Η ουσιαστικη γνωριμια που λεγαμε...
Γεια σε ολους και ολες!
Ειδα οτι η πλειοψηφια μας θελει να γνωριστουμε πιο ουσιαστικα, να μιλησουμε για τη ζωη μας γενικα, για αυτα που μας εχουν απασχολησει, για τα ονειρα μας, τις επιθυμιες μας, τους στοχους μας, τις προσπαθειες μας για αυτα, τις αποτυχιες, τις επιτυχιες, για ολα οσα τελος παντων εχουν συμβαλει στο να ειμαστε αυτο που ειμαστε, στο να εχουμε μεγαλυτερη ευαισθησια σε ορισμενα θεματα απο οτι σε καποια αλλα. Θα μπορουσα να γραψω βιβλιο ολοκληρο ισως για τη ζωη μου, για τα συναισθηματα μου, για τις αποχρωσεις της ψυχης μου, για τις σκεψεις που κανω καθημερινα πανω σε διαφορα ζητηματα, αλλα και τις νεες μου ανακαλυψεις που ερχονται πολλες φορες να αλλαξουν τις ηδη υπαρχουσες σκεψεις μου και ολο αυτο παλι επαναλαμβανεται.
Λοιπον ειμαι 19!
Ειμαι το γνωστο σε ολους rose, γιατι μεσα μου υπαρχει αισιοδοξια (πολυ βαθια!) και απο πολυ μικρη απο τοτε που πηγαινα πρωτη δημοτικου επειδη μεγαλωσα σε μια οικογενεια πολυ δεμενη με πολλη αγαπη, πιστευα οτι στον κοσμο υπαρχει μονο καλοσυνη και χαρα. Πιστευα οτι ολοι ειναι σαν και εμενα και οτι επειδη δεν εβλαπτα κανενα κανεις δεν θα με εβλαπτε. Πιστευα οτι ολος ο κοσμος με αγαπαει και με συμπαθει γιατι ενιωθα συμπαθητικη, ενιωθα αγαπη προς εμενα και προς τους αλλους, ημουν απο τα πιο ανοιχτα ατομα ιδιαιτερα στο σχολειο και στις πρωτες ταξεις. Πηγαιναμε αγγλικα στο ιδιο φροντιστηριο ολα τα μικρουλια της γειτονιας, μετα σπιτι μου για φαγητο, παιχνιδι, οι γονεις μου πολυ φιλοξενοι, καθολου μονοχνωτοι (γιατι υπαρχουν και εκεινοι που δεν ωθουν τα παιδια τους τοσο στο να κανουν παρεες η δεν αφηνουν τοσο το ελευθερο να καλουν στο σπιτι) και η ζωη μου φαινοταν σαν τραγουδι, σαν ηλιος, σαν κατι πανεμορφο.
Ομως, ο κοσμος δεν ηταν ετσι οπως τον περιμενα. Για να μην τα πολυλογω, δεν θελω να μπω σε λεπτομερειες, ηρθα αντιμετωπη με πολλα κομπλεξ και κακιες που δεν μπορω τελικα να καταλαβω αν περνανε απο τους γονεις στα παιδια η ειναι αυτο που λενε να το χει η κουτρα σου, και εγινα πολυ δυνατη, να υποστηριζω την αποψη μου, τον εαυτο μου. Εισεπραττα απο ενα σημειο και μετα μια απαξιωση, κοροιδια που πραγματικα δεν οφειλοταν πουθενα. Δεν πειραζα κανεναν, ισα ισα ηθελα να ειμαστε ολοι μαζι και εκανα προσπαθειες για αυτο.
Το ιδιαιτερο μου χαρακτηριστικο, οτι ημουν παντα τελειομανης. Ναι, ημουν πρωτη στο σχολειο, αλλα για μενα, οχι για να μπω στο ματι του αλλου, ισα ισα βοηθουσα, εκανα τα μαθηματα μου με τους υπολοιπους, μοιραζομουν. Αρχισα να βλεπω απομακρυνση και δεν ηξερα που οφειλοταν, δεν εκανα κατι λαθος. Ειχα απειρα αγαπη για ολους. Λογια που ποτε δεν ειπα, πραγματα που δεν εκανα , αρχισαν να εξαπλωνονται απο εδω και απο κει χωρις να το καταλαβαινω καν. Ημουν πολυ δυναμικη, απεκρουα το καθετι , ηξερα οτι εχω δικιο, γι αυτο και μαζευα αρκετο κοσμο (αμαχο) με το μερος μου και ολα ηταν καλα. Ομως υπηρχε μεσα μου μια ενταση, ενα γιατι, παρολη τη δυναμη μου. Με το που περασαν τα χρονια, εμεινε ανεργη και η μητερα μου και τωρα βλεπω οτι επεδρεσε πανω μου, αρχισα σταδιακα να χανω αυτοπεποιθηση και δυναμη οταν στεκομουν στην εξω κοινωνια, και αρχισα ασυνειδητα να γινομαι ενα με την ταμπελα του μπαζου, του φυτου, του ακοινωνητου. Ετεροπροσδιορισμος φουλ. Υπνωτισμος. Ναι φταιω που το αφησα να συμβει. Ειχα προσπαθησει τα μεγιστα.
Οταν υπαρχει μια μεριδα (μεγαλη) ατομων που κοροιδευει πρωτη, χωρις να εχεις κανει καν κατι, που δεν ειναι ευχαριστημενοι με την ζωη τους και ασχολουνται με το να σου βγαλουν ενα κουσουρι απο καπου, οταν εσυ εχεις προσπαθησει να τους μιλησεις, να κανετε κουβεντα και βλεπεις οτι υπαρχει διανοητικη και ψυχικη αναπηρια, οταν μετα δεν δινεις σημασια και συνεχιζουν, οταν αναγκαζεσαι να κοροιδεψεις και συ καμια φορα εχεις πλεον ξεμεινει. Ως παιδι, δεν ξερεις πως να διαχειριστεις τετοια. Απο ενα σημειο και μετα, δεν εδινα απλως σημασια. Ειχα καποιες λιγες -καλες- φιλες,με γεμιζαν και ημουν οκει. Αλλωστε δεν με ενδιεφεραν ατομα που στα 12 τους ειχαν ενδιαφερον να βαλουν το δωδεκαποντο και να πανε με τον γκομενο ραντεβου, γιατι πολυ απλα εγω ενιωθα παιδακι, ενιωθα οτι αυτο δεν με γεμιζε. Εβλεπα 10 κοριτσια παρεα, εφευγαν τα 5 και τα αλλα 5 κουτσομπολιο λες και τι να πω!!! Ποτε μου δεν ηθελα να ανηκω εκει. Ομως εγω δεν κοροιδευα, δεν μειωνα, δεν πειραζα, δεν προσπαθουσα να διαβαλλω.
Ερχοντουσαν κι αλλα παιδια, καινουργια στο σχολειο. Τους μετεδιδαν την λανθασμενη εικονα για εμενα, και εγω με τη σιωπη μου την επιβεβαιωνα. Μαζευα μεσα μου, μαζευα τοσα και δεν το καταλαβαινα. Ο ετεροπροσδιορισμς γιγαντωνοταν στο φουλ. To οτι ημουν δυνατη δεν σημαινει οτι δεν ενιωθα. Ενιωθα. Στεναχωριομουν. Εκλαιγα. Ελεγα γιατι εγω. Τι το αποκρουστικο εχω. Εμενα γιατι δεν μου αξιζει ιση αντιμετωπιση; Γιατι αξιζει στην ταδε χ,ψ υποκριτρια που τους κοροιδευει ολους και κουτσομπολευει ολους τους φιλους της και δεν αξιζει σε εμενα που δεν πειραξα κανεναν; Θυμωνα και με τον εαυτο μου πολλες φορες. Λες και ηθελα να τον τιμωρησω με το να ειμαι απομακρη, λες και πιστευα οτι δεν αξιζα, με εκαναν να το πιστεψω. Απο ενα σημειο και μετα ηταν καθρεφτης, ετσι ενιωθα, αυτο εβγαζα, μετα οταν σταματουσα να το νιωθω παλι αυτο πιστευαν. Σαν φαυλος κυκλος. Κανεις δεν ηρθε ποτε να μου μιλησει, να με ρωτησει να δει πως νιωθω. Θα πειτε, αφου λες οτι ησουν απομακρη; Αλλο απομακρος με την εννοια του εχω τις φιλες μου αλλα σε σεβομαι και δεν σε ενοχλω και αλλο απροσιτος, κακος, κανεντρεχης. Αλλα αυτο εξηγω, πολλες φορες ενιωθα οτι ημουν ετσι ενω δεν ημουν, λογω ετεροπροσδιορισμου. Δεν μπορω να το εξηγησω . (Και μετα συνειδητοποιεις οτι ουτε μεταξυ τους υπαρχει σεβασμος, αλλα φαινοταν να υπαρχει, και λες απλα δεν αξιζει. Και μετα παλι αμφιβαλλεις) Νιωθω οτι απο ολους αυτους ειχα πολυ περισσοτερη αγαπη να δωσω, τοσα ταλεντα και χαρισματα εκτος διαβασματος που το σχολειο δεν με αφησε ποτε να δειξω λογω του ετεροπροσδιορισμου. Μου ελειπε. Ονειρευομουν να εχω παρεες να ειμαι στο επικεντρο γιατι το εχω μεσα μου, γιατι το αξιζω, χιλια δυο γιατι. Γιατι ναι, εχω και χιουμορ, εχω και πλακα, ειμαι γνησια, ειλικρινης, αυθεντικη, καθολου μαζοποιημενη, ανεκτικη, δεκτικη. Ομως, με αυτους και με αυτα που εκαναν, γιατι ειναι πολλα και χοντρα περιστατικα, ενιωσα οτι ξεπερνιεται καποιο ηθικο οριο.
Ειμαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου αλλα και με τους αλλους. Ακριβως επειδη δινω ολα αυτα, περιμενω και απο τον αλλον. Οχι, δεν ειμαι εγωιστρια, ουτε βλεπω τις σχεσεις ως ψυχρο παρε δωσε. Αν το εκανα αυτο δεν θα εκανα πραγματα χωρις ανταλλαγμα γιατι εχω κανει απειρα. Μιλαω για στοιχειωδη σεβασμο στην προσωπικοτητα σου. Μιλαω για ευγενεια. Μιλαω για ηθος. Οχι ψευτοηθος. Οχι φαινομαι οτι νοιαζομαι, αλλα ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ. Οχι φοραω το υποκριτικο μου χαμογελο σου λεω γεια σου χρυση μου και απο πισω κοιταω να σε θαψω σαν να μην υπαρχει αυριο.
Ναι, ημουν αποκομμενη. Πολλες φορες και απροσιτη. Σιχαινομουν το περιβαλλον μου, πολλες φορες και τον εαυτο μου εξατιας του περιβαλλοντος μου. Λαθος, ναι. Δεν επρεπε να αφησω εναν τοσο δυνατο και αληθινο χαρακτηρα να μην ειναι ο εαυτος του. Θεωρητικα. Πρακτικα η ψυχη μου το ξερει. Ενιωθα σχεδον μονη. Ειχα μεσα μου τοσα να δωσω.
Περασα στο πανεπιστημιο. Εκει που ηθελα. Δηλαδη το καταλαβα απο ενα τεστ επαγγελματικου προσανατολισμου. Πιστευα παντα οτι θελω να γινω φιλολογος, επειδη μου αρεσαν τα αρχαια, στην γ λυκειου ομως ενιωθα οτι δεν μαρεσει, οτι δεν θα ηθελα να διδασκω, οτι δεν μαρεσει το σχολειο. Πως θα ζησω ολη μου τη ζωη σε εναν χωρο που σιχαινομαι? Τον σιχαινομαι απο την εμπειρια μου, τον σιχαινομαι για αυτην την τοσο τεχνοκρατικη παιδεια, και πιο πολυ για μερικους καθηγητες που δεν ειναι αξιοι να λενε οτι επιτελουν λειτουργημα, για οσους ΞΕΡΟΥΝ οτι το συστημα αυτο δεν λειτουργει και δεν προσπαθησαν να μας αναψουν τη φλογα στο μυαλο μας. Αφοριστικη, ακουγομαι, ναι. Δεν λεω οτι δεν πηρα τιποτα καλο. Δεν λεω οτι δεν ειναι ιερος χωρος το σχολειο. Απλως δεν μ'αρεσει η δουλεια τελικα.
Τεστ επαγγελματικου προσανατολισμου, ποιος ειναι ο χαρακτηρας μου. Παθος να υπερασπιζομαι τον εαυτο μου, τον καθε αδυναμο, παθος να αναλυω την προσωπικοτητα, να ψυχογραφω. Πρωτη κλιση νομικη, δευτερη ψυχολογια. Περασα νομικη. Τρελαινομαι για ποινικο και για δικαστικη ψυχολογια. Θελω να γινω ο δικαστης που θα θυμουνται ολοι. Θελω να ακουν το ονομα μου και να συγκινουνται. Θελω να μεινω ως εκεινος που εκανε πραξη το οραμα του να αλλαξει τον κοσμο. Γιατι το εχω μεσα μου, γιατι εχω βιωσει το αδικο, γιατι 1002 γιατι.
Το φοβεροτερο; Στο πανεπιστημιο εκανα παρεες, εχω μια μεγαλη παρεα, ενωμενη, φτιαγμενη απο αξιολογα ατομα, και πολλες αλλες μεμονωμενες παρεες, εννοω δεν ειμαστε ολοι μαζι, ενας απο δω ενας απο κει. Το επισης παραξενο; Τυχαιο που η πλειοψηφια των συμμαθητων εμεινε με τους ιδιους, δεν εκανε ουτε εναν φιλο οπως εγω, ειναι στο χωριουδακι λες και δεν εχει ζωη και με τα ιδια ατομα, τα οποια ουσιαστικα αλληλοκουτσομπολευονται; Τυχαιο που εχω κερδισει την αναγνωριση πολλων ατομων; Τυχαιο που μου λενε οτι εαν αφησω τον εαυτο μου κιαλλο μπορω να ειμαι η πιο ''γαματη'' της παρεας; Δε νομιζω.
Εχω δρομο ακομα. Εχω ξεχασει τους παντες. Πολλες φορες τους λυπαμαι κιολας. Αλλες φορες σκυλιαζω και λεω δεν αξιζουν ουτε τη λυπηση μου. Μηδενικος σεβασμος προς αυτους που οχι απλα δε σε σεβαστηκαν, αλλα σε διεβαλαν και προσπαθησαν να σε στεναχωρησουν με πολλλοοοοοοους τροπους. Νιωθω πολυ ελευθερη πλεον. Δεν ειναι ομως αυτοι, εχω και δικα μου θεματα να αντιμετωπισω. Μονο δικα μου. Θελω να μεινω μονη μου, νιωθω οτι το περιβαλλον μου δε με βοηθαει. Οπως ειπα η μητερα μου ειναι ανεργη, με εχει μαθει πια να μην πιστευω σε μενα. Δεν το αντεχω! Συζηταμε μηπως βολεψουμε τα οικονομικα να μεινω καπου κοντα στη σχολη. Μακαρι.
Δεν ειναι μονο αυτα, αυτα ηταν τα βασικα. Σαν εισαγωγη ας πουμε. Μπορει να ακουστουν χαζα σε μεγαλυτερους αλλα δεν ειναι. Ειναι η ζωη μου, τα συναισθηματα μου που με εχουν ωριμασει τοσο που ακουγομαι σαν 50αχρονη, πολλες φορες. Ειναι οι αξιες μου. Ειναι ο ψυχισμος μου. Ειναι το επαγγελμα μου. Ειναι ο στοχος της ζωης μου. Γι αυτο πολλες φορες μεσα στο φορουμ προσπαθω να πεισω καποιον να προσπαθησει πχ για τα κιλα του, καμια φορα λιγο αποτομα, μου βγαινει, παθιαζομαι και δεν το ελεγχω. Πιστευω στον ανθρωπο και στις δυνατοτητες του, ανεξαρτητα απο το αν για καποιο λογο πολλοι δεν ηθελαν να πιστεψουν σε μενα. Η ενιωθαν κατωτεροι αν πιστευαν σε εμενα. Ενας ανθρωπος με τοσα ομορφα πραγματα μεσα στην ψυχη του αλλα και με ενα ειδος ''ηθικης αυστηροτητας-απολυτοτητας'' (απαραιτητης για να μην σε κανουν ο,τι θελουν απο τη μια , απαραιτητης και για να σε σεβονται και να σε εκτιμουν απο την αλλη) μονο αυτο θα μπορουσε να γινει, και γενικα μονο ετσι θα μπορουσε να ζει. Η διαφορα μου απο τον μεσο ορο? Οτι με νοιαζει. Με νοιαζει για ολους και ολα. Με νοιαζει για τα παντα. Γιατι ανηκω στην κοινωνια. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να κοιταω μονο τον εαυτο μου. Θελω να αλλαξω τον κοσμο. Ειμαι τρελη; Μπορει. Επαιρνα μερος παντου, δεν με ενοιαζε να μεινω ουδετερη, ελεγα το δικιο, ελεγα το αδικο, κατα τη γνωμη μου, υποστηριζα τον ''αδυναμο'' οταν ειχε δικιο φυσικα. Αυτο για εμενα δεν το εκαναν πολλοι. Και οσοι ηταν ουδετεροι ακομη, και τα ειχαν φαινομενικα καλα με εμενα και τους αλλους, ηταν συνενοχοι. Δεν μπορω να τους εκτιμησω, λυπαμαι. Λεω την αληθεια, τολμω, και μενω με πολυ λιγους. Ομως αυτοι οι λιγοι ειναι οι καλυτεροι. Ενω αυτοι μενουν με ολους. Αυτοι οι ολοι ομως ειναι ο κανενας. Ειμαι ευγνωμων για τις παρεες μου. Για την οικογενεια μου. Νιωθω εν τελει που ειναι τιμη μου να εχω ριξη με τετοια ατομα.
Συγγνωμη αν κουρασα, αυτα ηταν μερικα πραγματακια που αποτελεσαν σταθμο για τη ζωη μου.
