θα περάσει κι αυτό..

Η μέρα που απεφευγα εδώ και εφτά μέρες ήρθε σήμερα..να σας πω οτι δεν το περιμένα; θα ταν ψέμα. αυτη τη στιγμή που γράφω τρώω..τρώω ότι βρω μπροστά μου..η κοιλιά μου πάει να σκάσει.η πλάτη μου πονάει..η μέση μου το ίδιο.αλλά όχι..εγώ εκεί..να επιμένω στο φαγητό.πάντα ήμουν πεισματάρα αλλά δεν περίμενα να είμαι και τόσο πολύ..και ειδικά μετά από 3 χρόνια που περνάω τα ίδια και τα ίδια θα έπρεπε υποτίθεται να ελέγχω κάπως την κατάσταση..ωστόσο, κάθε βουλημικό επεισόδιο μου θυμίζει σαν να είναι η πρώτη μου φορά..τρώω με τις ίδιες ενοχές, τα ίδια συναισθήματα, την ίδια λύσσα...
Θα θελα τώρα να κλείσω τα μάτια μου, να τα ξανα ανοίξω κι όλα να είναι φυσιολογικά..η ζωή μου να μην περιστρέφεται γύρω από το φαγητο...να μην περιστρέφεται γύρω απ' το σώμα μου..να μην υποκρίνομαι για το ποια στα αλήθεια είμαι..θα θελα απλώς να είμαι αυτό το κορίτσι που ημουν πριν 3.5 χρόνια περίπου..ένα αθώο κορίτσι που ηξερε να ζει τη ζωή του..να την ευχαριστιέται..
Για πόσο ακόμα; Για πόσο ακόμα θα κυβαλάω όλα αυτά;μεγαλώνω και φοβάμαι..φοβάμαι το ότι θα χάσω τα καλυτέρα μου χρόνια..κι όταν θα μεγαλώσω αρκετά και γυρίσω πίσω στο χρόνο το μόνο που θα θυμάμαι θα είναι τα συναισθήματα που μου άφησαν τα βουλιμικά επεισόδια.σε μισώ βουλήμία..μου κατέστρεψες τη ζωή μου..μου καταστρέφεις τη ζωή μου

Καλησπέρα κορίτσι μου! Δυστυχώς ή ευτυχώς μαγικά δεν υπάρχουν για να αντιμετωπιστεί κάτι που μας βασανίζει. Χρειάζεται θέληση και υπομονή. Θέλεις πραγματικά να γίνεις αυτό το κορίτσι που ήσουν? Πρέπει να αναζητήσεις βοήθεια, είτε κάποιου ειδικού είτε κάποιου δικού σου και έμπιστου ανθρώπου. Μην φοβάσαι ότι θα χάσεις τα καλύτερά σου χρόνια, γιατί ήδη έχεις χάσει 3,5 από ό,τι διαβάζω. Γιατί τα στερείσαι? Τι σου φταίει? Βαθύτερα θα αναζητήσεις την απάντηση.. κάπου θα υπάρχει. Εάν ήμουν στη θέση σου, θα επιβαλλόμουν στον εαυτό μου, με κάποιον τρόπο, με οποιονδήποτε τρόπο. Για να με δω όπως ήμουν. Υγιή, χαμογελαστή. Εύχομαι το καλύτερο.

Aν θέλω λέει να είμαι ξανά αυτό το κορίτσι; Όσο τίποτα.. Δεν λέω πήρα πάρα πολλά πράγματα απ' αυτή τη κατάσταση.Έγινα πιο δυνατή, έμαθα να εκτιμάω τα απλά και τα όμορφα πράγματα..αλλά θέλω να σταματήσει..Άλλα όσο σκέφτομαι ότι ποτέ δεν θα βγω απ' αυτό τον δρόμο....απογοήτευμαι απ' τον εαυτό μου που αυτός ήταν η αιτία να ξεκινήσει όλο αυτό..ξέρω ότι πάντα θα με βασανίζει το φαγητό.το σώμα μου..
Σ ευχαριστώ για την απάντηση :)

Εχεις προσπαθησει ποτε να ζητησεις βοηθεια; Η απλα παλευεις μονη σου;

Οχι μόνη μου. Στις πανελληνιες μονο που είδα να ξεφευγει κατα πολυ η κατασταση με τα κιλα απευθυνθηκα σε μια διατροφολογο στην οποια ειχα μιλησει και το προβλημα μου. αλλα μεχρι εκει.