βουλιμία, πόσο ακόμα?

δεν το ξέρει κανείς και δεν το έχει καταλάβει κανείς. από τα 15 άρχισα να έχω θέματα με το βάρος. έχασα κιλά αν και ήμουν κανονική, δεν με έλεγε και παχουλή. Στην τρίτη λυκείου,αφέθηκα και έφτασα τα 56 κιλά. είμαι 1,58 εκ. Μου είχαν πει ότι πάχυνα και συμπλήρωναν ότι τα κιλά των πανελληνίων δεν τα χάνει. Αφού πέρασα στο πανεπιστήμιο, φυσικά και έκανε ότι μπορούσα για να τα χάσω. Δεν έτρωγα φυσικά.
το θέμα είναι ότι ήρθε η πρωτη απογοήτευση. Η φοιτητική ζωή που πάντα ονειρευόμουν δεν ήρθε ποτέ γιατί έπρεπε να μένω με τον μπαμπά μου. Και η ζωή που έκανα ήταν πολύ καταπιεστική. για παράδειγμα, επέστρεφα από τη σχολή και με ρώταγε: κουράστηκες? έλεγα ναι και απαντούσε: ε και τι έκανες κ κουράστηκες?:?!?!?! Γενικά, τα φώτα έσβηναν στις 11 δεν είχα τηλεόραση κ δεν μ έδινε αρκετά λεφτά, κ γενικά είμαι άτομο που πάντα κρατάει λεφτά στην άκρη. τις κυριακές έπρεπε να πηγαίνουμε στη γιαγιά για φαΐ, που έπρεπε να τρώω ότι μ έδιναν. και είχα και τις ξαδέρφες μου που με κοίταγαν και έλεγαν μπροστά μου: μα πώς είναι ετσι?
πήγαινα για ύπνο με άδειο στομάχι, και ένα σαββατο κυριακο που έμεινα μόνη είχα το πρώτο βουλιμικό επεισόδιο. Γενικά πείναγα, δεν έτρωγα, μια φορά την εβδομάδα έτρωγα ένα γλυκό και το θεωρούσα υπερβολή. είχα ξανα δοκιμάσει να φάω και να κάνω εμετό αλλα ποτέ με μεγάλη ποσότητα, αλλά το σκεφτόμουν, το σχεδίαζα να φάω κάτι πολύ και έλεγα μετά θα ξαναρχίσω τη δίαιτα και το έκανα. μία οικογενειακή πίτσα και ένα κομματι γλυκό. πόσο το είχα μετανιώσει μετα δε λέγεται. και φυσικά είπα δεν θα το ξανακάνω, αλλά το ξανάκανα.
είχα γνωρίσει κάποιον και ήμουν πολύ ερωτευμένη και είχα τόσο ενέργεια και το φαγητό για μένα ήταν περιττό. ένα μήλο μου έφτανε για να χορτάσω. όμως, όταν τελείωσε τόσο πιο έντονα σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να φάω και μετα ν κανω εμετό.ένα διάστημα το έκανα συστηματικά κάθε σάββατο, πάχυνα, 52-3 κιλά. δεν μου άρεσε.
και είδα ότι η πεινα φέρνει κι άλη πείνα, οπότε δοκίμασα να τρωω λίγο απ'όλα. αυτό κράτησε μέχρι που χώρισαν οι γονείς μου. όταν έφυγα για το μεταπτυχιακό, είχα το δεύτερο μεγάλο επεισόδιο, ήθελα τόσο πολύ να κάνω εμετό αλλά δεν μπορούσα, έκανα κάτι και καλά τρικς από το ιντερνετ και το μετάνιωσα πικρά. και σήμερα, 26 χρονών κάνω το δεύτερο μεταπτυχιακό και είχα κ το τρίτο μεγάλο επεισόδιο βουλιμίας. δεν μπόρεσα να κάνω εμετό, με πόναγε το στομάχι.
την προηγούμενη εβδομάδα ζυγίστηκα και ήμουν 45,900, δεν το πιστεύω. εγώ νιώθω ότι θέλει λίγο ακόμα, λίγο όμως. έχω ξεπεράσει το στάδιο που ήθελα να ζυγίζω αν είναι δυνατόν 0 κιλά. ξέρω ότι πρέπει να φάω για να ζήσω και να λειτουργεί σωστά το κορμί.το θέμα είναι ότι κοντεύω τα 30 και δεν μπορώ να σταματήσω, Σκέφτομαι αν κάποια στιγμή παντρευτώ ή μείνω έγκυος τι θα κάνω? δεν ξέρω, όλοι λένε η οικογένεια σου σε δέχεται όπως κι αν είσαι αλλά εγώ νομίζω δεν είναι έτσι. και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξουν τα νεύρα μου, κάνω άσχημες σκέψεις κάποιες φορές αλλά δεν έχω τη δύναμη να το κάνω. τί να κάνω όμως αυτό είναι το θέμα...
δεν τα έχω πει σε κανέναν και ήθελα κάπου να τα πω.

madamepepi, καλα εκανες και ηλθες εδω. Γρηγορα θα δουν το μηνυμα σου νεοι και νεες που περασαν και περνουν τα ιδια. Ειναι πολυ ασχημο αυτο που περασες με τον πατερα σου, και το διαζυγιο των γονιων σου ισως σε επηρεαζει κι ας εισαι 26 χρονων. Οι κακοι γονεις δυστυχως δεν ξεπερνιουνται ευκολα. Αλλα πρεπει με βοηθεια φιλων απο εδω η απο ειδικα sites στο internet, να βρεις βοηθεια. Το κυριοτερο ειναι να μιλας, να μην ντρεπεσαι γιατι δεν φταις καθολου. Πρεπει να σκεφτεις τον εαυτο σου. Γιατι κανεις δευτερο μεταπτυχιακο: Εσυ το θελεις; Θα σε βοηθησει σε δουλεια; Εγω ειμαι 60 ετων και ζυγιζω 89,5 κιλα τωρα. Εχασα τα πρωτα 5 κιλα εδω με την βοηθεια φιλων μεγαλων και μικρων. Μην το παρακανεις, σκεψου την ζωη σου. Μονο εσυ μπορεις να την κανεις ενδιαφερουσα. Καλο βραδυ και συντομα θα παρεις μηνυμα κι απο αλλα μελη πιο κοντα στην ηλικια σου, με ορεξη να βοηθησουν. :-)

Γεια σου γλυκια μου..σου προτεινω να δεις αυτη τη σελιδα θα σε βοηθησει .για οτι αλλο θες ειμαι εδω γιατι εχω περασει και περναω παρομοιαhttps://m.facebook.com/%CE%92%CE%BF%...1914484906998/

madamepepi το έχω ξαναγράψει σε όλες τις ΔΠΤ ειναι σχεδόν αναγκαία η ψυχολογική υποστήριξη δλδ η ψυχοθεραπεία... Ειναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις που βρήκαν λύση μόνοι τους χωρίς καμια βοήθεια

Και εγώ πιστεύω ότι έχεις πολλα μέσα σου κάποια ίσως γνωρίζεις κάποια αλλα όχι και κάπου εκεί πρέπει να βρεις απαντήσεις για να προχωρήσεις!!!
Να σκέφτεσαι θετικά τπτ δεν ειναι ακατόρθωτο και για όλα υπάρχει διέξοδος - λύση και απαντήσεις!!!

σαν να με διάβαζα..ζητα βοηθεια σε παρακαλω καλό μου κορίτσι..Όλα θα πάνε καλά..

Ευχαριστώ για τον «ηλεκτρονικό» σας ενδιαφέρον και νιώθω μια ανακούφιση που βρήκα να πω τι νιώθω χωρίς να φρικάρουν. Ξέρω νοιάζονται κάποιοι για μένα και το μόνο που θα τους προκαλέσω είναι στεναχώρια. Ναι να βοηθήσουν θέλουν αλλά στο τέλος θα στεναχωρηθούν ακομα πιο πολύ γιατί και αυτοί θεωρούν τις καταστάσεις με ψυχικές προεκτάσεις , να σε ακολουθούν για πάντα.