Κατι περα απο τη διατροφη και την ψυχολογια

Εψαχνα σημερα τις κατηγοριες και μου ηρθε εμπνευση. Τι μπορει να μας απασχολει εκτος του κοινου μας σκοπου (να αδυνατισουμε, να σταματησουμε υπερφαγικα, να αρχισουμε να παιρνουμε κιλα αν βρισκομαστε στο αλλο ακρο κλπ κλπ αναλογα με τον καθενα)

Εχω στο μυαλο μου μερικα σημαντικα πραγματα.

1. Μοναξια-αποξενωση. Δεν μου αρεσει που το λεω, αλλα εχω φιλες ναι, και παρολα αυτα νιωθω μονη μου. Επειδη οπως προσπαθω να ειμαι η καλυτερη εκδοχη μου προς αυτες, δε θα πω τελεια, ετσι περιμενω το ιδιο και επειδη βλεπω οτι βαζω πιο πανω τον καθε αλλον απο οτι ο καθε αλλος εμενα, απογοητευομαι. Και εκει η λυση ξερω, μην τα ψιριζεις, ασχολεισου με τον εαυτο σου πιο πολυ, νιωσε καλα με εσενα και θα το αποπνεεις και ο αλλος θα ασχολειται μαζι σου ουτως η αλλως περισσοτερο. Ναι οκ θεωρητικα τα εχω βρει. Αλλα αφηνει ενα κενο στην ψυχη αυτη η μοναξια.

2. Μορφωση-παιδεια. Ναι ημουν απο τις καλες μαθητριες που διαβαζαν αλλα συνειδητοποιησα ποσο λαθος μας εβαζαν να μαθουμε. Τελος παντων, αν μου δινοταν η ευκαιρια θα ξαναπηγαινα σχολειο και θα το κοιταγα με αλλο ματι. Νιωθω οτι οι γνωσεις και η παιδεια ειναι αχανης και προφανως παντα δεν θα ξερω τιποτα, αλλα θελω να αρχισω να μορφωνομαι και πιο ουσιαστικα, πχ ιστορια, πχ λογοτεχνια κ διαφορα αλλα γιατι και αυτα προσφερουν ευεξια, στην ψυχη. Και νομιζω ειναι καλο βαλσαμο. Νιωθω οτι δεν ειμαι τιποτα, οτι θελω να βρω εναν δασκαλο, καταξιωμενο ανθρωπο σε ψυχη καρδια και μυαλο να μου μεταδωσει νεους τροπους σκεψης και γνωσεις. Δεν αρκει παντα να ψαχνεις μονος σου.

Αυτα προς το παρον! ^^

Πόσο ταυτίζομαι.



1) Μοναξιά - Αποξένωση

Τον τελευταίο καιρό το έχω νιώσει και εγώ με τις φιλίες.
Οι άνθρωποι αλλάζουν, και οι παλιές φιλίες που ίσως είχες απο το σχολείο ξαφνικά να μην σου ταιριάζουν πιά, ή να νιώσεις πως κάτι έχει αλλάξει.
Είχα μια φίλη που ήταν της άποψης που "όποιος νοιάζεται θα με πάρει τηλέφωνο." ενώ η ίδια δεν έμπαινε ποτέ στον κόπο να πάρει γιατί της είχε καρφωθεί αυτή η ιδέα. Σιγά σιγά έχανε φιλίες,και σχέσεις.. και έχασε και εμένα.
Απλά κουράστηκα να τρέχω πίσω απο ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω μοναξιά, και που δεν μου δίνουν τον χώρο να πώ και εγώ το πρόβλημά μου. Ισως χρειάζεται να κάνουμε ένα ξεκαθάρισμα ανθρώπων που και πού.

Αισθάνομαι οτι στη σημερινή εποχή είναι δυσκολο να βρείς αληθινούς φίλους.


2) Γνώση και Μόρφωση

Και εγώ συμφωνώ μαζί σου. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι η παιδεία εδώ.
Αλλά δεν σταματάει εκεί. Τα καλύτερα πράγματα πιστεύω τα μαθαίνουμε μόνη μας. Θα τύχει να γνωρίσεις ανθρώπους που θα εχουν να σε μάθουν απο κάτι διαφορετικό. Πολλές φορές μου έχει συμβεί να μου μιλάνε άγνωστοι στον δρόμο,και να μου λένε πράγματα που ποτέ δεν έχω σκεφτεί.Και μετά να φεύγουν. Σαν να τους στέλνει κάποια δυναμη,για να μου πούν αυτό το κάτι και να μου ανοίξουν τα μάτια,και έπειτα χάνονται.

( μιά φορά καθόμουν πολύ απελπισμένη σε ένα παγκάκι και περίμενα το τραμ, και έρχετε μια κυρία καπου στα 50-60 με ενα τρελο περουκίνι και μου λέει κάνε στην ζωή σου ότι γουστάρεις εσύ και μην ακούς κανέναν άλλον. Μόνο έτσι θα πας μπροστά. μου το λέει και φεύγει. Μου φάνηκε τόσο τρελό!! λες και ήταν κάποιος άγγελος!!)

τέλος πάντων σε ζαλισα με τις ιστορίες μου!

:starhit:

Απλά πιστέυω πως όλα παίζουν τον ρόλο τους στην σωματική και ψυχολογική μας υγεία. :saint:

Συμφωνω με οσα λετε και οι δυο.

Τελικα, πρακτικα και μονο μιλωντας, ολα δειχνουν να αρχιζουν και να τελειωνουν απο εμας. Αν νιωθεις καλα με εσενα και αγαπας τον εαυτο σου, δεν βαριεσαι ακομα και μαζι του μονο να εισαι και ξερεις οτι στο τελος της ημερας εισαι μονο εσυ εκει για σενα κανεις αλλος. Εχεις και αλλη αυρα και σιγουρα θα εχεις καποιον εστω για παρεα. Επομενως ισως αυτο που να σου λειπει αν δεν υπαρχει μια αδερφικη γνησια φιλια οπως την ονειρευεσαι, ειναι να εχεις το υποκαταστατο αυτης μεταξυ εσενα και του εαυτου σου, μεσω της αυτοεκπληρωσης. Και απλα να συμβιβαζεσαι με το κατι λιγοτερο, χωρις να εχεις καποια ιδιαιτερη προσδοκια.

Και ως προς το δευτερο θεμα στο χερι του καθενος μας ειναι, ποσο θα κινητοποιηθει, ποσο θα ψαξει, ποιους θα ρωτησει για να μαθει.

Θελω να πιστευω οτι ισχυει και με το τριτο. Οταν εισαι καλος σε κατι, ο,τι και να ειναι αυτο, νιωθω οτι δεν θα σε αφησουν. Αλλα καλος ετσι? Γιατι κακα τα ψεματα, το εκπαιδευτικο συστημα εχει επενδυσει και απ οτι φαινεται στο μελλον ακομα περισσοτερο, στην μετριοτητα με αποτελεσμα να βγαινουν μεν ατομα με πτυχια αλλα να ειναι μετρια η κατω του μετριου. Μεχρι στιγμης ολοι οι αρτιοι που ξερω εχουν βρει και δουλεια. Εστω με ψαξιμο με προσπαθεια με με με. Εχουν βρει. Τωρα το αν εξω θα επαιρναν περισσοτερα λεφτα, σιγουρα, αλλα οχι οτι δεν θα βρουν κατι. Βεβαια πρεπει να κανουν και εξυπνες επιλογες, δε λεω. Υπαρχουν και σχολες απο τις οποιες δεν εχεις προοπτικες και αλλες που εισαι σχεδον εξασφαλισμενος. Και ας λεμε οτι στις μερες μας δεν ειναι κανεις. Πχ οι στρατιωτικοι, ειναι εξασφαλισμενοι εφ ορου ζωης. Ενω αυτος που θα τελειωσει πχ λεω ετσι οχι μου φταιει κανεις π σπουδαζει ουτε λεω οτι ειναι αχρηστη η σχολη αλλα πχ ξερω για το ΦΠΨ οτι ουτε ολοκληρωμενους φιλολογους βγαζει ως σχολη ουτε ολοκληρωμενους ψυχολογους, σε γενικες γραμμες. Αλλα κ εδω ερχεται παλι αυτο που ειπα, αν ο Χ που σπουδαζει στο ΦΠΨ μονος του ειναι πολυ ψαγμενος θα την παρει τη δουλεια. Πιστευω τοσο πολυ στην ανθρωπινη πιστη. Μπορουμε οντως να μετακινησουμε βουνα. Απο το πιο απλο μεχρι το πιο συνθετο.

:love: