Πάσχω από κάποια διατροφική διαταραχή?

Γεια σας.. Όντας και εγώ ένα από τα πολλά θύματα της παχυσαρκίας παιδιόθεν, σήμερα καλούμε να δίνω τις προσωπικές μου αδιάκοπες μάχες και μάλλον άκαρπες θα συμπλήρωνα, καθώς εισέτι πέραν του, ότι προσφεύγω στην μοναδική εναλλακτική και ανεκμετάλλευτη, κατ'εμε, ως την παρούσα χρονική στιγμή, λύση, ακόμη το βάρος μου ακολουθεί μια ανοδική, σχεδόν μη αναστρέψιμη πλέον, τουλάχιστον με το δικό μου σθένος, πορεία.. Για να μην απεραντολογώ, :saint: θα προσεγγίσω, πάραυτα την δυσχερή κατάσταση, που με ταλαιπωρεί. Η μητέρα μου πάντοτε ήταν αυστηρή με το φαγητό την ποιότητά και κυρίως την ποσότητα σε επίπεδα, που ακόμη και να είχες περάσει ολάκερη την μέρα νηστικός, εκείνη θα σου έκανε παρατήρηση, που τρως υποδεικνύοντας σου ένα ποτήρι με γάλα η λίγο νερό.. παρομοίως αντιδρούσε και με την γυμναστική και οι αντιδράσεις της κυμαίνονταν ανάλογα με τα επίπεδα του βάρους σου.. εν ολίγοις ξεκάθαρη διάκριση και υποτίμηση των παχύσαρκων. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου υφίσταμαι σε απαγόρευση πρόσληψης τροφίμων.. είτε λογική για κάλυψη των ενεργειακών αναγκών, είτε για προσωπική ευχαρίστηση. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω, ότι συχνά καταφεύγω στην τροφή ως μέσω εκτόνωσης σε περιόδους έντονου στρες.. Η απαγόρευση βέβαια αυτή και η αποδοκιμασία δεν προέρχεται μόνο από την μητέρα μου άλλα και από τον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο, που δεν σπαταλά ευκαιρία για να θίξει την διατροφική ελευθερία, που μου παρέχει η μητέρα μου :wow: .... Στην τρίτη, λοιπόν δημοτικού μετά τον χωρισμό τον γονιών μου, όπου η μητέρα μου έστρεψε όλη της την προσοχή για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ζήτημα αυτό, ανέπτυξα μια τάση, αν θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω έτσι, συγκεκριμένα άρχισα να τρώω κρυφά.. θα έλεγα πως ήταν μια έμφυτη ροπή, που εμφανίζονταν κατά διαστήματα αλλά αυτή ήταν ακριβώς η χρόνια που εκδηλώθηκε και δυο χρόνια αργότερα ήρθα αντιμέτωπη με το απόγειο της... Αν μου ζητούσε κάποιος να του αναλύσω τι ακριβώς ποιότητας ή ποσότητας τροφές προσλαμβάνω κατά την διάρκεια αυτών των επεισοδίων, θα του απαντούσα πως 9 χρόνια, που αντιμάχομαι την επιθυμία μου, τις τελευταίες μόνο μέρες έχω για πρώτη φορά καταφέρει να καθαρογράψω και να προσδιορίσω το μέγεθος της καταστροφής με αριθμούς... και αυτό γιατί εισέτι, που το αποφάσισα ξεκάθαρα και μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής από δίαιτες βρέθηκα αντιμέτωπη με το χρόνιο μου πρόβλημα.. έπρεπε να ανακαλύψω μια λύση κάτι, που θα μου επέτρεπε εν μεροι να αποκτήσω κάποια επίγνωση, λίγο ελέγχο της κατάστασης αν θέλετε... Ωστόσο όσο κυλάνε οι μέρες νιώθω την ανάγκη να ενδωσω σε κάποια ατασθαλία, να με κυριεύει, όταν αντικρίζω το φαγητό είναι σαν να αισθάνομαι πως δεν θα το ξαναγευτώ ποτέ, πως θα μου το πάρουν αίσθηση, που υπερνικά την θέληση για κατάκτηση του στόχου μου. Αυτή τη φορά όμως θέλω να πετύχω, οφείλω να το κάνω για μένα και τις χρόνιες θυσίες μου. Από σας ζητώ να με κατατοπίσετε σχετικά με το αν πάσχω από κάποια διατροφική διαταραχή ή πως μπορεί να καταστεί δυνατό αν όχι να εξαλείψω τουλάχιστον να μετριάσω το βάσανο αυτό.

Σίλια, γράφεις πολύ όμορφα. Εγώ θα σου πω, πως πράγματι βίωσες μια δύσκολη κατάσταση, αφ ενός ο χωρισμός των γονιών σου και αφ ετέρου, οι περιορισμοί που σου επέβαλε η μητέρα σου. Το δεύτερο το έχω βιώσει κ εγώ, αλλά σε εμένα έχει αφήσει μια αίσθηση αστεία.. Γελάω όταν το σκέφτομαι, έβαζε τα παγωτά που έπαιρνε για τον αδύνατο αδελφό μου, στις σακούλες που είχε το κρέας στην κατάψυξη.. Κ εγώ δεν έβρισκα παρά μόνο όταν έπαιρνα η ίδια η ο πατέρας μου. Κ άλλα πολλά... Δεν ξέρω αν πάσχεις απο διαταραχή πρόσληψης τροφής, αλλά ελπίζω να ισοσταθμίσεσς τις όποιες ισορροπίες στην ζωή σου, είσαι πολύ νέα, και να καταφέρεις να νιώθεις όμορφα για όλα όσα έχεις!!

Η αισιοδοξία σου με γέμισε ελπίδα και η ανταπόκριση σου χαρα. Γνωρίζεις...εκείνη την στιγμή που αισθάνεσαι πλέον ότι δεν είσαι μόνος, η ανακούφιση του να μοιράζεσαι ό,τι σε βασανίζει. Σε ευχαριστώ

Φυσικα κ δεν είσαι μόνη!! Άφησε πίσω το παρελθόν κ έλα να κάνουμε μια προσπάθεια!! Να μοιραζόμαστε τις επιτυχίες κ τις αποτυχίες της καθημερινότητας!! Τουλάχιστον, το βράδυ θα αναλογιζόμαστε την ημέρα κ θα μετράμε το γεγονός ότι κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας!

Καλησπέρα Σίλια! (πολύ ωραίο όνομα!)

Αρχικά να εκφράσω την λύπη μου για την αυστηρότητα με την οποία μεγάλωσες από την μητέρα σου για το θέμα της διατροφής.
Και εγώ έφτασα σε σημείο να τρώω κρυφά από τους γονείς μου για πολλά χρόνια φοβούμενη την έντονη αποδοκιμασία τους.

Από την περιγραφή που κάνεις φαίνεται ότι έχεις διατροφική διαταραχή, που ονομάζεται υπερφαγία. Κατά την άποψή μου, από τις περιγραφές σου πιστεύω ότι πάσχεις από συναισθηματική υπερφαγία (από την οποία έπασχα και εγώ... και εδώ και αρκετό καιρό είμαι σε έναν καλό δρόμο για να την εξαλείψω για πάντα από τη ζωή μου!).

Από τα γραφόμενά σου διαπιστώνω ότι είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου! Μέγα λάθος!
Όπως είδες, η αυστηρότητα της μητέρας σου τα προηγούμενα χρόνια δεν σε βοήθησε καθόλου.
Γιατί πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσει η αυστηρότητα απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό;

Χρειάζεται να τον αγαπήσεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου!
Να του φερθείς με κατανόηση και φροντίδα!

Αν έχεις την διάθεση, θα σου πρότεινα να διαβάσεις το κείμενο που έχω γράψει και το έχω επισυνάψει στην υπογραφή μου (κάτω από αυτήν την απάντηση): "Ο λόγος που πήρα πολλά κιλά."
Αν το διαβάσεις, πες μου αν σε βοήθησε να καταλάβεις περί της συναισθηματικής υπερφαγίας.

Ό,τι απορία έχεις και ό,τι θα ήθελες να συζητήσουμε, εδώ είμαστε εμείς!
Ο ένας βοηθάει τον άλλο και όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε!

:-)

Πράγματι το καλογραμμένο κείμενο σου αποτελεί παράδειγμα αμεσότητας και ρεαλισμου, εκθέτοντας με πλήρη ακρίβεια τα στάδια, που επακολουθούν μετά την πρώτη εκδήλωση της διαταραχής κατορθώνει να αγγίξει και να προσφέρει σαφή εικόνα της κατάστασης, που βιώνουμε ακόμη και στο πιο ανίδεο
Η λύση όπως αποδίδετε είναι η γνώριμη, πλέον σε όλους διατροφή, την οποια
ακολουθώ πέμπτη μέρα σήμερα. Έχω θέσει σαφείς και ρεαλιστικούς στόχους
Ανέκαθεν ωστόσο υστερουσα στο ψυχικό σθένος ευελπιστώ ετούτη η προσπάθεια να καρποφορήσει σε ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση. Συγχαρητήρια για την αξιέπαινη προσπάθεια σου.