Η δύναμη μας

Καλησπέρα σε όλους! Διαβάζω περίπου 1,5 χρόνο τα μηνύματα σας αλλά δεν είχα ποτέ τη δύναμη να μοιραστώ αυτό που συμβαίνει. Ακόμα και τώρα, 3 χρόνια μετά, σας γράφω και έχω ένα σφύξιμο στο στομάχι.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ότι με έχετε βοηθήσει πολύ, χωρίς να σας ξέρω, χωρίς να με ξέρετε. Τυραννιόμουν και εγώ 2 χρόνια απο ανορεξία, κατόρθωσα απο 65 κιλά που ήμουν να πάω στα 38. Το ξεπέρασα, αλλά αυτή την περίοδο αντιμετωπίζω τον εφιάλτη της βουλιμίας. Φυσικα και έχω πάρει πίσω αρκετά απο τα κιλά μου, το βάρος μου είναι φυσιολογικό πλέον, δείχνω υγιής όμως στην πραγματικότητα δεν είμαι. Η βουλιμία έχει κατορθώσει να μου πάρει πολλά, ίσως πολλά περισσότερα απο την ανορεξία γιατί είναι ύπουλη, ξεγελάει. Σε κάνει να αισθάνεσαι πως μόνο μέσω αυτής μπορείς να ξεσπάσεις, πως μόνο εκείνη μπορεί απο τον πόνο (ο εφιαλτικός αυτός πόνος στο στομάχι απο την υπερβολική κατανάλωση φαγητού) να σε οδηγήσει στην κάθαρση (η αποβολή του φαγητού , με τον γνωστό σε όλους μας τρόπο.)
Όμως είμαι ακόμα εδώ, όπως και εσείς. Δίνω καθημερινές μάχες, άλλες τις χάνω , άλλες όμως τις κερδίζω. Και είμαι περήφανη για τις φορές που τα έχω καταφέρει, όπως πρέπει να είστε και εσείς. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, ναι αυτούς τους εαυτούς που έχουμε ταλαιπωρήσει χρόνια. Στους εαυτούς μας, που επιτέλους πρέπει να μάθουμε να τους αγαπάμε και να τους αγκαλιάζουμε. Σε αυτούς τους εαυτούς που πολλές φορές μας έχουν προσφέρει στιγμές χαράς και ευχαριστήσης.
Να λέμε ΜΠΡΑΒΟ στον εαυτό μας. Μπράβο για τις στιγμές που παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να βάλουμε τις διατροφικές μας διαταραχές απέναντι μας, να τις προσωποποιήσουμε και να αρχίσουμε να τις κατηγορούμε για όσα μας έχουν στερήσει. Δεν είναι φίλες μας. Δεν είναι σύμμαχοι μας.
Είμαστε εδώ. Δυνατοί. Και θα τα καταφέρουμε. Θα βγούμε απο αυτό. Είναι μια υπόσχεση. Έτσι δεν είναι;

Καλημέρα!! Όσοι βρισκόμαστε εδώ, είμαστε ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουμε διατροφικές διαταραχές, είτε λόγω της υπερπρόσληψης τροφής είτε λόγω της έλλειψης τροφής. Το σίγουρο και το θετικό είναι ότι καταλαβαίνουμε ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι υγιές και προσπαθούμε, όπως σωστά είπες και εσύ, να το διορθώσουμε, με επιτυχίες και αποτυχίες. Κάποια στιγμή όμως ωριμάζει η σκέψη, και φτάνουμε στη νίκη. Φυσικά, με αγώνα και υπομονή... Το ξέρεις και εσύ, ότι η αποβολή της τροφής με αυτόν τον τρόπο, είναι πολύ κακή, και επικίνδυνη, και πρέπει να το σταματήσεις. Μόνη σου είτε με κάποια βοήθεια, και άμεσα. Μιλάς πολύ ώριμα και αντιλαμβάνεσαι τους κινδύνους. Αυτό που δεν έχω καταλάβει, είναι γιατί αποβάλλεις αυτά που τρως, δεν το διευκρίνισες, είναι γιατί νιώθεις τύψεις, για να αδυνατίσεις, θέμα συνήθειας? Τι είναι από όλα αυτά? Βρες την δύναμη όσο είναι νωρίς να το σταματήσεις εντελώς. Να το ξεχάσεις, σαν να μην υπάρχει. Δέξου το φυσιολογικό σου βάρος, βρες άλλα ενδιαφέροντα, και όλα θα βελτιωθούν.

Καλημέρα Ελένη!
Με πολύ αγώνα και πολύ υπομονή όπως είπες..
Πάνω στην ερώτηση σου λοιπόν..Αντιλαμβάνομαι τους κινδύνους, τους έχω βιώσει. Κατάφερα να δημιουργήσω κύστες στο στομάχι μου, να χαλάσω εντελώς το έντερο μου και απο ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να κρατήσω τροφή γιατί ο δάκτυλος του εισοφάγου μου είχε ξεχυλώσει εντελώς. Με φαρμακευτική αγωγή το έλυσα και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα βάλω ένα τέλος. Όμως δεν τα κατάφερα (ελπίζω προς το παρόν :-) )
Aποβάλλω αυτά που τρώω όταν είναι υπερβολικά, όταν δηλαδή έχω πάθει κάποια κρίση. Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί βουλιμικό επισόδειο χωρίς να ακολουθήσει η αποβολή, κάποιες φορές μάλιστα πήρα και εμετικό σιροπι το οποίο είναι απο τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου και πραγματικά, το απαγορευώ σε όλους.
Το παλεύω όμως. Κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και 1 χρόνο η οποία με βοήθησε να πολεμίσω ορισμένα πράγματα και χθες ξεκινησα αγωγή με ladose. Το κακό με τον εμετό, είναι ο εθισμός. Εθίζεσαι σε αυτόν και είναι κάτι το οποίο δεν μπορείς να σταματήσεις εύκολα. Δυστυχώς αυτό το διάστημα είμαι πολύ νευρική, δεν είναι να με συναναστρέφεται κανείς, αλλά ελπίζω οι αντιστάσεις μου να κρατήσουν καλά μέχρι το τέλος και όσων το παλεύουν γενικότερα..

Η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει και στο επόμενο διάστημα, είναι πολύ σημαντικό ότι πήρες την απόφαση και το ξεκίνησες, και είναι θέμα χρόνου να περιορίσεις και στο τέλος να τις σταματήσεις. Τώρα, τι σου λέω, όλοι με αυτά παλεύουμε.. Αλλά είναι κρίμα να τιμωρείς έτσι τον εαυτό σου, τόσο νέα κοπέλα.. Δάσκαλε που δίδασκες, το ξέρω! Κ εγώ λάθη κάνω σε αυτά τα θέματα.. Όσο για το ότι είσαι νευρική, και ποιος δεν είναι σήμερα?!

Kαι το αστείο της υπόθεσης ειναι ότι όταν μιλάς σε κάποιον που το αντιμετωπίζει, τα βλέπεις όλα τόσο λογικά..
Αφού ξέρεις τους κινδύνους-ξέρεις και τι πρέπει να κάνεις, όμως μακάρι να ήταν τόσο εύκολο.
Έχεις και εσύ το ίδιο θέμα;

Όχι, εγώ έχω πρόβλημα με το βάρος μου, έφτασα τα 110 κιλά.... Δυστυχώς
Και έχω ξεκινήσει πριν από 10 ημέρες, με πολλές δυσκολίες... Πάλι για να αδυνατίσω!! Αυτήν την φορά απευθύνθηκα σε κάποιον διαιτολόγο για να με βοηθήσει λόγω του ότι πολλά τα κιλά και δεν ξέρω πως να μπω σε πρόγραμμα... Εγώ δεν αντιστέκομαι στα γλυκά!!

γεια σου μαρι τζέιν , κεγώ παλεύω με την βουλιμία χρόνια,από ανορεξία δε πέρασα ποτέ. τώρα βέβαια έχει "υποχωρήσει" σε υπερφαγία. επίσης δεν είμαι για συναναστροφές. τα νεύρα μου είναι σε κακά χάλια και είμαι εξαιρετικά κλαψιάρα κ γκρινιάρα,παρεξηγούμε πολύ εύκολα κ όλα τα παίρνω πολύ προσωπικά. αλλά πρέπει να περάσουμε κ από το σκοτεινό αυτό μονοπάτι...αλήθεια τώρα πόσα κιλά είσαι? προβλήματα με την περίοδο σου παρουσιάστηκαν? αν θες απαντάς. καλή συνέχεια στον αγώνα σου.

Kαλή επιτυχία Λενιώ! Εύχομαι να πάνε όλα πολύ καλά. Θέλει πολύ δύναμη. Όσο για τα γλυκάκια σε καταλαβαίνω απολύτως! Υπάρχουν όμως λύσεις και σε αυτό.. Παγωτάκια 0%, γλυκά χωρίς γλουτένη..Νομίζω επειδή πολύς κόσμος το εχει γυρισει στην διατροφή οι διέξοδοι είναι πολλοί! Αρα μπορείς να απολαμβάνεις τα γλυκάκια χωρίς τύψεις..Επιπλέον, συζήτησε το και με τη διατροφολόγο σου αν θες, μια κουταλιά μελι το βράδυ σταθμίζει τα επιπεδα γλυκόζης στο αίμα και νιώθεις πολύ καλύτερα απο την ανάγκη του γλυκού!

Μαντάμ σου σου καλησπέρα και σε εσένα! Και εγώ πριν απο κάποιο καιρό ημουν έτσι ακριβώς όπως περιγράφεις. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου, δεν έβγαινα, έχασα δύο χρόνια απο τη σχολή μου και δυστυχώς έμεινα πίσω και σε πολλά άλλα. Για την οικογένεια μου δεν το συζητώ, ερχόντουσαν σπίτι και κλεινόντουσαν στα δωμάτια τους.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν είμαι 53 κιλά, μέσα σε ένα μήνα απο 43 που ήμουν ανέβηκα 10 κιλά. Φυσιολογικά είμαι, αλλά αυτά τα κιλά δεν προήλθαν φυσιολογικά, εγώ ξέρω ότι προέκυψαν λόγω βουλιμίας, γι αυτό και δεν χαίρομαι που δίχνω υγιής. Με την περίοδο είχα και έχω μεγάλο θέμα μιας και έκανα να αδιαθετήσω 2 χρόνια.Έπειτα απο αγωγή γυναικολόγου αδιαθέτησα μια φορά τον περασμένο μήνα, αλλά και πάλι αυτό το μήνα τίποτα. Αποφάσισα ότι δεν μπορώ να παίρνω χάπια για όλα και να αφήσω τον οργανισμό μου να αδιαθετήσει όταν είναι έτοιμος,δεν έχει νόημα έτσι..Εσύ πόσα χρόνια έχεις σε αυτό;

Oμολογώ ότι διαβάζοντας το τόπικ σου πήρα το θάρρος να γίνω και εγώ μέλος..Θεωρώ ότι αν τα καταφέρουμε σε αυτό ειλικρινά μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πολλα άλλα. Τουλάχιστον μέσα σε όλο αυτό το αδιέξοδο, νομίζω ότι όλοι λίγο πολύ έχουμε πάρει και κάποια μαθήματα. Πρέπει όμως να σκεφτόμαστε και τις στιγμές που τα έχουμε καταφέρει, έτσι δεν είναι; απο αυτές παίρνεις δύναμη. Εμένα με βοηθάει πολύ το να γράφω, δεν ξέρω για εσάς..Όταν ας πούμε ξεσπάω στο φαγητό, κάποιες φορές που έχω την ψυχραιμία και δεν τα χάνω εντελώς, γράφω σε ένα χαρτί γιατί θέλω αυτή τη στιγμή να ξεσπάσω στο φαγητό, τα άγχη μου, τους φόβους μου και τις λύσεις που μπορώ να βρώ. Βοηθάει κάπως..

Καλησπερα ! Mary jane ελπιζω με την σχολη σου τελικα να κυλησαν ολα καλα.. εχεις δικιο στο οτι υπαρχουν επιλογες, οντως υπαρχουν αρκετες, κ ειναι ωραιο να φροντιζουμε τον εαυτο μας κ να του δινουμε οσα χρειαζεται.. νιωθουμε οιο ομορφα.. ηδη απο οσα λες εχεις σημειωσει προοδο, κ με τον καιρο θα βελτιωνεσαι κ περισσοτερο στην αντιμετωπιση των διαταραχων.

Tρέχω και δεν φτάνω για να βγάλω τα σπασμένα! Η σχολή είναι πληγή :)
όμως εδώ είμαστε αν και καθυστερημένα. Να μας ενημερώνεις και εσύ αν θέλεις σχετικά με το πως πάει η διατροφή, να βλέπουμε ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ένα βήμα τη φορά

Παντα βρίσκω κατανόηση κ υποστήριξη στο forum αυτο... Μην αγχώνεσαι, εχεις βρει τους ρυθμούς σου κ θα κλεισει η πληγή αυτη οπως λες!!