Μετα απο παχυσαρκη παιδικη ηλικια, και ανορεξια στα φοιτητικα χρονια νομιζω οτι το τερας της βουλιμιας εχει ριζωσει τοσο βαθια μεσα μου που φοβαμαι οτι θα πεθανω βουλιμικη.
[Σημειωση] ποτε δεν καταφερα να προκαλεσω εμετο στον εαυτο μου, αλλα στην επαρχιακη πολη που μενω ειδα οτι διακεινειται ελευθερο ενα τρισκαταρατο σιροπι που εχω διαβασει οτι κανει κακο στην καρδια,αλλα σε κανει να ξερνας με τις ωρες.Και μετα λεω οτι θα σταματησω,και μετα με το που φαω το παραμικρο μη διαιτητικο/τζανκ πραγμα αντι να πω οκ το φαγαμε μας αρεσε,ας συνεχισουμε, μπαινω στο τριπακι να φαω αλλα 100 πραγματα ουλτρα τζανκ κ σε σημειο που οχι απλα να χορτασω αλλα να σκασω,και μετα παιρνω το σιροπι και ξερναω γ ωρες κ ορκιζομαι ποτε ξανα.Γενικα δεν προκειται ποτε να γινω η 'χοντρη και χαρουμενη' το δοκιμασα στη φαση μετα την ανορεξια που ειχα παρει οντως παραπανισια κιλα και ενιωθα τοσο φριχτα σελφ κονσιους που η8ελα να ανοιξει η γη να με καταπιει.
Ειμαι ψωνιο και θελω να εχω ωραιο σωμα αλλα δεν πολυ βοηθαει η φυση,ουτε η λαιμαργια μ.Κ απ το γυμναστηριο κ τον τονο καροτο-λαχανο,παω στις 7.000 θερμιδες παστελια κ παγωτα για πλακα .Βασικα εχω ακουσει τοσες διαφορετικες παπαρες απο τοσους διαφορετικους επαγγελματιες ψυχικης υγειας και ασχετους με αποψαρα κ εχοντας υπαρξει απο πολυ παχουλη που δεν γυμναζοταν μεχρι αρκετα ελλιποβαρης χωρις εμμηνο ρυση και ψυχαναγκαστικη με το να τρωω' καθαρα' κ να κινουμαι διαρκως γ να καιω θερμιδες που πλεον δεν ξερω αν το αγγελακι ειναι αυτο που μου λεει να φαω κ το διαβολακι να μη φαω,να παω για τρεξιμο η οχι, η το αντιστροφο.
Εν τω μεταξυ παντα πιστευα οτι το εκανα για λογους αναγκης αποδοχης/θαυμασμου/κακως νοουμενης αγαπης ειδικα απ το αλλο φυλλο.Πχ ουσα φοιτητρια,τοτε που φλερταρα με την ανορεξια ειχα απολυτα εσωτερικευσει οτι οσο λιγοτερο τρωω τοσο πιο ' δημοφιλης' γκομενα (sic,chic και sick)θα ειμαι.Αλλα διαπιστωνω οτι εχοντας πια 2 σχεσεις μακροχρονιες κ πολυ καλες που μου εδειχναν κατανοηση κ προσπαθουσαν να με βοηθησουν κ επεμεναν οτι θα τους αρεσα περισσοτερο με 2-3 κιλα παραπανω ,εγω ακομα τρωγομαι με τα ρουχα μου,κ ειδικα μ οτι υπαρχει απο κατω.
Παιζω αναμεσα στα 46+ και τα 49+ (1.60)και διαρκως επαναδιαπραγματευομαι ποια ειναι τα κιλα που προτιμω,ποιος ειναι ο στοχος,κ λεω οτι θα σταματησω να ζυγιζομαι κ απλα θα τρωω οσο πιο σωστα μπορω αλλα κατα βαθος περιμενω πως κ πως ν αρχισω ν κλινω προς τα 47 για να χω ψυχολογικη λασκα 'ειμαι πολυ αδυνατη' να τρωω τζανκ.Λαβυρινθος..υπαρχει κανεις που να καταλαβαινει τι βιωνω,?
