ΑΝ ΧΩΡΟΥΣΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ...

Ένα τόπικ αυτοπαρουσίασης των σημαντικότερων που μας χαρακτηρίζουν σε λίγες σειρές,
χωρίς σχόλια, ώστε να είναι εύκολη η πρόσβαση τόσο για όσους τυχόν ενδιαφέρονται
να μας γνωρίσουν λίγο καλύτερα όσο και για μας όταν νιώθουμε την ανάγκη
να επανασυντονιστούμε με την πυξίδα μας! Καλώς να συστηθούμε λοιπόν!

Ονομάζομαι Ναταλία, από ένα γαλλικό τραγούδι του Gilbert Bécaud, που με προίκισε η μαμά μου.
Το τραγούδι αναφέρεται σε μια ξεναγό στην κόκκινη πλατεία της Μόσχας κι έναν Παριζιάνο τουρίστα
και νιώθω ευγνώμων που αξιώθηκα να κάνω αυτό το ταξίδι μαζί της και να διασχίσουμε την πλατεία,
ακούγοντάς το στο mp3, στο τελευταίο μας ταξίδι πριν εκείνη κινήσει στο δικό της, της αιωνιότητας...
Λένε πως το όνομα μας καθορίζει σε κάποιον βαθμό...Ίσως για αυτό είχα όνειρο ζωής να ζω στο Παρίσι.
Εκεί ένιωσα πιο ελεύθερη και πιο κοντά στην αλήθεια μου από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.
Μου λείπει, αλλά δεν ξέρω αν θα ξαναπάω, καθώς η τελευταία φορά ήταν μαζί της κι ίσως θέλω έτσι να μείνει...
Προς το παρόν λοιπόν η ψυχή μου ζει στον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα παρέα με τη Μόμο,
ενώ η ύλη μου στη Θεσσαλονίκη, αν και φλερτάρει στην ιδέα μιας καθόδου σε κλίματα πιο ζεστά.
Σπουδάζω Ψυχολογία, που είναι ο προορισμός μου κι ας συναντηθήκαμε στο δεύτερο μισό της ζωής μου,
μετά από έναν τεράστιο σκόπελο της Νομικής και των "πρέπει" που κουβαλούσα και με φυλάκιζαν...
Φτου ξελευθερία πια κι έμφαση στα "θέλω", καθώς δεύτερη ζωή έχει, αρκεί να την τολμήσουμε!
Αγαπώ την τέχνη σε κάθε της μορφή με έμφαση στη Ζωγραφική και τη Φωτογραφία. Και τα τραγούδια...
Νιώθω ένα παράξενο δέσιμο με τον Βαν Γκογκ και την Τσανακλίδου, όσο αλλοπρόσαλο κι αν ακούγεται...
Ταυτίστηκα κάποτε πολύ με τη Βαμβουνάκη κι εύχομαι να επαναθερμάνω τις σχέσεις μου με τη λογοτεχνία.
Παλέυω με τον εγωισμό μου, που θέλει να κατεβάζει ρολά όποτε τρυπιέται, με τη ντροπή μου στα κοπλιμέντα,
με τη δυσκολία μου να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου, κληροδότημα του μπαμπά και της δικής του ντροπής,
με τη λύπη μου για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν αγκάλιασα, δε μίλησα γλυκά, δε φρόντισα τρυφερά
κι ας το λαχταρούσα μέσα μου.Τ' αρνήθηκα στη μαμά, τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο κι είναι το μόνο που μετανιώνω.
Προσπαθώ να το δω σαν ένα ακόμη σημαντικό δίδαγμα της θυσίας μιας μάνας και να το βιώσω στις άλλες μου σχέσεις
κάπως επανορθωτικά. Πιστεύω πως ήξερε να διαβάζει τη σιωπή μου και κάπως παρηγοριέμαι... Όχι άλλα δάκρυα!
Πάμε στη χαρά! Οι στιγμές που νιώθω ευτυχία και πιο ζωντανή από ποτέ είναι στα ταξίδια με τον αγαπημένο μου,
στα παιχνίδια με τα παιδιά, στους καφέδες τετ α τετ με τους φίλους μου, όπου γίνεται κατάθεση ψυχής
κι όποτε καταφέρνω να δώσω μιαν ανάσα ελπίδας σε κάποιον, να ελαφρύνω λίγο τον αναστεναγμό του.
Αγαπώ τη θάλασσα τόσο που δε θα μπορούσα να ζω μακριά της, καθώς και τους γλάρους με τα ελεύθερα πετάγματα.
Έχω εμμονή με το 27 και το 72 κι όσοι με γνωρίζουν μου κάνουν το χατήρι και παίζουν το παιχνίδι μου.
Είμαι μια Marie Claire, που αγαπά με πάθος, χωρίς λογική, διαλύεται και ξαναγαπά με πάθος, περήφανα αδιόρθωτη!
Η πιο σημαντική μου ιδιότητα παιδιόθεν είναι εκείνη της φίλης, μέχρι τουλάχιστον ν' αξιωθώ να γίνω μαμά,
που είναι η λαχτάρα μου από τα 16! Ειδικά από τότε που ελευθερώθηκε εκείνη, χρειάζομαι εντονότερα
να ζήσω και πάλι τον δεσμό μάνας-κόρης. Ίσως να μην το επιτρέψουν οι 44 Φλεβάρηδές μου να το αξιωθώ,
ωστόσο ακόμη δεν είμαι έτοιμη να εγκαταλείψω. Το δεύτερό μου όνειρο για τα χρόνια που έρχονται
είναι να δημιουργήσω ένα καταφύγιο αγάπης για την ταλαίπωρη σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Έχοντας η ίδια υποφέρει πολύ με την τελειομανία, τις ενοχές, τις διατροφικές διαταραχές, τον φόβο της ζωής
κι ένα σωρό άλλα που μου στέρησαν τη χαρά για πολλά χρόνια, τώρα που γύρισα σελίδα, θέλω να σύρω στο χορό
και άλλους που επίσης δυσκολεύονται με αυτά. Ομάδες υποστήριξης για εξαρτήσεις, θεραπεία ζεύγους,
αλλά και σε ατομικό επίπεδο ψυχοθεραπεία, ιδανικά σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα με κήπο. Έχω βέβαια ακόμη
πολλή δουλειά και σε εκπαιδευτικό και σε πρακτικό επίπεδο... Αλλά στα όνειρα δε χωρούν εκπτώσεις!
Μέσα σε λίγες σχετικά σειρές, αυτά...Πάντως νιώθω να πλησιάζω όλο και περισσότερο της πληροτητάς μου.

Γεια σας, εγώ είμαι η Γιώτα. Γεννήθηκα πριν 42 Αύγουστους, στην Αθήνα.. Έζησα σχεδόν όλη μου τη ζωή στα Δυτικά προάστια της πόλης μας, με μια υπέροχη παρένθεση πέντε ετών όταν διορίστηκα στο δημόσιο σχολείο και έφυγα για νησί...
Ζω με την αγάπη μου τα τελευταία τρία χρόνια, είναι το δώρο που μου έκανε η ζωή όταν αποφάσισα να ανοίξω πανιά προς νέους προορισμούς.. Παιδιά μπορεί να μην έκανα, αλλά έκανα υπέροχους φίλους, μια εκ των οποίων έχει γίνει και το "παιδί" μου και εγώ η "μάμμα" της.. προβολή, ίσως, των πλασμάτων που δεν έχουμε στις ζωές μας αυτή τη στιγμή.
Λατρεύω τη μαμά μου, που ευτυχώς είναι ακόμη εν ζωή, αν και μου λείπει ακόμα και όταν είμαστε μαζί. Χρειάστηκαν αρκετές συνεδρίες για να διαχειριστώ την αδυναμία που της έχω, και το "βάρος" της στις αποφάσεις και τις επιλογές μου.
Εε και μια φορά εκτός από συνεδρίες, χρειάστηκε και αντικαταθλιπτική αγωγή καθώς η καταθλιψούλα μου χτύπησε την πόρτα και εγώ την έμπασα μέσα, σε μια εποχή που το "σπίτι" μου ήταν εκτεθειμένο σε τυφώνες και πλημμύρες.
Τώρα πια, το "σπίτι" μου, η ψυχή μου είναι πιο θωρακισμένο και διαλέγει προσεκτικά τους επισκέπτες..Δεν ανοίγουμε σε όποιον και όποιον! Ευχαρίστως περνούν το κατώφλι μου η απόλαυση, η χαρά, το χάδι και η αγκαλιά, τα όχι μου, τα ναι μου..
Αντιστέκομαι και δεν ανοίγω σε λύπες , ενοχές και άγχη, αν και πολλές φορές το κουδούνισμά τους είναι τόσο βροντερό και με πιέζει να τα ξαναδεκτώ.. Κάνω ό,τι μπορώ-όχι πάντα επιτυχημένα- να κρατηθούν απέξω.
Έχω μια αποστροφή σε οποιαδήποτε μορφή άσκησης και γι'αυτό την πληρώνω με σοβαρούς ορθοπεδικούς πόνους. Αγαπώ τους ηλιόσπορους και τα λουλουδάκια στο βάζο. Μου αρέσει η μυρωδιά του χαρτιού και το άγγιγμα των βιβλίων πριν τα διαβάσω. Μου αρέσει να ανοίγω τα δώρα που μου κάνουν το πρώτο λεπτό που τα παίρνω.
Η μεγαλύτερη μου αρετή είναι μάλλον η προσαρμοστικότητα και η αρετή που δεν έχω είναι η υπομονή.
Μου αρέσουν οι εκπλήξεις και οι πρωτοβουλίες!
Αυτές οι λέξεις , λοιπόν, χωρούν σήμερα αυτά που σκέφτομαι πως είμαι...

Αν χωρούσα σε λίγες λέξεις, θα επέλεγα μερικές που εμπεριέχουν πολλές ερμηνείες οι οποίες με χαρακτηρίζουν. Ελευθερία: θέλω να έχω όλες τις επιλογές και το δικαίωμα να επιλέξω ή όχι. Μου αρέσει να πατάω τα όρια, να έχω λόγο και αντίλογο. Δοτικότητα: δίνω όλο μου τον εαυτό σε σημείο που φλερτάρω με την "πτώση". Αθωότητα: οι συναντήσεις με την παιδική ηλικία με ανακουφίζουν. Με γεμίζουν με αισιοδοξία και ζεστασιά. Όνειρα: με κρατάνε στον αναπνευστήρα τις ώρες που μου είναι πραγματικά δύσκολο να ανασάνω. Πίστη: αυτό που με παρακινεί να παλεύω και να εξερευνώ το άγνωστο. Νιώθω μιά συγγένεια με τα αναμένα κεριά κι εκείνες τις φλογίτσες που ψαχουλεύουν το σκοτάδι. Συμπαράσταση: γίνομαι συχνά ο άνθρωπος που σηκώνει το βάρος των αγαπημένων μου, πολλές φορές και όχι. Θέλω κοντά μου τους αγαπημένους μου. Αγάπη: αγαπώ την θάλασσα, τις ανεμώνες και γενικά την φύση. Αγαπώ την ποίηση, το τραγούδι, τις τέχνες με πρώτη την αρχιτεκτονική ( η αναζήτηση της χρυσής τομής). Κατοικώ: στην καρδιά μου κατοικούν πολλά κομμάτια των ανθρπωπων που με επηρέασαν και πολλές φορές αμφιβάλω για τις αποφάσεις μου. Οι πόλεις που σημάδεψαν την ζωή μου είναι μικρές και επαρχιακές αν και θέλω κάποτε να κατοικήσω σε μία μεγάλη πόλη, στο εξωτερικό και απο εκεί να έχω πρόσβαση σε πολλούς προορισμούς. Απώλεια: έχω πενθήσει πολύ, τις τρεις δεκαετίες που σηκώνει η καμπούρα μου. Για την μαμά μου, για την δεύτερη μαμά μου (γιαγιά) και για την αρρώστεια που θέρισε τους έρωτες μου.
Σήμερα προσπαθώ να ανασυνταχθώ και να ξεσκονίσω την μιζέρια από κάθε ορατό και μη σημείο του εαυτού μου. Διψώ για χαρά και περιπέτεια. Αυτά για την ώρα :)

Εχω γραψει και στο αλλο ποστ πολυ αναλυτικα, ομως επιασα ενα συγκεκριμενο θεμα. Αν χωρουσα σε λεξεις αυτες θα ηταν... Ονειρο, τραγουδι, μουσικη, ενοτητα, ομοψυχια, αλτρουισμος, ευγενεια, αμοιβαιοτητα. Ερωτας. Οχι οποιος να ναι. Εκεινος που σου δημιουργει φλογα που σε διαλυει και σε καιει και που σου δινει εν τελει την ευκαιρία να αναγεννηθεις από τις σταχτες σου. Και ναι, ίσως να γυρισει πισω σε ανυποπτο χρονικο διαστημα να σε ξανακαψει. Δεν χωρουν οι μετριοτητες εδω. Η μισος για το προσωπο η αγαπη στο αλλο ακρο. Αν επρεπε να πω κατι για τη ζωη μου ως προς τον ερωτα, οι λεξεις που θα χωρουσα θα ηταν ψυχικη συνδεση, ενστικτωδης συνδεση, καρμικη σχεση, αγνη αγαπη, τηλεπαθεια, συνδεσμος που οσο και να τον σπαω πρακτικα η μεταφορικα στο τελος παντα θα μενει εκει. Και πονος. Που σε σκοτωνει, που σε παει ενα βημα ακομα παραπερα. Αλλα και χαρα, γιατι ξερεις οτι εκανες τη ζωη καποιου να αποκτησει νοημα...