Νέος γύρος νταουνιάσματος για μένα, άνευ λόγου. Το χω μάθει το μάθημα και περιμένω να περάσει κάνοντας ό,τι μπορώ για να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Έχω μια ερώτηση στο τέλος να σας κάνω. Τον τελευταίο καιρό(μετά το θάνατο του μπαμπά μου) με έκπληξη διαπιστώνω πως νοιώθω ακόμα πολλή πίκρα και θυμό καταπιεσμένο για την ελλειπή στήριξη των γονιών μου τον καιρό της μεγάλης ανάγκης μου (προ πολλών ετών).Το έχω εκλογικεύσει και γνωρίζω πως ο καθένας ό,τι μπορεί προσφέρει στα παιδιά του και σίγουρα οι γονείς μου μου πρόσφεραν πολλά άλλα. Στο πρόβλημα όμως του άγχους , των πανικών,της κατάθλιψης και της αγοραφοβίας που είχα,που μου ξεσκίσανε τη ζωή μου για χρόνια, έκαναν σα να μην υπάρχει.
Νοιώθω μια τεράστια παρόρμηση να μιλήσω στη μαμά μου για τους εφιάλτες μου και το γολγοθά που πέρασα τότε. Αλλά τα νεύρα της δεν είναι καλά -χάσαμε το μπαμπά πριν 7 μήνες περίπου- και φοβάμαι ότι αυτό θα της κάνει πολύ κακό διότι νομίζει ότι υπήρξε άψογη μανούλα (το επαναλαμβάνει ανελλιπώς).
Απο την άλλη δε θέλω να μην γνωρίζει. Έσπειρε κατ αυτόν τον τρόπο, γιατί την ρποστατεύω χρόνια τώρα απο τον ανάλογο θερισμό??? Ο μπαμπάς μου πέθανε ησυχος ακούγοντας τις διαβεβαιώσεις μου ότι ήταν ένας καταπληκτικός μπαμπάς. Γιατί δεν καταλόγισα ποτέ ευθύνες??? Έχει κανενα νόημα να το κάνω τώρα???
Σημειωτέον, έχω αρκετά χρόνια που έχω νικήσει-σχεδόν- τους πανικούς την αγοραφοβία και τα περισσότερα συνοδευτικά τους.
Να το κάνω λοιπόν ή όχι? Έχει νόημα? (κλίνω προς το όχι)
