Αρχή του τέλους ή ανάρρωση;

Καλησπέρα σε όλα τα μέλη του φορουμ. Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ την δική μου ιστορία. Δεν έχει κάτι το διαφορετικό ούτε κάτι το ιδιαίτερο. Αλλά έχω ακούσει πως είναι καλό να μοιράζεσαι με ανθρώπους που έχουν κοινές ή παρόμοιες εμπειρίες.
Αλλά ας μην μακρυγορώ..

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2014. Μια σχετικά κρίσιμη περίοδο καθότι προετοιμαζόμουν για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Ήταν 23 Ιουλίου, απόγευμα. Στάθηκα πάνω από τη λεκάνη και με πρόσταξα να <<βγάλω>> αυτό που μόλις κατανάλωσα. Ή θα το έβγαζα ή θα ήμουν καταδικασμένη να μείνω χοντρή για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Δύσκολο.
Είχα να κάνω εμμετό από 8 χρονών που είχα αρρωστήσει με γαστρεντερίτιδα. Τα κατάφερα εν πάση περιπτώσει. Με τον κλασσικό τρόπο. Υπερχείλιζα από ανακούφιση, δεν έκλαιγα μόνο από χαρά.
Είμαι 1,53 στο ύψος και ζύγιζα περίπου 80 κιλά.
Τα επικριτικά βλέμματα κι οι υποδείξεις του τύπου << χάσε κιλά, θα σε κατρακυλάνε κλπ κλπ κλπ κλπ>> ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου ως προς τον έλεγχο τους.
Δε μπορούσα άλλο.
Ήθελα κάτι δραστικό κι άμεσο και γρήγορο.
Η αυτοκαταστροφή ήταν κι είναι μέρος της φύσης μου , οπότε τα ρίσκα που ήξερα πως θα έπαιρνα δε με απασχολούσαν ιδιαίτερα.
Κι έτσι ξεκίνησα να εκκενώνω το κάθε μου γευμα.
Στην αρχή, φρόντιζα να κρατάω το πρωινό τουλάχιστον κι έτσι κύλισαν οι τρεις πρώτοι μήνες.
Έχασα κάπου στα 6-7 κιλά.
Αλλά δε φάνηκε φυσικά.
Όσο περνούσε καιρός και έχανα (κι αυξάνονταν οι εμετοί συναρτήσει των υπερφαγικών επεισοδίων) απογοητευόμουν. Δε φαινόταν..
Πήγε Δεκέμβριος και ήμουν 65 κιλά. Είπα στον εαυτό μου φτάνει τόσο. Έπεσαν τα νούμερα στα ρούχα, χρειάζεσαι δυνάμεις για το διάβασμα. Ήταν κι οι Πανελλήνιες στη μέση.
Αλλά συνέχισα. Λίγα κιλά ακόμη. Τουλάχιστο 60 να γινόμουν. Περνούσε ο καιρός. Κι άρχισε να φαίνεται. Δεχόμουν σχόλια. Ειδικά όταν μπήκε η άνοιξη. Είχα μιλήσει στη φίλη μου για το θέμα μου και στη μητέρα μου το ίδιο.
Εν πάση περιπτώσει. Το διάβασμα μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Διαρκής μου σκέψη ήταν το φαγητό. Πότε θα φάω, τι θα φάω, να καταφέρω να το βγάλω χωρίς να με πάρουν είδηση, κι άμα έχω αναγούλα;, πως θα διαβάσω μετά;, θα πεινάσω, τι θα φάω;, αφού θα το βγάλω, άμα το κρατήσω; όχι όχι να το κρατήσω παραπάνω θερμίδες!! κλπ..
Κι έφτασαν οι Πανελλήνιες κι απέτυχα παταγοδώς. Ήθελα να μπω στο Φυσικό αλλά αυτή η κατάσταση και κάποια άλλα προβλήμαστα στο σπίτι σενέβαλλαν για το αντίθετο..
Κι έφτασε και πάλι το καλοκαίρι. Ένας χρόνος μετά και 26 κιλά λιγότερα. Στην ίδια κατάσταση. Πήρα απόφαση να ξαναπροσπαθήσω για τις Πανελλήνιες. Μεγάλη μου επιθυμία να γίνω Φυσικός. Αλλά ήμουν στην ίδια κατάσταση. Οι εμμετοί πλέον ήταν πηγή απόλαυσης. Υπερφαγικά επεισόδια μέχρι κοιλιακού άλγους. Και 6 φορές σε μια ημέρα. Τέλειωσε το καλοκαίρι. Δε γινόταν να συνεχιστεί άλλο.. Είχα απελπιστεί και ζήτησα βοήθεια επαγγελματία. Ξεκίνησα τέλη Σεπτεμβρίου τις συνεδρίες και τώρα Τέλη Μαρτίου, 6 μήνες μετά και χειρότερα δε θα γινότανε να ήμουν.. Η θεραπεία είναι χρήσιμη γιατί υπήρξε κι η περίοδος της κάμψης. Με πισωγυρίσματα και σκαμπανευάσματα , αλλά είχα μπει σε μια σειρά. Ήξερα που πήγαινα.
Πριν τρεις εβδομάδες, διέκοψα τα συμπληρωμάτα βιταμινών κι ό,τι έτρωγα το έβγαζα κατευθείαν. Νερό έπεινα για να διευκολύνω την κατάπωση και να διαλύονται οι τροφές που λάμβανα. Μπορεί μία φορά μέσα σε μια ημέρα, μπορεί και πέντε.
Ξεκίνησαν οι τελειωτικές προειδοποιείσεις. Θα πρέπει άμα συνεχίσω έτσι να λάβω φαρμακευτική βοήθεια, ορό και φυσικά να ενημερωθούν οι γονείς μου. Αρνήθηκα κι είπα θα το παλέψω. Για τρίτη και τελευταία φορά. Ξεκίνησα από προχθές να λαμβάνω ποσότητα τροφής και να την κρατάω. Πάλι. Σε μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης. Αλλά νιώθω σαν ξυπόλυτος άνθρωπος στα αγκάθια. Ότι θα πάθω ασφυξία από τον ίδιο μου τον εαυτό. Σήμερα έκανα μέσα σε λιγότερο από μία ώρα τρεις φορές εμετό. Διέκοπτα την αρρωστημένη πρόσληψη τρφής γιατί απλά πονούσα.
(Πράλληλα χρησιμοποιώ και το κόψιμο. Εδώ κι έξι χρόνια το κάνω αυτό, αλλά τον τελευταίο καιρό ξέφυγα επίσης.)
Αλλά όμως πρέπει να κάνω κάτι.. Πελάγωσα. Πιστεύω πως άμα ήθελα να τερματίσω την ζωή μου θα το είχα κάνει προπολλού και δε θα έμπαινα σε διαδικασία επιβίωσης από την απλή καθημερινότητα..
Άμα μένει τροφή στο τομάχι μου κάτι γίνεται. Λες και σπιλώνομαι ψυχοσωματικά και θέλω να απαλλαγώ από αυτό (εδώ ταιριάζει ο όρος purging).

Διαβάζω για να ξαναδώσω και φέτος Πανελλήνιες κι είμαι 19 χρονών. Πηγαίνω σε ψυχολόγο από τέλη Σεπτεμβρίου. Είναι πάρα πολύ καλή και παρά τις επιπλοκές τα πράγματα είχαν μπει σε μία σειρά. Το θέμα είναι δικό μου, διότι είμαι κάπως στενοκέφαλη και επιμένω να πράττω με τον τρόπο μου. Από ό,τι έχω καταλάβει, τον τελευταίο καιρό στοχεύω στην στιγμιαία ας το πούμε ευχαρίστηση που προσφέρει ένας εμετός. Το δουλεύω κάπως γιατί άρχισα πάλι να κρατάω φαγητό τις τελευταίες δύο ημέρες. Αλλά νιώθω ότι θα πάθω ασφυξία. Δεν έχω όρεξη ούτε να βγω έξω με παρέα, ούτε τίποτα. Θέλ να αποκοπώ από τον έξω κόσμο και πανικοβάλλομαι όταν σκέφτομαι ότι θα χρειαστεί να βγω. Κάθομαι και διαβάζω και ξεχνιέμαι κάπως. Βέβαια υπάρχουν ημέρες που ούτε αυτό δεν κάνω αλλά κάθομαι κι ατενίζω το κενό και σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω να τελειώσουν όλα και να μη με ενοχλεί κανείς.
Νιώθω ότι ο έλγχος άρχισε και χάνεται κάπως..

έχεις προσπαθήσει να κάνεις κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή που σου έρχεται η επιθυμία για εμετό; Έχεις μπει σε ένα κύκλο, και για αυτό πρέπει να προσπαθήσεις να σπάσεις τον κύκλο. Θα πρέπει να βρεις κάτι που να μη σου δημιουργήσει άλλο πρόβλημα. Π.χ. πάρε ένα βιβλίο σαν αυτό και κάνε μία σελίδα κάθε φορά που θέλεις να κάνεις εμετό. Θα σου παίρνει χρόνο αλλά αυτό να μη σε προβληματίζει, ο στόχος είναι να σπάσεις τον κύκλο και να ηρεμείς: http://www.amazon.co.uk/Anti-Stress-...ness+colouring

Επίσης, το ότι διαβάζεις για τις Πανελλήνιες δεν σε βοηθάει καθόλου αυτή τη στιγμή, έχεις δύο πιεστικές καταστάσεις ταυτόχρονα. Οι Πανελλήνιες δεν είναι το παν, στενοχωριέμαι πάρα πολύ όταν βλέπω αυτή τη μανία που έχουμε στην Ελλάδα για τις Πανελλήνιες. Ο μικρός μου αδελφός έδινε κι αυτός το 2015 και ευτυχώς τον είχα πείσει ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί, ότι θα τον πάρουν Αγγλία ότι και να γίνει, διαφορετικά θα είχε σκάσει. Η ζωή είναι μία όμορφη περιπέτεια και αλλού ξεκινάς και αλλού φτάνεις και αλλάζεις τόσο πολύ στην διαδρομή τα θέλω σου

Ότι και να γίνει πρέπει εσύ πρωτίστως να είσαι καλά. Πρόσεξέ το αυτό με την στενοκεφαλιά. Κι εγώ ήθελα να τα κάνω μόνο με τον δικό μου τρόπο και τελικά έχω ζητήσει βοήθεια σε πολλούς τομείς της ζωής μου που δεν περίμενα ποτέ να το κάνω γιατί πολύ απλά ο τρόπος μου δεν δούλευε.

Καλησπερα καλως ηρθες και μπραβο που βρηκες τη δυναμη να μοιραστεις το προβλημα σου, καταρχας!

Ειμαστε συνομιληκες και εγω εδωσα πανελληνιες το 2014, ετρωγα μηχανιστικα, εβαλα 15 κιλα με αργο σχετικα ρυθμο και κυριως το καλοκαιρι, στο σωμα μου το λιπος ειναι σχετικα ομοιομορφο, και γενικα επειδη ημουν επικεντρωμενη στο διαβασμα δεν ειχα καταλαβει καν τι παιζει!!!!! Οι γονεις μου το εβλεπαν, αλλα δεν ηθελαν να μου πουν τιποτα (και ευτυχως) γιατι ημουν απορροφημενη. Ειχα ονειρο ζωης να γινω δικαστης και μπηκα Νομικη Αθηνας μετα απο τοσες προσπαθειες! Δεν πηγαν τζαμπα οι σοκολατες! Χαχαχα! Εν παση περιπτωση, νομιζω εχεις καταλαβει οτι εχεις διαπραξει σοβαρο εγκλημα κατα του εαυτου σου. Πες οτι παχαινες κι αλλο. ΚΑΙ? ΚΑΙ? Τι εγινε? Τα κιλα ερχονται και φευγουν. Αξιζε τον κοπο να κανεις τον εαυτο σου να υποφερει με αυτον τον τροπο, να μην περασεις στη σχλη σου που πες οκ ξαναπροσπαθεις. Αλλα γιατι ρε γαμωτο να ταλαιπωρεισαι? Γιατι ταλαιπωρεισαι, κακα τα ψεματα κυριως σωματικα ως προς την υγεια σου αλλα και ψυχικα και πνευματικα. Βλεπεις, οτι αν απλα αφηνες τον εαυτο σου ισως περναγε στη σχολη και μετα εκανες μια προσπαθεια κ τρ να ηταν ολα καλα!
Δεν στα λεω με επικριτικο υφος, θελω να σε κανω να καταλαβεις οτι οντως εκανες κακο στον εαυτο σου και να σου βγαλω απο το μυαλο καθε τετοιου ειδους τακτικη, τελειως χαζη και επιζημια κατ εμε. Δεν μπορω να διανοηθω με τι δυναμη καποιος κακοποιει ετσι τον ιδιο του τον εαυτο ... =/
Τελος παντων, θελω να σε βοηθησω, αλλα πιστευω καλυτερα να αφοσιωθεις σε δουλεια με καποιον ειδικο! Μπραβο για την οποια εξελιξη στο θεμα, ομως! Μονο που τα συνειδητοποιεις και τα μοιραζεσαι δειχνεις δυναμη!

Πρεπει ολοι μας να συνειδητοποιησουμε οτι το φαι δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια ΑΝΑΓΚΗ του οργανισμου για να ΖΗΣΕΙ. Ειναι ενα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΚΑΥΣΙΜΟ, οταν ειναι υγιεινο στο μεγαλυτερο ποσοστο του, για να σε κρατησει ακμαιο και δυνατο. Εσυ παιρνεις το καυσιμο και το βγαζεις... Εχεις ολα τα χρονια μπροστα σου και ειδικα τωρα που εχεις την ιδια ηλικια με εμενα μπορεις να κανεις τα παντα πιο ευκολα...

Για το καλο σου, συζητησε με τους γονεις σου και με ειδικους, γινε πιο ανοιχτη και ολα θα πανε καλα! Για οτιδηποτε χρειαστεις ειμαστε εδω!

Καταραχάς σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και την στήριξη. :')

Aphelia όχι δεν έχω προσπαθήσει να κάνω κάτι για να σπάσω τον κύκλο.. Υπάρχουν φορές που με αναγκάζω να κάνω εμετό γιατί το θέλω. Οπότε δεν έχω μπει σε διαδικασία τέτοιας σκέψης. Έχουν υπάρξει που προέτρεψα βουλιμικό επεισόδιο καθαρά και μόνο με τη χρήση της λογικής. Αλλά τώρα μου φαίνεται τόσο δύσκολο..
Για τις Πανελλήνιες ισχύει αυτό. Είναι αρλετά πιεστική κατάσταση.

purplerose έχεις απόλυτο δίκιο σε ό,τι και να λες πραγματικά. Θεωρούσα πως άμα είχα καλύτερη εικόνα για τον εαυτό μου θα ήταν και πιο εύκολο να αφοσωθώ στις εξετάσεις. Αλλά όμως μου έπαιρνε χρόνο. Πολύ χρόνο όλη η διαδικασία φάε-βγάλε-φάε-βγάλε.
Πραγματικά όπως τα λες είναι.

Μήπως λοιπόν να σκεφτείς να βρεις έναν τρόπο για να σπάσεις τον κύκλο και πρακτικά; Εσένα σου έχει γίνει πια αντανακλαστική η σκέψη του να κάνεις εμετό μετά από φαγητό, οπότε πρόσθετα από όλα τα άλλα που μπορείς να κάνεις (π.χ. να σκεφτείς τις αρνητικές συνέπειες, να αυξήσεις την θετική εικόνα του εαυτού σου, κλπ, κλπ) μήπως να βρεις και πρακτικές λύσεις ταυτόχρονα; Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να σκεφτείς πολλά πράγματα για τον εαυτό σου και τι σε οδηγεί εκεί αλλά να βρεις και πρακτικές λύσεις. Δοκίμασε διάφορα και επέμενε λίγο μαζί τους μέχρι να δεις ότι πράγματι δεν βοηθάνε.

Εγώ το μόνο που μπορώ να σου πω για να σε εμψυχώσω είναι το εξής: χρησιμοποίησε τη λογική σου, αυτή με έχει σώσει πάρα πολλές φορές. Γνωρίζοντας ότι το πρόβλημα διορθώνεται και το έχουν περάσει εκατομμύρια πριν από σένα, μπορεί να περάσει κάποιο διάστημα αλλά σε μερικά χρόνια θα το έχεις ξεπεράσει, αρκεί να το παλέψεις.

Επίσης αυτό που λέει η Purplerose, κάτσε να το διερευνήσεις μέσα σου πολύ καλά: κι αν παχύνεις τι έγινε; Ε, και; Το καταλαβαίνω ότι θέλεις να διατηρήσεις τον έλεγχο σε κάτι (έχει να κάνει με τον χαρακτήρα σου, κι εγώ παρόμοια είμαι) και το βγάζεις στο σώμα σου και στην πρόσληψη τροφής αλλά δεν είναι αυτή η λύση σε αυτά που σε ταλανίζουν. Υπάρχει μία πολύ ωραία συμβουλή που έχω διαβάσει σχετικά με το φόβο: κάτσε σκέψου τι είναι αυτό που φοβάσαι ότι θα συμβεί και μετά αναρωτήσου αν μπορείς να το αντιμετωπίσεις, κατά 99% όλα είναι αντιμετωπίσημα και θα μπορείς να τα αντέξεις, οπότε γιατί να φοβάσαι.

Θα μπορούσες να μου πεις μια πρακτική εναλλακτική; Σαν παράδειγμα..
Η ψυχολόγος μού είχε προτείνει να βγαίνω να περπατάω λίγο μετά το φαγητό ή να μασάω τσίχλες δυόσμου για το ενοχλητικό φούσκωμα και το περπάτημα όσον αφορά τις 'ενοχές' ας το πούμε. Αλλά δεν έχουν να κάνουν οι εμετοί όμως πλέον μόνο με την εικόνα και την διατήρηση του βάρους. Πλέον το χρησιμοποιώ και για τελείως δοαφορετικά κι άσχετα πράγματα. Σαν ένα μικρό <<fix>>. To παράδοξο είναι, πως είμαι άνθρωπος της λογικής. Σκέφτομαι με βάση τη λογική. Αλλά τώρα χάνω τον έλεγχο και δεν τη χρησιμοποιώ σε αυτό τον τομέα. Το μόνο ίσως πρακτικό που κάνω είναι το κόψιμο. Αλλά κι αυτό παράλληλα προσπαθώ να περιορίζω παρόλο που είμαι εξοικειωμένη μαζί του περισσότερα χρόνια από ό,τι εμετούς..
Επίσης η ψυχολόγος διέκρινε στοιχεία τελειομανίας τα οποία στην προκείμενη ενώ θα μπορούσα να τα χρησιμοποιώ υπέρ μου μου κάνουν ζημιά.

Όσον αφορά την αύξηση βάρους. Πλέον δε με απασχολεί τόσο πολύ. ή έτσι θέλω να λέω τουλάχιστον. Αλλά και μόνο η σκέψη με αρρωσταίνει. Με θεωρώ υπέρβαρη. Ενώ οι άνθρωποι λένε το αντίθετο και με βρίζουν άμα τύχει να παραπονεθώ..

Η τελειομανία δεν θα σε σώσει, σε κρατάει δέσμια. Σε δεσμεύει στο ότι σε κάνει να φοβάσαι ότι θα αποτύχεις, σε κρατάει άκαμπτη χωρίς περιθώρια ευελιξίας στα πρέπει που βάζεις στον εαυτό σου, σε πιέζει, κλπ. Τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχα δημιουργήσει στον εαυτό μου μικρή ήταν όταν είχα θέσει συγκεκριμένα πράγματα που έπρεπε να έχω πετύχει ή βιώσει σε συγκεκριμένες ηλικίες το οποίο φυσικά με οδήγησε σε κατάθλιψη. Μόνο όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει το τέλειο, ότι εγώ απλά το θέτω στον εαυτό μου και θα είμαι πιο ευτυχισμένη αν είμαι πιο ευέλικτη και προσαρμόζομαι στο που με πάει η ζωή, μπόρεσα και απελευθερώθηκα από πολλά ψυχολογικά ζητήματα. Και δεν είναι ότι δεν βάζω στόχους, το αντίθετο, μάλιστα είναι απίστευτα φιλόδοξοι αλλά αυτό που λέω τώρα είναι το εξής: "θα πάρω αυτό το μονοπάτι για αυτόν τον στόχο αλλά αν στο μέλλον γίνει κάτι που θα μου αλλάξει στην πορεία θα προσαρμοστώ στα δεδομένα και θα βρω κάτι άλλο να με κάνει ευτυχισμένη". Επιζητώ να θέτω στόχους αλλά χωρίς να αφήνω να γίνονται η κοτρώνα που τυλίγω στο λαιμό μου. Περισσότερο σημασία πια έχει να είμαι καλά με τον εαυτό μου παρά ο στόχος.

Ούτε εγώ είχα καταλάβει τι εννοούσες στην αρχή με τη λέξη "κόψιμο". Αν εννοείς αυτο-τραυματισμό εγώ το καταλαβαίνω ως ανάγκη απελευθέρωσης από την πίεση (release). Μπορεί να μην έφτασα ποτέ σε αυτό το σημείο (γιατί θα τρελαινόμουν στην ιδέα της μόλυνσης και στο ότι σημαδεύω το δέρμα μου) αλλά όταν ήμουν με τον πρώην μου φανταζόμουνα για δύο χρόνια, σε περιπτώσεις που ένιωθα άγχος, ότι περπάταγα πάνω σε καρφιά σαν τους φακίρηδες. Kαταλάβαινα γιατί το επιζητούσα (δεν θα το έκανα ποτέ όμως, πιστεύω ότι η αίσθηση δεν θα ήταν η ίδια έτσι κι αλλιώς). Ε, χωρίσαμε και σταμάτησα να έχω αυτές τις σκέψεις γιατί δεν ένιωθα πια αυτή την πίεση. Θα ήθελα να πω ότι δεν είναι κακό για κάποιον να χρησιμοποιεί μεθόδους που τον βοηθούν στο άγχος και την πίεση αρκεί η μέθοδος που χρησιμοποιεί να μην του κάνει κακό.

Στο θέμα του εμετού (αλλά και του αυτοτραυματισμού) υπάρχουν δύο πράγματα τουλάχιστον που θα πρέπει να ακολουθήσεις (κατά τη γνώμη μου), το ένα είναι το ψυχολογικό κομμάτι, να το αποδομήσεις δηλαδή στο μυαλό σου, γιατί το κάνεις, τι σου προσφέρει, να το απομυθοποιήσεις, κλπ και το άλλο είναι το πρακτικό κομμάτι ταυτόχρονα, δηλαδή να σπάσεις το εθιμοτυπικό. Το παράδειγμα που σου έδωσα παραπάνω είναι για βιβλίο ζωγραφικής διαλογισμού. Κοίταξε τον σύνδεσμο: http://www.amazon.co.uk/Anti-Stress-...ness+colouring και διάβασε τις κριτικές. Αυτά τα βιβλία έχουν πουλήσεις εκατομμύρια αντίτυπα τα τελευταία 2 χρόνια ως μία άλλη πρακτική μέθοδος διαλογισμού mindfullness. Θα σου έλεγα να κάνεις απευθείας διαλογισμό αλλά σε αυτή την περίπτωση χρειάζεσαι και κάτι πιο χειροπιαστό να ασχολείται το σώμα σου. Δεν ξέρω πόσο γνωστά είναι στην Ελλάδα αυτά, εμένα αν μου τα λέγανε στα 19 μου θα τους κοίταζα σαν ούφο (αυτούς) αλλά εδώ στην Αγγλία το κάνουν όλοι πια. Κοίτα όμως και το πως θα μπορούσες να κάνεις διαλογισμό, υπάρχουν εφαρμογές στο κινητό, ιστοσελίδες, βίντεο, κλπ. Και η βόλτα παρεμπιπτόντως mindfullness διαλογισμό σε οδηγεί να κάνεις χωρίς να το καταλαβαίνεις, ακόμα και να πλένεις τα πιάτα, να πλέκεις, κλπ. Αυτό που κάνουν είναι να σε βοηθούν να ησυχάζεις το μυαλό σου, τις φωνές άγχους, φοβίας και πίεσης που σε κατακλύζουν. Βρες λοιπόν ένα χειροπιαστό τρόπο να απασχολείς το σώμα σου και να μπορεί να ησυχάζει το μυαλό σου για λίγο. Συνήθως ένα μισάωρο είναι καλό την ημέρα. Το θέμα είναι να φτιάξεις τους μηχανισμούς και τις δομές που να σε οδηγήσουν μακριά από τις τωρινές επιβλαβείς συνήθειες. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι από αυτά που προτείνω, βρες κάτι που να σε βολεύει και να σου αρέσει. Αν κάποιο δεν πετύχει, δοκίμασε κάτι άλλο. Η δομή (structure) είναι αυτή που έχει σημασία, δηλαδή να το κάνεις κάθε μέρα. Εγώ τελευταία το έχω ρίξει στα μάντρας. Αν διαβάσεις τι είναι τα μάντρας θα γελάσεις. Όμως, το ότι πρέπει να κάνω 40 μέρες και για 20 λεπτά την ημέρα ένα μάντρας με έχει κάνει να μην χάνω την άσκηση με το ποδήλατο κάθε μέρα (γιατί τα κάνω ταυτόχρονα). Επίσης το ότι έχω θέσει ότι πρέπει να κάνω τουλάχιστον 150 λεπτά την εβδομάδα για να κερδίσω ένα εικονικό μετάλιο με βοηθάει στο να κρατάω τη συνήθεια. Παλιά, ενώ έπαιρνα την απόφαση να κάνω ποδήλατο έλεγα "δε βαριέσαι, θα το κάνω αύριο, σήμερα δεν είμαι καλά". Τώρα πια δεν μπορώ γιατί το μάντρα θα το κάνω έτσι κι αλλιώς (αν χάσεις μια μέρα πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή) και θα τα χάσω τα 20 λεπτά οπότε ας κάνω το ποδήλατο μαζί. Δηλαδή έχω θέσει δομές που η μία οδηγεί στο άλλο. Εσύ τώρα έχεις κτίσει κι εσύ δομές αλλά από αυτές που σου κάνουν κακό. Προσπάθησε λοιπόν να βρεις τις δομές που θα σου προσφέρουν ηρεμία ψυχική. Μέχρι και tapping θα σου πρότεινα το οποίο φυσικά και λειτουργεί ως αυθυποβολή αλλά θεωρώ ότι είναι προτιμότερο ως εμμονική συνήθεια από το να κόβεσαι.

Dulcinea del Toboso έχεις απόλυτιο δίκιο. (Ναί δεν εννοώ το κόψιμο στην τουαλέτα :p ) Bάλεις δε βάλεις κιλά δεν έχει καμιά σημασία. όπως το λες ακριβώς.

Aphelia, πράγματι η τελειομανία δεν είναι κάτι καθόλου βοηθητικό, ίσα ίσα στο αντίθετο συνδράμει. Γιατί με κάνει ή του ύψους ή του βάθους. Δηλαδή με κάνει να φαίρομαι ακραία. Απέναντι στον εαυτό μου. Άμα δεν πάει κάτι όπως το θέλω, με τιμωρώ κατευθείαν. Ή θα κοπώ ή θα προκαλέσω εμμετό ή θα μου απαγορέψω να κοιμηθώ..

Όσον αφορά το βιβλίο με τα χρωματα, πάρχει στο σπίτι μου ένα τετοιου είδους. Για να επιμένεις , τόσο πολύ σημαίνει πως πρ΄ςγματι λειτουργεί και αξίζειτον κόπο να το δοκιμάσω.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι παίζω βιολί από 4,5 χρονών. Θα μπορούσα δηλαδή να το χρησιμοποιώ άνεται σαν μια πολύ αποτελεσματική διέξοδο. Αλλά κι αυτό είναι πηγή άγχους κατά κάποιο τρόπο. Άμα δεν παίξω κάτι καλά ή δεν τα καταφέρνω ή κλπ απογοητεύομαι τόσο πολύ κι εφαρμόζω τους μηχανισμούς άμυνας που καλλιεργώ τόσα χρόνια.
Το καλοκαίρι που πέρασε σηκωνόμουν από τις 6 και έκανα ποδήλατο στο χωριό μου. Αρκετά χιλιόμετρα κάθε ημέρα. Με αυτό τον τρόπο έμαθα να κρατάω το πρωινό μου γιατί πριν ούτε αυτό το έκανα. Αλλά ήταν μια προσωρινή λύση. Από το μεσημέρι και μετά η διάθεση μου έπεφτε σιγά σιγά. Και κατέληγα σε δυο με τρεις εμετούς απανωτούς το βράδυ. Εν πάση περιπτώσει.
Σε αυτό με το structure ακριβώς έτσι είναι. Το κατατάσσω πλέον σε επίπεδο εθισμού, σαν προσωρινό <<fix>> όπως είχα πει και παραπάνω.
Πρέπει να κάτσω να ψάξω να βρω τροπους..

Είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι θα κάτσεις να βρεις τρόπους. Όσο ψάχνεσαι να βρεις λύσεις, όλο και κάτι θα βρεις κάποια στιγμή που να σε βοηθάει. Μπορεί να είναι κάτι τελείως διαφορετικό αλλά εσένα να σου ταιριάζει.

Κάποια στιγμή, είτε ως επιφώτιση είτε με σταδιακή αποδοχή θα συνειδητοποιήσεις πόσο ατελής είσαι και πόσο υπέροχο είναι αυτό. Όταν αποδεχτείς τον εαυτό σου και νιώσεις αυτή την αγάπη να τον περικλείει όλα θα γίνουν απλά πιο εύκολα, γιατί θα σταματήσεις να είσαι αυστηρή μαζί του, να προσπαθείς να τον τιμωρείς. Θέλω να σου πω ότι εκεί που είσαι ήταν πολλοί και στο μέλλον θα φτάσεις και την ηρεμία της αυτοεκτίμησης που πολλοί κατάφεραν. Μπορεί να ανησυχείς ότι αν αποδεχτείς τον εαυτό τότε δεν θα πετύχεις τίποτα αλλά δεν είναι έτσι, όταν γίνει αυτό μετά υπάρχει η διάθεση για ανάπτυξη αλλά με καλή διάθεση.

To θέμα είναι πως έτσι πάντα λέω. Μια καιούρια αρχή, κάτι καινούριο, θα το παλέψω κλπκλπ κλπ. Και το πισογύρισμα είναι χειρότερο κάθε φορά. Οπότε πλέον σταμάησα να το κάνω κι αυτό. Να έχω ελπίδα εννοώ. Δεν υπάρχει αυτή ηλέξη στο λεξιλόγιο μου. Αντικαταστάθηκε από τη λέξη επιβίωση.

Δεν χρειάζεται να νιώθεις ελπίδα (όταν έγραφα την προηγούμενη απάντησα δεν ήθελα με τίποτα να χρησιμοποιήσω τη λέξη αλλά δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να βρω κατάλληλη εναλλακτική). Ένα συναίσθημα είναι το οποίο επηρεάζεται από τη συναισθηματική μας κατάσταση. Κατ'εμέ το ένστικτο της επιβίωσης αποτελεί το νόημα της ζωής (ας μην κάτσω να το αναλύσω γιατί είναι φιλοσοφικό το θέμα). Τα υπόλοιπα ζωντανά πλάσματα στον πλανήτη μας δε νομίζω ότι ζούνε με ελπίδα.

Από εκεί και πέρα η λογική είναι το πιο σημαντικό όπλο και μετά έρχεται η αποφασιστικότητα. Η λογική λέει ότι αυτό που περνάς μπορεί να ξεπεραστεί. Είσαι μικρή και δεν έχεις εμπειρία αλλά προσπάθησε να σκεφτείς τι έχουν ξεπεράσει μέχρι στιγμής δισεκατομμύρια άνθρωποι. Δεν είναι θέμα ελπίδας να το πιστέψεις, αλλά λογικής. Από τη στιγμή που το πιστέψεις αυτό που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις είναι το αντίθετο της ελπίδας, που είναι η απελπισία. Αφήνεις τα συναισθήματα και τις αρνητικές σκέψεις να σου βάλουν τροχοπέδη. Αν οι υπόλοιποι άνθρωποι μπορούν να ξεπεράσουν βιασμούς, βασανισμούς, σκλαβιά, κλπ, τότε κι εσύ μπορείς να ξεπεράσεις τα ψυχολογικά δεσμά σου. Η αποφασιστικότητα είναι όταν αποφασίζεις συνειδητά να ψάξεις τις λύσεις μέχρι να τις βρεις. Άσε που πολλές φορές δεν χρειάζεται καν αποφασιστικότητα αρκεί να πιστέψεις τη λογική. Γιατί σιγά σιγά όσο μεγαλώνεις, ωριμάζεις, έχεις διαφορετικά ερεθίσματα, βάζεις πράγματα στη θέση τους στο μυαλό σου, επιλέγεις. Απλά με την αποφασιστικότητα θα είναι πιο γρήγορο και συνειδητοποιημένο.

Μην πας κόντρα στον εαυτό σου. Και τι έγινε αν πέσεις μερικές φορές, θα ξανασηκωθείς ξανά και ξανά μέχρι να μάθεις ισορροπία. Να πας κόντρα στις αρνητικές σκέψεις, αυτές σε εμποδίζουν. Πέφτεις, απελπίζεσαι και δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά. Τα συναισθήματα κατά τη γνώμη μου δεν αποτελούν καλό οδηγό στο ποια είναι η πραγματικότητα.

Το λέω ξανά και ξανά, το πρόβλημα δεν είναι ο εαυτός μας που δεν είναι τέλειος, που δεν είναι όπως θέλουμε να είναι, το πρόβλημα είναι οι άκαμπτες σκέψεις και απαιτήσεις που έχουμε θέσει εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον εαυτό σου, παρά μόνο τις σκέψεις. Για να αλλάξεις τις σκέψεις ψάχνεις να βρεις τη ρίζα τους και μετά τους αφαιρείς την αξία "Ναι, ξέρω γιατί σε έχω, φταίει ο [φόβος μου, η χαμηλή μου αυτοεκτίμηση, νομίζω ότι δεν είμαι άξια, κλπ] που σε έχω σαν σκέψη, αλλά είσαι απλά μία αρνητική σκέψη και τίποτα άλλο, δεν χρειάζεται να σε ακούσω και να σε ακολουθήσω, ας υπάρχεις για τώρα, δεν με πειράζει". Και αφού γίνει αυτό πολλές φορές κάποια στιγμή θα σταματήσουν να έρχονται χωρίς να το καταλάβεις (παίρνει χρόνο, αυτό να το ξέρεις για να είσαι προετοιμασμένη).