Ειναι φυσιολογικο που δε χαιρομαι;

Οπως θα εχετε δει μερικοι ημουν 110 κιλα κι εχω φτασει τα 65. Στη αρχη οταν εβλεπα τη ζυγαρια να πεφτει χ;ιρομου αρκετα οσο παιρναγε ο καιρος και πεφταν ακομα πιο πολυ ενοιοθα μια ικανοποιηση αλλα μεχρι εκει...οταν ειδα 65 ημουν σε φαση " οκ ναι 65"
Νομιζω οτι αυτο οφειλεται στο γεγονος οτι ξερω οτι δε ξεμπερδεψα...δε τελιωσε τιποτα..ειναι ευκολο να ξανακυλισω. Αλλα παντα πιστευα οτι αν φτασω ποτε εδω που ειμαι θα εκανα παρτι απο τη χαρα μου κι ομως μονο μια μικρη ικανοποιηση νιωθω

Εγω πιστευω οτι εβρισκες μια ικανοποιηση κ ειχες κατι να περιμενεις που σου εδινε χαρα.. τωρα που ο στοχος πραγματοποιηθηκε, επαυσε να εχει ενδιαφερον αυτο το ταξιδι κ πρεπει να ψαξεις να βρεις αλλους τροπους για να παιρνεις χαρα κ ευχαριστηση!! Κ σγρ υπαρχουν.. οσο για το βαρος οταν χανεις τοσα κιλα μετα γινεται τροπος ζωης κ για εσενα δεν ανησυχω.

Απλα κι απο τα 80 οταν πηγα 75 πχ δεν ενοιωθα χαρα...ισως ηταν πιστη οτι ηταν σαν μια φυσικη ροη πραγματων...οτι αφου εκανα σωστη διατροφη θα εχανα αλλα με τρομαζει που δε χαιρομαι σαν να ειναι αφυσικο γι αυτο ρωταω

Σε προβληματιζει μηπως κατι αλλο κ δεν σε αφηνει να το χαρεις;

Οχι ισως μονο οτι φοβαμαι μη τα ξαναπαρω

Η προσωπική μου άποψη και βς πρωην παχυσαρκος αλλά και ως ψυχολόγος που του λείπει μια πτυχιακή για το πτυχίο (:P) είναι πως δεν το χαιρόμαστε, ναι βαζω και τον εαυτό μου μέσα, γιατί πρακτικά ξερουμε πως ποτέ δεν ήταν εκει το προβλημά μας.... Άλλα κάλυπτε.
Προσωπικά όταν εφαγα αυτο το σοκ, οτι "οκ 60 κιλά και τωρα τι;" και όλο αυτο το κενό και την έλλειψη ικανοποίησης λίγο καιρό μετά ξέσπασε μια πολύ άσχημη κατάθλιψη. Κλινική κατάθλιψη. Γιατι ακριβως καταλαβα πως όλα οσα ενιωθα δεν ειχαν να κανουν με το βαρος και την εικονα. Ναι μεν βοηθούσαν, αλλά ως εκεί. Εμένα με βοήθησε, και με βοηθάει ακόμα, η ψυχοθεραπεία. Δεν ξερω αν το εχεις σκεφτεί, αλλά το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Scarllet, πόσο συμφωνώ μ'αυτά που γράφεις...

Να προσθέσω, νομίζω πως οι άνθρωποι πάντα βρίσκουμε λόγους να μην είμαστε ικανοποιημένοι,
και όταν κάτι πετυχαίνουμε, είναι στη φύση μας να στοχεύουμε αμέσως στο επόμενο.

Λειτουργεί δηλαδή και ως κινητήριος δύναμη αυτή η αδυναμία να χαρούμε εξ'ολοκλήρου την προσπάθειά μας.

Λίγο άσχετο μ'αυτό, τώρα τελευταία έχω αρχίσει να ψιλοφοβάμαι μην τα πάρω πίσω τα κιλά.
Είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου που χάνω τόσα πολλά - σχεδόν 10.

Εσύ κάνεις τέτοιες σκέψεις; Και αν ναι, πως τις διαχειρίζεσαι;

Αναγνωρίζω βέβαια πως είναι διαφορετικό να έχεις κάνει εγχείρηση, αλλά φαίνεσαι πολύ συνειδητοποιημένη...
(και σπουδάζεις ψυχολογία! )

Το ίδιο πράγμα, απ'ό,τι κατάλαβα, απασχολέί και τη geotek.

Η αλήθεια είναι πως πολύ σπάνια κάνω τέτοιες σκέψεις. Κυρίως γιατί το βλέπω πως είναι πολύ δυσκολο. Πρακτικά εγώ παλεύω με νύχια και με δόντια να μην χάσω άλλα κιλά. Είχα πέσει στα 58 σε καποια φάση και δεν ηταν καθόλου ωραίο χΔ (1,76 ύψος)
Αλλά τις σπάνιες φορές που το παθαίνω σκέφτομαι πως είναι στο χέρι μου το αν θα γινει ή όχι. Ατομική ευθύνη και τα συναφή ^_^