Είμαι απλά αντικοινωνική ή καταθλιπτική;
Είμαι 16ετών.
Γενικότερα σαν έφηβη δεν θα με έλεγα και,ιδιαίτερα ευχάριστη σαν άνθρωπο. (Μ'αυτό δεν θέλω να πω πως δεν είμαι καλός άνθρωπος,αντιθέτως,απλώς δεν είμαι η έφηβη,που θα βγει και,θα διασκεδάσει μέχρι τέλους,δεν είμαι ούτε η χαρά της ζωής,ούτε και,το άτομο που θα αποτελέσει την ''ψυχή'' της παρέας,είμαι πολύ εσωστρεφής,δεν βγαινω συχνά.) Επιπλέον,σχολιάζοντας την προσωπικότητα μου,είναι αλήθεια πως αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου,δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση,σχεδόν πάντοτε με θεωρώ άχρηστη για το οτιδήποτε.
Τις τελευταίες μέρες,που έχει μπει και το Καλοκαίρι οποιοσδήποτε και αν με δει,θα θεωρήσει περίεργο το γεγονός οτι δεν βγαίνω καθόλου -και όχι δεν εννοώ για μια απλή βόλτα- μιλάω για να βγω έξω και λόγου χάρη,να κάνω μια απλή αγόρα απο το supermarket ή κάτι τέτοιο. Μου είναι δύσκολο να βγω έξω,ίσως αυτό είναι το αποτέλεσμα του οτι δεν βγαίνω συχνά και,του οτι δεν κάνω μια προσπάθεια να το αλλάξω αυτό,όμως δεν οφείλεται σ'αυτό. Το θέμα είναι πως η ζωή μου γυρίζει γύρω απο τα κιλά που και,απο το άγχος και,το φόβο μου μήπως κάποιος με δει και με σχολιάσει αρνητικά,φοβάμαι να βγω.Βάζω όρια στον εαυτό μου. Προσπαθώ να χάσω μερικά κιλά,απο εμμονή και μόνο,ίσως χωρίς καν να το έχω ανάγκη. Δεν ξέρω αν ειμαι αυτοκαταστροφική,μα πιέζω τον εαυτό μου. Πιέζομαι να μειώσω το βάρος μου και,λέω στον εαυτό μου πως εαν το κάνω αυτό,τότε το να βγω έξω θα είναι μια επιβράβευση γι'αυτό το ''κατόρθωμα''. Γνωρίζω όμως πως παρα την απώλεια βάρους κι όταν θα βγω έξω θα αντιμετωπίσω το ίδιο ακριβώς πρόβλημα,θα φοβάμαι να περάσω απο ένα πολυσύχναστο μέρος,με την ιδέα ότι κάποιος θα με κριτικάρει,είτε μπροστά μου είτε πίσω απο την πλάτη μου!
Μου προτείνουν φίλες μου να βγω μαζί τους και,το αρνούμαι συνεχώς για τον ίδιο ακριβώς λόγο, χάνω τις παρέες μου,τσακώνομαι μαζί τους,μένω μόνη μου..Μέρα με τη μέρα γίνομαι όλο και,χειρότερα..
Με συγχωρείτε για το μεγάλο κείμενο..Μπορεί κάποιος να μου πει τη γνώμη του πάνω σ'αυτό;
