Πως θα σταματησω το binge eating και δεν θα ξαναπαρω τα κιλα! (ολες οι συμβουλες ευπροσδεκτες!)

Καλησπέρα και καλωσόρισες elen_if!

Εγώ προσωπικά έχω παλέψει με υπερφαγικά επεισόδια και γενικά υπερφαγία,
έχω υπάρξει 70 κιλά και 65 κιλά, και τελικά κατάφερα να ισορροπήσω στα 81-83 τα τελευταία χρόνια.
Πλέον προσπαθώ μέσω ισορροπημένης διατροφής να τα χάσω και να μην τα ξαναπάρω πίσω.

Νομίζω τα δυο λάθη που κάνουμε πιο συχνά είναι:

1) Να χάνουμε γρήγορα κιλά, με αποτέλεσμα την απώλεια μυικού ιστού αντί λίπους + την καταπόνηση του μεταβολικού μας ρυθμού.

2) Να εφησυχαζόμαστε όταν τα χάνουμε, επιστρέφοντας σε 'κακές' συνήθειες χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Αν έχεις το πείσμα να αγαπήσεις πραγματικά τον εαυτό σου και να ακολουθήσεις μια σωστή διατροφή εφ' όρου ζωής,
όχι μόνο για 'να χαθούν τα κιλά' αλλά για την υγεία σου, σίγουρα δεν θα τα ξαναπάρεις πίσω!

Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζω και προσπαθώ να εφαρμόσω εγώ...

Καλή αρχή στην προσπάθειά σου και καλή δύναμη σου εύχομαι!

Σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου! :) Αυτο θελω να καταφερω και εγω πιστευω και τα δυο λαθη που ανεφερες τα εχω κανει και πρεπει να το παρω αποφαση να μην τα ξανακανω γιατι γνωριζω πως ειναι πολυ κακο για τον οργανισμο αυτο το πανω κατω στα κιλα...
Για την υπερφαγια και τα υπερφαγικα επεισοδια που ανεφερες θα μπορουσες να μου εξηγησεις πως καταφερες να τα εχεις υπο ελεγχο γιατι εγω ακομα παλευω με αυτο και πιστευω πως ειναι και το μεγαλο μου προβλημα ακομα! (εδω και 7 χρονια) Συμβουλευτηκες καποιο ειδικο ή μονη σου τα καταφερες?
:)

Τα υπερφαγικά επεισόδια ήταν αποτέλεσμα της πολύ άσχημης ψυχολογίας μου.
Είχα αρκετά προβλήματα που δεν σχετίζονταν με το φαγητό - απλώς ξεσπούσα εκεί.

Το προσπάθησα κυρίως μόνη μου* και μου πήρε 1.5 χρόνο να ξεφύγω από αυτά.
*για πολύ μικρό χρονικό διάστημα πήγα σε ψυχολόγο.

Απενεχοποίησα τον εαυτό μου που δεν είναι πάντα δυνατός,
και αποφάσισα πως τα κιλά δεν με ορίζουν σαν άνθρωπο - γιατί είχα αρχίσει μεταξύ άλλων να κάνω και τέτοιες σκέψεις.

Με τον καιρό δεν είχα εξάρσεις με υπερφαγικά, αλλά σίγουρα έτρωγα πολύ περισσότερο από πριν.
Έτσι πήρα πολλά κιλά.
Τουλάχιστον στα επόμενα δυο χρόνια ήμουν πιο ήρεμη, και ας αυξανόταν το βάρος μου...
(Κάπου στα ενδιάμεσα έχανα κάποια κιλά που ξανάπαιρνα πίσω)

Τον τελευταίο χρόνο τα κιλά και η ψυχολογία μου σταθεροποιήθηκαν κάπως - στα 83.

Και τώρα δίνω νέο αγώνα, για τον οποίο μπορείς να διαβάσεις περισσότερα στη θεματική 'Ημερολόγιο της Blossom'.


1. Κακή ψυχολογία -> Ξέσπασμα στο φαγητό - υπερφαγικά επεισόδια -> Ενοχές

2. Εξισσορόπηση ψυχολογίας -> Υπερφαγία -> Απενεχοποίηση

3. Σταθεροποίηση ψυχολογίας -> Σταθεροποίηση βάρους

4. Νέα Αρχή -> Απώλεια βάρους


Αυτά... Ελπίζω να σε βοήθησα κάπως. Τα πάντα είναι θέμα ψυχολογίας... Να το θυμάσαι!

Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου! :) Καταλαβαίνω απόλυτα πόσο σχέση έχει η ψυχολογία και κάποιο με την υπερφαγια καθώς και εγώ το ίδιο περνούσα (και ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν έχω ξεπεράσει) Αυτή τη φορά θα προσπαθήσω να δω τα πράγματα πιο αντικειμενικά και να μην είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου !
:)

Εμένα η άποψή μου είναι ότι η υπερφαγία προκαλείται από πολλούς παράγοντες και ο κυριότερος είναι ορμονικός. Αν είμαστε στενοχωρημένοι και αγχωμένοι λόγω των ορμονών που παράγονται μας προκαλείται ακόμα πιο πολύ η αίσθηση της λιγούρας και της πείνας. Εγώ νιώθω πια ότι έχω βρει ποιοι παράγοντες επηρεάζουν εμένα προσωπικά, ποιες είναι οι αδυναμίες και πως μπορώ όσο γίνεται να τα καταπολεμώ. Πχ κατάλαβα ότι πρέπει να κρατάω την ινσουλίνη μου σταθερή μέσω διάφορων τροφών, ότι χρειάζομαι παρακίνηση από άλλους και από προκλήσεις που εφαρμόζω στον εαυτό μου, ότι πρέπει να αλλάξω όλη τη φιλοσοφία που έχω για το τι τροφές είναι φυσιολογικό να τρώει κάποιος, δεν υπάρχουν μόνο αυτές που έχουμε μάθει μέχρι τώρα και συνηθίσει και επιπλέον να τρώω σαν αδύνατη αν θέλω να είμαι αδύνατη, ότι νιώθω καλύτερα μέσα σε μία ομάδα υποστήριξης γιατί με κρατάει υπόλογη και σε πρόγραμμα, ότι δε χρειάζεται να στερούμαι τελείως αλλά να κάνω επιλογές, ότι θα πρέπει να μου αρέσει η διατροφή που κάνω για να συνεχίσω να την κάνω, ότι δεν πρέπει να αγχώνομαι και να πανικοβάλλομαι, να αγαπάω τον εαυτό μου, αν φάει και κάτι παραπάνω καμιά φορά δεν είναι το τέλος του κόσμου απλά την άλλη μέρα θα φάω λιγότερο.

Ο καθένας μας χρειάζεται να βρει ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τον εαυτό του και να εφαρμόσει αυτά που τον βοηθούν να καταπολεμά αυτούς τους παράγοντες και πως να κρατήσει τον εαυτό του αρκετά πειθαρχημένο αλλά χωρίς να φτάνει στην στέρηση και το άγχος.

Aphelia εγώ θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω μαζί σου ... Οι λόγοι της υπερφαγιας ειναι κυρίως ψυχολογικοί... Ειναι μια ψυχογενής διαταραχή... Σαφώς μπορεί να οφείλεται σε ορμόνες σε ελάχιστες περιπτωσεις η απο λάθος διατροφή (όπως συμβαίνει σε βουλιμικα-υπετφαγικα άτομα) η σε συνδυασμό τους.. Όμως ο κυρίως υπαίτιος αν μιλανε όντως για βουλιμία / υπερφαγθα ειναι η ψυχολογία και τι κρύβεται κάτω απο αυτό !!!
Πρακτικά το θέμα της ινσουλίνης υφίσταται οταν δεν τρεφεσαι σωστά και η τη μειώνεις η την ανεβάζεις!!!!
Αν φυσικά δεν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος πχ διαβήτης

Αν εννοείς τον άνθρωπο που κάθεται και τρώει ασυναίσθητα και ασταμάτητα και το φαγητό είναι το κυρίαρχο θέμα που σκέφτεται και το πόσο δεν αντέχει τον εαυτό του από το πρωί μέχρι το βράδυ, ναι συμφωνώ ότι σε αυτή την περίπτωση ο κυρίαρχος λόγος που επηρεάζει την κατάσταση είναι ψυχογενής. Αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι ενώ υπάρχουν και πολλές διαβαθμίσεις. Αν συζητάμε απλά για κρίσεις υπερφαγίας μία φορά στο τόσο που μας κάνουν να παχαίνουμε αλλά δεν είναι το κυρίαρχο πράγμα στη ζωή μας κατά την άποψή μου δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ψυχολογικός λόγος, καμιά φορά είναι και θέμα προσωπικότητας, απλά ορμονικό, κλπ. Είναι πολύπλοκοι οι παράγοντες ανάλογα με την περίπτωση, για αυτό πρέπει να τους ψάξει ο καθένας για τον εαυτό του με βοήθεια από άλλους ή όχι, αρκεί να μπει στη διαδικασία όμως να τους βρει.
Το ορμονικό θεωρώ ότι είναι ο μηχανισμός από πίσω, δηλαδή ακόμα και αν ο κυρίαρχος λόγο είναι ψυχολογικός αυτό μας οδηγεί στο να έχουμε ορμονική ανισσοροπία γιατί παράγεται περισσότερη κορτιζόλη η οποία ρυθμίζει την ινσουλίνη. Σε αυτή την περίπτωση φυσικά το ψυχολογικό είναι αυτό που πρέπει να φτιάξουμε, δεν γίνεται διαφορετικά αλλά θέλω να δείξω ότι μπορείς να έχεις υπερφαγία και ορμονική ανισορροπία ακόμα και αν δεν υπάρχουν ψυχολογικοί παράγοντες.
Εγώ έχω ακόμα καμιά φορά κρίσεις υπερφαγίας και είμαι απολύτως σίγουρη ότι δεν οφείλονται σε ψυχολογικούς παράγοντες (όχι ότι δεν είχα παλιά αλλά πλέον τα έχω λύσει), ναι μεν η ψυχολογία μου θα παίξει το ρόλο της αλλά δεν είναι το σημαντικότερο ζήτημα.
Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να δούμε καθαρά αν η κρίση υπερφαγία μας οφείλεται κυρίως σε ψυχολογικούς παράγοντες ή όχι γιατί όταν μας πιάνει η κρίση μας επηρεάζει αρνητικά ψυχολογικά έτσι κι αλλιώς κι αφού νιώθουμε χάλια δεν είμαστε σίγουροι ποιο ήρθε πρώτο η κότα ή το αυγό.

Εσύ προφανώς μιλάς προσωπικά... Ναι στη δικη σου περίπτωση μπορεί να ισχύει το ορμονικό όπως και σε κάποιες άλλες , ελάχιστες...
Οι διαταραχές αυτές για λέγονται ψυχογενείς... Και όχι τυχαία...
Το μοτίβο που περιγράφεις είναι ενας άνθρωπος υοερφαγικος στην έξαρση των συμπτωμάτων του.. Και φυσικά θα παίζει και το ψυχολικο ....
Η δεύτερη περίπτωση ειναι εκείνος που έχει ξεφύγει απο αυτή τη φάση και έχει βρει την πηγή και έχει μείνει κάτι ακόμα... Η απλώς εινσι στην αρχή τις αρρώστιας και δεν τι ξέρει!!!
Η υπερφαγια δυστυχώς φέρνει κι αλλα και μείωση της ινσουλίνης και ορμόνικες διαταραχές.... Βέβαια δεν αποκλειται να συνυπάρχουν η να προϋπήρχαν σε ελάχιστες περιπτώσεις...
Οταν λοιπόν είσαι στο επεισόδιο φυσικά και δεν μπορείς να δεις τι φταίει...
Οταν όμως έχεις αποφασισει να κανεις κάτι γι αυτό πρέπει να γυρίσεις πια ακόμα απο την παιδική σου ηλικία για να δεις τι σε έχει οδηγήσει εκεί...ανοίγεις πληγές και ίσως ανακαλύψεις και πράγματα που δεν σου αρέσουν...
Αν ήταν διαφορετικά η αντιμετώπιση δεν θα ήταν ψυχοθεραπευτική αλλα θα πηγαίναμε σε έναν παθολόγο / ενδοκρινολόγο / κλπ και θα το λυναμε...

Νομίζω ότι φτάνουν στο σημείο να πάνε σε ψυχοθεραπευτή/ψυχολόγο ελάχιστο ποσοστό από αυτούς που έχουν υπερφαγικά επεισόδια. Αν μπορούσαμε να δούμε μία έρευνα για αυτό εγώ φαντάζομαι ότι είναι το ποσοστό της τάξης του 1% αλλά από την άλλη φαντάζομαι ότι δεν πάνε όλοι όσοι το χρειάζονται και ας πούμε ότι το χρειάζεται το 8% (είναι υποθετικό αλλά εγώ κάπως έτσι το φαντάζομαι). Τα υπόλοιπα εκατομμύρια των ανθρώπων που παθαίνουν κρίσεις υπερφαγίας δεν πιστεύω ότι έχουν κατά βάση ψυχολογικό πρόβλημα που πρέπει να λύσουν και μετά θα λυθεί και η υπερφαγία. Παρεμπιπτόντως δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν θα παθαίνανε κακό να πάνε σε ένα ψυχολόγο γιατί όσο να'ναι όλο και κάτι ζητήματα θα τους έχουν μείνει να επιλύσουνε όσο μεγαλώνουνε και μεγάλο ποσοστό αυτών θα τους πιάνει και κρίσεις υπερφαγίας γιατί όσο να'ναι το φαί είναι μία μορφή διεξόδου αλλά ναι μεν μπορεί να συνυπάρχουν τα δύο αλλά δεν είναι τόσο αλληλένδετα όσο στο 8%. Δεν είμαι σίγουρη αν το εξηγώ σωστά αλλά δεν είναι τόσο μαύρο και άσπρο και οι υπερβολικές περιπτώσεις φαίνονται πιο έντονα χωρίς να σημαίνει ότι ότι ισχύουν για αυτές ισχύουν και για την πλειοψηφία.

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Πχ κατάλαβα ότι πρέπει να κρατάω την ινσουλίνη μου σταθερή μέσω διάφορων τροφών, ότι χρειάζομαι παρακίνηση από άλλους και από προκλήσεις που εφαρμόζω στον εαυτό μου, ότι πρέπει να αλλάξω όλη τη φιλοσοφία που έχω για το τι τροφές είναι φυσιολογικό να τρώει κάποιος, δεν υπάρχουν μόνο αυτές που έχουμε μάθει μέχρι τώρα και συνηθίσει και επιπλέον να τρώω σαν αδύνατη αν θέλω να είμαι αδύνατη, ότι νιώθω καλύτερα μέσα σε μία ομάδα υποστήριξης γιατί με κρατάει υπόλογη και σε πρόγραμμα, ότι δε χρειάζεται να στερούμαι τελείως αλλά να κάνω επιλογές, ότι θα πρέπει να μου αρέσει η διατροφή που κάνω για να συνεχίσω να την κάνω, ότι δεν πρέπει να αγχώνομαι και να πανικοβάλλομαι, να αγαπάω τον εαυτό μου, αν φάει και κάτι παραπάνω καμιά φορά δεν είναι το τέλος του κόσμου απλά την άλλη μέρα θα φάω λιγότερο.

---

Aphelia οταν λες ομαδα υποστηριξης τι εννοεις? Θα μπορουσες να μου δωσεις καποιες πληροφοριες πανω σε αυτο διοτι πιστευω οτι και εγω χρειαζομαι μια αναλογη βοηθεια!

Οσο για το αν ειναι ψυχογενες ή ορμονικο εγω προσωπικα θεωρω οτι δεν ειναι κατι τοσο ψυχολογικο οσο μια συνηθεις που αρχησα στις πανελληνιες λογο πολυ αυξημενου ανχους και στενοχωριας και απο τοτε εχω κολησει με το binge eating καθως εχω συνηθησει να τρωω οποτε νιωθω ασχημα ή εχω ανχος! Θεωρω οτι ειναι κυριως κατι σαν cope mechanism για μενα για να αντιμετωπιζω καποια συναισθηματα που ειναι πιο δυσκολο να τα αντιμετωπισω χωρις φαγητο και αυτο ακριβως ειναι που θελω να μαθω στον εαυτο μου να κανει ! Θα ηθελα να ακουσω και αλλες αποψεις και εμπειριες απο ατομα που ξεπερασαν το binge eating γιατι καποιες φορες νιωθω λες και δεν θα τα καταφερω ποτε να το σταματησω και με πιανει απελπισια!

elen_if εγώ σε αυτή την απελπισία ήμουν τον Αύγουστο και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια και πήγα σε ομάδα αδυνατίσματος που συναντιούνται κάθε εβδομάδα. Αλλά εγώ είμαι στην Αγγλία και όχι στην Ελλάδα. Για να μπορέσω να διατηρήσω τα κιλά όταν αδυνατίσω θα πρέπει μάλλον να πηγαίνω για πάντα σε αυτές τις συναντήσεις ώστε να με κρατάνε υπόλογη και να μου υπενθυμίζουν τι πρέπει να κάνω. Δεν με πειράζει, αν αυτό χρειάζεται να κάνω θα το κάνω αφού έχει αποτέλεσμα. Παρεμπιπτόντως δεν μιλάς πάνω από ένα λεπτό σε αυτές τις συναντήσεις, είναι ότι πηγαίνεις για ένα σκοπό και όλοι έχουν τον ίδιο εκεί και σε ζυγίζουν κιόλας και μόνο αυτά αρκούν. Ίσως βέβαια σε μερικούς μήνες να χτίσω άλλους μηχανισμούς που να με κρατούνε υπόλογη και πειθαρχημένη, γιατί αυτή την περίοδο έχω αφιερωθεί στο να αναπτύσσω τον εαυτό μου.

Μόλις τώρα γυρίζω από μία ομιλία για την προσωπική διαχείριση χρόνου και ο ομιλητής μας έλεγε ότι ξυπνάει στις 4 το πρωί κάθε μέρα. Αλλά για να μπορέσει να το κάνει αυτό έπρεπε νε ξεκινήσει από κάπου. Οπότε ρώτησε στο γραφείο του ποιος σηκώνεται νωρίτερα και κάποιος είπε ότι ξυπνάει στος 6:15 οπότε του ζήτησε να τον παίρνει τηλέφωνο κάθε πρωί να τον ξυπνάει γιατί δεν άκουγε τα ξυπνητήρια. Και αυτό συνέβαινε κάθε πρωί μέχρι που μπορούσε να σηκωθεί μόνος και μετά το μείωνε όλο και περισσότερο. Τώρα χρησιμοποιεί ένα ειδικό ρολόι που τον ταρακουνά και δεν ενοχλεί την γυναίκα του. Κάθε εβδομάδα επίσης δίνει αναφορά σε κάποιον για το αν έχει πετύχει αυτά που έχει σχεδιάσει για να είναι σε κάποιον άλλο υπόλογος. Ήθελα να τα αναφέρω όλα αυτά γιατί δείχνουν καθαρά πως πρέπει να ψάχνουμε να βρίσκουμε αυτά που θα μας βοηθήσουν στο στόχο μας, είε πρακτικα είτε ως υποστήριξη. Π.χ. μπορείς να πεις ότι θα ζυγίζομαι κάθε εβδομάδα και θα το αναφέρω σε μία φίλη μου, αν ξεφύγω πολύ θα της δώσω ένα πεντάευρο.

Από την άλλη αφού λες ότι το πρόβλημα είναι σε συγκεκριμένες περιόδους λόγω άγχους μπορείς να πεις οκ ξέρω τώρα ότι είμαι πιο αγχωμένη, θα προσπαθήσω να μην ξεφύγω υπερβολικά, ας προσπαθήσω να διατηρήσω όσο γίνεται το επίπεδο της ινσουλίνης σταθερή με αυτά τα τρυκς κι ας προσπαθήσω να βρω τρόπους να ελαφρύνω το άγχος όσο γίνεται, πχ συμπλήρωμα βιταμίνης D3 ή λάμπα SAD αν είναι χειμώνας ή πρωινή άσκηση κ.ο.κ. Το βασικό είναι να μην ξεφύγεις, αντί λοιπόν να πάρεις 15 κιλά θα πάρεις 5 κιλά και όταν είσαι συνειδητοποιημένη και το παλεύεις βγαίνεις και πιο γρήγορα από την κατάσταση του ασυναίσθητου φαγητού και θα σου παίρνει πολύ λιγότερο χρόνο μέχρι να τα χάσεις.

γειά σας και από μένα!

αρχικά διάβασα το ποστ της elen και ήθελα να της πω να ρίξει μια ματιά στο θέμα των δυάδων-τριαδων
http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=3090
Η συγκεκριμένη διατροφή απευθύνεται σε άτομα με διατροφικές διαταραχές και βοηθάει στην μείωση των υπερφαγικών.

Εγώ ανέπτυξα τάσεις υπερφαγίας τα τελευταία 2-3 χρόνια, λόγω κάποιων βασικών αλλαγών στην ζωή μου. Πήρα 15 κιλά σε 3,5 χρόνια περίπου (από 60-75).
Από τον Οκτώβριο μέχρι τα Χριστούγεννα ακολούθησα την συγκεκριμένη διατροφή και κατάφερα να πάω στα 68. Τους τελευταίους 2 μήνες όμως δεν ακολουθώ την διατροφή, έχω μπεί πάλι σε φαύλο κύκλο και έχω φτάσει τα 71,5 (καθαρά από υπερφαγικά. Ευτυχώς πάω γυμναστήριο συστηματικά, αλλιώς πιθανόν να είχα πάρει κ άλλα.)

Στην συνέχεια διάβασα και τα σχόλια της Aphelia και maria030 οπότε είπα να σας γράψω πως προσεγγίζει ο συγκεκριμένος διατροφολόγος το θέμα ορμονών-υπερφαγία. Ο Ζουμπανέας λοιπόν λέει πως ένα πλήρες γεύμα πρέπει να αποτελείται από ένα σύνθετο υδατάνθρακα, πρωτείνη και κάτι φρέσκο (αυτή είναι η βάση της τριάδας.) Το γεύμα αυτό μας καλύπτει τόσο οργανικά (δηλαδή καλύπτει την πείνας μας) αλλά και ψυχολογικά/συναισθηματικά.

Λέει πως η πρωτείνη βοηθάει στην παραγωγή κορτιζόλης και αδρεναλίνης (βασικές ορμόνες για την αντιμετώπιση του στρες). Οι σύνθετοι υδατάνθακες σου δίνουν γλυκόζη άρα την απαιραίτητη ενεργεια που χρειάζεσαι και το φρέσκο (πχ φρούτο ή σαλάτα) σου δίνει βιταμίνες, αντιοξειδοτικά, φυτικές ίνες κλπ.

Άρα αν φάμε μια σωστή τριάδα νιώθουμε αρχικά χορτάτοι οργανικά (δεν πεινάμε) και δεύτερων λόγω του σωστού/πλήρουςς συνδυασμού των τροφών παράγεται η σεροτονίνη, μια ορμόνη που μας κάνει να νιώθουμε χαρά και ευεξία (ή συγκεκριμένη ορμόνη υπάρχει στα αντικαταθλιτικά χάπια). Έτσι ο εγκέφαλός μας λαμβάνει μηνύματα κορεσμού της οργανικής πείνας, παράγει την απαραίτητη σεροτονίνη και κατ επέκταση νιώθουμε και εμείς πλήρεις τόσο οργανικά αλλά και συναισθηματικά.

(χωρίζω το μηνυμά μου και συνεχίζω με 2ο γιατί θα βγεί τεράστιο :P )

Οπότε μπορώ να πω πως σε κάποια σημεία συμφωνώ και με τις δυό σας αφού κατά την δική μου άποψη είναι ο συνδυασμός κακής διατροφής και διαφόρων ψυχολογικών προβλημάτων που οδηγούν σε υπερφαγία.

Δηλαδή στην δική μου περίπτωση τουλάχιστον ξεκίνησα να στρέφομαι στο πολύ και κακό φαγητό (φαγητό της παρηγορίας που λένε.. σοκολάτες, γλυκά, αλμυρά, λιπαρά κλπ) όταν ένιωθα πίεση, στεναχώρια, όταν βαριόμουν, όταν ένιωθα μόνη μου και μου λείπανε οι φίλοι/οικογένεια/ο φίλος μου κλπ. (μόλις είχα μετακομίσει εξωτερικό και ήμουν σε μια φάση προσαρμογής τότε)

Ετρωγα όπως λένε τα συναισθήματα του (ψυχολογικό πρόβλημα) και τρεφόμουν με λάθος τρόφιμα που οδηγούσαν τον οργανισμός μου σε πλήρη ανισσοροπία (ορμονικό πρόβλημα).

Όλα αυτά πυροδοτούσαν τον φαύλο κύκλο της βουλιμίας/υπερφαγίας και απλά συνέχιζα. Τώρα που προσπαθώ να επανέλθω και να βρώ τις ισσοροπίες μου χρειάζομαι μια σωστή διατροφή (για να μου καλύψει την ανάγκη της πείνας και θα επαναφέρει τις ορμόνες μου σε μια τάξη) αλλά πιθανόν να χρειάζομαι και έναν ψυχολόγο γιατί η λογική του "πως έχω παχύνει έτσι", "δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου από τα υπερφαγικά" κλπ κλπ αλλά ας φάω σε ένα απόγευμα και 1 κουτί δημητριακά με 2 λίτρα γάλα όλο και κάποια ψυχική ανισσοροπία (πχ αυτο-τιμωρία, χαμηλή αυτοπεποίθηση) υποδηλώνει που δεν λύνεται εύκολα από μόνη της.

Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ! :)

νομιζω οτι ειναι συνδιασμος ορμονες,ψυχολογια(και τα δυο τα εχω)..εγω μετα απο περιοδους γιο-γιο τωρα απλα ανεβαινω στα κιλα χωρις να καταφερνω να κρατησω διαιατα πανω απο 2 μερες..και το μυαλο μου ειναι θωλο πω πω πω ,πω πω πω.αχχ δεν ξερω τι θελω,τι μου φταιει αν αυτο που νομιζω οτι μου φταει οντως μου φταει ..και πολυ ευαισθητη εχω γινει ..σημερα χαλασα την διαιτα γιατι μου μιλησε αποτομα η καργια η συμπεθερα(μανα της νυφης μου).και επειδη δεν μπορω και δεν θελω να απαντησω ,καταπιεζομαι ,νομιζω αυτο νιωθω μια γενικη καταπιεση για ολα,για αυτους που μου την σπανε,για τον αντρα που ειναι σπαζα..δας,που δεν εχω δουλεια..που δεν αδυνατιζω

αχχ και να ειχα λεφτα...τι θα εκανες?..παρτυ αμεσως μετα ψυχολογος