Αλκοολισμός και κατάθλιψη
Καλημερα σε ολους και ολες.Ειμαι νεο μελος στο σαιτ που βρηκα τυχαια και θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας καποιες σκεψεις μου αφου δεν εχω ατομα κοντα μου που μπορω να μιλησω.Πριν 2 χρονια ο ψυχιατρος που επισκεφτηκα διεγνωσε καταθλιψη βαριας μορφης και μου χορηγησε καποια χαπια τα οποια ποτε δεν πηρα και ουτε τον επισκεφτηκα ξανα.Ξεκινησα να πινω και αυτο με λυτρωσε για λιγους μηνες.Επειδη δεν μπορω να εκφρασω αυτα που νιωθω θα μου επιτρεψετε να γραψω ενα αποσπασμα απο ενα βιβλιο της Σιμων Ντε Μποβουαρ(Προδωμενη γυναικα)που περιγραφει την κατασταση μου:
"Διαλεξα να παω στον ταφο.Δεν ξερω πια ποτε ειναι μερα και ποτε νυχτα.Οταν τα πραγματα ειναι τοσο ασχημα,οταν αυτο γινεται ανυποφορο,κατεβαζω οινοπνευματα,ηρεμιστικα ή υπνωτικα χαπια.οταν τα πραγματα πανε λιγο καλυτερα,παιρνω διεγερτικα κι ετσι βουλιαζω σε μια απατηλη ιστορια-χτιζω στον ανεμο.Οταν με πνιγει η σιωπη,ανοιγω το ραδιοφωνο και τοτε,απο καποιο μακρυνο πλανητη,ερχονται φωνες που δυσκολα καταλαβαινω.Εκεινος ο κοσμος εχει χρονο,εχει ωρες,νομους,ομιλια,αγωνιες και διασκεδασεις,που στην ουσια ειναι ξενες για μενα.Ποσο μακρυα μπορει κανεις να αφησει τον εαυτο του να παει οταν ειναι ολοτελα μονος και αποκλεισμενος!Το δωματιο βρωμαει καπνο και οινοπνευμα,παντου ριγμενες σταχτες.Εγω ειμαι βρωμικη,τα σεντονια ειναι βρωμικα,ο ουρανος ειναι βρωμικος πισω απο τα βρωμικα παραθυρα.Αυτη η βρωμια ειναι ενα καβουκι που με προστατευει.Δεν θα το αφησω ποτε πια.Θα ηταν ευκολο να γλιστρησω λιγο περισσοτερο και να βρεθω στο κενο,εκει οπου δεν υπαρχει επιστροφη.Μεσα στο συρταρι εχω ολα τα χρειαζουμενα.Μα δε θελω,δε θελω!Ειναι πολυ νωρις για να πεθανω,ειναι αδικο.Δεν μπορω να ζησω αλλο.Δεν θελω να πεθανω"
Αυτα λοιπον και συγνωμη για το μακροσκελες μηνυμα.