δεν τέθηκε ποτέ θέμα μέχρι τώρα που η αλλαγή στον μεταβολισμό μου είναι εμφανής αλλά από την άλλη και αναμενόμενη. Οι εξετάσεις αυτές θα γίνουν την τρίτη και την τετάρτη. Μου τις έγραψε όλες η ενδοκρινολόγος που επισκεύτηκα... το μόνο καλό που μου άφησε αυτή η επίσκεψη. Η συναισθηματική υπερφαγία είναι όρος που συνάντησα και διάβασα και έψαξα εδώ και πολλά χρόνια πριν. Είναι μεγάλη συνειδητοποίηση και μεγάλη αλήθεια επίσης. Το πως την αντιμετωπίζει ο καθένας και πως την διαχειρίζεται είναι άλλη υπόθεση... ενδεχομένως υπάρχουν και άνθρωποι που αδυνατούν, αρνούνται ή κουράστηκαν να είναι αντιμέτωποι με αυτήν με μόνο όπλο το μυαλό και την αυτοδιαχείριση. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από εδώ κατανοούν τι πάει να πει να τρως τα συναισθήματα σου... πόσοι και με ποιο τρόπο τελικά το αντιμετώπισαν; θέλει μεγάλη δύναμη και πραγματικά πιστεύω ότι ένα σοβαρό κομμάτι της διαδικασίας προυποθέτει μεγάλη ισορροπία στην καθημερινότητα και γενικά στην ζωή, οπότε θα τολμήσω να πω ότι το θεωρώ και συγκυρία. Μακάρι να μπορούσα και μακάρι η κατάληξη να ήταν ψυχική ενδυνάμωση και εγκεφαλική εκπαίδευση και να τα συγύριζα όλα όμορφα κι ωραία χωρίς μία σοβαρή και ουσιαστική βοήθεια που θα συμμετέχει ενεργά το σώμα μου.

Νεφέλη μου σε καταλαβαινω, σκέψου οτι κ εγω ειμαι στην ιδια φάση, παντα έβρισκα κ παντα βρίσκω δικαιολογίες επειδη κανω υπερφαγίες. Εγω φταίω μονο. Ποτε ευθυνόταν η προσωπική ζωη ποτε η επαγγελματική, παντα κάτι μου έλειπε. Αλλα ακομα κ αν θλίβομαι με τον εαυτο μου κ τα παραστρατήματά του, βρίσκω το κουράγιο κ αρχίζω ξανά επειδη δεν υπαρχει αλλη επιλογή, κ μια επέμβαση, ενω μπορει να αποφευχθεί πρεπει να αποφευχθεί.