Printable View
Καλησπέρα! Είμαι νέα στην παρέα... Είμαι 20 χρονών, 1,52 και 43 κιλά... Έχω μεγάλο θέμα με τη διατροφή μου... Τρώω μέχρι σκασμου και μετά κάνω εμετό... Ακολούθησα πολλες συμβουλές, τίποτα όμως δε μπορεί να με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι το φαγητό... Νιωθω την ανάγκη να μιλήσω με καποιον, όμως φοβάμαι να μιλήσω στους δικούς μου... Θα τους κουρασω με ανόητα προβλήματα ενώ έχουν αλλά τόσα..
Πρώτα απο ολα καλωσόρισες στην παρέα μας !!!
Όπως καταλάβαινες δεν είσαι η μόνη που αντιμετωπίζει προβλήματα με το φαγητό ..
Τα κιλά σου είναι πολύ καλά με βάση το ύψος σου .. Όμως καταλαβαίνω και τους φόβους σου και τις ενοχές και τον συνεχόμενο κύκλο ..
Το πρόβλημα όμως δεν ειναι καθόλου ανόητο ειναι πολύ μα πολύ σοβαρό ... Πρέπει να μιλήσεις στους δικούς σου και για μένα να ξεκινήσεις και ψυχοθεραπεία που θα σε βοηθήσει παρα πολύ να ξετυλίξεις το νήμα ..Υπάρχουν ειδικά κέντρα δωρεάν υποστήριξης
Ήδη με την παραδοχή έκανες την αρχή ... Μην αφήνεις το πρόβλημα να διαιωνίζεται γιατί και ο χρόνος της θεραπείας ειναι αρκετος ...
Είμαστε πάντα εδω ... Και αν θες μας λες και λίγα πράγματα για σένα παραπάνω ... Αν σπουδάζεις αν έχεις φίλους κλπ
Καλησπέρα χαρά! Καλώς ήρθες, έκανες πολύ καλά που έγραψες! Δεν έχω ανάλογη εμπειρία για να σου δώσω κάποια τυχαία συμβουλή.. Όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι όταν καταστρέφεις τον οργανισμό σου με τους εμετούς για ένα νούμερο στην ζυγαριά.. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στα 20 σου είσαι εθισμένη και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Δεν θέλεις να ξεφύγεις, συγγνώμη αν είμαι σκληρή αλλά οδηγείσαι στην καταστροφή από τόσο νεαρή ηλικία. Και πράγματι, οι γονείς σου σίγουρα θα προσπαθούν να σταθούν σαν καλοί και σωστοί γονείς παρά τις αντιξοότητες της σημερινής εποχής, είναι κρίμα να τους πικράνεις, γίνε καλά. Προσπάθησε βρες την δύναμη και θα τα καταφέρεις.
Καλώς σε βρίσκουμε, Χαρά!Quote:
Originally posted by Iamxara
Νιωθω την ανάγκη να μιλήσω με καποιον, όμως φοβάμαι να μιλήσω στους δικούς μου... Θα τους κουρασω με ανόητα προβλήματα ενώ έχουν αλλά τόσα..
Λυπάμαι για την ταλαιπωρία στη σχέση σου με την τροφή, καθώς και τη μοναξιά που φαίνεται να νιώθεις
μια που προτιμάς να μην επιβαρύνεις τους δικούς σου με ένα μοίρασμα, που ωστόσο θα σε ανακούφιζε σημαντικά.
Όπως εσύ τους αγαπάς και θέλεις σε εισαγωγικά να τους προστατέψεις από κάθε τι δυσάρεστο, έτσι κι εκείνοι
- και λογικά σε μεγαλύτερο κιόλας βαθμό λόγω και του προστατευτικού τους απέναντί σου ρόλου τους -
θα έχουν την ίδια επιθυμία να είσαι καλά και με φροντισμένες τις ανάγκες σου. Ενδεχομένως να παρατηρούν
πως κάτι δεν πάει καλά, πως κάτι σου συμβαίνει, αγνοώντας ωστόσο τι ακριβώς, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουν
πώς να σε βοηθήσουν, ακόμη και να φοβούνται τα χειρότερα. Πολλές φορές αποφεύγουμε να κάνουμε
κάποια πράγματα γιατί μας φαίνονται βουνό ή έχουμε προδικάσει την αρνητική τους έκβαση, μερικές μάλιστα φορές
σε όρια απόλυτης καταστροφολογίας κι αν παρόλα αυτά τολμήσουμε αυτό που φοβόμασταν, διαπιστώνουμε
πως δεν εξελίχτηκε όπως το αναμέναμε, πως συχνά οι άλλοι μας εκπλήσσουν ευχάριστα κι επιπρόσθετα ακόμη κι αν
τίποτα άμεσα δεν αλλάξει και μόνο που το βγάλαμε από μέσα μας και νιώθουμε λιγότερο μόνοι, είναι πολύτιμο το κέρδος!
Επίσης μη χαρακτηρίζεις ανόητο, υποτιμώντας το, ό,τι βλέπεις να έχει τόση δυναμική στην καλή σου διάθεση κι ισορροπία.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι ανόητο για τον γονιό αυτό που ταλαιπωρεί το παιδί του και του στερεί τη χαρά.
Σε προσκαλώ λοιπόν να το ξανασκεφτείς και να επιχειρήσεις να μιλήσεις για όσα νιώθεις και περνάς σε όποιον
σημαντικό σου θεωρείς πως θα μπορούσε να σε υποστηρίξει. Από κει και πέρα έχεις πολλές επιλογές δράσεις,
αν αποφασίσεις να βελτιώσεις τη σχέση σου με την τροφή και κυρίως τον εαυτό σου! Με το καλό ό,τι επιλέξεις!
Καλησπέρα!! Συγγνώμη που χάθηκα... Σχετικά με εμένα να σας πω ότι σπουδαζω μαιευτική και έχω και παρέες και φιλο... Στον φίλο μ έχω μιλήσει αλλά δείχνει να τον κουράζει ή εμμονή μ με το φαγητό... Οι παρέες μ δεν ξέρουν τίποτα από την άλλη... Μιλησατε στη μητέρα μου... Προσπαθεί να με βοηθησει αλλά κάθε μέρα θα έχω και ένα επεισόδιο... Νομίζω πως γίνομαι χειρότερα με τον καιρό... Καμιά συμβουλή για το πώς να σταματήσω την ώρα του φαγητού και να αποκτήσει και πάλι τον έλεγχο ;;;
Να σας πω ότι όλο αυτό το προκαλεσα στον εαυτό μου μετά από μία δίαιτα 2-3 μηνών όπου την ημέρα έπαιρνα μόλις 700 θερμίδες... Όταν άρχισα να ξαναβαζω κάποια φαγητά στη διατροφή μου (πχ σοκολατα, τηγανιτά, πίτσα κλπ) άρχισα να χάνω τον έλεγχο. Πλέον τα αποζητω καθημερινά... Δεν νομίζω ότι σκέφτομαι κάτι άλλο μέσα στην ημέρα πέρα από το φαγητο... 😔
Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω αν ξέρετε κάποια τηλεφωνική γραμμή που θα μπορουσα να απευθύνονται όταν δε νιώθω καλά.. Ή που αλλού μπορώ να βρω βοήθεια !! Ευχαριστώ πολύ 😊